Ανάπτυξη (με φτώχεια) από τα Lidl

teddygr.blogspot

Αν ήθελε κάποιος να συνοψίσει σε μια φράση την οικονομική κατάσταση των ευρωπαϊκών χωρών, θα μπορούσε να πει, σχεδόν δίχως υπερβολή, πως η ευρωπαϊκή περιφέρεια μετατρέπεται σταδιακά σε περιοχή χαμηλού εργατικού κόστους, με τους πολίτες να μετατρέπονται σε σκλάβους, προς όφελος κυρίως των γερμανικών επιχειρήσεων. Όσο κι αν κάτι τέτοιο ακούγεται τραβηγμένο ή δογματικό, η αλήθεια είναι πως απεικονίζει την πραγματικότητα.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της αδήριτης πραγματικότητας συνιστά η αγαπημένη χώρα τής τρόικας, η Πορτογαλία. Η συνέπεια με την οποία οι πορτογαλικές κυβερνήσεις εφάρμοσαν το "πρόγραμμα διάσωσης" έγινε παροιμιώδης: καρατόμησαν χωρίς δεύτερη κουβέντα τις δημόσιες δαπάνες και το πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων, μείωσαν δίχως την παραμικρή αντίρρηση τους μισθούς και τις συντάξεις στο ύψος που τους ζητήθηκε, αύξησαν κατακόρυφα την φορολόγηση των πολιτών, απορρύθμισαν πλήρως την αγορά εργασίας ώστε οι εργοδότες να μπορούν να κάνουν περίπου ό,τι θέλουν, αναμόρφωσαν επί το λίαν αυστηρότερον τους εισπρακτικούς μηχανισμούς δίχως ψευτοτερτίπια προστατευτισμού των ιδιαίτερα αδύναμων και -κυρίως- τήρησαν πιστά το συμφωνημένο πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων μέσω του οποίου ξεπουλήθηκε το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος τής δημόσιας περιουσίας. Όλα έγιναν κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Άλλωστε, έτσι εξηγείται και το ότι ο στρυφνός, ξινός και αντιπαθητικός γερμανός υπουργός οικονομικών έσταζε μέλι όποτε μιλούσε για την Πορτογαλία.

Οι εγκαταστάσεις της AutoEuropa (Volkswagen) στην Λισαβόνα. Εδώ εργάζονται πάνω από 3.000 άνθρωποι.

Κούβα: 4% ανάπτυξη, παρά το εμπάργκο!

teddygr.blogspot.gr

Διάβαζα λίγο νωρίτερα ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον άρθρο του Νίκου Μπογιόπουλου στο enikos.gr με τίτλο "Θέλετε να γίνουμε Κούβα;", το οποίο γράφτηκε επ' ευκαιρία τής συμπλήρωσης 57 χρόνων από εκείνη την ιστορική πρωτοχρονιά τού 1959, τότε που ο Τσε με τους άντρες του μπήκαν στην Αβάνα κι έβαλαν ταφόπλακα στο διεφθαρμένο καθεστώς τού Φουλχένσιο Μπατίστα. Προς στιγμήν σκέφτηκα να το αναδημοσιεύσω (μαζί με το πλούσιο φωτογραφικό υλικό που περιέχει) αλλά δεν μου πήγαινε καλά ν' αρχίσω την χρονιά με αντιγραφή. Έτσι, αποφάσισα να παραθέσω απλώς τον σχετικό διασύνδεσμο (θεωρώντας αυτονόητο ότι θα τον επισκεφθείτε) και να ασχοληθώ με κάτι άλλο κουβανικό, το οποίο μάλλον δεν θα διαβάσετε αλλού. Πάμε, λοιπόν, μια βόλτα ως την Αβάνα.

Στα τέλη Δεκεμβρίου, όπως γίνεται κάθε χρόνο, το υπουργικό συμβούλιο της Κούβας συζήτησε τα αποτελέσματα της κουβανικής οικονομίας και αποφάσισε τις κατευθύνσεις που θα ακολουθηθούν το 2016. Παράλληλα, στο τριήμερο 27-29 του μηνός, συνήλθαν η Εθνοσυνέλευση της Λαϊκής Εξουσίας και οι επιτροπές της για να συζητήσουν τα ίδια θέματα αλλά και για να χαράξουν τον προϋπολογισμό της νέας χρονιάς. Τέλος, στις 28 Δεκεμβρίου έγινε και ολομέλεια της κεντρικής επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος Κούβας, όπου τα ζητήματα της οικονομίας βρέθηκαν στο επίκεντρο.

