Του Alain Gresh* (μεταφέρει το Καπυμπάρα από την ελληνική έκδοση της “Le Monde diplomatique”, που κυκλοφορεί με την Αυγή της Κυριακής)
Πραξικόπημα; Λαϊκός ξεσηκωμός; Νέα φάση
της επανάστασης; Πώς να χαρακτηρίσει κανείς το μαζικό κίνημα κατά του
Μοχάμεντ Μόρσι και, στη συνέχεια, την αποπομπή του πρώτου μη
στρατιωτικού και δημοκρατικά εκλεγμένου προέδρου της Αιγύπτου; Μολονότι
οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι φέρουν βαριά ευθύνη για την αποτυχία τους, η
σκιά των στρατιωτικών και του παλαιού καθεστώτος διαγράφεται πίσω από
τους διαδηλωτές.
____________________________________________________________________________________________________________________________
Είναι
φυσικό να νιώθει κανείς έκπληξη όταν στρατιωτική πηγή πιστοποιεί ότι 14
εκατομμύρια Αιγύπτιοι (αριθμός που, σε ορισμένες εκδοχές, έφτανε μέχρι
τα 33 εκατομμύρια) κατέβηκαν στους δρόμους στις 30 Ιουνίου 2013 κι όταν,
επιπλέον, ο ίδιος ο στρατός δίνει στα μέσα ενημέρωσης πλάνα από
στρατιωτικά αεροσκάφη για να επιβεβαιώσει τους ισχυρισμούς του. Είναι
φυσικό να αναρωτιέται κανείς όταν αξιωματούχοι του υπουργείου Εσωτερικών
χαιρετίζουν τις πιο μεγάλες διαδηλώσεις στην ιστορία της Αιγύπτου.
Είναι εξίσου φυσικό να είναι κανείς επιφυλακτικός με τις 15, πόσω μάλλον
με τις 22, εκατομμύρια υπογραφές που μάζεψε το κίνημα Ταμαρόντ
(“Εξέγερση”), ζητώντας την παραίτηση του προέδρου Μόρσι, όπως επίσης
φυσικό είναι και να χαμογελά κανείς όταν μια “
Αιγύπτια φιλόσοφος” διαβεβαιώνει ότι οι υπογραφές “
καταμετρήθηκαν ξανά από το Ανώτατο Συνταγματικό Δικαστήριο“.
Δεν έχει σημασία. Πέρα από τις υπερβολές
αυτές, η χώρα γνώρισε, στις 30 Ιουνίου, τις πιο ογκώδεις κινητοποιήσεις
μετά από την περίοδο του Ιανουαρίου – Φεβρουαρίου 2011. Μαζικά, οι
Αιγύπτιοι θέλησαν να υπενθυμίσουν τις απαιτήσεις τους για αξιοπρέπεια,
ελευθερία, κοινωνική δικαιοσύνη. Θέλησαν να δηλώσουν ότι απορρίπτουν την
πολιτική του Μόρσι και της οργάνωσης που εκπροσωπεί, των Αδελφών
Μουσουλμάνων.
