«Όχι» η ψήφος του αγώνα, της αξιοπρέπειας, της ελπίδας! (Επίκαιρα, 3-8/7/2015)

 

Ιστορική μέρα, θα είναι η Κυριακή 5 Ιουλίου. Για πρώτη φορά ο ελληνικός λαός θα αποφασίσει αν θέλει το καθεστώς της άγριας λιτότητας που επιβλήθηκε πραξικοπηματικά και χωρίς καμία δημοκρατική νομιμοποίηση ή όχι. Θα είναι μια μάχη πολύ πιο καθοριστική από τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου λόγω του ασφυκτικού πολιτικού περιβάλλοντος που έχει έκτοτε δημιουργηθεί, λόγω του ότι από το Σαββάτο ακόμη βρίσκεται σε εξέλιξη ένα πρωτοφανούς αγριότητας, για την Ελλάδα, μιντιακό πραξικόπημα.

ΤΟΥ ΛΕΩΝΙΔΑ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗ

Λίγες μόλις ώρες μετά το διάγγελμα του πρωθυπουργού, η διαπλοκή έδειξε τα δόντια της με τους πιο διαφορετικούς τρόπους. Με συνεχή πλάνα από τις ουρές στα ΑΤΜ, τα σούπερ μάρκετ και τα βενζινάδικα που πολύ σύντομα εξελίχθηκαν σε αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Τι κι αν δεν σημειώθηκαν πουθενά επεισόδια; Τι κι αν δεν υπήρξαν πουθενά σκηνές αγανάκτησης από τον κόσμο; Τι κι αν κανείς δεν έβριζε την κυβέρνηση χρεώνοντάς της το πλαφόν στις αναλήψεις; Οι ιδιωτικές τηλεοράσεις που από το 2010 δεν καταδέχτηκαν ούτε μια φορά να στηθούν έξω από τις ουρές του ΟΑΕΔ για καλύψουν με πλάνα τις ειδήσεις για αύξηση της ανεργίας (όποτε τις έλεγαν) ή έξω από τα συσσίτια των δήμων και των κοινωνικών οργανώσεων εκεί που άνθρωποι πήγαιναν να φάνε γιατί δε είχαν να αγοράσουν ούτε ψωμί, αποκρύπτοντας κατά παράβαση κάθε δεοντολογίας την κοινωνική γενοκτονία, αίφνης έσκυψαν πάνω από τα λαϊκά προβλήματα με ζωντανές μεταδόσεις, τζογάροντας πάνω στα πιο ζωώδη ένστικτα του ανθρώπου. Κουβέντα φυσικά δεν ακούσαμε και για τις εγκληματικές ευθύνες της ΕΚΤ σε ό,τι αφορά τις συνθήκες έλλειψης ρευστότητας, καθώς ο θεματοφύλακας του ευρώ μετέτρεψε σε πολιτικό εργαλείο και όργανο εκβιασμού ένα δικαίωμα – αυτό της νομισματικής κυκλοφορίας – που απλώς και μόνον της εκχωρήθηκε!

Βομβαρδισμός από φήμες

Η μιντιοκρατία, που όλα τα προηγούμενα χρόνια αυθαίρετα ή νομιμοφανώς αρνήθηκε να πληρώσει ακόμη κι αυτούς τους φόρους που της αναλογούν, κατά το κοινώς λεγόμενο «το σανίδωσε» και στην φημολογία. Μεταδίδοντας δηλαδή ανύπαρκτες ειδήσεις, που το μόνο το οποίο κατάφερναν ήταν να επιτείνουν το κλίμα φόβου και ανασφάλειας στην κοινωνία: από αποκλειστικές πληροφορίες για μείωση του πλαφόν των ημερήσιων αναλήψεων στα 20 ευρώ, μέχρι πληροφορίες από τράπεζες για «στέγνωμά» τους και διακοπή ακόμη κι αυτών των μικρών ορίων αναλήψεων.

Αξίζει δε να αναφερθεί η πολύτιμη χείρα βοηθείας που προσέφεραν σε αυτό το πραξικόπημα επί της ενημέρωσης όλοι εκείνοι οι δημοσιογράφοι που από το 2010 αποτέλεσαν την Πέμπτη φάλαγγα του ΔΝΤ και των Μνημονίων. Η πληθωρική τους μάλιστα παρουσία όλες τις προηγούμενες μέρες στο γυαλί διέλυσε οποιαδήποτε ελπίδα υπήρχε να δώσει το ΔΝΤ στη δημοσιότητα την λίστα με τους 500 και πλέον έλληνες (δημοσιογράφους, πανεπιστημιακούς και επιχειρηματίες) που παρακολούθησαν τα περίφημα σεμινάρια του, στα οποία αναφέρθηκε με αποκαλυπτικό τρόπο ο αντιπρόσωπος της Ελλάδας στον οργανισμό τα κρίσιμα χρόνια 2010-2011, Π. Ρουμελιώτης, μιλώντας στην δημόσια ακρόαση της Επιτροπής Αλήθειας Δημοσίου Χρέους της Βουλής. Αν κυκλοφορήσει η λίστα, ποιοί θα βγάλουν την επόμενη και μεθεπόμενη βρόμικη δουλειά για χάρη των πιστωτών; Ποιοί θα μας πείθουν με τα πάντα …προφανή επιχειρήματά τους ότι η λιτότητα κι η υποτέλεια είναι μονόδρομος; Ότι κάθε διεκδίκηση που έχει ίχνος έστω αξιοπρέπειας είναι τυχοδιωκτισμός;

