Cogito ergo sum: Η άνοια του Φράνκο

Cogito ergo sum: Η άνοια του Φράνκο: Στις 2 Νοεμβρίου 1975, στα 83 του πια, ο Φρανθίσκο Παουλίνο Ερμενεχίλντο Τεόδουλο Φράνκο Βααμόντε μπαίνει εσπευσμένα σε νοσοκομείο της Μαδρ...

1975: Χουάν Κάρλος (αριστερά) και Φρανθίσκο Φράνκο (δεξιά), λίγο πριν τον θάνατο του δεύτερου,
συνεργάζονται για την διατήρηση της ομαλότητας και της δημοκρατίας στην Ισπανία.

Για τη χαμένη τιμή της Αριστεράς

         http://www.imerodromos.gr

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΧΡΥΣΗΣ* • 27 Ιουλιου 2015

Μα πιο πολύ μιλώ για τους ψαράδες

Π’ αφήσανε τα δίχτυα τους και πήρανε τα βήματά

                                                                                                                                         Του                                                                         

Κι όταν Αυτός κουράστηκε αυτοί δεν ξαποστάσαν

Κι όταν Αυτός τους πρόδωσε αυτοί δεν αρνηθήκαν

Κι όταν αυτός δοξάστηκε αυτοί στρέψαν τα μάτια

Κι οι σύντροφοι τους φτύνανε και τους σταυρώναν

Κι αυτοί, γαλήνιοι, το δρόμο παίρνουνε π΄άκρη δεν

έχει

Χωρίς το βλέμμα τους να σκοτεινιάσει ή να λυγίσει

Όρθιοι και μόνοι μες στη φοβερή ερημία του πλήθους

(Από το ποίημα «ΜΙΛΩ…» του Μανόλη Αναγνωστάκη)

Τρεις περίπου μήνες πριν τις εκλογές της 25^ης Ιανουαρίου 2015, ανταποκρινόμενος σε πρόσκληση συμμετοχής στη σειρά άρθρων της ΑΥΓΗΣ της ΚΥΡΙΑΚΗΣ με θέμα «Η επιστροφή της Αριστεράς», σημείωνα μεταξύ άλλων:

«Πολύ φοβούμαι ότι η Αριστερά που επιστρέφει δεν είναι ανάγκη των καιρών. Ανάγκη των καιρών δεν είναι μια Αριστερά που επιχειρεί, και μάλιστα με αυτοσχέδιο και πρόχειρο τρόπο, να παίξει το ρόλο ενός διαχειριστικού τύπου συνδικάτου, τη στιγμή που απαιτείται η συγκρότηση και λειτουργία ενός μαρξιστικού κόμματος νέου τύπου, ενός σύγχρονου πολιτικού και ηθικού παιδαγωγού και οργανωτή των μαζών. Ανάγκη των καιρών δεν είναι μια Αριστερά των καιροσκοπικών εκλογικών συνεργασιών με στόχο την κυβερνητική εξουσία, αλλά μια μετωπική Αριστερά με δια-ταξική θεμελίωση στην εργατική τάξη και στους συμμάχους της, μια μετωπική Αριστερά που, χωρίς να απορρίπτει οποιαδήποτε μορφή πάλης με όρους μαζικού κινήματος, της κοινοβουλευτικής συμπεριλαμβανομένης, συνδέει και νοηματοδοτεί τις τακτικές επιλογές της με βάση το στρατηγικό της στόχο, το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας. Ανάγκη των καιρών δεν είναι μια Αριστερά που αναζητεί τη διαπραγμάτευση, για να αποφύγει τις μάχες, αλλά μια Αριστερά που δίνει συντεταγμένα τις μάχες, για να σύρει, αν χρειαστεί, τον αντίπαλο στη διαπραγμάτευση.» 

Το κράτος και η μετάβαση στον σοσιαλισμό

ilesxi.wordpress.com

Από τη συζήτηση του Νίκου Πουλαντζά με τον Henri Weber

Ιούνιος του 1977, τεύχος 16 του περιοδικού Critique Communiste

Συνάρθρωση Σοβιέτ και κοινοβουλίου;

