Γερμανία: Μεγάλος συνασπισμός για την κατάκτηση της Ευρώπης (Επίκαιρα, 5-11/12/2013)

http://leonidasvatikiotis.wordpress.com

 

Τέλος καλό, όλα καλά άραγε μετά την συμφωνία των Σοσιαλδημοκρατών και της Δεξιάς επάνω στο κείμενο έκτασης 185 σελίδων με τίτλο Διαμορφώνοντας το μέλλον της Γερμανίας, που αποτελεί την βάση για την κυβέρνηση συμμαχίας; Για την ίδια την Γερμανία κι ειδικότερα για τα κόμματα που θα μοιραστούν την εξουσία ναι, για την υπόλοιπη Ευρώπη όχι! Η νέα κυβέρνηση συνασπισμού μόνο δεινά θα προκαλέσει.

Αν και το κείμενο που αποτελεί την βάση συμφωνίας για την τρίτη θητεία της Μέρκελ στην καγκελαρία μένει να εγκριθεί από τα 475.000 μέλη του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος που θα ψηφίσουν σε εσωκομματικό δημοψήφισμα στις 15 Δεκεμβρίου, έτσι ώστε να ανοίξει και επίσημα ο δρόμος για να αναλάβει τα καθήκοντά της η Μέρκελ στις 17 Δεκεμβρίου, στην πραγματικότητα καμία έκπληξη δεν αναμένεται. Δημοσκοπήσεις που έχουν ήδη δει το φως της δημοσιότητας προεξοφλούν ότι ένα πολύ υψηλό ποσοστό μεταξύ των μελών του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος (SPD) που φτάνει ακόμη και το 78% εγκρίνουν την δημιουργία του λεγόμενου μεγάλου συνασπισμού.

ΤΟΥ ΛΕΩΝΙΔΑ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗ

Η στροφή των σοσιαλδημοκρατών υπέρ της συγκυβέρνησης επιτεύχθηκε μετά την συμφωνία της Μέρκελ που ηγείται της δεξιάς συμμαχίας (CDU/CSU) να συμπεριλάβει στην προγραμματική συμφωνία δύο αιτήματα που αποτελούσαν αυστηρούς όρους για το SPD. Το πρώτο σχετίζεται με την εισαγωγή βασικού ωρομισθίου, ύψους 8,5 ευρώ, καθώς η Γερμανία ήταν από τις ελάχιστες χώρες της Ευρώπης που δεν είχαν βασικό μισθό ή ωρομίσθιο. Η εισαγωγή του θα αποτρέψει ακραία φαινόμενα εκμετάλλευσης που είχαν εμφανιστεί στην αγορά εργασίας τα τελευταία χρόνια ως αποτέλεσμα της διαμόρφωσης μιας αγοράς εργασίας δύο ταχυτήτων, με την κατώτερη ταχύτητα στο πλαίσιο των «μίνι δουλειών» να δουλεύει υπό καθεστώς μεσαίωνα. Παρόλα αυτά δεν διαφεύγει της προσοχής το γεγονός ότι ο βασικός μισθός θα εισαχθεί την 1/1/2015 και θα ισχύει μόνο για εκείνες τις επιχειρήσεις στις οποίες δεν έχει συμφωνηθεί κάτι διαφορετικό. Όρος που δίνει το χρονικό περιθώριο ενός ολόκληρου έτους στην γερμανική εργοδοσία να συμμαζέψει τα του οίκου της, έστω και σε επίπεδο επιχείρησης, ώστε να αποφύγει την υιοθέτηση του ωρομισθίου των 8,5 ευρώ. Το βασικό ωρομίσθιο παρόλα αυτά θα σημάνει αυξήσεις για ένα διόλου ευκαταφρόνητο κομμάτι εργαζομένων στην Γερμανία. Και δεν είναι το μοναδικό φιλεργατικό μέτρο. Εξ ίσου φιλεργατικές είναι κι οι αλλαγές που υπόσχεται ο μεγάλος συνασπισμός στο συνταξιοδοτικό καθεστώς. Ειδικότερα, προβλέπεται η πρόωρη συνταξιοδότηση στα 63 χρόνια όσων εργαζομένων έχουν συμπληρώσει 45 χρόνια δουλειάς και επιπλέον παροχές για γυναίκες που εγκαταλείπουν την δουλειά για να μεγαλώσουν τα παιδιά τους. Παρότι αυτά τα μέτρα δεν σηματοδοτούν το τέλος της πολιτικής λιτότητας και κατεδάφισης του κράτους πρόνοιας που εισήχθη επί Σρέντερ με την λεγόμενη Ατζέντα 2010, εξασφαλίζουν ορισμένες παροχές για ένα κομμάτι εργαζομένων που δεν συγκαταλέγεται στην επισφάλεια κι αποτελεί προνομιακή δεξαμενή ψήφων κυρίως για την Δεξιά.

