Κούρσα θανάτου

 

29/3/2013

http://www.enet.gr 

 

Του ΚΩΣΤΑ ΒΕΡΓΟΠΟΥΛΟΥ 

Σύμφωνα με τον πρωθυπουργό του Λουξεμβούργου, η Ευρώπη αντιμετώπισε τους Κυπρίους ως «κακοποιούς». Θα ήταν πειστικότερος εάν διεπίστωνε ότι η ίδια επέδειξε παρόμοια συμπεριφορά έναντι της μικρής Μεγαλονήσου. 

Με τη «διάσωσή» της, νέο υπόδειγμα «διασώσεων» εγκαινιάσθηκε. Μέχρι πρόσφατα, χρεοκοπημένα κράτη «διέσωζαν» χρεοκοπημένες τράπεζες, αναλαμβάνοντας τα χρέη τους, με χρήματα των φορολογουμένων. Παράλληλα, χρεοκοπημένες τράπεζες «διέσωζαν» χρεοκοπημένα κράτη, αγοράζοντας ομόλογα, με χρήματα των φορολογουμένων. Οταν ο παραλογισμός έφθασε στο έπακρο, το Γιούρογκρουπ αποφάσισε διαχωρισμό των τραπεζικών χρεών από τα κρατικά, ώστε τα πρώτα να μη φορτώνονται στα κράτη, αλλά να «διασώζονται» απευθείας από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητος. Η απόφαση ελήφθη τον Ιούνιο του 2012, ωστόσο ουδέποτε εφαρμόσθηκε. Η Γερμανία αποφαίνεται ότι δεν θα ισχύσει πριν από την τραπεζική ενοποίηση, το 2014, και πάντως δεν θα αφορά παρελθόντα χρέη, αλλά μελλοντικά. Με την επέκταση της ανάγκης διασώσεων, το ευρωπαϊκό κομφούζιο και η ολιγωρία κατέληξαν σε αδιέξοδο στις αρχές του 2013. 

Αθέμιτη αντιπαλότητα

Παρασκευή 22 Μαρτίου 2013

http://www.enet.gr

Του ΚΩΣΤΑ ΒΕΡΓΟΠΟΥΛΟΥ
 

Η ευρωπαϊκή διαχείριση του ευρώ, με γερμανική καθοδήγηση, στοχεύει στην ευθυγράμμιση με τις επιθυμίες, ακόμη και παράλογες, των χρηματαγορών.

Η έννοια της Ευρώπης ως κοινότητος έχει προ πολλού αντικατασταθεί με αυτήν των ατομικών κρατών, που οφείλουν όχι μόνο να υποκλίνονται στις αγορές, αλλά επίσης να είναι «ενάρετα», ώστε να περιττεύει η εταιρική αλληλεγγύη. Με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ (1992), ο καγκελάριος Κολ κατάργησε τη ρήτρα αλληλεγγύης, που προβλεπόταν στη Συνθήκη της Ρώμης (1957), με το επιχείρημα ότι έτσι επιβραβεύονταν οι αποτυχημένοι εις βάρος των επιτυχημένων, οι αφερέγγυοι εις βάρος των αξιόπιστων.

Μακάβριο χιούμορ

 

Παρασκευή 15 Μαρτίου 2013 

http://www.enet.gr

Του ΚΩΣΤΑ ΒΕΡΓΟΠΟΥΛΟΥ

Ιταμό και μακάβριο χιούμορ περιφέρουν οι Γερμανοί ιθύνοντες. Για το αδιέξοδο στο οποίο εξωθούν την Ευρωζώνη, με τη λιτότητα και την ύφεση, δεν ευθύνονται οι επιλογές τους, αλλά οι ελλειμματικές χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας. 

Σύμφωνα με τον υπεύθυνο των Βαυαρών Χριστιανοκοινωνιστών, Ντόμπριντ, ο μέγιστος κίνδυνος για την Ευρωζώνη δεν προέρχεται από την καταστροφική ευρωπαϊκή διαχείριση της κρίσης χρέους, αλλά από τα «νοσούντα μέλη» της ευρωπαϊκής νομισματικής περιοχής. Αρκεί η αποκοπή τους από αυτήν, για να διασώζεται η υγεία των υπολοίπων. Ωστόσο ο στρόβιλος της ύφεσης και της υψηλής ανεργίας δεν πλήττει σήμερα μόνο τις ελλειμματικές και υπερχρεωμένες χώρες της Ευρωζώνης, αλλά επίσης τις πλεονασματικές και πιστώτριες, με δική τους επιλογή. Εξάλλου, εφόσον τα δύο τρίτα των γερμανικών πλεονασμάτων προέρχονται από την Ευρωζώνη, με τον ακρωτηριασμό των «νοσούντων» θα συρρικνωνόταν η δυνατότητα των δεύτερων να αποσπούν πλεονάσματα από τους πρώτους. 

Το αδιέξοδο της ισχύος

 

Παρασκευή 8 Μαρτίου 2013

Ελευθεροτυπία

Του ΚΩΣΤΑ ΒΕΡΓΟΠΟΥΛΟΥ

 

Η Γερμανία, με δυσώδες παρελθόν, ιδίως έναντι των χωρών που το έχουν επώδυνα υποστεί και σήμερα συνυπάρχουν με αυτήν στο κοινό νόμισμα, αποδεικνύεται ακόμη μια φορά κοιτίδα φονικής και ατελέσφορης υπερβολής όχι μόνον για τους άλλους, αλλά και για τον εαυτόν της.

Σε κάθε ιστορική φάση, δεν σταθεροποιεί τον κατ' αυτήν «ζωτικό χώρο», στην ηγεμόνευση του οποίου αποβλέπει, αλλά τον υποβάλλει σε μονομερείς αφαιμάξεις, με συνέπεια περισσότερες αντιστάσεις παρά προσχωρήσεις στις ηγεμονικές φαντασιώσεις της. 

Φόβος και πανικός

 

Παρασκευή 1 Μαρτίου 2013

Ελευθεροτυπία

 Του ΚΩΣΤΑ ΒΕΡΓΟΠΟΥΛΟΥ, kvergo@gmail.com

 

Διαδεδομένο στη χώρα μας το άθλημα με το οποίο η σημερινή κρίση και η κατάρρευση αποδίδονται σε αμαρτίες από το παρελθόν. Ωστόσο, η αυτομαστίγωση, ακόμη και δικαιολογημένη, δεν φωτίζει το πρόβλημα, το συσκοτίζει. 

Το μέγεθος και τα ελλείμματα του κράτους, πελατειακό σύστημα και διαφθορά, δημοσιοϋπαλληλία και γραφειοκρατία, παρασιτισμός και υπερκαταναλωτισμός, προβάλλονται κατά κόρον, με συνέπεια οι ευθύνες για τη σημερινή δραματική κατάσταση να μην αποδίδονται στους πράγματι υπευθύνους, αλλά να διαχέονται στο σύνολο της κοινωνίας και μάλιστα σε μεγαλύτερο βαθμό στους αρχομένους απ' ό,τι στους άρχοντες, περισσότερο στα θύματα απ' ό,τι στους θύτες. Αυτός είναι ο ρόλος της επικρατούσας ιδεολογίας: να μεταθέτει τις ευθύνες της άρχουσας τάξης στις αρχόμενες, για αμαρτίες αρχόντων να ενοχοποιεί τους αρχομένους.