Λέγεται
πως όταν ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες συνάντησε πρώτη φορά τον Τσάβες
είχε μείνει με την απορία κατά πόσο ήταν πράγματι ένας οραματιστής
ικανός να σώσει την Λατινική Αμερική όπως υποσχόταν ή ήταν ένας
ευφάνταστος και λαοπλάνος πολυλογάς ο οποίος πολύ γρήγορα θα
μετατρεπόταν σε έναν ακόμη δικτάτορα από τους πολλούς που έχουν
«μεγαλουργήσει» στην αμερικάνικη υπο-ήπειρο. Η εξέλιξη του Ούγκο Τσάβες
Φρίας διέψευσε τις ανησυχίες όχι μόνο του κολομβιανού νομπελίστα
συγγραφέα αλλά και εκατομμυρίων ακόμη ανθρώπων για έναν πολύ απλό λόγο. Ο
σπουδαίος βενεζολάνος ηγέτης, που μπήκε στο πάνθεον των
λατινοαμερικάνων επαναστατών αποδείχθηκε η εξαίρεση των λαϊκών και
αριστερών ηγετών που στην πολιτική τους πορεία αλλάζουν μεν, αναθεωρούν
δηλαδή τα αρχικά τους σχέδια και διακηρύξεις, το κάνουν ωστόσο αυτό προς
μια αριστερή και επαναστατική κατεύθυνση κι όχι σε μια κατεύθυνση
υποταγής στην αστική τάξη στο εσωτερικό και στον ιμπεριαλισμό στο
εξωτερικό.
