Εκατοντάδες άνθρωποι συγκεντρώθηκαν σε ένα τζαμί στην Ινδονησία για να
παρακολουθήσουν την παραδειγματική τιμωρία μιας γυναίκας που παρέβη τον
Ισλαμικό Νόμο, τη Σαρία.
Η γυναίκα υπέστη πέντε χτυπήματα με ραβδί στην πλάτη γιατί έκανε το
«έγκλημα» να βρεθεί πολύ κοντά σε έναν άντρα που δεν ήταν σύζυγός της.
Οδηγήθηκε στην αυλή του τζαμιού, μπροστά στο πλήθος που ζητωκραύγαζε,
υποχρεώθηκε να γονατίσει μπροστά στον δήμιό της. Ο άντρας που φορούσε
μάσκα στο πρόσωπο, την χτύπησε με το ξύλινο ραβδί πέντε φορές στην
πλάτη, ενώ εκείνη ούρλιαζε από τον πόνο. Στο τέλος η γυναίκα κατέρρευσε
και την απομάκρυναν από το σημείο «σηκωτή», προκειμένου να λάβει ιατρική
βοήθεια.
Εδώ και λίγη ώρα, η παραπάνω είδηση κάνει τον γύρο του κόσμου. Προφανώς, ο απίστευτος -για λογικό άνθρωπο- λόγος ξυλοδαρμού αυτής της γυναίκας αποτελεί βέλος στην φαρέτρα όσων υποστηρίζουν ότι η δημοκρατική δύση πρέπει να αντιδράσει δυναμικά στις ισλαμικές προκλήσεις. Δυστυχώς, όμως, κανένα ΜΜΕ δεν τολμά να προσθέσει την απαραίτητη και εξαιρετικά σημαντική λεπτομέρεια ότι αυτή η "δημοκρατική δύση" ήταν που, πριν μισό αιώνα, εξέθρεψε στην Ινδονησία το θηρίο τού ισλαμικού φονταμενταλισμού ώστε να το στρέψει κατά των κομμουνιστών. Πριν τέσσερα περίπου χρόνια, στην "Ανατομία του νεοφιλελευθερισμού" γράφαμε, μιλώντας για την Ινδονησία:
Εδώ και λίγη ώρα, η παραπάνω είδηση κάνει τον γύρο του κόσμου. Προφανώς, ο απίστευτος -για λογικό άνθρωπο- λόγος ξυλοδαρμού αυτής της γυναίκας αποτελεί βέλος στην φαρέτρα όσων υποστηρίζουν ότι η δημοκρατική δύση πρέπει να αντιδράσει δυναμικά στις ισλαμικές προκλήσεις. Δυστυχώς, όμως, κανένα ΜΜΕ δεν τολμά να προσθέσει την απαραίτητη και εξαιρετικά σημαντική λεπτομέρεια ότι αυτή η "δημοκρατική δύση" ήταν που, πριν μισό αιώνα, εξέθρεψε στην Ινδονησία το θηρίο τού ισλαμικού φονταμενταλισμού ώστε να το στρέψει κατά των κομμουνιστών. Πριν τέσσερα περίπου χρόνια, στην "Ανατομία του νεοφιλελευθερισμού" γράφαμε, μιλώντας για την Ινδονησία:
 |
| Ινδονησία, 2015: Ραβδισμός γυναίκας που εγκλημάτισε διότι βρέθηκε "πολύ κοντά σε κάποιον που δεν ήταν σύζυγός της". |
(...) Εκεί, μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, είχε αναδειχθεί ως ηγέτης ο εθνικιστής πρόεδρος Σουκάρνο.
Ο Σουκάρνο είχε προκαλέσει την οργή του διεθνούς κεφαλαίου επειδή
ακολουθούσε πολιτική προστατευτισμού και είχε δρομολογήσει διαδικασίες
για αναδιανομή του πλούτου. Όμως, το μείζον πρόβλημα με τον Σουκάρνο
ήταν ότι είχε διακόψει τις σχέσεις της Ινδονησίας τόσο με το Διεθνές
Νομισματικό Ταμείο όσο και με την Παγκόσμια Τράπεζα, επειδή πίστευε ότι
αποτελούσαν βιτρίνα των συμφερόντων των πολυεθνικών της δύσης. Μάλιστα
δε, προκειμένου να επιτύχει εθνική ομοψυχία, ο εθνικιστής Σουκάρνο δεν
δίστασε να συνεργαστεί ακόμη και με το κομμουνιστικό κόμμα της
Ινδονησίας! Επομένως, είναι απολύτως λογικό το ότι η CIA έξυνε τα νύχια
της για να τον ανατρέψει. Γι' αυτή την ανατροπή χρησιμοποίησε τον
στρατηγό Σουχάρτο.
