«Δίκαιο» με δυο μέτρα και δυο σταθμά

 

 ΔΕΥΤΕΡΑ, 18 Φεβρουαρίου 2013

 topontiki.gr

Δημήτρης Μηλάκας

Θεμέλιο και πυρήνας της έννοιας του δικαίου είναι η αμεροληψία. Στην περίπτωση που ο πυρήνας υπονομευτεί, δεν υφίσταται δίκαιο, αλλά η επιβολή του «δικαίου», δηλαδή της θέλησης και της απόφασης του ισχυρού. Μάλλον δεν είναι... μυστικό ότι ζούμε (πάντα έτσι ήταν) σε έναν «άδικο» κόσμο. Είναι ίσως όμως η πρώτη φορά που το «άδικο» έχει τη δυνατότητα να προβάλλει με τόσο ξεδιάντροπο τρόπο την ισχύ του.

Για παράδειγμα, το περασμένο Σάββατο, η επικεφαλής του Οργανισμού των Ηνωμένων Εθνών για τα ανθρώπινα δικαιώματα δήλωσε ότι ο πρόεδρος της Συρίας, Μπασάρ Αλ Άσαντ, θα πρέπει να δώσει λόγο για εγκλήματα πολέμου και κάλεσε τη διεθνή κοινότητα να αναλάβει άμεση δράση, συμπεριλαμβανομένης ακόμη και της ενδεχόμενης στρατιωτικής παρέμβασης.

Η κουλτούρα της βίας στην Αμερική

 
Παρασκευή, 21 Δεκεμβρίου 2012 
e-cynical 

Τα δημοσιεύματα και σχόλια του
αμερικάνικου τύπου κυρίως, μετά το

πρόσφατο μακελειό στο δημοτικό σχολείο του Κονέκτικατ, μοιάζουν σαν 
ξαναζεσταμένο φαΐ. Δεν λένε τίποτε

καινούργιο, παρά επαναλαμβάνουν τα

χιλιοειπωμένα, αυτά που έχουμε ήδη 

ακούσει και διαβάσει μετά από κάθε

παρόμοιο περιστατικό, έτσι που να καθίσταται αδύνατον να διακρίνουμε αν αφορούν το Columbine, το Virginia Tech, το σινεμά Aurora, το ναό των Σιχ στο Wisconsin, ή τελευταία το Newtown. Μόνιμη επωδός, τα δάκρυα και οι κοπετοί, οι υποσχέσεις για τον περιορισμό των όπλων, για τον αυστηρότερο έλεγχο στη χορήγηση αδειών, για την ψυχιατρική εξέταση των υποψήφιων αγοραστών, αλλά μιλιά για τυχόν απαγόρευσή τους. Αν είναι δυνατόν να παραβιαστεί το Σύνταγμα, άσχετο αν παραβιάζεται συχνά-πυκνά, αν είναι δυνατόν να τροποποιηθεί, άσχετα αν έχει τροποποιηθεί καμιά τριανταριά φορές ως τα τώρα για άλλους λόγους. 

Ζουν (κι αυτοί) ένα δράμα...

 

 ΤΡΙΤΗ, 18 Δεκεμβρίου 2012
 http://topontiki.gr

Δημήτρης Μυς

Για κάποιους μελετητές- ιστορικούς - οι οποίοι δεν μπορεί να χαρακτηριστούν κομμουνιστές ή «επαναστάτες» η ελληνική αστική τάξη ανέκαθεν πρακτόρευε (με την εμπορική/ οικονομική έννοια του όρου) ξένα συμφέροντα. Το όποιο περιθώριο αυτόνομης δραστηριότητάς της εξαντλούνταν στις δουλειές μηδενικού ρίσκου με το δημόσιο. Τα δυο αυτά βασικά της χαρακτηριστικά (εξάρτηση από το ξένο παράγοντα και παρασιτική χωρίς επιχειρηματικό ρίσκο δραστηριότητα) προφανώς αποτυπώθηκαν και στη φυσιογνωμία του ελληνικού κράτους.

Εξαιρέσεις υπάρχουν, αλλά ο κανόνας είναι γνωστός: Δάνεια, δημόσια (υπερτιμολογημένα) έργα, μίζες και έλεγχος του πολιτικού προσωπικού, media και διαχείριση της κοινής γνώμης. Κάπως έτσι περάσαμε τις εποχές που έδεναν τα σκυλιά με τα λουκάνικα. Κάποιοι κονόμησαν χοντρά και οι υπόλοιποι «χόρτασαν» από τα ψίχουλα που έπεφταν από το τραπέζι...