Προσπαθώντας ένας λογικός άνθρωπος να κατανοήσει το πώς ένα φυσικό
αγαθό µπορεί να καταλήξει ιδιοκτησία µιας ιδιωτικής εταιρείας, θα πρέπει
προηγουµένως να σταθεί στην έννοια της εµπορευµατοποίησης. Εστιάζοντας
στο νερό, η µετατροπή του από φυσικό σε αναπτυξιακό πόρο (άρδευση στη
γεωργία, κίνηση βιοµηχανίας, παραγωγή ενέργειας κλπ) και η αντιµετώπισή
του ως οικονοµικό αγαθό, του προσέδωσε αξία χρήσης και το µετέτρεψε σε
εµπόρευµα, δηµιουργώντας έτσι µία νέα πηγή πρωταρχικής συσσώρευσης. Αυτό
που ήταν δωρεάν οφείλει τώρα να πουληθεί και µάλιστα µε ικανό κέρδος.
Από τη στιγµή αυτή, στη νεοφιλελεύθερη λογική τα πράγµατα είναι απλά και
προφανή. Η διαχείριση του νέου εµπορεύµατος-προϊόντος δεν µπορεί να
παραµένει στα χέρια του «αντιπαραγωγικού» και «διεφθαρµένου» δηµόσιου
τοµέα. Μόνο ο δυναµισµός και η ευελιξία που παρέχει ο «υγιής» ιδιωτικός
τοµέας µπορεί να δώσει λύσεις. Η ιδιωτικοποίηση του νερού είναι γεγονός
εδώ και 25 χρόνια παγκοσµίως, από τα τέλη του ’90 στη χώρα µας.
