Του Γιώργου Μαργαρίτη*
Οι πολιτικές ελίτ που κυβέρνησαν και κυβερνούν τον κόσμο ανέκαθεν
λάτρευαν την κεντρική θέση, το «μέσον». Ηθελαν να αισθάνονται –και να το
αισθάνονται και όλοι οι υπόλοιποι– ότι η παρουσία τους και η κυριαρχία
τους είναι «εκ των ων ουκ άνευ» προϋπόθεση για την ισορροπία του κόσμου.
Παρουσίαζαν τον εαυτό τους, την εξουσία που ασκούσαν, το κοινωνικό
σύστημα που επέβαλλαν ως μόνο θεμέλιο του κόσμου, ως axis mundi, πάνω
στο οποίο στηρίζεται κάθε τι το υλικό και το άυλο – οι αξίες, οι
εκφράσεις, οι ιδέες, οι συμπεριφορές, οι αποφάσεις, οι επιλογές των
κοινωνιών και των ανθρώπων. Τέτοια υπήρξε η πεμπτουσία της ώς τώρα
πολιτικής εξουσίας: η αίσθηση ή, συνήθως, η ψευδαίσθηση ότι τίποτε δεν
γίνεται έξω από αυτήν και ότι πέρα από αυτήν παραμονεύουν το αρχέγονο
χάος, η απόλυτη καταστροφή και ο φόβος.