Τρίτη, 19-12-2012
Του Κώστα Βαξεβάνη
Η παροιμία είναι γνωστή. Και η πραγματικότητα το ίδιο. Πέφτει η δρυς
και οι ξυλοκόποι χτυπάνε τα τσεκούρια στα πλευρά του δέντρου που κάποτε
θαύμαζαν, όχι για κανένα άλλο λόγο, αλλά γιατί θεωρούσαν πως δεν θα
ξυλευτεί ποτέ από αυτούς.
Στα πλευρά του κυρίου Λαυρεντιάδη, που μέρες τώρα νιώθουν το σκληρό
στρώμα της φυλακής, τα χτυπήματα είναι αδυσώπητα. Ό,τι μπορεί να πάρει ο
καθένας. Ξύλα για το προσωπικό του τζάκι, προσανάμματα για το επόμενο
αφεντικό του, έστω και δύο φύλλα να ταΐσει το ζώο μέσα του που μέχρι
πριν λίγο καιρό ήταν ένα συμπαθές pet, ένα οικιακό, στην αυλή
Λαυρεντιάδη.
