4 Ιουνίου 2013
Λέγαμε χτες, λοιπόν, για το πόσο μας εντυπωσιάζει το εγγλέζικο του
Αντώνη και ειδικά εκείνο το "σαξές στόρυ" στο οποίο επιμένει τελευταία.
Για όσους δεν διαθέτουν την πολύγλωσση παιδεία τού πρωθύ, ας κάνουμε τον
κόπο να πούμε ότι το "σαξές στόρυ" λέγεται στα ελληνικά "ιστορία
επιτυχίας". Όχι πως ο Αντώνης δεν ξέρει ελληνικά ούτε πως είναι
καραψωνάρα αλλά όταν η επιτυχία σου ξεπερνάει τα στενά όρια της φτωχής
χώρας την οποία σε καταδίκασε η μαύρη μοίρα σου (μάνα κακομοίρα σου) να
διαγουμίζεις, επιβάλλεται η χρήση της αγγλικής ώστε να καταλάβει όλος ο
κόσμος το μέγεθος της επιτυχίας σου.
Πρώτα-πρώτα, ας φιλοσοφήσουμε λίγο το θέμα: τί μπορεί να σημαίνει "σαξές
στόρυ"; Ζαλώνεσαι, ας πούμε, τα σέα και τα μέα σου και σκαρφαλώνεις
ίσαμε το Έβερεστ. Όσο κι αν αυτό το έχουνε κάνει 4.000 νοματαίοι πριν
από σένα, δεν παύεις να έχεις κι εσύ ένα "σαξές στόρυ" να διηγείσαι στα
εγγόνια σου. Δηλαδή, σιγά το μεγαλειώδες που κατάφερες αλλά μαγκιά σου
και καμποϋλήκι σου και δεν έβλαψες και κανένανε για να.το πετύχεις.
Ας πούμε τώρα ότι είσαι τεννίστας και, εκεί που δεν σε ξέρει ούτε η μάνα σου, σπάει ο διάολος το πόδι του, πας στο Ρολάν Γκαρός και φτάνεις στον τελικό, όπου χάνεις από τον Τζόκοβιτς. Εσύ κι αν έχεις "σαξές στόρυ" για να διηγείσαι, έτσι; Κι είσαι κι αγαπημένος με τον Σέρβο, που πρόσθεσε κι αυτός έναν ακόμη τίτλο στο δικό του "σαξές στόρυ". Σαν να λέμε, νικητής και χαμένος έχουν το δικό τους "σαξές στόρυ".
Πες τώρα πως ο διάολος δεν σπάει μόνο το πόδι του αλλά όλα του τα άκρα μαζί με την ουρά του και κερδίζεις τον τελικό. Αυτό κι αν είναι "σαξές στόρυ" αλλά μόνο για σένα. Καθ' ότι για τον Τζόκοβιτς δεν είναι μόνο σκέτη αποτυχία αλλά πιθανώς η πιο μαύρη στιγμή στην καρριέρα του. Σ' αυτή την περίπτωση, λοιπόν, το δικό σου "σαξές στόρυ" δημιουργεί απέναντί του ένα εξ ίσου σημαντικό "ανσαξές στόρυ".
Τώρα που τελειώσαμε την φιλοσοφική μας περιπλάνηση, νομίζω πως μπορούμε να κατατάξουμε το "σαξές στόρυ" του πρωθύ μας στην τρίτη κατηγορία. Ας αφήσουμε προς το παρόν την κουβέντα περί του περιεχομένου αυτής της "επιτυχίας" κι ας δούμε τα "ανσαξές στόρυ" που έχει δημιουργήσει. Πολύ συνοπτικά, λοιπόν, η επιτυχία στην οποία αναφέρεται ο πρωθύ, έχει προκαλέσει:
- Εντυπωσιακή έκρηξη της ανεργίας. Μιλάμε για μπιγκ-μπανγκ, σε σημείο να ξεπεράσουμε ως και την -επί σειρά ετών πρωταθλήτρια Ευρώπης στον τομέα αυτό- Ισπανία. Ειδικά στους νέους, μόνον ο ένας στους τρεις βρίσκει πλέον δουλειά κι αυτή κακοπληρωμένη. Όχι θέση πίτσα-μπόυ δεν βρίσκεις πια αλλά ούτε θέση στην Συγγρού, που να βάλεις το πιο σέξυ διχτυωτό καλτσόν.