Παροχές στη Γερμανία, περικοπές στην Ελλάδα

Σε αυτό το σημείο δεν μπορούν να αποφευχθούν οι συγκρίσεις με την Ελλάδα (και τις άλλες χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας) όπου έχει επιβληθεί καθεστώς έκτακτης ανάγκης, με αφορμή την δημοσιονομική κρίση. Στην Ελλάδα για παράδειγμα η Γερμανία, που στην δική της αγορά εργασίας εισάγει τον βασικό μισθό, απαίτησε μέσω της Τρόικας και των γκαουλάιτερ της Τασκ Φορς την κατάργηση του βασικού μισθού, όπως διαμορφωνόταν μέσα από ελεύθερες διαπραγματεύσεις εργοδοτών και εργαζομένων και την κάθετη μείωση μισθών και ημερομισθίων. Ενώ την ίδια ώρα που η Γερμανία αυξάνει τις συνταξιοδοτικές παροχές στην Ελλάδα η Τρόικα πιέζει για νέα αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης ακόμη και κατά 2-3 έτη, για αλλαγή του τρόπου υπολογισμού των συντάξεων, ακόμη και για μείωση των βασικών συντάξεων που μέχρι στιγμής δεν έχουν θιχτεί, όπως με σαφήνεια υπέδειξε ο ΟΟΣΑ σε πρόσφατη έκθεση του. Η δυνατότητα της Γερμανίας να ενισχύει την συνοχή στο εσωτερικό της δεν είναι άσχετη με την διάλυση που επιβάλλει στην ευρωπαϊκή περιφέρεια. Η όξυνση της κρίσης δημόσιου χρέους, μέσω των μέτρων λιτότητας που απαιτούν τα Μνημόνια, αυξάνει τα γερμανικά πλεονάσματα (δημοσιονομικά και εμπορικά) επιτρέποντας στην Γερμανία να ασκεί κοινωνική πολιτική, σε μια εποχή που και μόνο η επίκλησή της στην υπόλοιπη Ευρώπη τείνει να χαρακτηριστεί ύβρις και αιτία πολέμου. Ενδεικτικό της προτεραιότητας που αναγνωρίζει η γερμανική ελίτ στην σφυρηλάτηση του εσωτερικού μετώπου είναι κι ένα ακόμη ασυνήθιστο μέτρο που περιλαμβάνεται στην συμφωνία: Η επιβολή διοδίων στους αυτοκινητοδρόμους αποκλειστικά για ξένους κι ας αποτελούν μόνο το 5% της κίνησης. Για να είναι μάλιστα τύποις συμβατό με το ευρωπαϊκή δίκαιο αυτό το μέτρο και να μην μπορεί να κατηγορηθεί η Γερμανία για διακρίσεις σε βάρος των υπόλοιπων ευρωπαίων πολιτών, η ελάφρυνση των Γερμανών θα επέλθει μέσω φορολογικών επιστροφών. Επί της ουσίας όμως πρόκειται για κατάφωρη παραβίαση της αρχής της ίσης αντιμετώπισης. Κι αυτό συμβαίνει την ίδια ώρα που στην Ελλάδα τα διόδια αναμένεται να αυξηθούν ακόμη και κατά 60% (τα διόδια των Αφιδνών για παράδειγμα από 2,10 θα φτάσουν τα 3,35 ευρώ) ως αποτέλεσμα της αναθεώρησης των συμβάσεων που πάγωσαν το 2010, ενώ αναμένεται να τοποθετηθούν πολλοί ακόμη καινούργιοι σταθμοί. Αξίζει εδώ να σκεφτούμε τι αντιδράσεις θα δημιουργούνταν αν επιχειρούταν να εφαρμοστεί ένα ανάλογο μέτρο και στην Ελλάδα που έχει πολύ περισσότερους λόγους εξ αιτίας της αυξημένης σημασίας του οδικού τουρισμού. Οι αντιδράσεις δε, δεν θα προέρχονταν μόνο από τις κοινοτικές αρχές που θα επέβαλαν εν μία νυκτί δυσβάστακτα και παραδειγματικά πρόστιμα, αλλά ακόμη κι από πολιτικούς και τον Τύπο, που συλλήβδην θα χαρακτήριζαν το μέτρο αντι-ευρωπαϊκό, κατηγορώντας όποιον το πρότεινε για επαρχιωτισμό και θιασώτη του εθνικού απομονωτισμού. Όταν το κάνει όμως η Γερμανία, τότε …σιγή ιχθύος!