Η Εθνοσυνέλευση της Λαϊκής Εξουσίας (La Asamblea Nacional del Poder Popular)

Ινδονησία: μισόν αιώνα μετά την 29/12/1965

teddygr.blogspot.gr

Εκατοντάδες άνθρωποι συγκεντρώθηκαν σε ένα τζαμί στην Ινδονησία για να παρακολουθήσουν την παραδειγματική τιμωρία μιας γυναίκας που παρέβη τον Ισλαμικό Νόμο, τη Σαρία. Η γυναίκα υπέστη πέντε χτυπήματα με ραβδί στην πλάτη γιατί έκανε το «έγκλημα» να βρεθεί πολύ κοντά σε έναν άντρα που δεν ήταν σύζυγός της. Οδηγήθηκε στην αυλή του τζαμιού, μπροστά στο πλήθος που ζητωκραύγαζε, υποχρεώθηκε να γονατίσει μπροστά στον δήμιό της. Ο άντρας που φορούσε μάσκα στο πρόσωπο, την χτύπησε με το ξύλινο ραβδί πέντε φορές στην πλάτη, ενώ εκείνη ούρλιαζε από τον πόνο. Στο τέλος η γυναίκα κατέρρευσε και την απομάκρυναν από το σημείο «σηκωτή», προκειμένου να λάβει ιατρική βοήθεια.

Εδώ και λίγη ώρα, η παραπάνω είδηση κάνει τον γύρο του κόσμου. Προφανώς, ο απίστευτος -για λογικό άνθρωπο- λόγος ξυλοδαρμού αυτής της γυναίκας αποτελεί βέλος στην φαρέτρα όσων υποστηρίζουν ότι η δημοκρατική δύση πρέπει να αντιδράσει δυναμικά στις ισλαμικές προκλήσεις. Δυστυχώς, όμως, κανένα ΜΜΕ δεν τολμά να προσθέσει την απαραίτητη και εξαιρετικά σημαντική λεπτομέρεια ότι αυτή η "δημοκρατική δύση" ήταν που, πριν μισό αιώνα, εξέθρεψε στην Ινδονησία το θηρίο τού ισλαμικού φονταμενταλισμού ώστε να το στρέψει κατά των κομμουνιστών. Πριν τέσσερα περίπου χρόνια, στην "Ανατομία του νεοφιλελευθερισμού" γράφαμε, μιλώντας για την Ινδονησία:

Ινδονησία, 2015: Ραβδισμός γυναίκας που εγκλημάτισε διότι βρέθηκε
"πολύ κοντά σε κάποιον που δεν ήταν σύζυγός της".

Tο εκσυγχρονιστικό ιδεώδες της «κυβέρνησης της Αριστεράς»

Εν κατακλείδι, η παιδεία από παράλληλο πρόγραμμα της Αριστεράς μετατράπηκε τάχιστα σε μία ακόμα δέσμευση της κυβέρνησης προς τους «θεσμούς», προς μέγιστη ικανοποίηση των Κοστέλο-Διαμαντοπούλου.

efsyn

Συντάκτης: 

Σίσσυ Βελισσαρίου*

Το υπουργείο Παιδείας έχει εξαγγείλει «εθνικό διάλογο για την παιδεία» κατά το γνωστό πασοκικό υπόδειγμα.

Η πρώτη παρατήρηση αφορά τη λέξη «εθνικός», όταν βασική μαρξιστική παραδοχή -κλασική πλέον και για τους μη μαρξιστές- είναι ότι η παιδεία συγκροτεί έναν από τους πλέον ισχυρούς ιδεολογικούς κρατικούς μηχανισμούς ταξικής διαλογής και καταμερισμού σε θέσεις στην παραγωγή.

Βασίλης Βιλιάρδος : Το 2016 θα πληρώσουμε (και πώς;) τα λάθη του 2015

«Ένα παιδί που πήρε την κουδουνίστρα του»…

 

ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ 

Ένας μέγας θεατράνθρωπος του καιρού μας, ο Βασίλης Παπαβασιλείου, είχε περιγράψει τα όσα ζούμε από το καλοκαίρι και μετά με τον εξής τρόπο:

«Ένας πρωθυπουργός – παιδί πήρε την κουδουνίστρα του και πήγε στην Ευρώπη»… 

    Από την πλευρά του, ο ίδιος ο πρωθυπουργός, σε μια νέα συνέντευξή του προχτές, έδωσε για μια ακόμα φορά την δική του εξήγηση: Αν στις 12 Ιουλίου, όταν και υπέγραψε το Μνημόνιο, έφευγε από τις Βρυξέλλες και από την σύνοδο της ΕΕ, τότε – όπως λέει ο κ.Τσίπρας – θα γινόταν ήρωας για μια μέρα, αλλά μετά η χώρα θα καταστρεφόταν. Κι έτσι επέλεξε να μη γίνει ήρωας…

    Παρατήρηση πρώτη: Ας δεχτούμε για την οικονομία της συζήτησης ότι ο κ.Τσίπρας, όπως ακριβώς ο Γιώργος Παπανδρέου, όπως ακριβώς ο Σαμαράς, όπως ακριβώς ο Βενιζέλος, «θυσιάστηκε» κι αυτός για να μην καταστραφεί η χώρα. Αλλά τότε θα πρέπει να υποθέσουμε ότι εκείνη η κίνησή του και τα όσα έχουν ακολουθήσει, κινούνται στην άλλη κατεύθυνση: Της «ανόρθωσης» της χώρας.