- Ισοπέδωση κάθε έννοιας κοινωνικού κράτους. Η "δωρεάν παιδεία" έγινε θρίλλερ από ανέκδοτο που ήταν κάποτε, το κόστος της φαρμακευτικής περίθαλψης υπερτριπλασιάστηκε, η "φροντίδα στο σπίτι" για τους ανήμπορους ηλικιωμένους καταργήθηκε, ευκολώτερα βρίσκεις θέση καλεσμένου σε επίσημο δείπνο τού Ομπάμα παρά θέση σε παιδικό σταθμό για το παιδί σου, όταν αρρωσταίνεις δεν διαμαρτύρεσαι πια για τα ράντζα στα νοσοκομεία αλλά παρακαλάς να σε δεχτούν έστω κι αν πρέπει να στέκεσαι στο ένα πόδι. Αν είσαι άτομο με ειδικές ανάγκες, γίνεσαι υποχρεωτικά θρήσκος καθ' ότι μόνο σε θεό μπορείς πλέον να ελπίζεις για βοήθεια. Αν είσαι συνταξιούχος και δεν έχεις άλλους πόρους πλην της σύνταξής σου, σε τριβελίζει καθημερινά η ιδέα της αυτοκτονίας. Αν είσαι άνεργος και δεν έχεις γονείς να σε συντηρήσουν, γίνεσαι ή ληστής ή μετανάστης. Αν είσαι πτυχιούχος, γυρνάς από πρεσβεία σε πρεσβεία να δεις σε ποια χώρα υπάρχει δουλειά. Και, βέβαια, αν είσαι άγαμος, ούτε καν σκέφτεσαι να κάνεις οικογένεια.
- Καταλήστευση των εργαζομένων. Η δουλειά που κάποτε είχε αξία 751 ευρώ, υποτιμήθηκε με το έτσι γουστάρω σε 586 ευρώ. Η ίδια ακριβώς δουλειά αξίζει μόλις 511 ευρώ, αν δεν έχεις κλείσει τα 26 σου χρόνια, λες και ο εργοδότης δεν πληρώνει τα χέρια τού δουλευτή αλλά τον ληξίαρχο. Επίσης, η συσσωρευμένη εμπειρία 10 ή 15 χρόνων, η οποία σου επιτρέπει να αποδίδεις καλύτερα και σε λιγώτερο χρόνο, δεν πληρώνεται ούτε δεκάρα αλλά πάει δώρο στον εργοδότη σου. Και με δυο λόγια, σε μια σχέση εργασίας, ο εργοδότης είναι πλέον ο μόνος που έχει πλέον δίκιο σε όλα, άρα μπορεί να κάνει ό,τι θέλει.
- Ανακατανομή πλούτου υπέρ των πλουσίων. Αν μας το έλεγε κάποιος πριν 20 χρόνια, θα τον παίρναμε με τις λεμονόκουπες. Αν κάποιος μας έλεγε, δηλαδή, ότι πρέπει να ξεζουμιστούν οι απλοί πολίτες για να ενισχυθούν οι βιομήχανοι και -κυρίως- οι τραπεζίτες, θα φωνάζαμε τους κυρίους με τα άσπρα να του φορέσουν το πουκάμισο με τα μανίκια που δένουν στην πλάτη και να τον μαζέψουν. Κι όμως, εμείς κάναμε το σκατό μας παξιμάδι για να μπορεί να παριστάνει τον πονηρό ο κάθε ηλίθιος Δασκαλόπουλος και για να μπορεί να "ανακεφαλαιώνεται" (παναπεί: να βγάζει τα σπασμένα από τις μαλακίες του) ο κάθε αεριτζής Σάλλας.
