ΊΜΙΑ: Η ΘΥΣΙΑ, Η ΚΑΠΗΛΕΙΑ, Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ

Του Ν. ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ*

Η επέτειος των Ιμίων συνοδεύτηκε – και φέτος – από άθλια καπηλεία. Και από μπόλικη υποκρισία.

Στην κορυφή των πατριδοκάπηλων βρίσκονται τα χιτλεροειδή της «Χρυσής Αυγής» που προσπάθησαν για μια ακόμα φορά να λερώσουν τη μνήμη των τριών παλικαριών που χάθηκαν εκείνο το βράδυ (του υποπλοίαρχου Χριστόδουλου Καραθανάση, του υποπλοίαρχου Παναγιώτη Βλαχάκου και του αρχικελευστή Έκτορα Γιαλοψού) σπεκουλάροντας πάνω στη θυσία τους και αναζητώντας στη μνήμη τους ερείσματα για τον ναζιστικό οχετό τους.

Όσο για τους υποκριτές είναι εύκολα αναγνωρίσιμοι. Είναι αυτοί που συνεχίζουν να κινούνται απαρέγκλιτα στις ίδιες εκείνες πολιτικές ράγες που σημαδεύτηκαν από τα γεγονότα της 31 Γενάρη του 1996.

Εξηγούμεθα:

Στα Ίμια, το 1996, και ενώ ετίθετο με τον πλέον εκκωφαντικό τρόπο το καθεστώς των «γκρίζων ζωνών» στο Αιγαίο, η ελληνική πολιτική ηγεσία εκστόμισε δια του πρωθυπουργού Σημίτη εκείνο το απίθανο «ευχαριστούμε τις ΗΠΑ»... 

Στη Μαδρίτη, ένα χρόνο αργότερα, στο πλαίσιο της Συνόδου Κορυφής του ΝΑΤΟ, η Ελλάδα υπέγραψε μια συμφωνία στην οποία αναγνωρίζονται «νόμιμα και ζωτικά συμφέροντα» της Τουρκίας στο Αιγαίο. Ήταν εκεί που η ελληνική πολιτική ηγεσία είπε, ουσιαστικά, «ευχαριστούμε το ΝΑΤΟ»... 

Στο Ελσίνκι, το 1999, η Ελλάδα έβαλε την υπογραφή της κάτω από ένα κείμενο που - κατά παρέκκλιση της θέσης ότι η μόνη διαφορά μεταξύ Αθήνας και Άγκυρας είναι η διευθέτηση της υφαλοκρηπίδας - κάνει λόγο για «εκκρεμείς συνοριακές διαφορές και άλλα συναφή θέματα» μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Ήταν εκεί που η ελληνική πολιτική ηγεσία είπε το «ευχαριστούμε την ΕΕ»...

Ρωτάμε: Τι από όλα αυτά έχει αλλάξει έκτοτε; Ποιο από αυτά τα «ευχαριστώ» που ειπώθηκαν στο φόντο των Ιμίων ανακλήθηκε ή αναιρέθηκε ποτέ στην πράξη;

Ρωτάμε: Ο κ.Σαμαράς, που έχει υπουργό Εξωτερικών τον κ.Βενιζέλο,  συγκυβερνά, ναι ή όχι, με το κόμμα του οποίου ο πρώην αρχηγός, για να δικαιολογήσει την πολιτική του στα Ελληνοτουρκικά, δήλωνε: «Θα μου φαινόταν περίεργο να πετάξει μια σοβαρή χώρα μια ολόκληρη πολιτική στον κάλαθο των αχρήστων, δηλαδή να την υποβαθμίσει, για κάποιες βραχονησίδες»! (σσ: Γ. Παπανδρέου, «Τα Νέα»,  23/10/2000)…

Ρωτάμε: Ο κ.Γιώργος Παπανδρέου, τέσσερα χρόνια μετά από τα Ίμια, δήλωνε ως υπουργός Εξωτερικών (συνέντευξη στους «Ουάσιγκτον Τάιμς», 10/12/2000):  «Η Ελλάδα και οι ΗΠΑ συμμερίζονται κοινές αρχές, κοινούς στόχους, όπως δημοκρατία, ανθρώπινα δικαιώματα, περιφερειακή σταθερότητα». Αυτό ήταν κάτι σαν επανάληψη του «ευχαριστούμε τις ΗΠΑ»; Ναι ή όχι; 

Ρωτάμε: Η κυρία Μπακογιάννη, δέκα χρόνια μετά από τα Ίμια (25/04/2006) δήλωνε ως υπουργός Εξωτερικών για τις σχέσεις Ελλάδας – ΗΠΑ: «(...)η μακρά ιστορία και η δυνατή φιλία που συνδέει τις δύο δημοκρατίες μας στηρίζεται σε κοινές αρχές και αξίες, σε κοινούς αγώνες, αλλά και στη συμμετοχή μας στη μεγάλη κοινότητα κρατών του ΝΑΤΟ. Οι στόχοι μας σε μεγάλο βαθμό συμπίπτουν (...)». Αυτό ήταν κάτι σαν επανάληψη του «ευχαριστούμε τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ»; Ναι ή όχι; 

