Το νερό ως ανθρώπινο δικαίωμα - ιστορική ανασκόπηση

[ΕΡΕΥΝΑ]

http://news.radiobubble.gr

Όταν ο Peter Bradeck, πρόεδρος μίας από τις μεγαλύτερες εταιρίες εμφιάλωσης νερού του κόσμου, της Nestle, ομολόγησε μπροστά στην κάμερα ότι το νερό δεν είναι ένα ανθρώπινο δικαίωμα, η παγκόσμια συζήτηση για τι αποτελεί πλέον κοινωνικό αγαθό και τι υπόκειται σε ιδιωτική εκμετάλλευση τέθηκε στις βάσεις που της αρμόζει.

Η ιδιωτικοποίηση της παροχής νερού στην Ελλάδα συνυπήρξε σχεδόν πάντοτε με καταστάσεις τεράστιας οικονομικής κρίσης, άδειων δημοσίων ταμείων και άμεσης ανάγκης εύρεσης γρήγορου χρήματος από ιδιώτες.

Θέμα χρόνου οι απολύσεις | Εφημερίδα των συντακτών

ΟΟΣΑ: Μεταξύ των πιο δυστυχισμένων οι Έλληνες

http://www.enet.gr

Στην 30η θέση η Ελλάδα σε σύνολο 36 χωρών

Εργάζονται παραπάνω αλλά πληρώνονται πολύ λιγότερα

Λιγότερο ικανοποιημένοι με τη ζωή τους είναι οι Έλληνες συγκριτικά με το μέσο όρο παγκοσμίως σύμφωνα με το δείκτη “Καλύτερης Ζωής” του ΟΟΣΑ. Σύμφωνα με την έκθεση που δημοσιεύτηκε την Τρίτη η Ελλάδα κατατάσσεται στην 30η θέση, σε σύνολο 36 χωρών, για το πόσο ικανοποιημένοι και ευτυχισμένοι είναι οι πολίτες που ζουν στη χώρα.

Φωτογραφία του Reuters από πρόσφατη διανομή τροφίμων στο Μεταξουργέιο

  Το 71% των ανθρώπων λέει ότι έχει περισσότερες θετικές εμπειρίες σε μια κοινή μέρα (αίσθημα ξεκούρασης, υπερηφάνεια για την εκπλήρωση ενός στόχου, διασκέδαση, κτλ) παρά αρνητικές (πόνος, ανησυχία, λύπη, βαρεμάρα κτλ), ποσοστό ωστόσο χαμηλότερο σε σχέση με το μέσο όρο κατά τον ΟΟΣΑ που είναι 80%.  

Πάμε πράγματι καλύτερα;

 

http://www.enet.gr

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΤΡΟΥΓΚΑΛΟΥ*

Ο Νίτσε, ερμηνεύοντας το γνωστό μύθο, γράφει ότι ο Δίας άφησε την ελπίδα στο κουτί της Πανδώρας όχι από οίκτο, αλλά από κακία, γιατί ελπίδα χωρίς αντίκρισμα και κυρίως χωρίς απόφαση για δράση δεν αποτελεί δώρο, αλλά κατάρα. «Τέτοια ελπίδα», υποστηρίζει στο «Menschliches, Allzumenschliches» ο φιλόσοφος, «αποτελεί το χειρότερο κακό, γιατί παρατείνει ατελείωτα το μαρτύριο του ανθρώπου». 

Η κυβέρνηση προσπαθεί να καλλιεργήσει ακριβώς ένα παρόμοιο κλίμα τεχνητής αισιοδοξίας και παράδοσης, αξιοποιώντας τις τελευταίες εκθέσεις της τρόικας, του ΔΝΤ και ορισμένων Ευρωπαίων αξιωματούχων. Υπάρχει πράγματι momentum, «ούριος άνεμος», όπως προσπαθούν να μας πείσουν τα κυβερνητικά φερέφωνα; Η καθημερινότητα, φυσικά, στέλνει άλλα μηνύματα, συνέχειας της κρίσης και της ύφεσης και επιδείνωσης της ανεργίας. Μήπως όμως δεν βλέπουμε την αλλαγή στην καθημερινότητα, αλλά αυτή έχει ήδη δρομολογηθεί στον ορίζοντα; 

Πεθαίνουν οι τρίτωνες στη Δρακόλιμνη του Σμόλικα

 http://www.enet.gr

Αντιμέτωποι μ' ένα αποτρόπαιο θέαμα έρχονται τις τελευταίες μέρες δεκάδες ορειβάτες που επισκέπτονται την αλπική Δρακόλιμνη του Σμόλικα στα 2200μ υψόμετρο. Πολλές δεκάδες -αν όχι εκατοντάδες- αλπικοί τρίτωνες κείτονται νεκροί στις όχθες και στον πυθμένα της λίμνης. 