- Φορολόγηση ακόμη και των μη φορολογήσιμων. Εδώ μιλάμε για πογκρόμ. Εισφορές αλληλεγγύης απ' αυτούς που έχουν οι ίδιοι ανάγκη αλληλεγγύης. Χαράτσια επί χαρατσιών στην ακίνητη περιουσία, σε σημείο που από τη μια να σκέφτεσαι να χαρίσεις τα χωράφια και το σπίτι στο χωριό που σου άφησε ο γέρος σου κι από την άλλη να αισθάνεσαι γκραν μαλάκας, μιας και τόσα χρόνια φοβόσουν μήπως έρθουν οι κομμουνιστές και σου πάρουν την περιουσία. Δεν έχεις μία στην τσέπη αλλά έχεις τεκμήρια, οπότε πλήρωνε. Κοιμάσαι στα παγκάκια αλλά σου λένε πως, για να επιβιώσεις, κάπου βρήκες τρία χιλιάρικα, οπότε ξαναπλήρωνε. Αντί να πληρώνει το ασφαλιστικό σου ταμείο τα γυαλιά του παιδιού σου, πληρώνεις από την τσέπη σου και πας να πάρεις κατιτίς επιστροφή από το ταμείο... είπα να πάρεις; εισόδημα, οπότε πλήρωνε! Μας σκοτίσανε τα ούμπαλα τόσα χρόνια για την πράσινη ανέργεια, τα φωτοβολταϊκά και τις διάφορες ανανεώσιμες πηγές ενέργειας...πλήρωνε τέλος ΑΠΕ στην ΔΕΗ, μαλάκα.
- Ξεπούλημα της εθνικής (δηλαδή, της λαϊκής) περιουσίας. Τί ακριβώς συστήνει η λογική; Ακριβώς το αντίθετο! Πόσο λογικό μπορεί να είναι να παίρνεις δημόσια μονοπώλια ή δημόσιους κολοσσούς (ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΟΠΑΠ, ΕΛΠΕ, ΕΥΔΑΠ, ΟΛΠ, ΔΕΣΦΑ κλπ κλπ), από τα οποία μαζεύεις του κόσμου τα λεφτά κάθε χρόνο (από κέρδη και φόρους) και να τα σκοτώνεις μπιρ παρά, την ώρα που η αξία τους στο χρηματιστήριο έχει πιάσει πάτο; Γι' αυτό πλήρωνε τόσα χρόνια ο έλληνας σαν πούστης; Για νά 'ρθει το κάθε ρώσσικο, γερμανικό ή κινέζικο σκουτόπανο να αρπάξει την περιουσία που έφτιαξε;
Αυτά -κυρίως- αποτελούν το αντάλλαγμα που καταβάλαμε προκειμένου να υλοποιηθεί το "σαξές στόρυ" για το οποίο κάνει λόγο ο πρωθύ. Μ' αυτά το πληρώσαμε. Αλλά...για μισό... Για μισό, γιατί με ζώνουν κάτι φίδια....
Επειδή εδώ είναι Ελλάδα και, ως εκ τούτου, ο καθένας είναι ό,τι δηλώνει, υπάρχει όντως "σαξές στόρυ"; Θέλω να πω, έχουμε πετύχει κάτι για το οποίο αξίζει να κορδώνεται ο πρωθύ μας ή η "επιτυχία" για την οποία μιλάμε έχει την ίδια αξία με τον "σοσιαλισμό" για τον οποίο μιλάει το ΠαΣοΚ ή με την "αριστερά" την οποία ευαγγελίζεται η ΔημΑρ;
Αύριο θα δώσουμε τον λόγο στον ίδιο τον πρωθύ για εξηγήσεις, με την ελπίδα να μας αποδείξει ότι αυτά που καταφέραμε ως χώρα, αξίζουν τα γαμησιάτικα που έχουμε πληρώσει ίσαμε τώρα ως λαός.
Ας πούμε τώρα ότι είσαι τεννίστας και, εκεί που δεν σε ξέρει ούτε η μάνα σου, σπάει ο διάολος το πόδι του, πας στο Ρολάν Γκαρός και φτάνεις στον τελικό, όπου χάνεις από τον Τζόκοβιτς. Εσύ κι αν έχεις "σαξές στόρυ" για να διηγείσαι, έτσι; Κι είσαι κι αγαπημένος με τον Σέρβο, που πρόσθεσε κι αυτός έναν ακόμη τίτλο στο δικό του "σαξές στόρυ". Σαν να λέμε, νικητής και χαμένος έχουν το δικό τους "σαξές στόρυ".