Εν ολίγοις: μια φορά φερέφωνο, για πάντα φερέφωνο…

Η μιντιοκρατία επίσης έδειξε τα δόντια της με την απόκρυψη του επίδικου του δημοψηφίσματος κουρελιάζοντας έτσι κάθε έννοια αντικειμενικότητας! Κουβέντα για τις προτάσεις των θεσμών, ακόμη κι όταν η κυβέρνηση (…εδέησε και) τις μετάφρασε. Που ειπώθηκε ότι τα κονδύλια της κοινωνικής πολιτικής θα μειωθούν κατά 0,5% του ΑΕΠ μέχρι τον Οκτώβριο  2015; Ποιο ρεπορτάζ περιέγραψε την σαφή αναφορά της πρότασης για επιπρόσθετα έσοδα από τον ΦΠΑ ύψους 1% του ΑΕΠ, την εξοικονόμηση κονδυλίων ίδιου ύψους (1% του ΑΕΠ) από τις μειώσεις των συντάξεων, την κατάργηση των εκπτώσεων «συμπεριλαμβανομένων και των νησιών» όπως με σαφήνεια αναφέρεται, την σταδιακή αύξηση όλων των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης (κι όχι μόνο των πρόωρων) στα 67 έτη, την σταδιακή εξάλειψη του ΕΚΑΣ μέχρι τα τέλη Δεκεμβρίου 2019, την αύξηση των εισφορών υγείας που καταβάλλουν οι συνταξιούχοι σε 6% και την επέκτασή τους στις επικουρικές συντάξεις, την αύξηση της εισφοράς αλληλεγγύης, την μείωση στο μισό των επιδομάτων πετρελαίου, την αύξηση του συντελεστή φορολογίας ακινήτων σε περίπτωση που μειωθούν οι αντικειμενικές αξίες, την πλήρη υποχρεωτική συνταγογράφηση δραστικών ουσιών που θα υποβαθμίσει περαιτέρω την φαρμακευτική περίθαλψη, την απαγόρευση οποιωνδήποτε παρεμβάσεων στην αγορά εργασίας που έχουν στόχο την ακύρωση των μνημονιακών νόμων ελαστικοποίησης, το μπαράζ των ιδιωτικοποιήσεων που προβλέπει και πολλά άλλα… Αντί να αναφερθούν όλα αυτά που ήταν γνωστά, επί μέρες η προσπάθεια ήταν να μας πείσουν ότι δεν υπάρχει πραγματικό ερώτημα για να τοποθετηθούμε θετικά ή αρνητικά στο δημοψήφισμα…

Όχι λευκή επιταγή στην κυβέρνηση!

Η αλήθεια είναι πως όλους τους προηγούμενους μήνες η κυβέρνηση είχε με δική της ευθύνη (έστω κατόπιν των ασύμμετρων πιέσεων που δέχτηκε) ξεθωριάσει τις κόκκινες γραμμές, που η ίδια προεκλογικά διακήρυσσε κι είχε θέσει. Πολύ χαρακτηριστικά, συμφώνησε στην ιδιωτικοποίηση των περιφερειακών αεροδρομίων και του Ελληνικού, του ΟΛΠ και του ΟΛΘ. Και δεν ήταν μόνο αυτές οι υποχωρήσεις που έκανε η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ από την πρώτη κιόλας ημέρα που ενεπλάκη στις διαπραγματεύσεις, αποσύροντας οικειοθελώς θέσεις που εξακολουθούν να αποτελούν ουσιώδη συστατικά στοιχεία της φυσιογνωμίας του κόμματος, όπως για παράδειγμα το αίτημα της διαγραφής του χρέους. Διεκδίκηση που απέκτησε επιπλέον βάθος, εμβέλεια και νομιμοποίηση στην κοινωνία μετά την έκδοση από την Επιτροπή Αλήθειας Δημόσιου Χρέους του προκαταρκτικού πορίσματος όπου θεμελιώνεται όχι απλώς και μόνον η δυνατότητα διαγραφής του δημόσιου χρέους, αλλά μονομερούς διαγραφής του, στη βάση των κυριαρχικών δικαιωμάτων που διαθέτει κάθε κράτος.

Επομένως, το συντριπτικό «Όχι» που θα βγάλουν οι κάλπες την Κυριακή, με όλες τις εκτιμήσεις να το υπολογίσουν στο 60% και πλέον, δεν είναι, ούτε μπορεί να εκληφθεί ως «λευκή επιταγή» στην κυβέρνηση για την επαναφορά του απαράδεκτου κειμένου των 47 σελίδων, για παράδειγμα. Κι αυτό επειδή όχι μόνο αν κάτι ναυάγησε όλους αυτούς τους μήνες είναι η …ιδιοφυής σύλληψη περί επιτυχούς έκβασης των διαπραγματεύσεων στη βάση των ακλόνητων επιχειρημάτων της ελληνικής πλευράς. Θέση που υποτιμούσε την σοβαρότητα των οικονομικών και πολιτικών διακυβεύσεων. Η κυβέρνηση δεν μπορεί να επιστρέψει στο κείμενο των 47 σελίδων, αποδεχόμενη μια οποιαδήποτε συμφωνία, επειδή την Κυριακή 5 Ιουλίου τη νίκη θα της την χαρίσουν τα πιο ριζοσπαστικά κοινωνικά στρώματα κι όχι οι μετεγγραφές από την ΔΗΜΑΡ. Όσοι θα πλήρωναν τον λογαριασμό των 44 σελίδων, ο κόσμος που γέμισε τις πλατείες, ο κόσμος της αξιοπρέπειας και της ελπίδας! Όλοι οι άλλοι από την κυβέρνηση που φοβούνται ακόμη και τώρα τη ρήξη, ας περάσουν κι επίσημα στο μπλοκ του «Ναι», στο μπλοκ της διαφθοράς, των λαμογιών και της Ζίμενς!