Δικομματική συναίνεση η ευρωπαϊκή διχοτόμηση

Το σημαντικότερο όμως μέρος της συμφωνίας που επήλθε μεταξύ των δύο δεξιών κομμάτων και των σοσιαλδημοκρατών δεν αφορά την Γερμανία, όπου τα αποτελέσματα της συνεχιζόμενης λιτότητας θα διορθώνονται εν μέρει με μέτρα όπως τα προηγούμενα ρευστοποιώντας τα οφέλη που αποκομίζει από την ευρωζώνη, αλλά την Ευρώπη. Πίσω από τις δηλώσεις της Μέρκελ και του ηγέτη του SPD, Σίγκμαν Γκάμπριελ, ότι η Ευρώπη δεν θα μετατραπεί σε ένωση χρέους και πίσω από την εκνευριστικά επαναλαμβανόμενη λέξη «ανταγωνισμός», που υπάρχει 42 φορές στο επίμαχο κείμενο της συμφωνίας, κρύβεται μια στρατηγική συναίνεση για την διαιώνιση της αποικιοκρατικής πολιτικής που εφάρμοσε η Μέρκελ κατά τις δύο προηγούμενες θητείες της, οδηγώντας στην καταστροφή τις περιφερειακές χώρες. Αυτό άλλωστε εγγυάται η παραμονή του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε στο υπουργείο Οικονομικών. Στο εξής τα καταστροφικά «σχέδια διάσωσης» για τις περιφερειακές χώρες της ευρωζώνης που θα φέρνει προς συζήτηση και ψήφιση στην γερμανική βουλή (Μπούντεστανγκ) δεν θα αντιμετωπίζουν την αντιπολίτευση των σοσιαλδημοκρατών, όπως συνέβαινε τα προηγούμενα χρόνια, αλλά θα έχουν την εκ των προτέρων έγκρισή τους. Θα καμφθεί επίσης κι η δυσπιστία του συνταγματικού δικαστηρίου της Καρλσρούης. Το σημαντικότερο ωστόσο είναι ότι όλο και περισσότεροι Γερμανοί θα σέρνονται πίσω από το επιθετικό άρμα της Μέρκελ στην εκστρατεία της να κατακτήσει εκ νέου την Ευρώπη, περιμένοντας το δικό τους μερίδιο, που μπορεί να μην έλθει και ποτέ. Ποιός εγγυάται άλλωστε ότι η κυβέρνηση δεν θα επικαλεστεί έκτακτους λόγους ώστε οι παραπάνω υποσχέσεις να μην εφαρμοστούν ποτέ ή να εφαρμοστούν με τέτοιους όρους που θα είναι δώρο άδωρο;

Τα όσα διατυπώνονται για την Ελλάδα στην συμφωνία επιβεβαιώνουν την απειλή που συνιστά για την Ευρώπη ο μεγάλος συνασπισμός. Διαψεύδοντας όσους πρόβλεπαν ότι η συμμετοχή του SPD στην κυβέρνηση θα ελαφρύνει τις πιέσεις στη χώρα μας, η «βοήθεια» που επιφυλάσσει ο μεγάλος συνασπισμός για την Ελλάδα περνάει μέσα από αποικιοκρατικούς θεσμούς, όπως της λεγόμενης ελληνογερμανικής φιλίας με επίκεντρο την τοπική αυτοδιοίκηση που καθοδηγείται από τον κατοχικό διοικητή Φούχτελ και στο επίκεντρό του έχει την λεηλασία της Ελλάδας και την αναίρεση των κυριαρχικών της δικαιωμάτων. Τα ίδια και χειρότερα δηλαδή μας περιμένουν στο μέλλον. 

Εν κατακλείδι ο μεγάλος συνασπισμός που ενώνει τους δύο μεγάλους πολιτικούς χώρους της Γερμανίας διασπά την Ευρώπη. Θα κάνει πιο επιθετική την Γερμανία απέναντι όχι μόνο στην δεύτερη ταχύτητα της ευρωζώνης και της ΕΕ (νότιες χώρες, ανατολική Ευρώπη) αλλά και απέναντι σε παραδοσιακούς συμμάχους της, όπως η Γαλλία. Υπ’ αυτό το πρίσμα μόνο δεινά θα επιφέρει.