Πες τώρα πως ο διάολος δεν σπάει μόνο το πόδι του αλλά όλα του τα άκρα μαζί με την ουρά του και κερδίζεις τον τελικό. Αυτό κι αν είναι "σαξές στόρυ" αλλά μόνο για σένα. Καθ' ότι για τον Τζόκοβιτς δεν είναι μόνο σκέτη αποτυχία αλλά πιθανώς η πιο μαύρη στιγμή στην καρριέρα του. Σ' αυτή την περίπτωση, λοιπόν, το δικό σου "σαξές στόρυ" δημιουργεί απέναντί του ένα εξ ίσου σημαντικό "ανσαξές στόρυ".
Τώρα που τελειώσαμε την φιλοσοφική μας περιπλάνηση, νομίζω πως μπορούμε να κατατάξουμε το "σαξές στόρυ" του πρωθύ μας στην τρίτη κατηγορία. Ας αφήσουμε προς το παρόν την κουβέντα περί του περιεχομένου αυτής της "επιτυχίας" κι ας δούμε τα "ανσαξές στόρυ" που έχει δημιουργήσει. Πολύ συνοπτικά, λοιπόν, η επιτυχία στην οποία αναφέρεται ο πρωθύ, έχει προκαλέσει:
- Εντυπωσιακή έκρηξη της ανεργίας. Μιλάμε για μπιγκ-μπανγκ, σε σημείο να ξεπεράσουμε ως και την -επί σειρά ετών πρωταθλήτρια Ευρώπης στον τομέα αυτό- Ισπανία. Ειδικά στους νέους, μόνον ο ένας στους τρεις βρίσκει πλέον δουλειά κι αυτή κακοπληρωμένη. Όχι θέση πίτσα-μπόυ δεν βρίσκεις πια αλλά ούτε θέση στην Συγγρού, που να βάλεις το πιο σέξυ διχτυωτό καλτσόν.
- Ισοπέδωση κάθε έννοιας κοινωνικού κράτους. Η "δωρεάν παιδεία" έγινε θρίλλερ από ανέκδοτο που ήταν κάποτε, το κόστος της φαρμακευτικής περίθαλψης υπερτριπλασιάστηκε, η "φροντίδα στο σπίτι" για τους ανήμπορους ηλικιωμένους καταργήθηκε, ευκολώτερα βρίσκεις θέση καλεσμένου σε επίσημο δείπνο τού Ομπάμα παρά θέση σε παιδικό σταθμό για το παιδί σου, όταν αρρωσταίνεις δεν διαμαρτύρεσαι πια για τα ράντζα στα νοσοκομεία αλλά παρακαλάς να σε δεχτούν έστω κι αν πρέπει να στέκεσαι στο ένα πόδι. Αν είσαι άτομο με ειδικές ανάγκες, γίνεσαι υποχρεωτικά θρήσκος καθ' ότι μόνο σε θεό μπορείς πλέον να ελπίζεις για βοήθεια. Αν είσαι συνταξιούχος και δεν έχεις άλλους πόρους πλην της σύνταξής σου, σε τριβελίζει καθημερινά η ιδέα της αυτοκτονίας. Αν είσαι άνεργος και δεν έχεις γονείς να σε συντηρήσουν, γίνεσαι ή ληστής ή μετανάστης. Αν είσαι πτυχιούχος, γυρνάς από πρεσβεία σε πρεσβεία να δεις σε ποια χώρα υπάρχει δουλειά. Και, βέβαια, αν είσαι άγαμος, ούτε καν σκέφτεσαι να κάνεις οικογένεια.