Ο Σουχάρτο προετοιμαζόταν πολύ καιρό από τους αμερικανούς. Αυτοί τον έφεραν σε επαφή με τα "πρωτοξάδερφα" των "παιδιών του Σικάγου", την περίφημη "Μαφία του Μπέρκλεϋ". Πράγματι, στο πανεπιστήμιο Μπέρκλεϋ της Καλιφόρνιας λειτουργούσε μια οικονομική σχολή, η οποία το μόνο που είχε να ζηλέψει από την αντίστοιχη σχολή του Σικάγου ήταν η παρουσία του Φρήντμαν. Κατά τα άλλα, οι φοιτητές του Μπέρκλεϋ δεν υστερούσαν σε τίποτε από τα "ξαδέρφια" τους. Αυτή, λοιπόν, η "Μαφία του Μπέρκλεϋ" ανέλαβε να κάνει μαθήματα νεοφιλελευθερισμού στον Σουχάρτο και να σχεδιάσει μαζί του την οικονομική πολιτική που θα ακολουθούσε η "απελευθερωμένη" από τον Σουκάρνο Ινδονησία. Κι όλα αυτά, υπό την εποπτεία και την χρηματοδότηση του περίφημου Ιδρύματος Φορντ.
Ο Σουχάρτο ακολούθησε πιστά τις οδηγίες για "κεραυνοβόλο σοκ". Εκτός από τον άριστο εξοπλισμό των δυνάμεών του, η CIA τον είχε εφοδιάσει με ονομαστικό κατάλογο όλων των αριστερών ηγετών. Ο Σουχάρτο εκδήλωσε το πραξικόπημά του, στέλνοντας τους άντρες του να εκτελέσουν επί τόπου τα πεντακόσια περίπου άτομα που περιέχονταν στον κατάλογό του. Παράλληλα, εξαπέλυσε στην επαρχία κατάλληλα εκπαιδευμένους σπουδαστές θρησκευτικών σχολών, για να "καθαρίσουν" την ύπαιθρο από τους κομμουνιστές. Το "κεραυνοβόλο σοκ" πήρε τέτοια έκταση ώστε μέσα σε ένα μήνα δολοφονήθηκαν από μισό μέχρι ένα εκατομμύριο άνθρωποι σφαγμένοι κατά χιλιάδες, σύμφωνα με το περιοδικό "Time"! Μάλιστα δε, για να γίνει ακόμη εντονώτερο το σοκ, τα πτώματα των δολοφονημένων δεν θάβονταν αλλά πετιούνταν στις άκρες των δρόμων ή στα ποτάμια, προκειμένου να τρομοκρατούνται ακόμη περισσότερο όσοι τα έβλεπαν.
Η ανελέητη τρομοκρατία ξεπέρασε και τους χειρότερους εφιάλτες των Ινδονησίων οι οποίοι, καταβεβλημένοι από τον απόλυτο τρόμο, παρέδωσαν την απόλυτη εξουσία στον Σουχάρτο δίχως την παραμικρή αντίσταση. Υπό την επήρεια αυτού του "κεραυνοβόλου σοκ", το νεοφιλελεύθερο οικονομικό πρόγραμμα μπήκε αμέσως σε εφαρμογή και σε μικρό χρονικό διάστημα η Ινδονησία αναδείχθηκε στο φιλικώτερο περιβάλλον ολόκληρου του κόσμου για τις πολυεθνικές. Φυσικά, υπό την προστασία του διεθνούς κεφαλαίου, ο αιμοσταγής Σουχάρτο έμεινε ανενόχλητος στην εξουσία ίσαμε τον θάνατό του, το 1998. (...)
