ΝΔ: μνημονιακοί αλαβανικοί, ή αντιμνημονιακοί σχιζοφρενείς;

http://parallhlografos.wordpress.com

O ευτελισμός της συζήτησης για την κρίση έχει φτάσει σε τέτοια επίπεδα που οποιοδήποτε ψήγμα πραγματιστικού λόγου έχει εξαφανιστεί στη δημόσια πολιτική διαμάχη και έχει αντικατασταθεί από κομματικά στερεότυπα που κρύβουν τερατώδη λογικά άλματα. Για τρία χρόνια ακούμε ότι η επόμενη χρονιά θα σημάνει την ανάκαμψη και θα αρχίσει να διαφαίνεται η έξοδος από την κρίση, η οποία φυσικά δεν έρχεται ποτέ, αλλά αυτό δεν καθιστά υπόλογο κανέναν πρωθυπουργό ή υπουργό οικονομικών. Εξάλλου η ίδια η ανάκαμψη δεν προσδιορίζεται με κοινωνικούς, ή έστω υποτυπωδώς κατατοπιστικούς οικονομικούς όρους, Οι μόνοι δόκιμοι όροι για να περιγράφει κανείς την κρίση πλέον είναι κάποιες ποιητικές εκφράσεις ανθολογίου τρίτης δημοτικού, με παγόβουνα, Τιτανικούς, παγετώνες, βιβλικές καταστροφές και άλλα παρόμοια.

Οι αντιμνημονιακοί πολέμιοι του ευρώ έχουν δίκιο: ναι στο μνημόνιο

Στα πλαίσια της επικοινωνιακής τακτικής της κυβέρνησης να ασχολείται όχι με το να πείσει για την ορθότητα του υπό εφαρμογή οικονομικού προγράμματος, αλλά με τη μείωση της εκλογικής επιρροής της αντιπολίτευσης, παρατηρείται μία τυχοδιωκτική προσπάθεια εκμετάλλευσης οποιασδήποτε αντιμνημονιακής άποψης διαφέρει από αυτή του Σύριζα. Έχουν ακουστεί αρκετές φορές εξάλλου βαμμένοι μνημονιακοί τηλεπαραθυράκηδες να εξαίρουν την έντιμη πολιτική στάση του ΚΚΕ, το οποίο θεωρεί ότι η έξοδος από την κρίση θα περιλάμβανε, μεταξύ άλλων, την έξοδο από το ευρώ και την άρνηση πληρωμής του χρέους. Το ότι κανονικά αυτό το σχέδιο θα έφερνε εφιάλτες στο εγχώριο και διεθνές κεφάλαιο που έχουν κάτσει στο σβέρκο όσων ζουν και εργάζονται σ’αυτή τη χώρα δεν έχει καμία σημασία, αφού αφενός το ΚΚΕ δεν εμπνέει εκλογική ανησυχία, αφετέρου (και μάλλον αποτελώντας αιτία για το προαναφερθέν) το κόμμα διακηρύσσει ότι δεν πρόκειται να συμμετέχει σε καμία αστική κυβέρνηση, οπότε δεν υπάρχει λόγος η μνημονιακή λύσσα να αναλώνεται σε κάποιον που μιλάει για έξοδο από τη συγκεκριμένη κρίση μόνο όταν έρθει η λαϊκή εξουσία. Ο χαρακτηρισμός του ΚΚΕ ως έντιμου από την οικονομική δεξιά οφείλεται στην ανακούφισή της που το κόμμα εγγυάται ότι τίποτα απ’όλα όσα λέει ότι θα έπρεπε να γίνουν, δε θα γίνουν με δική του πρωτοβουλία, όσο υπάρχει αστικό καθεστώς.

Σκοπεύω να ασχοληθώ όμως με το κωμικό φαινόμενο που παρατηρείται μετά από κάθε δημόσια τοποθέτηση προσώπων όπως ο Αλέκος Αλαβάνος, όπου κάθε έκφραση κριτικής προς την πολιτική τακτική του Σύριζα ακολουθείται από ένα χωρό μνημονιακών που σχολιάζουν ότι ο Αλαβάνος έχει δίκιο και επιτέλους κάποιος του δικού τους χώρου τους βάζει στη θέση τους. Μπορεί λοιπόν ο Αλαβάνος να λέει ότι η μόνη λύση είναι η εθελοντική έξοδος από την ευρωζώνη, αλλιώς θα υπάρχουν μόνιμα μνημόνια και λιτότητα, αλλά αυτό δεν εμποδίζει τους δεξιούς πολιτικούς και διαμορφωτές της κοινής γνώμης να “συμφωνούν” μαζί του, ή τον Αντώνη Σαμαρά να τον αναφέρει για να νουθετήσει το Σύριζα, όπως έκανε στον παραληρηματικά καφενειακό λόγο που εκφώνησε χθες κατά τη συζήτηση για την πρόταση μομφής, όπου προέτρεψε τον Αλέξη Τσίπρα να ακούει τον μέντορά του. Στο 2013, μετά από 5 χρόνια ύφεσης και τόσες συζητήσεις για τις αιτίες της, είναι δυνατό να ακούει κανείς τον πρωθυπουργό της χώρας και όλους τους συμμετέχοντες στην κυβέρνηση να κοροϊδεύουν κουτοπόνηρα τους ζαλισμένους από την προπαγάνδα των μεγαλομιντιαρχών πολίτες, υποστηρίζοντας σοβαρά ότι α) σύντομα τα μνημόνια θα είναι παρελθόν, θα υπάρξει ανάκαμψη και θα επανέλθουμε στα επίπεδα ευημερίας πριν την κρίση, χάρη στην εφαρμογή του -κατά και δική τους ομολογία- άδικου οικονομικού του προγράμματος, β) έχει δίκιο κάποιος που διαφωνεί με το Σύριζα επειδή πιστεύει ότι δεν υφίσταται διέξοδος από τη λιτότητα εντός ευρώ, οπότε θα πηγαίνουμε μόνιμα από το ένα μνημόνιο στο άλλο. Κι ας είναι προφανές ότι η μία πρόταση αναιρεί την άλλη. Το να επικαλείσαι κάποιον που λέει ότι δε γίνεται έξοδος από την κρίση χωρίς έξοδο από το ευρώ για να χτυπήσεις λίγο τον κομματικό σου αντίπαλο, ενώ ταυτόχρονα υποτίθεται ότι βγάζεις τη χώρα από την κρίση εντός ευρώ, είναι σα να καταγγέλλεις κάποιον για υπόθαλψη εγκληματία, ομολογώντας ότι ο εγκληματίας που κρύβει είσαι εσύ.

