Έχω χάσει τις μέρες. Ώρα 12 και 10 το βράδυ. Θα κάτσω πάλι να σκέφτομαι
μέχρι τις τρεις τις λάθος επιλογές μου, για να μου θυμίζουν αυτές τις
δύσκολες εποχές πόσο λάθος είναι όλα. Χρωστάω στη ΔΕΗ, στο ΤΕΒΕ, στην
τράπεζα τη δόση του σπιτιού. Δύο χρόνια άνεργος. Η γυναίκα μου άνεργη κι
εκείνη σε λίγους μήνες (να πάνε όλα καλά), γεννάει... Πού; Με τι λεφτά;
Ούτε ασφάλεια, ούτε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, τίποτα, τίποτα,
τίποτα.
Βαρέθηκα. Εμένα, το κράτος, τους διαιρεμένους πολίτες που το απαρτίζουν κι έχουν τα ίδια και χειρότερα προβλήματα μ' εμένα. Αλλά τι να πεις για ένα έθνος που ακόμα δεν έχει αποφασίσει αν την ημέρα του Πολυτεχνείου στα χρόνια της χούντας είχε θύματα ή όχι, που δεν ξέρει ακόμα και τώρα που έχουν γίνει τα αποκαλυπτηρια της κοινωνίας αν θα πρέπει να ξεσηκωθεί ή όχι. Πολλές φορές αναρωτήθηκα γιατί δεν ξεσηκωθήκαμε όλοι μας πριν τρία χρόνια. Φόβος, σοκ, αποχαύνωση, πού να τρέχεις τώρα; Άσε, θα πάνε οι άλλοι να επαναστατήσουν για μένα που δεν έχω να φάω, τους άλλους ας τους απολύσουν, ας κλείσει το πανεπιστήμιο των άλλων, ας αυτοκτονήσουν οι διπλανοί μας, μόνο έμενα να μην πειράξουν ε;
Ακόμα και ώρα υπάρχουν άνθρωποι που τρώνε, που βολεύονται, που απαιτούν τα παράλογα και διεκδικούν τα παράνομα. Υπάρχουν άνθρωποι που θα πάνε να ψηφίσουν με φανατισμό για το κόμμα τους και τη μάσα τους. Οι υπόλοιποι ας έχουμε έναν καλό ύπνο με λαχταριστά όνειρα. Για την Ελλάδα δεν θα πάει κανείς; Δεν υπάρχει κανένας;
Δυο χρόνια άνεργος, και σκέφτομαι μήπως εγώ δεν θέλω να πάω για δουλειά, μήπως εγώ δεν θέλω να δουλέψω. Αισθάνομαι στα 32 άχρηστος για την κοινωνία, για την οικογένειά μου, για μένα τον ίδιο. Ακούω πως σε 20 χρόνια θα πέσει η ανεργία και δεν ξέρω πως να αντιδράσω όταν φαντάζομαι τον εαυτό μου στα 52 μου να ξεκινάει καριέρα.
Βλέπω πως το ελληνικό(;) κράτος(;) μ' αυτό το κοινοβούλιο θέλει (και έχει βγάλει πια τη μάσκα που φορούσε) να με ταπεινώσει, να με βιάσει, να με εκμηδενίσει και να με ξεφτιλίσει σαν άνθρωπο.
Απλά ελπίζω για το καλύτερο.
Βαρέθηκα. Εμένα, το κράτος, τους διαιρεμένους πολίτες που το απαρτίζουν κι έχουν τα ίδια και χειρότερα προβλήματα μ' εμένα. Αλλά τι να πεις για ένα έθνος που ακόμα δεν έχει αποφασίσει αν την ημέρα του Πολυτεχνείου στα χρόνια της χούντας είχε θύματα ή όχι, που δεν ξέρει ακόμα και τώρα που έχουν γίνει τα αποκαλυπτηρια της κοινωνίας αν θα πρέπει να ξεσηκωθεί ή όχι. Πολλές φορές αναρωτήθηκα γιατί δεν ξεσηκωθήκαμε όλοι μας πριν τρία χρόνια. Φόβος, σοκ, αποχαύνωση, πού να τρέχεις τώρα; Άσε, θα πάνε οι άλλοι να επαναστατήσουν για μένα που δεν έχω να φάω, τους άλλους ας τους απολύσουν, ας κλείσει το πανεπιστήμιο των άλλων, ας αυτοκτονήσουν οι διπλανοί μας, μόνο έμενα να μην πειράξουν ε;
Ακόμα και ώρα υπάρχουν άνθρωποι που τρώνε, που βολεύονται, που απαιτούν τα παράλογα και διεκδικούν τα παράνομα. Υπάρχουν άνθρωποι που θα πάνε να ψηφίσουν με φανατισμό για το κόμμα τους και τη μάσα τους. Οι υπόλοιποι ας έχουμε έναν καλό ύπνο με λαχταριστά όνειρα. Για την Ελλάδα δεν θα πάει κανείς; Δεν υπάρχει κανένας;
Δυο χρόνια άνεργος, και σκέφτομαι μήπως εγώ δεν θέλω να πάω για δουλειά, μήπως εγώ δεν θέλω να δουλέψω. Αισθάνομαι στα 32 άχρηστος για την κοινωνία, για την οικογένειά μου, για μένα τον ίδιο. Ακούω πως σε 20 χρόνια θα πέσει η ανεργία και δεν ξέρω πως να αντιδράσω όταν φαντάζομαι τον εαυτό μου στα 52 μου να ξεκινάει καριέρα.
Βλέπω πως το ελληνικό(;) κράτος(;) μ' αυτό το κοινοβούλιο θέλει (και έχει βγάλει πια τη μάσκα που φορούσε) να με ταπεινώσει, να με βιάσει, να με εκμηδενίσει και να με ξεφτιλίσει σαν άνθρωπο.
Απλά ελπίζω για το καλύτερο.
pandemon , 32 χρ. , Αττική
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου