Παναγιώτης Μαυροειδής
2013-03-20
Το
1978, ήμουν μαθητής, άρον άρον μεταφερμένος στην Αθήνα, σε απόλυτη
φτώχεια, αλλά και μέλος της ΚΝΕ, με αλαζονική σιγουριά για το μέλλον.
Δούλευα εκείνο το καλοκαίρι σε μια από τις πρώτες εταιρείες πληροφορικής, όταν διαπίστωσα με μεγάλη μου έκπληξη πως ένα από τα αφεντικά της εταιρείας διάβαζε το ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ και ήταν οπαδός ή μέλος του ΚΚΕ. Όταν ξεθάρρεψα και τον ρώτησα ‘’μα πως συμβιβάζονται αυτά;’’, πήρα μια απάντηση έτοιμη από καιρό. Ίσως επειδή η ερώτηση ήταν συχνή... ‘’Γιατί όχι αγαπητέ; Είναι θέμα αρχών. Γιατί άλλοι να τρώνε ψωμί και άλλοι παντεσπάνι; Παρότι εγώ προσωπικά μάλλον έχω συνηθίσει στο παντεσπάνι, θα ήθελα αυτό να μοιράζεται. Φυσικά, τότε πια, δε θα είναι ακριβώς παντεσπάνι, αλλά σίγουρα θα είναι ένα γλυκό ψωμί για όλους’’.
Δούλευα εκείνο το καλοκαίρι σε μια από τις πρώτες εταιρείες πληροφορικής, όταν διαπίστωσα με μεγάλη μου έκπληξη πως ένα από τα αφεντικά της εταιρείας διάβαζε το ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ και ήταν οπαδός ή μέλος του ΚΚΕ. Όταν ξεθάρρεψα και τον ρώτησα ‘’μα πως συμβιβάζονται αυτά;’’, πήρα μια απάντηση έτοιμη από καιρό. Ίσως επειδή η ερώτηση ήταν συχνή... ‘’Γιατί όχι αγαπητέ; Είναι θέμα αρχών. Γιατί άλλοι να τρώνε ψωμί και άλλοι παντεσπάνι; Παρότι εγώ προσωπικά μάλλον έχω συνηθίσει στο παντεσπάνι, θα ήθελα αυτό να μοιράζεται. Φυσικά, τότε πια, δε θα είναι ακριβώς παντεσπάνι, αλλά σίγουρα θα είναι ένα γλυκό ψωμί για όλους’’.
