Ο Κατσέλης, η ΕΡΤ κι ένας φίλος μου

 

http://pitsirikos.net

Αργά χτες το βράδυ, μου τηλεφωνεί ένας φίλος. «Έκλεισε ο Κατσέλης» μου λέει, «800 εργαζόμενοι στον δρόμο». Δεν το ήξερα. Είχα επιστρέψει πριν από λίγο.Έλειπα για ώρες και δεν είχα διαβάσει τις ειδήσεις. «Για την ΕΡΤ, όμως, το ήξερες» μου κάνει, «και ξεσηκώθηκαν όλοι». 

Ενώ μιλάμε στο τηλέφωνο, μπαίνω στο Διαδίκτυο και διαβάζω την είδηση για το λουκέτο στην εταιρεία Κατσέλης.

Η εταιρεία είχε προβλήματα ρευστότητας, δεν μπορούσε να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της και κατέθεσε αίτηση πτώχευσης. Αλλού διαβάζω για 480 εργαζόμενους, αλλού για 540, και αλλού για 1.000 μαζί με τους συνεργάτες.

Επειδή κατοικώ στην Αθήνα, η είδηση με στενοχωρεί αλλά δεν μου κάνει ιδιαίτερη εντύπωση. Μετά από χρόνια με τα χιλιάδες λουκέτα να πέφτουν βροχή γύρω μου, με τους μισούς φίλους μου άνεργους -και με πάνω από τα μισά μαγαζιά της γειτονιάς μου άδεια πια- τι εντύπωση να μου κάνει; Όλα αναμενόμενα μου φαίνονται. Είδηση είναι να ανοίξει μια επιχείρηση, όχι να κλείσει.

Ο φίλος μου -που δεν μένει στην Αθήνα- επιμένει για την συμπαράσταση στους εργαζόμενους της ΕΡΤ και τη μη συμπαράσταση στους εργαζόμενους του Κατσέλη.

Του λέω πως έχω βαρεθεί να συμπαραστέκομαι σε απολυμένους -χωρίς κανένα αποτέλεσμα- και του λέω ακόμα πως δεν μπορούσα να συμπαρασταθώ σε κάποιους που λίγα λεπτά πριν δεν ήξερα ότι έχουν χάσει τη δουλειά τους.

Θέλω να του πω -αλλά δεν του το λέω- πως δεν τον πειράζει η μη συμπαράσταση στους απολυμένους του Κατσέλη αλλά η συμπαράσταση στους απολυμένους της ΕΡΤ.

Δηλαδή, αυτός δεν συμπαραστέκεται σε κανέναν. Ούτε στους απολυμένους του Κατσέλη, ούτε στους απολυμένους της ΕΡΤ. Απλά, γκρινιάζει σε εμένα στο τηλέφωνο.

Αν θέλεις να συμπαρασταθείς σε κάποιους απολυμένους, κάνε το. Βγες στον δρόμο μαζί τους. Εγώ, πάντως, βγήκα. Χωρίς αποτέλεσμα, αλλά βγήκα. Αν είχαν βγει όλοι στον δρόμο, θα υπήρχε κι αποτέλεσμα.

Δεν μπορώ να καταλάβω τους ανθρώπους που ζητούν από εσένα να διαδηλώνεις για όλους τους απολυμένους αλλά αυτοί δεν διαδηλώνουν για κανέναν.

Θυμίζω στον φίλο μου πως εγώ δεν έχω ψηφίσει τα κόμματα που είναι στην κυβέρνηση και βάζουν λουκέτα -αφού πρώτα διέλυσαν την αγορά-, ενώ αυτός το έχει κάνει. Τα έχει ψηφίσει. Οπότε, για ποιο ακριβώς πράγμα με κατηγορεί; Να κατηγορήσει τον εαυτό του.

Στο κάτω-κάτω της γραφής, στην ΕΡΤ διόριζαν η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ. Δεν διόριζα εγώ.

