Μετά το ΣΥΡΙΖΑ τι;

http://antapocrisis.gr

Ανακοίνωση της ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ

Αυτό το ερώτημα είχε τεθεί από τις αρχές περίπου του 2014 και αφορούσε όχι μόνο μια πολιτική πρόγνωση αλλά κυρίως την απάντηση και την κάλυψη του πολιτικού καθήκοντος. Παρά τη δικαίωση, αυτό δεν μας κάνει ούτε πολιτικά ευτυχείς ούτε πολιτικά αποτελεσματικούς. Αλλά αυτό το ερώτημα άνοιγε ένα δρόμο προετοιμασίας όταν θα ξαναγινότανε «της Κύπρου», στην Ελλάδα, με κυβέρνηση Αριστεράς. Προσδιόριζε μια κατεύθυνση κυρίως για τις αριστερές δυνάμεις εντός και εκτός ΣΥΡΙΖΑ, που γνώριζαν ότι το πραγματικό πρόβλημα βρίσκεται στην ευρωζώνη και στην ΕΕ. Αντιλαμβανότανε επίσης ότι δεν μπορείς να βιάσεις την πραγματικότητα και να ξεπεράσεις τον κύκλο χωρίς αυτός να κλείσει.

Ο κύκλος έκλεισε και το ερώτημα έστω και καθυστερημένα απαιτεί άμεση απάντηση. Γιατί αντικειμενικά αφορά τη συντριπτική πλειοψηφία του εργαζόμενου κόσμου και της νεολαίας, που σαστισμένοι, απογοητευμένοι και πολιτικά ορφανοί, μένουν με την πίκρα ενός γενναίου ΟΧΙ και ενός αδυσώπητου ταξικού πολέμου που θα συνεχιστεί άγρια. Αφορά τη συντριπτική πλειοψηφία του Ελληνικού λαού που χάνει την ελαχιστότατη κυριαρχία του και την εθνική του αξιοπρέπεια και εμφανίζεται κουρελής, υποτελής και μικρός. Η απάντηση στο ερώτημα απασχολεί χιλιάδες αριστερούς που στήριξαν, ψήφισαν, συμμετείχαν ή παρακολουθούσαν κριτικά το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ. Απασχολεί όμως και όσους διαχωριστήκαμε και επιμείναμε – σε πιεστικές συνθήκες – στην ανάγκη πολιτικής προγραμματικής και οργανωτικής ανασύνταξης των δυνάμεων της Αριστεράς που αντιλαμβάνονται τη φιλολαϊκή διέξοδο σε συνολική αντιπαράθεση με την ευρωζώνη και σε σύγκρουση με την ιμπεριαλιστική ΕΕ.

Σήμερα αυτό το ερώτημα είναι τραγικά επίκαιρο και η απάντησή του πρέπει να είναι προσεκτική αλλά κυρίως να είναι άμεση και να απευθύνεται στο εθνικό και κοινωνικό ακροατήριο του ιστορικού ΟΧΙ. Άμεση για να σταματήσει η απογοήτευση και το πένθος. Άμεση γιατί μας περιμένουν αγώνες. Άμεση γιατί απαιτούνται απαντήσεις σε ένα λαό που παρακολουθεί άναυδος τις εξελίξεις. Άμεση για να μη φθαρούν κι άλλο αξίες και άνθρωποι της Αριστεράς, για να μην επιτρέψουμε ένα ακόμα «τέλος» της Αριστεράς.

Μπροστά μας έχουμε το βαρύτερο και πιο αγριο μνημόνιο, το μνημόνιο Τσίπρα. Και με αυτό το μνημόνιο θα οδηγηθούμε ταχύτατα σε αδιέξοδο και το GREXIT του Σόιμπλε θα τρομοκρατεί διαρκώς. Η συμφωνία δεν βγαίνει, η κοινωνία θα συνεχίζει με επιταχυνόμενο τρόπο να φτωχοποιείται, η ανεργία θα αυξάνεται, η ύφεση θα καταγράφει ασύλληπτους ρυθμούς, ο δημόσιος πλούτος θα ξεπουληθεί και η Ελλάδα θα γίνεται κάτι μεταξύ Κοσόβου (θεσμικά) και Βουλγαρίας (οικονομικά).

Αγώνες για τα αυτονόητα ίσως να υπάρξουν, όμως οι αγώνες αυτοί δε θα βρίσκουν διέξοδο, αν δεν υπάρξει κεντρική πολιτική έκφραση μιας λαϊκής και μαζικής Αριστεράς. Μιας Αριστεράς που πρέπει να αυτοκαθοριστεί με προγραμματικό λόγο και σχέδιο απεύθυνσης στο λαό.