 |
| Τζακάρτα, 23 Μαΐου 1965: Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ινδονησίας γιορτάζει τα 45 χρόνια του. Στο βήμα ο γενικός γραμματέας του Ντίπα Νουσαντάρα Αϊντίτ και ο πρόεδρος της χώρας Σουκάρνο. |
Στο παραπάνω απόσπασμα, πρέπει να προσθέσουμε δυο λεπτομέρειες. Πρώτον,
το Κομμουνιστικό Κόμμα Ινδονησίας ήταν όχι απλώς το μεγαλύτερο κόμμα
της χώρας αλλά και το μεγαλύτερο μη κυβερνητικό κομμουνιστικό κόμμα του
κόσμου, με τριάμισυ εκατομμύρια κομματικά μέλη και είκοσι εκατομμύρια
οπαδούς ενταγμένους στις οργανώσεις του. Δεύτερον, ο Σουχάρτο ήταν
φανατικός ισλαμιστής και οι υπ' αυτόν μονάδες θύμιζαν τους ταλιμπάν,
τους οποίους γνωρίσαμε μερικές δεκαετίες αργότερα στο Αφγανιστάν.
Η τρομερή σφαγή που εξαπέλυσαν οι ισλαμιστές του Σουχάρτο κορυφώθηκε μια μέρα σαν σήμερα, 29 Δεκεμβρίου, το 1965, θεωρήθηκε δε από την "δημοκρατική δύση" ως "νίκη της δημοκρατίας επί του κομμουνισμού". Μόνο που εκείνο το θηρίο, αφού εκτέλεσε το έργο για το οποίο ανατράφηκε, μεγάλωσε, αγρίεψε και ξέφυγε από κάθε έλεγχο. Τώρα, πλέον, η δύση πρέπει να αρχίσει να καταλαβαίνει τι σημαίνει η παλιά, γνωστή παροιμία "όποιος κατουράει στην θάλασσα, το βρίσκει στο αλάτι".
-------------------------
Σημείωση
Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τις σφαγές που εξαπέλυσαν οι ισλαμιστές τού Σουχάρτο κατά των ινδονήσιων κομμουνιστών το 1965, διαβάστε:
- Ινδονησία, 1965-66: Μια γενοκτονία χωρίς καμία σημασία (Ι) και Ινδονησία, 1965-66: Μια γενοκτονία χωρίς καμία σημασία (ΙΙ). Από το εξαιρετικό και πάντα χρήσιμο -παρ' ότι δεν ενημερώνεται πλέον- ιστολόγιο Lenin Reloaded, με άφθονο φωτογραφικό υλικό.
- Το ξεχασμένο ολοκαύτωμα. Εκτενής παρουσίαση του ισλαμοφασιστικού πραξικοπήματος στην Ινδονησία από τον Τάσο Κωστόπουλο στην Εφημερίδα των Συντακτών.
- Another look at the indonesian "coup". Ανάλυση του αυστραλού πολιτικού αναλυτή Χάρολντ Κράουτς, ο οποίος έχει ασχοληθεί επισταμένως με την Ινδονησία. Το σχετικό με το θέμα βιβλίο του "The army and politics in Indonesia" θεωρείται σημαντικό (δεν κυκλοφορεί στα ελληνικά).
- Good and bad genocide. Ενδιαφέρον άρθρο από τον ιστότοπο Fair, όπου ο Έντουαρντ Χέρμαν αναλύει τον υποκριτικό τρόπο με τον οποίο η δύση δυο μέτρα και δυο σταθμά για να κρίνει τις σφαγές τού Σουχάρτο και του Πολ Ποτ.
Δείτε, επίσης, την διαρκείας 115' πολυβραβευμένη ταινία-ντοκυμανταίρ The Act of Killing, του Τζόσουα Οππενχάιμερ, όπου η σφαγή του 1965 αποδίδεται με τρόπο που σοκάρει. Στην ταινία συμμετέχουν κάποιοι από τους σφαγείς εκείνης της εποχής.
Η τρομερή σφαγή που εξαπέλυσαν οι ισλαμιστές του Σουχάρτο κορυφώθηκε μια μέρα σαν σήμερα, 29 Δεκεμβρίου, το 1965, θεωρήθηκε δε από την "δημοκρατική δύση" ως "νίκη της δημοκρατίας επί του κομμουνισμού". Μόνο που εκείνο το θηρίο, αφού εκτέλεσε το έργο για το οποίο ανατράφηκε, μεγάλωσε, αγρίεψε και ξέφυγε από κάθε έλεγχο. Τώρα, πλέον, η δύση πρέπει να αρχίσει να καταλαβαίνει τι σημαίνει η παλιά, γνωστή παροιμία "όποιος κατουράει στην θάλασσα, το βρίσκει στο αλάτι".