Το φαινόμενο έχει προβληματίσει και τους επιστήμονες. Σύμφωνα με τον Βιολόγο Χαρητάκη Παπαϊωάννου, «Η πρώτη καταγραφή του φαινομένου εαρινής μαζικής θνησιμότητας σε αποικίες αλπικού τρίτωνα έγινε στα τέλη Απρίλη 1988, στη Δρακόλιμνη της Τύμφης, καθώς επίσης και την άνοιξη του 1999». Την περασμένη Κυριακή, επιστημονικό κλιμάκιο αποτελούμενο από τους κ.κ. Χαρητάκη Παπαϊωάννου, Αθανάσιο Κοράκη και Γιάννη Σαϊνη, επισκέφθηκαν την περιοχή απ' όπου και πήραν δείγματα νερού, αλλά και αρκετούς νεκρούς τρίτωνες, προκειμένου να γίνουν οι απαραίτητες εργαστηριακές αναλύσεις. 

Το «θαύμα» του φοίνικα Μια πολιτική επιβίωσης του κεφαλαίου – ένας παράγοντας αλλαγής του επίδικου αντικειμένου Του Πέτρου Σταύρου Οι οικονομίες των χωρών του νότου θα «αναγεννηθούν από τις στάχτες τους» σαν τον φοίνικα. Αυτό, λίγο πολύ, είναι το δόγμα των πολιτικών λιτότητας και της εσωτερικής υποτίμησης. Ειδικά για την Ελλάδα, ο διπλός στόχος του πρωτογενούς δημοσιονομικού πλεονάσματος (αρκετά μεγάλο ως ποσοστό του ΑΕΠ για να πληρώνονται οι τόκοι του δημοσίου χρέους) και του πλεονασματικού ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών επιτυγχάνεται μόνο με τις εξής μακροοικονομικές συνθήκες: Α) Το εισόδημα (ΑΕΠ) στην Ελλάδα θα πρέπει να μειώνεται πιο γρήγορα (ύφεση) ή να αυξάνεται πιο αργά (εξαιρετικά ανεμική ανάπτυξη) από ό,τι το εισόδημα στις χώρες του ευρωπαϊκού Βορρά, και ειδικά στην Γερμανία: ας σκεφτούμε ότι σύμφωνα με τις προβλέψεις για το 2013, το γερμανικό ΑΕΠ θα μειωθεί ελαφρά. Η προηγούμενη συνθήκη θα εξασφαλίσει το ταχύ κλείσιμο της ψαλίδας του ισοζυγίου των τρεχουσών συναλλαγών και του εμπορικού ισοζυγίου. Βέβαια, δεν εισάγουμε μόνο πολυτελή αγαθά και γκατζετάκια, όπως λάθος πιστεύεται, αλλά κυρίως ενέργεια, βιομηχανικά υλικά, μηχανήματα και πρώτες ύλες, σε ποσοστό πάνω από το 65% της αξίας των εισαγωγών. Αν για μακρύ χρονικό διάστημα η ύφεση ελαχιστοποιήσει το έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου μειώνοντας σημαντικά τις εισαγωγές σε ενέργεια, βιομηχανικά υλικά, κεφαλαιουχικό εξοπλισμό και πρώτες ύλες, τότε καταλαβαίνουμε ότι το παραγωγικό σύστημα μπαίνει σε παρατεταμένη κρίση αναπαραγωγής. Β) Η διαρκής ύφεση μας οδηγεί στη δεύτερη συνθήκη, που είναι η διατήρηση ενός σημαντικού πρωτογενούς πλεονάσματος. Οι δαπάνες του δημοσίου θα πρέπει να μειώνονται ταχύτερα από τη μείωση του ΑΕΠ ή ταχύτερα από την μείωση των εσόδων (λόγω ύφεσης). Η παρατεταμένη και έντονη μείωση των δημοσίων δαπανών θα οδηγήσει σε κρίση αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης (η οποία ήδη έχει υποστεί τη δραματική μείωση των μισθών, αλλά και ένα τρομακτικό και μη αναστρέψιμο ποσοστό ανεργίας). Στα παραπάνω ας προσθέσουμε και μια τρίτη συνθήκη που ολοκληρώνει, πιστεύουμε, την πολιτική του «θαύματος» του φοίνικα. Η τρίτη συνθήκη είναι η πολιτική της χρηματοδότησης - εκμετάλλευσης. Τι χρειάζεται η οικονομία; Πρώτα την «ανάκαμψη» του τραπεζικού τομέα με δημιουργία νέας μόχλευσης, με νέα δάνεια και κατά συνέπεια νέες καταθέσεις (διότι το δάνειο δημιουργεί καταθέσεις και βάση για νέα μόχλευση και όχι η κατάθεση δηλαδή η αποταμίευση νέα δάνεια) ή πρώτα την ανάκαμψη του μη χρηματοπιστωτικού τομέα με τις εσωτερικές του δυνάμεις (εξοικονόμηση κεφαλαίου, συγκεντροποίηση κεφαλαίου, εξαγωγές, μη καταβολές μισθών κλπ) και χωρίς τη βοήθεια του χρηματοπιστωτικού τομέα; Η απάντηση που η πολιτική της λιτότητας δίνει στο δίλημμα, με σαφήνεια και σθένος, είναι φυσικά η δεύτερη. Αν κατά την περίοδο της ταχύτατης μόχλευσης και της πιστωτικής επέκτασης ο χρηματοπιστωτικός τομέας καθοδηγούσε το υπόλοιπο κεφάλαιο στην αναζήτηση των υψηλότερων αποδόσεων και της αποτελεσματικότερης τακτικής εκμετάλλευσης, τώρα ο μη χρηματοπιστωτικός τομέας με την πολιτική καθοδήγηση της λιτότητας επιτείνει την εκμετάλλευση στο ίδιο το επίπεδο της μονάδας παραγωγής. Τα περιστατικά τύπου Mανωλάδας δεν αποτελούν τόσο φαινόμενα τοπικής βίας και ρατσισμού, όσο φαινόμενα ενδοεπιχειρησιακής καταπίεσης και φασισμού. Φαίνεται πως η πολιτική της λιτότητας και η κατάργηση του εργατικού δικαίου έχουν καταστήσει την ίδια την επιχείρηση και την αδιαμεσολάβητη σχέση εργαζόμενου – εργοδότη, που αναπτύσσεται εντός της, ως το κατεξοχήν όπλο για την υπεράσπιση των συμφερόντων του κεφαλαίου. Στη περίπτωση που τα πράγματα έχουν περίπου όπως περιγράφηκαν προηγουμένως, τότε αυτό σημαίνει ότι η κρίση δημόσιου χρέους έχει μετατραπεί εξολοκλήρου σε κρίση αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης και του παραγωγικού συστήματος. Αυτό σημαίνει, περαιτέρω, πως οι επόμενες συγκρούσεις (εκλογικές, ιδεολογικές και κοινωνικές) δεν θα γίνουν τόσο γύρω από τις απειλές της βίαιης εξόδου της χώρας από το ευρώ και την ευρωζώνη, αλλά κυρίως γύρω από τα διλήμματα του τι είδους συσσώρευση κεφαλαίου θέλουμε, τι είδους εργατικό δυναμικό, πόση εκμετάλλευση σηκώνει ο τράχηλος της εργατικής τάξης, ποιος επενδύει, τι καλύπτει ο μισθός, τι είναι “κοινωφελής” εργασία και τι όχι κλπ. Το ζήτημα δεν θα είναι τόσο που θα βρούμε τους πόρους, αλλά με τι είδους εργασιακές και κοινωνικές σχέσεις θα προσελκύσουμε τους επενδυτικούς πόρους. Εδώ, ο αντίπαλος θα αναγκαστεί να επιχειρηματολογήσει για το αδιανόητο: Οι επενδύσεις (που προς το παρόν τις κάνουν μόνο μεγάλα κρατικά κεφάλαια χωρών της Ανατολής) θα πρέπει να γίνουν πάνω σε κοινωνική έρημο. Ανάπτυξη ίσον εξαθλίωση!