Το ΚΚΕ δυστυχώς συνεχίζει να συμπεριφέρεται σαν μια ακίνδυνη δύναμη για το σύστημα μακριά από τα σημερινά άμεσα καθήκοντα και τα επίδικα της εποχής και φαίνεται πως θα επιμείνει στο μοναχικό δρόμο της αποχής. Θα αρκείται στο κάλεσμα για «ενίσχυση του κόμματος» γιατί «τα έλεγε». Ο ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα θα μετασχηματιστεί σε κόμμα ανάλογο του Ρέντσι προσπαθώντας στην καλύτερη να αποτελέσει μαγιά για μια μεταμόρφωση της δήθεν κεντροαριστεράς. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η ΜΑΡΣ και οι άλλες δυνάμεις του εξωκοινοβουλευτικού χώρου, παρόλο που κράτησαν τη σημαία της αντίστασης και του αντιΕΕ αγώνα σε δύσκολες περιόδους, χρειάζονται αλλαγή φυσιογνωμίας και άμεση επανατοθέτηση στη βάση του καθήκοντος ανασύνταξης των δυνάμεων της Αριστεράς. Δεν μιλάμε απλά για τον συντονισμό, τις λαϊκές επιτροπές και το κοινωνικό μέτωπο. Μιλάμε για την ανταπόκριση στο κεντρικό πολιτικό ζήτημα.

Η οικοδόμηση νέου πολιτικού φορέα της αριστεράς είναι η απάντηση στο ερώτημα «Μετά τον ΣΥΡΙΖΑ τι;» Τα πράγματα «αντικειμενικά» οδηγούν προς τα εκεί. Το ερώτημα όμως για τα συνειδητά υποκείμενα, πάντα, είναι οι πρωτοβουλίες και το σχέδιο που έχουν και όχι η αναμονή των αντικειμενικών εξελίξεων. Σχέδιο που βασίζεται στα αναγκαία συμπεράσματα για τα λάθη, τις αστοχίες, τις αυταπάτες, τα προβληματικά πολιτικά σχήματα που συνέβαλαν στη σημερινή πολιτική χρεοκοπία της Αριστεράς που πολύ γρήγορα τη μετέτρεψαν από αντιμνημονιακή σε μνημονιακή. Κυρίως όμως, σχέδιο που προσπαθεί να απαντήσει στο σημερινό «τι να κάνουμε». Η αναγκαία ανασύνθεση της Αριστεράς δεν αφορά απλά τη διάσπαση κάποιον πολιτικών σχημάτων και τη δημιουργία νέων, ούτε να φτιάξουμε έναν «καλό αντιευρώ ΣΥΡΙΖΑ». Πρέπει να μιλήσουμε με όρους συνέχειας αλλά και με όρους τομής.

Η ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ, εκτιμά πως τα προσεκτικά βήματα αφορούν τους όρους και τις προϋποθέσεις άμεσης δημιουργίας του νέου και θέλει να συμβάλει με τα παρακάτω:

Η συμμετοχή της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και ειδικά στη θηλειά της ευρωζώνης δεν είναι μια δευτερεύουσα πλευρά, δεν είναι πολύ περισσότερο ένα απλό τεχνικό «νομισματικό» θέμα. Η ευρωζώνη είναι το σύστημα σε οικονομικό-πολιτικό-διεθνές επίπεδο. Έχει δομές, διευθυντήριο, πολιτικό και οικονομικό, εξυπηρετεί συγκεκριμένα ταξικά και ιμπεριαλιστικά συμφέροντα. Αυτή θεσμοθετεί τα μνημόνια, αυτή ελέγχει και επιτροπεύει. Η πραγματικότητα έδειξε ότι δεν υφίσταται φιλολαϊκή, προοδευτική πολιτική με βάση τους νεοφιλελεύθερους κανόνες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τους ακόμα πιο δεσμευτικούς όρους της ευρωζώνης και της χρεομηχανής. Μπορεί η έξοδος από το ευρώ να μην είναι από μόνη της αριστερή πολιτική, να μην είναι ικανή συνθήκη για μια διαφορετική πορεία, αλλά είναι σαφές ότι αποτελεί αναγκαία συνθήκη, απαραίτητη αφετηρία για ένα πρόγραμμα διεξόδου από την κρίση. Όρος για μια νέα αντισυστημική αριστερά είναι να βάλει στο κέντρο της την πάλη ενάντια στην ΕΕ, με πολιτικό πρόγραμμα που θα ξεκινάει – το ελάχιστο και ως πρώτο βήμα σύγκρουσης – από την έξοδο από τη θηλειά της ευρωζώνης. Πολιτικό πρόγραμμα που στοχεύει σε μια άλλη Ελλάδα, από την Ελλάδα - αποικία της Ε.Ε. και ακραίας ταξικής ανισότητας που οικοδομούν τα μνημόνια.

