Και δεν εννοώ την
επιτυχία της κεντροδεξιάς και την επάνοδο Μπερλουσκόνι. Ήταν λίγο πολύ
αναμενόμενο, παρά το κράξιμο που είχε φάει από τα εξαγριωμένα πλήθη,
λίγο πριν εκδιωχθεί κλοτσηδόν από την πρωθυπουργία. Άλλωστε, τα αμήχανα
εκλογικά σώματα της υπόλοιπης ευρωζώνης, μπορεί να ήταν δυσαρεστημένα
από τις πολιτικές που τούς είχαν επιβληθεί τα τελευταία χρόνια, αλλά
όταν έρχονταν οι εκλογές, θαρρείς και πάθαιναν αγκύλωση, μη τολμώντας
να ξεκολλήσουν από τους γνώριμους πόλους του δικομματισμού, και να
μετακινηθούν με πραγματική διάθεση αλλαγής για κάπου αλλού. Όπως λένε,ο
παλιός είναι αλλιώς! Αλλη εξήγηση δεν βρίσκω!