Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΤΡΟΥΓΚΑΛΟΥ*
«Επισημάναμε από την αρχή και χωρίς
δισταγμούς το σφάλμα του Μνημονίου. Αλλά στηρίξαμε από την αρχή και όσα
σωστά περιελάμβανε, κυρίως τις διαρθρωτικές αλλαγές. Αποδείχθηκε ότι
είχαμε δίκιο όταν μιλούσαμε για το λάθος του πρώτου Μνημονίου». Ετσι
ξεκινά η συνέντευξη που έδωσε ο πρωθυπουργός στην «Κυριακάτικη
Ελευθεροτυπία».
Ο ακροβατισμός της διάκρισης του πρώτου από το δεύτερο Μνημόνιο
είναι προφανής και δεν ξεγελά κανέναν. Καμιά ουσιώδη διαφορά δεν έχουν
τα δύο Μνημόνια, διότι και τα δύο αποτελούν επανάληψη της γνωστής
συνταγής του ΔΝΤ, ακόμη μια εφαρμογή της νεοφιλελεύθερης στρατηγικής της
«Συναίνεσης της Ουάσιγκτον», με μόνο μία βασική ιδιομορφία: ότι
παρόμοιες πολιτικές «σοκ και δέους» επιχειρήθηκαν για πρώτη φορά σε
τέτοια έκταση σε μια χώρα του «Πρώτου Κόσμου».