WEBER: Σχετικά με το θέμα. Πιστεύω ότι αυτή η δημοκρατία μπορεί να σχηματοποιηθεί στην εντέλεια. Δεν έχει ανάγκη να μοιάζει μ' αυτά τα πανηγύρια που γνωρίσαμε στη διάρκεια του φοιτητικού κινήματος: είναι σαφές ότι η λεγόμενη άμεση δημοκρατία μπορεί να γίνει τελείως αντιδημοκρατική και γελοία αν περιοριστεί στη δημοκρατία των «συνελεύσεων». Αλλά μπορεί επίσης και ν' αποκτήσει ένα τέλειο σχήμα. Εκείνο που μου φαίνεται πολύ σημαντικό είναι η αναπροσαρμογή της πολιτικής δραστηριότητας μέσα σε κοινότητες πραγματικές και όχι σε τυπικά συνοθυλεύματα, όπως αυτά των περιφερειών κ.τ.λ. Αυτές οι πραγματικές κοινότητες πρέπει να είναι κοινότητες δουλειάς (με τη πλατειά έννοια: στην επιχείρηση, στο σχολείο, στο στρατόπεδο... σ' ό,τι υπάρχει) και επίσης κοινότητες κατοικίας, δηλαδή πραγματικές περιφερειακές ενότητες. Μπορεί να μορφοποιηθεί αυτό τέλεια. Εδώ, η μυστική ψηφοφορία πρέπει και μπορεί να υπάρξει. Το ανακλητό θα πρέπει να ισχύει μέσα σε ορθολογιστικά όρια: Μπορεί να υπάρχει ανακλητότητα ανά πάσα στιγμή για ένα εκπρόσωπο εργοστασίου πάνω στα προβλήματα δουλειάς, και μπορεί να υπάρχει, όπως στην Ιταλία όπου έχουμε ήδη τέτοιες εμπειρίες, μια ετήσια ή εξαμηνιαία ανακλητότητα για τους εκπροσώπους μιας υψηλότερης βαθμίδας που διαχειρίζονται τα διάφορα ζητήματα τα οποία ο εργάτης στη βάση δεν μπορεί να παρακολουθεί καθημερινά. Όλα αυτά μπορούν να κανονικοποιηθούν τουλάχιστον όσο και η αστική δημοκρατική διαδικασία. Το πρόβλημα δεν είναι να μάθουμε αν είμαστε υπέρ ή κατά της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας: στις σύγχρονες κοινωνίες όλες οι δημοκρατίες είναι αντιπροσωπευτικές. Το πρόβλημα είναι να μάθουμε αν η μορφή της αντιπροσώπευσης είναι μια εγκατάλειψη της εξουσίας ή μια πραγματική ανάθεση της εξουσίας με δυνατότητες ελέγχου. Πιστεύω ότι οι μορφές δημοκρατίας που μας έχει κληροδοτήσει η αστική παράδοση παραπέμπουν στην εγκατάλειψη της εξουσίας στους ειδικούς για μια μεγάλη περίοδο και την πλήρη αδιαφορία στο διάστημα μεταξύ των εκλογών. Το να παλέψουμε λοιπόν για τον εκδημοκρατισμό σημαίνει να δοκιμάσουμε να παλέψουμε ενάντια σ' αυτό το σύστημα, που εδράζεται βέβαια σε μια δομή. Και για να παλέψουμε πιο αποτελεσματικά ενάντια σ' αυτή τη δομή πρέπει ακριβώς να ριζώσουμε μέσα στις πραγματικές κοινότητες αυτό που θέλουμε να προωθήσουμε. Όσοι ενδιαφέρονται για την πολιτική πρέπει να έχουν την εντύπωση ότι επηρεάζουν τις αποφάσεις που τους αφορούν για να τις επηρεάσουν πρέπει να δημιουργήσουν ένα συλλογικό όργανο που να συζητούν από κοινού, που να έχουν ένα βάρος κ.λπ. Ο εξατομικευμένος ψηφοφόρος όπως το αντιλαμβάνεται η αστική τάξη, αποσύρεται μέσα στην σφαίρα της ιδιωτικής του ζωής και κάθε επτά χρόνια εκφράζει την απογοήτευση ή την ικανοποίηση τον. Αυτό είναι το πρόβλημα για μας. Να γιατί είμαστε υπέρ μιας τροποποίησης τον πολιτικού συστήματος που θα αποσκοπεί στο να εγκαθιδρύσει την δημοκρατία μέσα σε πραγματικές κοινότητες - εργασιακές και περιφερειακές - με μορφές εκπροσώπησης μορφοποιημένες που θα εμποδίζουν τις παραμορφώσεις κ.λπ., και πιστεύουμε ότι μια τέτοια δομική τροποποίηση θα δώσει σημαντική προώθηση στην πολιτική δημοκρατία διότι θα δώσει στους ανθρώπους την πραγματική δυνατότητα να ασχολούνται με τις υποθέσεις τους. Με τον όρο βεβαίως ότι η τροποποίηση αυτή θα συνοδευτεί από ένα σύνολο μέτρων, που αν δεν παρθούν θα της στερήσουν πραγματικά κάθε περιεχόμενο: αισθητή τροποποίηση π.χ. του χρόνου εργασίας· είναι σαφές πως αν οι άνθρωποι εργάζονται περισσότερο από τριάντα ώρες τη βδομάδα, θα τους είναι δύσκολο να αφιερώσουν χρόνο στην διαχείριση της επιχείρησης, της οικονομίας και της κοινωνίας.