 

Μια πολιτική επιβίωσης του κεφαλαίου – ένας παράγοντας αλλαγής του επίδικου αντικειμένου

 

 http://www.rednotebook.gr

Του Πέτρου Σταύρου
Οι οικονομίες των χωρών του νότου θα «αναγεννηθούν από τις στάχτες τους» σαν τον φοίνικα. Αυτό, λίγο πολύ, είναι το δόγμα των πολιτικών λιτότητας και της εσωτερικής υποτίμησης. Ειδικά για την Ελλάδα, ο διπλός στόχος του πρωτογενούς δημοσιονομικού πλεονάσματος (αρκετά μεγάλο ως ποσοστό του ΑΕΠ για να πληρώνονται οι τόκοι του δημοσίου χρέους) και του πλεονασματικού ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών επιτυγχάνεται μόνο με τις εξής μακροοικονομικές συνθήκες:

Ναόμες

http://polyfimos.blogspot.gr

 

Πάνε αρκετές μέρες που ο Αλέξης Τσίπρας αποκάλεσε σε εκείνη τη φανταστική συζήτηση με τον Σλαβόι Ζίζεκ, την συγγραφέα και ακτιβίστρια Ναόμι Κλάιν, "Ναόμι Κάμπελ". Παρόλα αυτά, ο κόσμος εξακολουθεί να βαυκαλίζεται με αυτήν την αποστροφή του λόγου του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ.