Ο τρόμος γεννιέται μέσα στη φρίκη της Ευρώπης

ΣΤΑΥΡΟΣ ΧΡΙΣΤΑΚΟΠΟΥΛΟΣ

topontiki

Η σφαγή το βράδυ της Παρασκευής στην Πόλη του Φωτός ήρθε να βυθίσει ολόκληρη την Ευρώπη, την πλουσιότερη γωνιά του κόσμου, στη σκοτεινιά του τρόμου. Η τρομοκρατία όμως είναι σύμπτωμα και όχι το πρόβλημα.

«Εισαγόμενη τρομοκρατία», «οι τζιχαντιστές εξαπλώνονται παντού», «η Ευρώπη βάλλεται» είναι μερικές από τις εύκολες ατάκες, που βοηθούν να καταναλωθεί χωρίς κόπο ο ραδιοφωνικός - τηλεοπτικός χρόνος και να γεμίσουν έντυπες και ηλεκτρονικές σελίδες. Και το κερασάκι: «Πόσοι τζιχαντιστές πέρασαν στην Ελλάδα και την Ευρώπη ανάμεσα στους πρόσφυγες;». Ήδη ένας φαίνεται να «ταυτοποιήθηκε» στη Λέρο.

Και ένα ακόμη δημοσιογραφικό ερώτημα: «Τι θα γίνει αν τελειώσει ο πόλεμος στη Συρία και επιστρέψουν οι τζιχαντιστές που προέρχονται από την Ευρώπη;».

Η Ευρώπη, λοιπόν, αυτή που το βράδυ της Παρασκευής βυθίστηκε στη φρίκη της εν ψυχρώ σφαγής στο Παρίσι, φοβάται ότι θα εισαγάγει τρόμο. Ήδη όμως η ίδια τον εκτρέφει και τον εξάγει. Και δεν μιλάμε για την πολεμική και διπλωματική συμμετοχή της στην αποσταθεροποίηση της βόρειας Αφρικής και της Μέσης Ανατολής, που μετέτρεψε τέως σταθερές χώρες σε απέραντα σφαγεία.

Πάνω από 2.500 υπολογίζονται οι τρυφεροί βλαστοί Ευρωπαίων πολιτών που έφυγαν από τη Γηραιά Ήπειρο για να στελεχώσουν τον στρατό των τζιχαντιστών στη Συρία και το Ιράκ – ακόμη και νεαρές γυναίκες καταφεύγουν στο Ισλαμικό Κράτος με στόχο να... γεννήσουν τους επόμενους στρατιώτες του Ισλάμ.

Η προέλευση αυτών των ανδρών και γυναικών, σύμφωνα με τα διαθέσιμα στοιχεία, είναι κυρίως οι ανεπτυγμένες χώρες της Ευρώπης, με πρώτη στη λίστα τη Γαλλία. Εκτός, όμως, από όσους παίρνουν την απόφαση να φύγουν, υπάρχει μια ολόκληρη στρατιά «πιστών» που μένει πίσω και συγκροτεί «εν υπνώσει» πυρήνες, έτοιμους να αναλάβουν αιματηρή δράση υπό την καθοδήγηση της διεθνούς του Ιερού Πολέμου.

Στους ανθρώπους αυτούς δεν έχει απολύτως τίποτε να πει

● η Ευρώπη των τραπεζών, της σκληρής προτεσταντικής λιτότητας, της έλλειψης οράματος, της παγκοσμιοποιητικής ισοπέδωσης, η οποία ωστόσο παραμένει πάμπλουτη στα μάτια των πεινασμένων που μετακινούνται μαζικά στον πλανήτη λόγω πολέμων, φτώχειας και κλιματικής αλλαγής,

● η Ευρώπη που συνεχίζει να πλουτίζει εις βάρος δισεκατομμυρίων μη Ευρωπαίων, να μετατρέπει τις χώρες τους σε αποθήκες αποβλήτων και ενίοτε να τις βομβαρδίζει βυθίζοντάς τις στο χάος.

Αυτή η Ευρώπη, ζηλευτή και ταυτοχρόνως μισητή στα μάτια των μη Ευρωπαίων λόγω του πλούτου της, αδυνατεί να επικοινωνήσει με τους απογόνους αυτών που στο παρελθόν λεηλάτησε, οι οποίοι στον τζιχαντισμό φαίνεται να ανακαλύπτουν μια νέα ταυτότητα.

Μέρος αυτών, οι οποίοι γεννήθηκαν ως επί το πλείστον στην Ευρώπη χωρίς κατ’ ουσίαν να ενσωματωθούν σε αυτήν, σήμερα διαψεύδουν με τον πιο οδυνηρό τρόπο την ούτως ή άλλως ανυπόστατη επαγγελία περί πολυπολιτισμικών κοινωνιών και σπεύδουν να υπηρετήσουν το αίτημα για αναδιανομή του παγκόσμιου πλούτου μέσα από την ανείπωτη βαρβαρότητα του τζιχαντισμού.

Η ίδια αυτή Ευρώπη, τη δεκαετία του 1960, παρά την ξέφρενη ανάπτυξη, αδυνατούσε να πείσει και να εμπνεύσει τους τότε βλαστούς της, οι οποίοι αναζήτησαν οράματα και πρότυπα στον Μάο, στον Τσε, στα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα όπου Γης πριν καταλήξουν είτε στην ενσωμάτωση είτε στην τρομοκρατία, αφού όμως πρώτα είχαν συλλογικά επιτύχει θεμελιώδεις θετικές αλλαγές στο πολιτισμικό και κοινωνικό υπόδειγμα της Ευρώπης.

● Τότε το αίτημα της αναδιανομής, οι συγκρούσεις που γέννησε και η κατάληξή τους ήταν εσωτερικό ζήτημα της Ευρώπης.

● Σήμερα, αντιθέτως, το αίτημα και η σύγκρουση όχι μόνο υπερβαίνουν την Ευρώπη, αλλά έχουν παγκόσμια διάσταση.

Κοινώς, η ήπειρός μας εμπλέκεται ευθέως σε έναν διπλό πόλεμο: εξωτερικό και εσωτερικό.

1. Ο εξωτερικός αναλύθηκε πλήρως χθες στο άρθρο του Δημήτρη Μηλάκα με τίτλο «Ο πόλεμος είναι (και) εδώ».

2. Ο εσωτερικός, εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης, αλλά και στο εσωτερικό των χωρών, αποτυπώνεται με δύο τρόπους:

● Ως πόλεμος μεταξύ ευρωπαϊκού κέντρου και περιφέρειας, με θύτες τους πιστωτές του στενού σκληρού πυρήνα της Ευρώπης (κυβερνήσεις και τράπεζες) και θύματα τους οφειλέτες – χρεοκοπημένους και μη – της ευρωπεριφέρειας, των οποίων οι χώρες και οι κοινωνίες, είτε εντός είτε εκτός επίσημων μνημονίων, μεταβάλλονται σε ανδράποδα για να διασωθεί το επίπεδο διαβίωσης και κατανάλωσης των ισχυρότερων.

● Ως άγριος ταξικός πόλεμος στο εσωτερικό των χωρών, με θύτες τους κατόχους του πλούτου, οι οποίοι εξαθλιώνουν τις κοινωνίες και κονιορτοποιούν το κοινωνικό κράτος για να παίξουν στον παγκόσμιο ανταγωνισμό με όρους Κίνας.

Με την έκρηξη του μεταναστευτικού προσφυγικού προβλήματος, το υποτιθέμενο ευρωπαϊκό «φρούριο», που ήδη έγινε φύλλο και φτερό κατά τα χρόνια της παγκοσμιοποίησης, μοιάζει αμήχανο μπροστά στην καταιγίδα της τεράστιας μετακίνησης πληθυσμών, η οποία απειλεί να το συμπαρασύρει σαν καρυδότσουφλο.

Οι ευρωπαϊκές πρωτεύουσες ζουν τον έναν τρομο-εφιάλτη μετά τον άλλον και η Ευρώπη καλείται να διασώσει την υπόστασή της έχοντας ήδη δύο σοβαρούς εχθρούς: την τρομοκρατική κτηνωδία από τη μια και τους θαυμαστές του φασισμού από την άλλη.

Μια Ευρώπη χωρίς εσωτερική συνοχή δεν θα έχει καμιά τύχη. Αν δεν την αποκαταστήσει, σύντομα θα «βρει τοίχο» με ανυπολόγιστες συνέπειες. Ας ελπίσουμε ότι δεν είναι ήδη αργά...