Η χρεοκοπία της κατεύθυνσης του ΣΥΡΙΖΑ δεν αφορά μόνο τη γραμμή του, αφορά και την κυρίαρχη πρακτική του. Κυριάρχησε ο κυβερνητισμός και ο αμοραλισμός Πρυτάνευσε η επικοινωνία και όχι η πολιτική. Επένδυσε στην εικόνα, στα ΜΜΕ, στα γκάλοπ, στο μιντιακό χειρισμό της κοινής γνώμης και όχι στους δεσμούς αγώνων με τα λαϊκά στρώματα. Η επικοινωνιακή πολιτική όμως δε μπορεί να διεξάγει καμία σύγκρουση με το σύστημα προς όφελος του λαού. Τα ΜΜΕ έδειξαν για άλλη μια φορά το πρόσημό τους και τα δόντια τους τη βδομάδα του δημοψηφίσματος και έκαναν καθαρό ότι αποτελούν εχθρικό περιβάλλον και πλαίσιο για τα λαϊκά συμφέροντα. Όρος, για μια νέα προσπάθεια στο χώρο της αριστεράς, είναι να απευθυνθεί στις επικίνδυνες τάξεις, να πάει προς τον κόσμο, να μετακινήσει το κύριο βάρος της προπαγάνδας και της παρουσίας της στις γειτονιές και στους χώρους δουλειάς, να οικοδομήσει οργανώσεις μελών που θα παρεμβαίνουν στους χώρους τους, θα οργανώνουν αγώνες, θα ζυμώνουν και θα εκλαϊκεύουν το εναλλακτικό αριστερό πρόγραμμα. Η «εύκολη» λύση των τηλεπαραθύρων στην πραγματικότητα δεν υπάρχει, και καμία ρήξη χωρίς μαζικό – λαϊκό – οργανωμένο κόμμα με δεσμούς με το λαό δεν είναι εφικτή.

Ο νέος πολιτικός φορέας θα έχει σαφές και συγκεκριμένο πρόγραμμα αλλά οφείλει να είναι ευρύχωρος και πλατύς. Δεν υπάρχει πολυτέλεια για αποκλεισμούς. Είναι δεκτοί όλοι όσοι υπηρέτησαν και υπηρετούν το γενναίο ΟΧΙ του λαού. Επίσης ένα νέο μέτωπο-φορέας της Αριστεράς θα πρέπει να κατοχυρώνει τη δημοκρατική λειτουργία, τη συνύπαρξη, αντιπαράθεση, διάλογο μεταξύ των διαφορετικών απόψεων. Θα πρέπει να αντλεί διδάγματα από τα προβληματικά μοντέλα «πλαδαρότητας» που στην ουσία ευνοούν τον παραγοντισμό και τον αρχηγισμό. Τέλος θα πρέπει να έχουν ελκτική μορφή για τη νεολαία, όχι απλά με τεχνητούς ή ηλικιακούς όρους, αλλά κυρίως όσον αφορά την αποφυγή των γραφειοκρατικών μεθόδων, της αριστερής «αργκό», της απαραίτητης αριστερής ανιδιοτέλειας σε αντιπαράθεση με την πολιτική ως μέσο ανέλιξης και επαγγελματικής διεξόδου. Τα κακά παραδείγματα της εποχής ΣΥΡΙΖΑ είναι δυστυχώς πολλά.

Μια ελπιδοφόρα ανασύνθεση της αριστεράς δεν θα είναι εφικτή έξω από τους κοινωνικούς αγώνες που πρέπει να οργανωθούν και αναγκαστικά θα έρθουν. Το μνημόνιο Τσίπρα-Σόιμπλε θα σημάνει μια διαφορετική Ελλάδα κοινωνικά και ταξικά. Πολλοί άνθρωποι θα χάσουν τα σπίτια τους. Πολλοί αυτοαπασχολούμενοι και ελεύθεροι επαγγελματίες θα αναγκαστούν να μισθωτοποιηθούν ή να μείνουν άνεργοι. Η ακρίβεια θα χτυπάει όλα τα νοικοκυριά και ειδικά τους άνεργους και τους εργαζόμενους. Ο ελληνικός λαός θα αναστενάζει καθημερινά στις εφορίες κάτω από τους αβάσταχτους μνημονιακούς φόρους. Χρειάζεται από τώρα, σχεδιασμός για τα μέτωπα που θα ανοίξουν για τους «ευαίσθητους» κοινωνικούς χώρους και κρίκους, για την οργάνωση και το συντονισμό των αντιστάσεων, για να ξαναβγεί ο λαός στο δρόμο και στο προσκήνιο και να μην παραδοθεί στη μοιρολατρία.

Η συζήτηση στο ερώτημα «μετά το ΣΥΡΙΖΑ τι;» αφορούσε καθήκοντα του χθες. Σήμερα το ΑΜΕΣΟ –στη κυριολεξία της επόμενης μέρας- ερώτημα προς απάντηση είναι ποιοι, πως, με ποιους μαζί θα αναλάβουν την ευθύνη ανταπόκρισης σε ένα τριπλό καθήκον.

Πρώτον στην οικοδόμηση του νέου πολιτικού μετώπου-φορέα,

Δεύτερο στην εμβάθυνση και εκλαΐκευση του προγραμματικού λόγου με αφετηρία του την έξοδο από την ευρωζώνη,

Τρίτον στη δημιουργία σχέσεων με το πραγματικό υποκείμενο τον κόσμο της δουλειάς και της νεολαίας.