-------------------------
Σημείωση
Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τις σφαγές που εξαπέλυσαν οι ισλαμιστές τού Σουχάρτο κατά των ινδονήσιων κομμουνιστών το 1965, διαβάστε:
- Ινδονησία, 1965-66: Μια γενοκτονία χωρίς καμία σημασία (Ι) και Ινδονησία, 1965-66: Μια γενοκτονία χωρίς καμία σημασία (ΙΙ). Από το εξαιρετικό και πάντα χρήσιμο -παρ' ότι δεν ενημερώνεται πλέον- ιστολόγιο Lenin Reloaded, με άφθονο φωτογραφικό υλικό.
- Το ξεχασμένο ολοκαύτωμα. Εκτενής παρουσίαση του ισλαμοφασιστικού πραξικοπήματος στην Ινδονησία από τον Τάσο Κωστόπουλο στην Εφημερίδα των Συντακτών.
- Another look at the indonesian "coup". Ανάλυση του αυστραλού πολιτικού αναλυτή Χάρολντ Κράουτς, ο οποίος έχει ασχοληθεί επισταμένως με την Ινδονησία. Το σχετικό με το θέμα βιβλίο του "The army and politics in Indonesia" θεωρείται σημαντικό (δεν κυκλοφορεί στα ελληνικά).
- Good and bad genocide. Ενδιαφέρον άρθρο από τον ιστότοπο Fair, όπου ο Έντουαρντ Χέρμαν αναλύει τον υποκριτικό τρόπο με τον οποίο η δύση δυο μέτρα και δυο σταθμά για να κρίνει τις σφαγές τού Σουχάρτο και του Πολ Ποτ.
Δείτε, επίσης, την διαρκείας 115' πολυβραβευμένη ταινία-ντοκυμανταίρ The Act of Killing, του Τζόσουα Οππενχάιμερ, όπου η σφαγή του 1965 αποδίδεται με τρόπο που σοκάρει. Στην ταινία συμμετέχουν κάποιοι από τους σφαγείς εκείνης της εποχής.
Το ερώτημα είναι,τι κάνομε τώρα.Για τη διακίνηση των ειδήσεων είναι τα ΜΜΕ.Μια επιτροπή αγώνα όμως,είναι για συζήτηση κ δράση.Μια τέτοια ανάρτηση έχει νόημα,εφ' όσο συνοδεύεται τουλάχιστο από ένα ψήφισμα συμπαράστασης στηγυναίκα,με παράλληλη καταδίκη του ισλαμοφασισμού,στο ππνεύμα,βέβαια,του κειμένου κ με αναφορά στο ρόλο των ιμπεριαλιστών κ στη στήριξη από μέρους τους,αντιδραστικών,καταπιεστικών κ εκμεταλευτικών καθεστώτων διεθνώς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντως με την ευκαιρία να παρατηρήσω ότι,αν κ εδώ ευτυχώς ούτε έχομε ούτε είχαμε ποτέ τέτοιες βάρβαρες τιμωρίες,κατά τα άλλα όμως δεν είμαστε πολύ μπροστά πνευματικά,με συνέπεια να είμαστε βαλτωμένοι κ ηθικά.Το κοινωνικοπολιτικό κατεστημένο υποτάσσει τη θρησκεία στην εθνική ταυτότητα κ παράδοση κ πάνω απ' όλα βεβαίως στις πολιτικοοικονομικές σκοπιμότητες.Σωστό κ ηθικό είναι το ακριβώς αντίθετο.Οι πνευματικοί προβληματισμοί κ οι μεταφυσικές αναζητήσεις δίνουν νεα προοπτική κ δύναμη σε αθρώπους κ έθνη,σε φάσεις αποπροσανατολισμού που κατά καιρούς αναπόφευκτα παρουσιάζουνται,καθώς η απόλυτη αλήθεια θα μείνη για πάντα απρόσητη στον άθρωπο,όπως αναφέρεται κ στη Βίβλο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπειδή ανέφερα τη μεταφυσική,να εξηγήσω,πώς βλέπω εγώ αυτό το ζήτημα: Μεταφυσική είναι ο χώρος της κοσμικής πραγματικότητας (του Είναι), που η επιστήμη δεν έχει προσεγγύσει κ ερμηνεύσει.