Ο νόμος που ψηφίσθηκε πρόσφατα από
τη Βουλή ολοκλήρωσε ακόμη μία στροφή στη σπείρα αργού θανάτου στην οποία
έχει καταδικάσει τη χώρα η πολιτική των Μνημονίων. Με αυτόν η κυβέρνηση
κατέβηκε ακόμη ένα σκαλοπάτι προς τον πλήρη, πλέον, ευτελισμό του
Συντάγματος.
Ποτέ άλλοτε η Επιστημονική Υπηρεσία της Βουλής δεν είχε
διαπιστώσει τόσες πολλές αντισυνταγματικότητες σε ένα νομοσχέδιο. Από
την παραβίαση της αρχής της ισότητας στα δημόσια βάρη, με την κατάργηση
του αφορολογήτου και την επιβολή φόρου στους ανέργους και όσους
βρίσκονται κάτω από το όριο της φτώχειας, έως την ουσιαστική κατάργηση
του αυτοδιοίκητου των δήμων, με τις διατάξεις του Παρατηρητηρίου και τη
διάλυση της Δημοτικής Αστυνομίας. Τόσο προφανείς και πρόδηλες ήταν οι
παραβιάσεις αυτές του Συντάγματος, ώστε μέχρι και ο εισηγητής της
πλειοψηφίας να παραδεχθεί την «οριακή συνταγματικότητά» τους. Και όμως,
ακόμη και οι βουλευτές της συμπολίτευσης, που ανέδειξαν στις
τοποθετήσεις τους τις αντισυνταγματικότητες αυτές, στο τέλος υπερψήφισαν
το νομοσχέδιο! Ωστόσο ξέρουμε, από την εποχή του Σεν Ζιστ, ότι ένα
Σύνταγμα που δεν εφαρμόζεται είναι τίποτα. Και χωρίς Σύνταγμα δεν
υπάρχει Δημοκρατία.