Φλώρα Παπαδέδε*
«Υπήρχε
κάποτε μια χώρα, η Γιουγκοσλαβία…» Έτσι ξεκινούσε, για όποιον θυμάται, η
ταινία “Underground” του Κουστουρίτσα. Με τα ίδια λόγια μπορούμε να
περιγράψουμε το κατάντημα της στρατηγικότερης υποδομής της χώρας μας,
της μοναδικής της βαριάς βιομηχανίας: Υπήρχε κάποτε μια Δημόσια
Επιχείρηση Ηλεκτρισμού…
Από τον Οκτώβριο του 2003, η ΔΕΗ έπαψε να είναι Δημόσια!
Όχι
μόνο γιατί εκποιήθηκε σε ιδιώτες το 49% του μετοχικού της κεφαλαίου.
Αλλά κυρίως γιατί η ΕΕ και οι εγχώριές της κυβερνήσεις «απελευθέρωσαν»
την ηλεκτρική ενέργεια από κάθε έννοια δημόσιου συμφέροντος και
κοινωνικού αγαθού. Η ΔΕΗ ιδρύθηκε «σκοπόν έχων τον εξηλεκτρισμό καθ’
άπασαν την χώραν» και με βασική της υποχρέωση να «παρέχει την
παραγομένην ηλεκτρικήν ενέργειαν προς τους αγροτικούς και αστικούς
πληθυσμούς εις την ευθηνοτέραν δυνατήν τιμήν». Στον αντίποδα ακόμα και
του Β.Ν.Δ. 1468/1950, η «ελεύθερη αγορά» την υποβάθμισε σε μια
επιχείρηση με σκοπό να ξεζουμίζει τη λαϊκή κατανάλωση με συνεχείς
αυξήσεις, προκειμένου να διευκολύνει την είσοδο των ιδιωτών στην αγορά
της, να τους επιδοτεί πλουσιοπάροχα από το ταμείο της και «να προσφέρει
αξία στους μετόχους της» -όπως δήλωνε το 2008 ο Π. Αθανασόπουλος, τέως
CEO της ΔΕΗ και ως χθες Πρόεδρος του Ταμείου Εκποίησής της (ΤΑΙΠΕΔ). Οι
μνημονιακές χούντες την έχρισαν ακόμα και σε εκβιαστή-φοροεισπρακτικό
μηχανισμό για τα χαράτσια σε βάρος «των αγροτικών και αστικών
πληθυσμών».
