«ΣΥΜΦΩΝΟ ΓΙΑ ΤΟ ΕΥΡΩ»: ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΤΩΝ ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ!

Του ΝΙΚΟΥ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ*

Ο κ.Σαμαράς εγγυάται την παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ και απειλεί ότι μόνο εκείνος μπορεί να την διασφαλίσει ειδάλλως – εκτός ΕΕ, εκτός Ευρωζώνης και εκτός ευρώ – η Ελλάδα θα καταστραφεί…
Ο κ.Τσίπρας δηλώνει ότι το «εθνικό νόμισμα της χώρας είναι το ευρώ», ότι τίποτα δεν θα διαταράξει αυτή τη σχέση και ως εκ τούτου διαβεβαιώνει (συνέντευξη στη χτεσινή Real News) ότι η κυβέρνησή του θα πληρώσει τα ομόλογα που λήγουν εντός του Μάρτη για να είναι συνεπής απέναντι στους εταίρους.

Για να δούμε τι σημαίνουν αυτές οι υποσχέσεις, θα πρέπει να δούμε ποιες είναι οι πολιτικές στις οποίες έχουν δεσμευτεί τα κράτη – μέλη της ΕΕ για την παραμονή τους στο ευρώ.
Ας μιλήσουμε συγκεκριμένα: Τον Μάρτη του 2011 οι χώρες της Ευρωζώνης στη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ υπέγραψαν το «Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας» το οποίο μετονομάστηκε σε «Σύμφωνο για το Ευρώ».

Σύμφωνα με το εν λόγω Σύμφωνο «κάθε χρόνο, τα κράτη - μέλη της Ευρωζώνης θα συμφωνούν, σε ανώτατο επίπεδο, σε συγκεκριμένες δράσεις, οι οποίες θα πρέπει να επιτευχθούν σε διάστημα 12 μηνών».Ποιές είναι αυτές οι δράσεις:

ΜΕΙΩΣΕΙΣ ΜΙΣΘΩΝ

• «Το κόστος εργασίας θα βρίσκεται υπό στενή παρακολούθηση και θα συγκρίνεται με τα άλλα κράτη της Ευρωζώνης και των κύριων εμπορικών εταίρων της ΕΕ (...) Οι μισθοί θα πρέπει να βρίσκονται σε συνάρτηση με την ανταγωνιστικότητα».
  

Έτσι λέει το «Σύμφωνο για το Ευρώ». Με άλλα λόγια η καλή μας ΕΕ έχει αποφασίσει, προς χάρη της ανταγωνιστικότητας των μονοπωλίων της, οι μισθοί στα κράτη – μέλη της να καθορίζονται σε συνάρτηση με τους μισθούς που επικρατούν στους κύριους εμπορικούς εταίρους της ΕΕ. Τέτοιοι εμπορικοί εταίροι – ανταγωνιστές της ΕΕ, θυμίζουμε, είναι για παράδειγμα η Κίνα, η Ινδία, η Βραζιλία…

• «Οι κυβερνήσεις θα πρέπει να δώσουν ιδιαίτερη προσοχή στην ενίσχυση της αποκέντρωσης των μισθολογικών διαπραγματεύσεων και τη "βελτίωση" των μηχανισμών τιμαριθμικής προσαρμογής».
  

Έτσι λέει το «Σύμφωνο για το Ευρώ». Τουτέστιν εκεί που αναγράφεται «αποκέντρωση των μισθολογικών διαπραγματεύσεων» βάλτε κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, βάλτε επιχειρησιακές και ατομικές συμβάσεις. Και εκεί που λέει «βελτίωση των μηχανισμών τιμαριθμικής προσαρμογής» βάλτε αποσύνδεση του επιπέδου των μισθών από τις ανατιμήσεις που γίνονται σε βασικά αγαθά ή πρώτες ύλες, που οδηγούν σε τεράστιες αυξήσεις στις τιμές των προϊόντων.