Το success story: Μνημόνιο εις τη νιοστή

Αφήνοντας όμως κατά μέρος την ευτέλεια του να απαντάς, από θέση εξουσίας, στην απόγνωση ενός λαού σε ανθρωπιστική κρίση με ανόητα επικοινωνιακά κολπάκια και επινοημένα success story, είναι σαφές ότι οποιαδήποτε προσπάθεια να περιγραφεί η υποτιθέμενη επιτυχία της της κυβέρνησης με οικονομικούς όρους, οδηγεί ξανά στο συμπέρασμα ότι η μνημονιακή πολιτική είναι ένα πηγάδι χωρίς πάτο. Δήλωνε λοιπόν χτες ο Σαμαράς ότι το 2014 θα ξεκινήσει η ανάκαμψη γιατί όλα δείχνουν ότι φέτος θα είναι η πρώτη χρονιά που το εμπορικό μας ισοζύγιο δε θα είναι πλέον ελλειμματικό, δηλαδή μάλλον ότι ο ρυθμός θέσπισης απάνθρωπων μέτρων λιτότητας κατάφερε να ξεπεράσει αυτόν της οικονομικής ύφεσης που προκαλούν. Μέχρι το 2016, ανήγγειλε, θα μπορούμε να καλύπτουμε όχι μόνο τις ανάγκες μας, αλλά και να αποπληρώσουμε τόκους. Η επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος θα αποτελούσε πράγματι μία θετική εξέλιξη, αφού θα σήμαινε ότι δε θα υπήρχε πλέον λόγος να δανειζόμαστε και ότι θα μπορούσαμε να στηριχτούμε στις δικές μας δυνάμεις. Βέβαια η αισιοδοξία του Σαμαρά δεν εξαντλήθηκε εκεί, αφού ανέφερε ότι από το 2014 θα ξαναβγούμε και στις αγορές. Γιατί όμως να κάναμε κάτι τέτοιο, αφού επιτέλους θα παύαμε να έχουμε ανάγκη δανεισμού; Μα γιατί η κυβέρνηση έχει συμφωνήσει με τους δανειστές ότι για όσο θα υπάρχει χρέος, το πρωτογενές πλεόνασμα θα δεσμεύεται, όχι για τις ανάγκες των πολιτών της χώρας, αλλά για την αποπληρωμή τοκοχρεολυσίων. Άρα και θα συνεχίσουμε να δανειζόμαστε και θα συνεχίζονται τα μέτρα λιτότητας που θα απαιτούνται για να καλύπτεται το δημοσιονομικό κενό που θα συνεχίζει να υπάρχει. Ο μόνος τρόπος να σπάσει αυτός ο κύκλος θα ήταν η στάση πληρωμών του εξωτερικού χρέους, ιδέα που στην αρχή της κρίσης λοιδωρούνταν με το επιχείρημα ότι χρειάζεται πρωτογενές πλεόνασμα για να γίνει κάτι τέτοιο, γιατί αν σταματούσαμε να πληρώνουμε το χρέος, κανείς δε θα ήθελε πλέον να μας δανείσει. Αλλά τώρα που, σύμφωνα με τον ίδιο τον πρωθυπουργό, το πλεόνασμα το έχουμε στο τσεπάκι, ποιο θα ήταν το πιθανό επιχείρημα ενάντια στην παύση πληρωμών του χρέους; Το μαντέψατε; Το απόλυτο επιχείρημα εις τους αιώνας των αιώνων, φαντάζομαι: ότι αν προχωρήσουμε σε τέτοιες μονομερείς ενέργειες, οι εταίροι μας θα μας πετάξουν έξω από το ευρώ, οπότε η λύση είναι μνημόνια και πάλι. Για να αποπληρώνουμε ένα χρέος που κατά γενική ομολογία δεν είναι βιώσιμο. Οπότε, μέχρι το 2065 περίπου, λογικά. Τρομερά ελπιδοφόρα εξέλιξη, δε νομίζετε;

 Δεν υπάρχει λοιπόν κανένας λόγος να επικαλείται η κυβέρνηση τον Αλαβάνο για να πείσει για το ανεδαφικό αντιμνημονιακό πρόγραμμα του Σύριζα. Ο άνθρωπος που αποδεικνύει με τον πειστικότερο τρόπο ότι δεν υπάρχει καμία προοπτική εξόδου από τη βαρβαρότητα της νεοφιλελεύθερης λιτότητας μέσα στο ευρώ λέγεται Αντώνης Σαμαράς.

CrippleHorse

shortlink: http://wp.me/p1pa1c-jpq