ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΤΡΑΥΜΑΤΙΕΣ

June 2nd, 2013 | Author: kartesios

Στα γεγονότα της Τουρκίας είναι δύσκολο κι επικίνδυνο να πάρεις το μέρος κάποιας πλευράς. Δεν εννοώ φυσικά να μη στηρίξεις τους πολίτες που διαμαρτύρονται και ξυλοκοπήθηκαν άγρια. Η συμπαράσταση σε αυτούς είναι αυτονόητη και δεδομένη.

Όμως όσοι έχουν επισκεφθεί την Τουρκία, έχουν επαφές με την Τουρκία και ξέρουν πέντε βασικά πράγματα μπορούν να καταλάβουν ότι το πάρκο που θέλει να καταστρέψει η τουρκική κυβέρνηση μπορεί να είναι μια πολύ καλή αφορμή για τις αντιδράσεις, πάντως δεν είναι η αιτία.

Η Κωνσταντινούπολη δε φημίζεται ούτε για τον πρωταγωνιστικό της ρόλο στη διάσωση του περιβάλλοντος, ούτε προλαβαίνει να το κάνει καθώς χτίζει όπου βρει για να χωρέσουν τα εκατομμύρια εξαθλιωμένων μεταναστών που φτάνουν από τα βάθη της Τουρκίας για να βρουν ένα κομμάτι ψωμί. Είναι κοινή παραδοχή ότι άλλο πράγμα η Κωνσταντινούπολη και άλλο η Τουρκία. Η πρώτη δεν είναι και το αντιπροσωπευτικότερο δείγμα της δεύτερης.

Οι Τούρκοι πολιτικοί και η οικονομική ελίτ προτιμούν να δείχνουν την Κωνσταντινούπολη. Οι Τούρκοι στρατηγοί προτιμούν να ταμπουρώνονται στην Άγκυρα. Η στροφή του Ερντογάν στο Ισλάμ ενοχλεί τους προοδευτικούς πολίτες της Κωνσταντινούπολης. Ταυτόχρονα, όμως, εξοργίζει και τους Τούρκους στρατηγούς. 

Ο Ερντογάν ενδιαφέρεται να κυριαρχήσει στον μουσουλμανικό κόσμο. Να γίνει αρχηγός του κόσμου εκείνου, αλλά και πρότυπο. Να δείξει ότι Ισλάμ και Δημοκρατία (έστω όπως εκείνος την εννοεί) μπορούν να συνυπάρξουν. Ο Ερντογάν ονειρεύεται πανισλαμιστικά κινήματα και ενώσεις που θα μπορούν να παίξουν δυναμικό ρόλο στις διεθνείς αγορές. Κυρίως, όμως, βλέπει τον εαυτό του ως εκπρόσωπο αυτής της ισλαμικής υπερδύναμης.

Από την άλλη πλευρά βρίσκονται οι στρατηγοί. Αυτοί θέλουν να κυριαρχήσουν σε όλο τον κόσμο ή έστω βρε αδελφέ στην Ευρώπη. Δεν κρύβουν τις φιλοδοξίες για τη «επαναλειτουργία» μιας Οθωμανικής αυτοκρατορίας που θα απλώνεται προς τη Δύση.

Στη μέση αυτής της κόντρας βρίσκονται μονίμως προοδευτικοί Τούρκοι που ανήκουν στην Αριστερά και στον αντιεξουσιαστικό χώρο. Αυτοί τρώνε ξύλο, βασανίζονται και φυλακίζονται και από τις δύο πλευρές. Ισλαμιστές και Κεμαλιστές στρατηγοί τους θεωρούν το ίδιο επικίνδυνους και ανεπιθύμητους και τους αντιμετωπίζουν με την ίδια βαρβαρότητα. 

Σε αυτή την κόντρα Στρατηγών – Ισλαμιστών, πώς να διαλέξεις πλευρά; Ευτυχώς δεν είναι υποχρεωτικό. Τόση τουρκική σημαία στα επεισόδια, αλλά και η κίνηση στρατιωτών να μοιράζουν μάσκες για τα δακρυγόνα στους διαδηλωτές, με οδηγεί στο να πιστέψω ότι ούτε το πλήθος ήταν ομοιογενές, ούτε τον ίδιο λόγο είχε για τον οποίο μαχόταν, ούτε κοινές επιδιώξεις έχει.

Βλέπετε, και στη χώρα μας δεν ήταν λίγα τα χέρια «Αγανακτισμένων» που ενώ κρατούσαν ελληνικές σημαίες στο Σύνταγμα, στη συνέχεια κράτησαν σημαίες της «Χρυσής Αυγής». Ελπίζω, οι Τούρκοι που αγωνίζονται πραγματικά για την ελευθερία απέναντι σε ισλαμικά ή στρατιωτικά καθεστώτα να βρουν τη δύναμη να συνεχίσουν όταν οι υπόλοιποι βολευτούν με νεοΣουλτάνο ή Στρατηγό. Οι Εξουσίες δε χαρίζουν κάστανα. Ξύλο, φασισμό και σκοτάδι μοιράζουν.