Το 3ο μνημόνιο είναι κιόλας εδώ στην εκπαίδευση-Καμία δέσμευση της πολιτικής ηγεσίας στα βασικά αιτήματα του κλάδου!

http://www.antitetradia.gr

Σάββατο, 25 Ιουλίου 2015 

Στη συνάντηση του ΔΣ της ΟΛΜΕ, με τον αναπληρωτή υπουργό Παιδείας κ. Κουράκη και τον Διευθυντή του πολιτικού του γραφείου κ. Πιλάλη, την Πέμπτη 23 Ιουλίου, αποδείχθηκε ότι οι νέες μνημονιακές δεσμεύσεις δεν θα αφήσουν περιθώρια ανάσας για τον εκπαιδευτικό κόσμο. 

Σε όλα τα βασικά αιτήματα που τέθηκαν από τα μέλη του ΔΣ η πολιτική ηγεσία του ΥΠΟΠΑΙΘ απάντησε με ένα ξεκάθαρο ΟΧΙ (!!), ενώ παράλληλα αρνήθηκε οποιαδήποτε θετική δέσμευση στο μέλλον. Η εύρυθμη λειτουργία των σχολείων υπολείπεται των υποχρεώσεων απέναντι στους δανειστές. Η έλλειψη προγραμματισμού και πολιτικής βούλησης θα δημιουργήσουν αναμφίβολα τεράστια προβλήματα σε λίγες ημέρες που «θεωρητικά» θα ανοίξουν τα σχολεία.

Αθήνα, 24 Ιουλίου 2015 Εκδήλωση για τα 41 χρόνια από την αποκατάσταση της Δημοκρατίας

ΣΤΙΣ 24.7.2015 Η ΚΑΘΗΓΗΤΡΙΑ Π.ΡΗΓΟΠΟΥΛΟΥ ΜΙΛΗΣΕ ΣΤΟ ΠΕΡΙΣΤΥΛΙΟ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ ΣΤΗΝ ΕΠΕΤΕΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ..H Π.ΡΗΓΟΠΟΥΛΟΥ ΗΤΑΝ Η ΚΟΠΕΛΑ ΠΟΥ ΣΧΕΔΟΝ ΠΑΤΗΣΕ ΤΟ ΤΑΝΚ ΟΤΑΝ ΕΣΠΑΣΕ ΤΗΝ ΠΥΛΗ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ

ΈΚΤΑΚΤΟ από το μακρινό 2014 . Ο Τσιπρας καταγγέλει τον εαυτό του !!

Ότι ανεβαίνει σαν πύραυλος κατεβαίνει σαν τούβλο

eleutheriellada.wordpress.com
Agelos Kalodoukas

Ότι ανεβαίνει σαν πύραυλος κατεβαίνει σαν τούβλο

Ο δρόμος που πάει προς τα πάνω είναι ο ίδιος δρόμος που πάει προς τα κάτω

Ηράκλειτος.

Η ομάδα γύρω από τον Τσίπρα αυτές τις μέρες πρέπει να βρίσκεται στην απόλυτη παραζάλη: από τη μια πρέπει με γοργά βήματα να ολοκληρώσει τη νεοφιλελεύθερη μετάλλαξή της και από την άλλη βιώνει στιγμές μεγαλείου: οι δημοσκοπήσεις της δίνουν μεγάλο προβάδισμα που αγγίζει την απόλυτη πλειοψηφία σε μελλοντικές εκλογές. 

Ωστόσο, φευ!, μόνο τα παπαγαλάκια της και οι παρασυρμένοι οπαδοί αισθάνονται ευτυχείς. Οι άνθρωποι γύρω από τον Τσίπρα έχουν (τουλάχιστον) το στοιχειώδες μυαλό να γνωρίζουν ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο ρόδινα όσα φαίνονται.