Το παρόν άρθρο του Αναστάση Γκίκα*
δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στην ΚΟΜΕΠ, τεύχος 5/2010 και κατόπιν σε δύο
μέρη στον Ριζοσπάστη στις 29/9 και 6/10/2013. Όπως αναφέρεται και στον
Ριζοσπάστη, αν και γραμμένο πριν τρία χρόνια, με αφορμή τη
συμπλήρωση 65 χρόνων από την Αντιφασιστική Νίκη των Λαών (9 Μάη 1945),
είναι αρκετά επίκαιρο αφού αναφέρεται στο φασισμό και τον πόλεμο, αλλά
ταυτόχρονα και διδακτικό από τη σκοπιά της αρνητικής επίδρασης στη
συνείδηση των μαθητών, της σκόπιμα διαστρεβλωμένης Ιστορίας που
διδάσκεται στο σχολείο. Υπάρχει τέτοια πείρα και σε σχέση με τη δράση
της Χρυσής Αυγής.
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Εχει επικρατήσει να λέμε πως «λαός χωρίς μνήμη είναι λαός χωρίς
μέλλον». Το ζητούμενο ωστόσο δεν είναι τόσο η «ανυπαρξία» της συλλογικής
μνήμης ή ιστορικής συνείδησης, αλλά το πώς αυτή διαμορφώνεται, πώς
κατασκευάζεται ή ανασκευάζεται με τα μέσα αναπαραγωγής της κυρίαρχης
ιδεολογίας. Και ομολογουμένως, λίγες περίοδοι της ανθρώπινης Ιστορίας
έχουν δεχτεί τόση «προσοχή» από πλευράς αστικής ιστοριογραφίας όσο ο Β΄
Παγκόσμιος Πόλεμος. Το γεγονός αυτό δεν είναι τυχαίο, αφού η
συγκεκριμένη περίοδος έχει πολλά να «πει», τόσο για τους λαούς όσο και
για τις κυρίαρχες τάξεις.1
Με αφορμή λοιπόν τη συμπλήρωση 65 χρόνων από την Αντιφασιστική Νίκη
των Λαών (9 Μάη 1945), θα εξετάσουμε την έκταση και το περιεχόμενο της
διαστρέβλωσης που επιχειρείται σήμερα γύρω από το συγκεκριμένο θέμα,
μέσα από τα βιβλία2 Ιστορίας της Γ΄ Γυμνασίου και Γ΄ Λυκείου. Μιας
διαστρέβλωσης που θεμελιώνεται και εν συνεχεία οικοδομείται αφενός σε
αλλοιώσεις και αφετέρου σε αποσιωπήσεις ιστορικών προσώπων και
πραγμάτων, έτσι ώστε εν τέλει να «αποτυπωθεί» στην ιστορική συνείδηση
του μαθητή -και αυριανού εργαζόμενου- το επιθυμητό, ιδεολογικοπολιτικά
εγκεκριμένο, αποτέλεσμα. Στόχος μας είναι η καλύτερη δυνατή συνδρομή του
μαθητή, αλλά και του κομμουνιστή διδασκάλου, στη διαπάλη γύρω από μια
σειρά πτυχές του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, που σήμερα βρίσκονται στο
επίκεντρο της παραχάραξης και του αντικομμουνισμού.
ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΑ ΑΙΤΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