Blockupy: Όχι στη λιτότητα, όχι στο ευρώ (Πριν, 9.6.2013)

ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΣΤΗ ΦΡΑΝΚΦΟΥΡΤΗ: ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗΣ 

Δεν χρειάζεται στον επισκέπτη παρά μια απλή επαφή με τους ανθρώπους που εργάζονται στο δαιδαλώδες αεροδρόμιο του χρηματοπιστωτικού κέντρου της Γερμανίας, και πλέον όλης της ηπειρωτικής Ευρώπης, για να αντιληφθεί το ασυνήθιστα υψηλό ποσοστό απασχόλησης μεταναστών, που στην Γερμανία ταυτίζεται πλέον με τον περίφημο θεσμό των «μίνι δουλειών» (mini jobs).

 Η γάγγραινα της ανασφάλιστης και κακοπληρωμένης ελαστικής εργασίας δεν αφορά μόνο τον ανέκαθεν υψηλής έντασης εργασίας τομέα των υπηρεσιών, όπως μαρτυρά το γεγονός ότι το υψηλότερο ποσοστό των «μίνι εργασιών» στο σύνολο των θέσεων εργασίας (35%) απαντάται στην βιομηχανική πόλη του Ντέλμενχερστ. Σε όλη την έκταση της Γερμανίας, τον Σεπτέμβριο του 2012, 7,4 εκ. εργαζόμενοι ή 1 στους 5 εργαζόμενους απασχολούταν σε αυτές τις θέσεις εργασίας αμειβόμενος μέχρι 450 ευρώ μηνιαία. Μια οδυνηρή πραγματικότητα που σχετικοποιεί σημαντικά, θολώνει το «επίτευγμα» της Γερμανίας να εμφανίζει μια τόσο χαμηλή ανεργία, που κυμαίνεται στο 6,9%… 

Η συσσωρευμένη κοινωνική αγανάκτηση που συνοδεύει την υποβάθμιση και τον κατακερματισμό των εργασιακών σχέσεων και την επέκταση της φτώχειας βρήκε έκφραση στο πλαίσιο των πολύ μαζικών εκδηλώσεων που οργάνωσε το κίνημα καταλήψεων της Φρανκφούρτης, Blockupy. Οι πολυήμερες εκδηλώσεις διαμαρτυρίας κορυφώθηκαν την προηγούμενη εβδομάδα, Παρασκευή 31 Μαΐου και Σάββατο 1 Ιουνίου, με δύο διαδηλώσεις που ως σημείο αναφοράς τους είχαν τα γραφεία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και τους δίδυμους πύργους της Ντόιτσε Μπανκ, μια τράπεζα – σύμβολο της γερμανικής κυριαρχίας στον χρηματοπιστωτικό τομέα. Η αστυνομοκρατία και οι προκλήσεις από τη μεριά των δυνάμεων καταστολής δεν ξάφνιασαν (όσο κι αν προκαλούσαν δέος με κάθε λογής κλούβα και αστυνομικό όχημα παραταγμένα έξω από τα κτίρια των δύο τραπεζών) για ένα κράτος τόσο επιρρεπές στον ολοκληρωτισμό και την χρήση υπέρμετρης βίας απέναντι στην Αριστερά κι όσες μειονότητες ανά εποχές έθετε στο στόχαστρό του, όπως το γερμανικό. Αυτό που ξάφνιασε αντίθετα ήταν η επιμονή με την οποία οι συγκεντρωμένοι έβαλλαν εναντίον του ευρώ ταυτίζοντας το με την λιτότητα. Σε συνθήματα που γράφονταν στα πεζοδρόμια (προφανώς με κιμωλία…), αυτοκόλλητα και πανό ακόμη το κοινό νόμισμα είχε την τιμητική του. Κι αυτό μάλιστα παρά την επίσημη στάση των εργατικών συνδικάτων (IG Metall και Ver.di) και της Αριστεράς (Linke) στην Γερμανία και μαζικών οργανώσεων που λειτουργούν ως ομπρέλες του κινήματος διαμαρτυρίας στην Δυτική Ευρώπη (Attac), τα οποία εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν το ευρώ ως φετίχ και να πιστεύουν ότι είναι δυνατόν να ανατραπούν τα Μνημόνια κι οι πολιτικές της λιτότητας χωρίς να καταργηθεί το ευρώ ή οι πληττόμενες χώρες να αποχωρήσουν. Συμπέρασμα που ειδικά μετά την κυπριακή κρίση φαντάζει εντελώς αυθαίρετο, καθώς το σημαντικότερο της συμπέρασμα είναι ότι το ευρώ και τα θεσμικά του όργανα, όπως η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, αποτελούν τον βασικότερο εγγυητή των Μνημονίων. 

Η σύνθεση της ίδιας της Τρόικας άλλωστε, εναντίον της οποίας στρέφονταν οι εκδηλώσεις διαμαρτυρίας στην Φρανκφούρτη, δεν προέκυψε από …κλήρωση. Δύο από τα τρία μέλη της προέρχονται από το ευρωπαϊκό κέντρο, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, δείχνοντας πόσο σημαντικό ρόλο παίζει η ευρωζώνη και η ΕΕ στον σχεδιασμό και την εφαρμογή αυτής της εξοντωτικής πολιτικής. Μέχρι πότε επομένως η ευρωζώνη κι η ΕΕ θα μένουν στο απυρόβλητο από μια Αριστερά που φτάνει τον ριζοσπαστισμό της μέχρι εκεί που επιτρέπει το ίδιο το σύστημα και το κράτος; Το ερώτημα αυτό μάλιστα τίθεται πιο επιτακτικά σε συγκυρίες όπως η σημερινή, κατά την οποία τα τμήματα της κοινωνίας που πλήττονται περισσότερο από την κρίση ξεπερνούν την ηττοπάθεια και την πολιτική ατολμία της επίσημης Αριστεράς…