Η μεταφυσική αρχίζει εκεί που τελειώνει η επιστήμη.Στο χώρο του μαρξισμού κυριαρχεί η αντίληψη,ότι το θρησκευτικό φαινόμενο είναι μια σκέτη ανοησία.Αυτή η αντίληψη,όχι μόνο είναι για μένα λάθος,αλλά νομίζω,πως έχει ξεπεραστεί με την ανάπτυξη των ανθρωπιστικών επιστημών,μετά την εμφάνιση του μαρξισμού.Οι θρησκείες εμπεριέχουν κωδικοποιημένη,τη γνώση που είχε κερδιθεί για χιλιετίες,πριν απ'την εμφάνιση της επιστήμης.Περιέχουν όμως κ πλάνες ("υπάρχει τι το ανθρώπινον,χωρίς ατέλειαν;",που είπε ο Καβάφης).Γι' αυτό κ αναπροσαρμόζουνται με την εξεληξη της γνώσης κ των αναγκών.Η μεταφυσική προσφέρεται για προσωπικές αναζητήσεις (κ επιλογές).Αντικειμενικές βεβαιότητες δεν έχει.Για την επιστήμη όμως αποτελεί πηγή έμπνευσης.Η γνώση που κατακτά η επιστήμη,φευγει απ' το χώρο της μεταφυσικής.Πάντως κ οι επιστημονικές θεωρίες έχουν ανατροπές κ αναπροσαρμογές.Τελικά ισχύει αυτό που είπε ένας Σοβιετικός αξιοματούχος: "Η μόνη βεβαιότητα είναι η αβεβαιότητα".
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι ένα επίκαιρο,σχετικά με το προσκύνημα των λειψανων,που τόση πέραση έχει τελευταία.Η εκκλησία από την εποχή των εικονομαχιών ξεκαθάρισε,ότι τιμουνται τα πρόσωπα κ όχι η ύλη.Όμως όλοι (ή σχεδόν όλοι) όσοι στήνονται ουρά για προσκύνημα,το κάνουν πιστεύοντας,ότι τα λείψανα έχουν κάποια θεραπευτική ή ευεργετική,τέλος πάντων,ιδιότητα.Και η εκκλησία μπορεί να πη,ότι από πλευράς της τα πράμματα είναι ξεκαθαρισμένα,κ δεν ευθύνεται για όσους τα αντιλαμβάνουνται διαφορετικά.Όμως αυτή ακριβώς ευθύνεται,γιατί αντί να καταδικάζη,ενθαρρύνει τέτοιες αντιλήψεις.Το φαινόμενο δεν παρατηρείται στις αιρέσεις,που το αποδοκιμάζουν πολύ αυστηρά.Κάποιος ιεράρχης είπε,ότι τα λείψανα είναι δοχεία της θείας χάριτος.Μα αν ο Θεός είναι "πανταχού παρών κ τα πάντα πληρών",γιατί να τον ψάχνει κανείς σε δοχεία,που υποτίθεται ότι είναι τα λείψανα νεκρών;Άλλος είπε,ότι οι άγιοι έκαμαν έναν αγώνα για την πίστη τους.Αν όμως ο Θεός λατρεύεται "εν πνεύματι κ αληθεία",τότε οι χριστιανοί πρέπει να γυρεύουν τη φώτιση κ τη δύναμη στη ζωή κ το λόγο των αγίων τους κ όχι στα λείψανά τους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤελευταία: Αρκετοί στις μέρες μας ζητούν,να έχουν άμα πεθάνουν πολιτική κηδεία,δηλώνοντας μ'αυτόν τον τρόπο,ότι στη ζωή τους δεν ανήκαν σε κανένα θρησκευτικό δόγμα.Η πραγματικά συνεπής στάση,όμως,απέναντυ κ στην εκκλησία κ στον Άνθρωπο,ήταν αυτή του ποιητή Ναπολέοντα Λαπαθιώτη,που είχε ζητήσει επίσημα,με επιστολή, από την εκκλησία,να τον αφορίση,ενώ ακόμα ήταν στη ζωή.Πράμμα,που κι εγώ είχα σκοπό να κάμω,αλλά για ειδικούς λόγους δεν τα κατάφερα μέχρι τώρα.Ίσως όμως-πρώτα ο Θεός-να γίνη κι αυτό,πριν να πεθάνω.
ΑπάντησηΔιαγραφή