• Οι κυβερνήσεις της ΕΕ «δεσμεύονται να συγκρατήσουν τους μισθούς στο δημόσιο τομέα», ώστε να «μην επηρεάζουν τους μισθούς στον ιδιωτικό τομέα».
  

Έτσι λέει το «Σύμφωνο για το Ευρώ». Και μάλλον εδώ δεν χρειάζεται κάποια ιδιαίτερη επεξήγηση. Το γεγονός ότι συμφώνησαν σε διαρκές πάγωμα και σε μειώσεις των μισθών τόσο στον δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα είναι πρόδηλο.

ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΙΣΗΣ

«Η βιωσιμότητα του συνταξιοδοτικού συστήματος πρέπει να βρίσκεται υπό συνεχή και στενή παρακολούθηση (...) Είναι απαραίτητο να ευθυγραμμιστεί η ηλικία συνταξιοδότησης με το προσδόκιμο ζωής, να μειωθούν τα συστήματα πρόωρης συνταξιοδότησης και να αξιοποιηθούν στοχευμένα κίνητρα για την παραμονή στην εργασία των μεγαλύτερων εργαζομένων».
Έτσι λέει το «Σύμφωνο για το ευρώ». Πιο καθαρά δεν θα μπορούσαν να μιλήσουν οι άνθρωποι: Η «Ευρώπη» τους σημαίνει αύξηση των γενικών ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, σημαίνει επιβολή καθεστώτος που θα υποχρεώνει τους εργαζομένους να δουλεύουν κυριολεκτικά μέχρι να πεθάνουν.

ΔΗΜΟΣΙΟΝΟΜΙΚΟΣ ΒΟΥΡΔΟΥΛΑΣ

«Τα κράτη - μέλη οφείλουν να προβλέψουν μηχανισμό που θα βάζει "φρένο" στην αύξηση χρέους» που θα έχει «επαρκώς δεσμευτικό χαρακτήρα».
Έτσι λέει το «Σύμφωνο του Ευρώ». Δεδομένης της εκτίναξης του χρέους όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά συνολικά στην ΕΕ, αυτή η πρόνοια είναι προφανές ότι θέτει όλα τα κράτη – μέλη (και την Ελλάδα) σε καθεστώς μόνιμης και κλιμακούμενης λιτότητας στο όνομα του χρέους.

ΕΡΓΑΣΙΑΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ… ΝΤΑΧΑΟΥ

«Μεταρρυθμίσεις στην αγορά εργασίας που θα προωθούν την ευελιξία με ασφάλεια (...) Η αγορά εργασίας πρέπει να γίνει πιο ελκυστική και να προσαρμοστεί στη ζήτηση».
Έτσι λέει το «Σύμφωνο για το ευρώ». Πρόκειται για την περίφημη «ευελφάλεια» που εφαρμόζεται από την δεκαετία του ’90 και που στην Ελλάδα είναι γνωστή σαν «απασχολησιμότητα». Είναι αυτή η πολιτική που έχει - ήδη - οδηγήσει σε 30 εκατομμύρια ανέργους και σε 100 εκατομμύρια φτωχούς στην ΕΕ και σε ένα εργασιακό καθεστώς απόλυτης βαρβαρότητας, όπου το δικαίωμα σε σταθερή δουλειά με πλήρη δικαιώματα μοιάζει με έργο επιστημονικής φαντασίας.

ΕΡΩΤΗΣΗ

Μετά από όλα αυτά, ακόμα κι αν καταργηθούν τα Μνημόνια όπως τα ξέρουμε, ακόμα κι αν τα μετονομάσουν με όποιο όνομα κι αν εφεύρουν για να τα βαφτίσουν, ρωτάμε:
Η παραμονή στην ΕΕ και το «Σύμφωνο για το Ευρώ» από μόνο του συνιστά, ναι ή όχι, το «Μνημόνιο των Μνημονίων»;  

*Δημοσιεύθηκε στο ''enikos.gr'' τη Δευτέρα 12 Ιανουαρίου 2015