Ρωτάμε: Ο κ.Σαμαράς, δεκαεφτά χρόνια μετά από τα Ίμια, δήλωνε στη συνάντησή του με τον Ομπάμα (8/8/2013) στον Λευκό Οίκο: «Κατ' αρχήν, θέλω να πω ότι οι δύο λαοί μας και οι δύο χώρες μας είναι περισσότερο από σύμμαχοι. Όχι μόνο πάλεψαν ο ένας δίπλα στον άλλο σε όλη την ιστορία, πάντα για μια ευγενή αιτία, αλλά λάτρεψαν και υποστήριξαν τις ίδιες αξίες, όπως την ελευθερία, τη δημοκρατία και την ανεξαρτησία». Αυτό ήταν κάτι σαν επανάληψη του «ευχαριστούμε τις ΗΠΑ»; Ναι ή όχι; 

Μόνο όποιος δεν θέλει να το δει «δεν το βλέπει»: Η πολιτική του «ευχαριστούμε» αποτελεί την μόνιμη πυξίδα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Αυτή είναι η αλήθεια, που φυσικά δεν βρήκε θέση στους «πάγκους» των πατριδέμπορων της μαύρης επετείου. Πρόκειται για μια πολιτική που κάθε άλλο παρά «κατευνάζει» την τουρκική συμπεριφορά και συνεπάγεται μια διαρκή απειλή για τον ελληνικό λαό.

Ο ελληνικός λαός δεν έχει να χωρίσει τίποτα με τον τούρκικο λαό. Αλλά και ο ένας λαός και ο άλλος αποτελούν το άθυρμα σε παιχνίδια συμφερόντων που τα διαχειρίζονται ηγεσίες οι οποίες συναγωνίζονται μεταξύ τους για το πόσο «ευχάριστες» θα είναι απέναντι σε «συμμάχους» και «εταίρους».

Δεκαοχτώ χρόνια μετά από τα Ίμια (μόνο όποιος δεν θέλει να το δει «δεν το βλέπει»), οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ σφυρίζουν αδιάφορα απέναντι στην Ελλάδα. Οι καλοί μας «σύμμαχοι» συμπεριφέρονται ωσάν να μην έχουν ακόμα… καταλήξει σε ποιόν ανήκουν τα Ίμια! Το ίδιο και η ΕΕ, που παζαρεύει την ένταξη της Τουρκίας στις δομές της (και για την οποία ο Κασιδιάρης δήλωνε στις 29/8/2013: «Η θέση της Χρυσής Αυγής είναι ότι η Ελλάδα πρέπει να παραμείνει στην ΕΕ»). 

Κανείς από αυτούς τους υπέροχους «συμμάχους» μας, κανείς από αυτούς τους αξιολάτρευτους «εταίρους» μας, δεν έχει αποκηρύξει (το αντίθετο!) την πολιτική των «γκρίζων ζωνών» της Τουρκίας. Και κανείς τους δεν έχει απαντήσει: Τελικά τα Ίμια τι είναι για τις ΗΠΑ, για το ΝΑΤΟ, για την ΕΕ; Είναι Ίμια; Η’ μήπως είναι… «Καρντάκ»; Κανείς τους! Εντούτοις, αυτοί οι «σύμμαχοι» εξυμνούνται. Αυτοί οι «εταίροι» επαινούνται. Εισπράττουν «ευχαριστώ». Και από τους  υποκριτές και από τους κάπηλους.

Παρεμπιπτόντως: Σε αυτούς που εκείνο το βράδυ ήθελαν να πουλήσουν στον ελληνικό λαό το παραμύθι ότι «πήρε τη σημαία ο αέρας» ανήκουν και εκείνοι που αργότερα πέταξαν κατάμουτρα στον ελληνικό λαό την προστυχιά ότι «όλοι μαζί τα φάγαμε». Καθόλου τυχαίο…

Άσχετο

Εσείς, στην περίπτωση που ήσασταν  επιφορτισμένοι με το καθήκον της προστασίας του πολίτη, αν είχατε εντοπίσει ένα αυτοκίνητο – οπλοστάσιο, τι θα κάνατε; Θα αρχίζατε να φωνάζετε ότι το εντοπίσατε; Η’ θα παραμένατε σιωπηλοί και εξίσου σιωπηλά θα το παρακολουθούσατε (για όσο διάστημα χρειαζόταν) ώστε να πιάσατε στα πράσα τους «κακούς»;

Εμείς, ομολογούμε, θα κάναμε το δεύτερο. Αλλά, τι είμαστε εμείς; Ούτε τις γνώσεις της Αντιτρομοκρατικής έχουμε. Ούτε την πολιτική εμπειρία του αρμόδιου υπουργού έχουμε. Ούτε την αποφασιστικότητα λαγωνικών κατά του εγκλήματος έχουμε (όπως αυτοί οι ΜΑΤατζήδες που μετέτρεψαν τους γεμάτους από κόσμο και παιδιά σταθμούς του Μετρό το Σάββατο το βράδυ σε ροντέο). Ούτε καν το «καουμπόικο» πάθος της κυρίας Καραμήτρου του MEGA έχουμε…

*Δημοσιεύθηκε στο "enikos.gr" την Δευτέρα 3 Φεβρουαρίου 2014