Επιμένει, οπότε του λέω πως στο λουκέτο στην ΕΡΤ το θέμα είναι πως είναι αντισυνταγματικό, πως έχει βγάλει απόφαση το Συμβούλιο της Επικρατείας -που δεν έχει εφαρμοστεί ακόμα- και πως δεν υπάρχει προηγούμενο δημοκρατικής χώρας που να ρίχνει μαύρο στη δημόσια τηλεόραση. Το λουκέτο στην ΕΡΤ προμηνύει μαύρες εξελίξεις για την κοινωνία και την δημοκρατία.

Ο φίλος μου δεν ακούει τίποτα. Η ΕΡΤ, οι κακοί δημόσιοι υπάλληλοι, κλπ.

Δεν καταλαβαίνω γιατί μου τα λέει αυτά ο φίλος μου. Ούτε δημόσιος υπάλληλος είμαι, ούτε συμφωνώ με το να μένουν άνεργοι οι άνθρωποι – ούτε οι ιδιωτικοί υπάλληλοι, ούτε οι δημόσιοι υπάλληλοι. Αυτό είναι αποτέλεσμα άσκησης συγκεκριμένων πολιτικών από συγκεκριμένους ανθρώπους.

Η κουβέντα τελειώνει, αφού συμφωνούμε πως, αν συνεχιστούν τα λουκέτα και οι απολύσεις σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, θα ανοίξει η πόρτα του τρελοκομείου -που μάλλον έχει ήδη ανοίξει- και θα γίνει ακόμα πιο μεγάλο κακό στη χώρα.

Όλα αυτά τα έγραψα επειδή έχω αντιληφθεί πως ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας τρέφει μίσος για τους δημοσίους υπαλλήλους.

Προσωπικά, δεν τρέφω μίσος για κανέναν αλλά, από την άλλη, ακόμα κι αν μισούσα, δεν θα μπορούσα να μισώ όλους τους δημοσίους υπαλλήλους ή όλους τους ιδιωτικούς υπαλλήλους. Φοβερό τσουβάλιασμα.

Υποθέτω πως η απέχθεια μέρους της κοινωνίας για τους δημοσίους υπαλλήλους οφείλεται στο ότι θεωρούνταν προνομιούχοι επειδή είχαν δουλειά βρέξει-χιονίσει και δεν τους κουνούσε κανείς από την θέση τους.

Όταν κάποιοι δούλευαν σκληρά στον ιδιωτικό τομέα, στα μάτια τους οι δημόσιοι υπάλληλοι φάνταζαν σαν ανέμελοι βολεμένοι που κάνουν τη ζωή τους. Μπορεί και να τους φθονούσαν.

Εγώ ποτέ δεν θεώρησα προνομιούχους τους δημοσίους υπαλλήλους, ούτε τους ζήλεψα ποτέ. Ίσως, επειδή ποτέ δεν ήθελα να γίνω δημόσιος υπάλληλος. Στα 18 μου, η μεγαλύτερη επιθυμία μου ήταν να καταφέρω να μην γίνω δημόσιος υπάλληλος.

Αυτή η «σιγουριά» του Δημοσίου -που οι περισσότεροι θεωρούν προνόμιο- εμένα μου φαίνεται σίγουρος θάνατος.

Επίσης, ποτέ δεν θα μπορούσα να γραφτώ σε κόμμα και να συναναστρέφομαι σιχαμένους πολιτευτές για να διοριστώ στο Δημόσιο. Θα ντρεπόμουν πάρα πολύ.

Αυτό που μου αρέσει στον ιδιωτικό τομέα -που κι αυτός είναι κρατικοδίαιτος σε μεγάλο βαθμό- είναι πως, αν δεν σου αρέσει, μπορείς να φύγεις. Όχι πάντα, βέβαια. Τις δυο φορές που υπέγραψα συμβόλαιο με χρονική ρήτρα -και με όλους τους όρους εναντίον μου-, ένιωσα ασφυξία.

