Ένα
συνταγματικό πραξικόπημα που ανατρέπει την εκλεγμένη ηγεσία και δίνει
όλη την εξουσία σε έναν ανεξέλεγκτο τεχνοκράτη ο οποίος μακριά από
οποιονδήποτε δημοκρατικό έλεγχο ανακοινώνει την χρεοκοπία, με όλο το
ενδιαφέρον να επικεντρώνεται στους όρους: στο πως δηλαδή το κόστος θα
περάσει στα ασφαλιστικά ταμεία και τους συνταξιούχους, πυροδοτώντας
επιπλέον και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας μόνο και μόνο για να
διασφαλιστούν τα συμφέροντα των πιστωτών, που είναι οι μεγαλύτερες
τράπεζες. Η παραπάνω περιγραφή ταιριάζει απόλυτα στα δραματικά γεγονότα
που έζησε η Ελλάδα από το Νοέμβριο του 2011, όταν το δίδυμο «Μερκοζύ»
ανέτρεψε τον Γ. Παπανδρέου και διόρισε τον Λ. Παπαδήμο, μέχρι
(τουλάχιστον) τον Μάρτιο του 2012 όταν ολοκληρώθηκε η ανταλλαγή των
ελληνικών ομολόγων (PSI). Ταιριάζει όμως απόλυτα και στο Ντιτρόιτ που
στις 18 Ιουλίου κήρυξε πτώχευση, με τις ομοιότητες με την Ελλάδα να
είναι τόσο κραυγαλέες λες και οι αρχιτέκτονες και των δύο χρεοκοπιών να
ακολούθησαν κατά γράμμα τις ίδιες οδηγίες… Ο διεθνής νεοφιλελεύθερος
Τύπος μάλιστα μόνο σαμπάνιες δεν άνοιξε στην είδηση της χρεοκοπίας του
Ντιτρόιτ. Για παράδειγμα σε εντιτόριαλ τους οι Financial Times το
χαρακτήρισαν ως «ουσιώδες βήμα στον δρόμο για την ανάκαμψη»! Κάτι σαν
θεόσταλτο δώρο, δηλαδή…
ΤΟΥ ΛΕΩΝΙΔΑ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