http://www.imerodromos.gr
•
27 Ιουλιου 2015
Μα πιο πολύ μιλώ για τους ψαράδες
Π’ αφήσανε τα δίχτυα τους και πήρανε τα βήματά
Του
Κι όταν Αυτός κουράστηκε αυτοί δεν ξαποστάσαν
Κι όταν Αυτός τους πρόδωσε αυτοί δεν αρνηθήκαν
Κι όταν αυτός δοξάστηκε αυτοί στρέψαν τα μάτια
Κι οι σύντροφοι τους φτύνανε και τους σταυρώναν
Κι αυτοί, γαλήνιοι, το δρόμο παίρνουνε π΄άκρη δεν
έχει
Χωρίς το βλέμμα τους να σκοτεινιάσει ή να λυγίσει
Όρθιοι και μόνοι μες στη φοβερή ερημία του πλήθους
(Από το ποίημα «ΜΙΛΩ…» του Μανόλη Αναγνωστάκη)
«Πολύ
φοβούμαι ότι η Αριστερά που επιστρέφει δεν είναι ανάγκη των καιρών.
Ανάγκη των καιρών δεν είναι μια Αριστερά που επιχειρεί, και μάλιστα με
αυτοσχέδιο και πρόχειρο τρόπο, να παίξει το ρόλο ενός διαχειριστικού
τύπου συνδικάτου, τη στιγμή που απαιτείται η συγκρότηση και λειτουργία
ενός μαρξιστικού κόμματος νέου τύπου, ενός σύγχρονου πολιτικού και
ηθικού παιδαγωγού και οργανωτή των μαζών. Ανάγκη των καιρών δεν είναι
μια Αριστερά των καιροσκοπικών εκλογικών συνεργασιών με στόχο την
κυβερνητική εξουσία, αλλά μια μετωπική Αριστερά με δια-ταξική θεμελίωση
στην εργατική τάξη και στους συμμάχους της, μια μετωπική Αριστερά που,
χωρίς να απορρίπτει οποιαδήποτε μορφή πάλης με όρους μαζικού κινήματος,
της κοινοβουλευτικής συμπεριλαμβανομένης, συνδέει και νοηματοδοτεί τις
τακτικές επιλογές της με βάση το στρατηγικό της στόχο, το σοσιαλιστικό
μετασχηματισμό της κοινωνίας. Ανάγκη των καιρών δεν είναι μια Αριστερά
που αναζητεί τη διαπραγμάτευση, για να αποφύγει τις μάχες, αλλά μια
Αριστερά που δίνει συντεταγμένα τις μάχες, για να σύρει, αν χρειαστεί,
τον αντίπαλο στη διαπραγμάτευση.»