Βέβαια, και από το Δημόσιο μπορείς να παραιτηθείς αλλά μόνο μια φίλη μου ξέρω που το έκανε, γιατί ένιωσε πως, αν έμενε λίγο ακόμα, θα πέθαινε.

Επίσης, θεωρώ πως το πρόβλημα του δημοσίου τομέα δεν είναι στον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων αλλά στο πώς το Δημόσιο θα γίνει παραγωγικό. Αυτός είναι ο ρόλος του.

Τέλος πάντων, έχω την εντύπωση πως το σχέδιο των κυβερνώντων να στραφούν οι ιδιωτικοί υπάλληλοι εναντίον των δημοσίων υπαλλήλων -και όλοι εναντίον όλων- έχει πετύχει.

Οι από κάτω τσακώνονται και βρίζονται, και οι από πάνω τρίβουν τα χέρια τους από ικανοποίηση.

Οι περισσότεροι αντιλαμβάνονται το πρόβλημα μόνο όταν χτυπήσει την δική τους πόρτα και τότε αρχίζουν να τσιρίζουν. Ή σιωπούν.

Κάποιοι προσπαθούν να πουν πως η ανεργία είναι ίδια για όλους -ιδιωτικούς και δημόσιους υπαλλήλους- αλλά δεν τους ακούει κανείς.

Κάποιοι προσπαθούν να πουν πως η τεράστια ανεργία θα οδηγήσει στην κοινωνία σε εμφυλιακές καταστάσεις αλλά πάλι δεν ακούει κανείς.

Κάποιοι προσπαθούν να πουν πως είναι επιτέλους η ώρα να ενωθούμε και να ανατρέψουμε τις πολιτικές, τα κόμματα και την οικονομική ελίτ που διέλυσαν την χώρα και τις ζωές μας αλλά μάταια.

Η ιδιωτεία κάνει πάρτι. 

Η ηλιθιότητα έχει κυριαρχήσει.

Και η ηλιθιότητα πληρώνεται.

Ελπίζω να την πληρώσουν αυτοί που ακόμα και τώρα αρνούνται να καταλάβουν και συνεχίζουν να παίζουν το παιχνίδι της εξουσίας.

Αν και ξέρω πως δεν θα την πληρώσουν μόνο αυτοί.

Όπως δεν την πληρώνουν για την χρεοκοπία, αυτοί που ήταν οι κύριοι υπεύθυνοι.

(Εκφράζω τη συμπαράστασή μου στους απολυμένους της εταιρείας Κατσέλης, αν και μάλλον δεν θα τους φανεί ιδιαίτερα χρήσιμη. Πάντως, εγώ Κατσέλης αγόραζα.)

(Αναρωτιέμαι πόσοι από τους απολυμένους της ΕΡΤ, του Κατσέλη και τόσων άλλων εταιρειών και επιχειρήσεων συμμετείχαν στις διαδηλώσεις για το Μεσοπρόθεσμο τον Ιούνιο 2011 ή σε διαδηλώσεις για άλλους απολυμένους. Δεν κατηγορώ κανέναν. Αλλά υπάρχει και μια διαδικασία που λέγεται «αυτοκριτική». Και είναι πολύ χρήσιμη. Δεν μπορώ να ξεχάσω έναν δημοσιογράφο της ΕΡΤ που τον συναντούσα στην Διονυσίου Αρεοπαγίτου, ενώ πήγαινα στο Σύνταγμα. Περπατούσε ανέμελα προς την αντίθετη κατεύθυνση με τις λευκές του φόρμες. Απολάμβανε τον περίπατό του. Σήμερα είναι έξαλλος.)

(Το ποστ είναι αφιερωμένο στον καλό μου παιδικό φίλο που μου τα κάνει μπαλόνια μερικές φορές-όπως χτες από το τηλέφωνο-, αλλά τον αγαπάω.)