- Καταλήστευση των εργαζομένων. Η δουλειά που κάποτε είχε αξία 751 ευρώ, υποτιμήθηκε με το έτσι γουστάρω σε 586 ευρώ. Η ίδια ακριβώς δουλειά αξίζει μόλις 511 ευρώ, αν δεν έχεις κλείσει τα 26 σου χρόνια, λες και ο εργοδότης δεν πληρώνει τα χέρια τού δουλευτή αλλά τον ληξίαρχο. Επίσης, η συσσωρευμένη εμπειρία 10 ή 15 χρόνων, η οποία σου επιτρέπει να αποδίδεις καλύτερα και σε λιγώτερο χρόνο, δεν πληρώνεται ούτε δεκάρα αλλά πάει δώρο στον εργοδότη σου. Και με δυο λόγια, σε μια σχέση εργασίας, ο εργοδότης είναι πλέον ο μόνος που έχει πλέον δίκιο σε όλα, άρα μπορεί να κάνει ό,τι θέλει.
- Ανακατανομή πλούτου υπέρ των πλουσίων. Αν μας το έλεγε κάποιος πριν 20 χρόνια, θα τον παίρναμε με τις λεμονόκουπες. Αν κάποιος μας έλεγε, δηλαδή, ότι πρέπει να ξεζουμιστούν οι απλοί πολίτες για να ενισχυθούν οι βιομήχανοι και -κυρίως- οι τραπεζίτες, θα φωνάζαμε τους κυρίους με τα άσπρα να του φορέσουν το πουκάμισο με τα μανίκια που δένουν στην πλάτη και να τον μαζέψουν. Κι όμως, εμείς κάναμε το σκατό μας παξιμάδι για να μπορεί να παριστάνει τον πονηρό ο κάθε ηλίθιος Δασκαλόπουλος και για να μπορεί να "ανακεφαλαιώνεται" (παναπεί: να βγάζει τα σπασμένα από τις μαλακίες του) ο κάθε αεριτζής Σάλλας.
- Φορολόγηση ακόμη και των μη φορολογήσιμων. Εδώ μιλάμε για πογκρόμ. Εισφορές αλληλεγγύης απ' αυτούς που έχουν οι ίδιοι ανάγκη αλληλεγγύης. Χαράτσια επί χαρατσιών στην ακίνητη περιουσία, σε σημείο που από τη μια να σκέφτεσαι να χαρίσεις τα χωράφια και το σπίτι στο χωριό που σου άφησε ο γέρος σου κι από την άλλη να αισθάνεσαι γκραν μαλάκας, μιας και τόσα χρόνια φοβόσουν μήπως έρθουν οι κομμουνιστές και σου πάρουν την περιουσία. Δεν έχεις μία στην τσέπη αλλά έχεις τεκμήρια, οπότε πλήρωνε. Κοιμάσαι στα παγκάκια αλλά σου λένε πως, για να επιβιώσεις, κάπου βρήκες τρία χιλιάρικα, οπότε ξαναπλήρωνε. Αντί να πληρώνει το ασφαλιστικό σου ταμείο τα γυαλιά του παιδιού σου, πληρώνεις από την τσέπη σου και πας να πάρεις κατιτίς επιστροφή από το ταμείο... είπα να πάρεις; εισόδημα, οπότε πλήρωνε! Μας σκοτίσανε τα ούμπαλα τόσα χρόνια για την πράσινη ανέργεια, τα φωτοβολταϊκά και τις διάφορες ανανεώσιμες πηγές ενέργειας...πλήρωνε τέλος ΑΠΕ στην ΔΕΗ, μαλάκα.
- Ξεπούλημα της εθνικής (δηλαδή, της λαϊκής) περιουσίας. Τί ακριβώς συστήνει η λογική; Ακριβώς το αντίθετο! Πόσο λογικό μπορεί να είναι να παίρνεις δημόσια μονοπώλια ή δημόσιους κολοσσούς (ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΟΠΑΠ, ΕΛΠΕ, ΕΥΔΑΠ, ΟΛΠ, ΔΕΣΦΑ κλπ κλπ), από τα οποία μαζεύεις του κόσμου τα λεφτά κάθε χρόνο (από κέρδη και φόρους) και να τα σκοτώνεις μπιρ παρά, την ώρα που η αξία τους στο χρηματιστήριο έχει πιάσει πάτο; Γι' αυτό πλήρωνε τόσα χρόνια ο έλληνας σαν πούστης; Για νά 'ρθει το κάθε ρώσσικο, γερμανικό ή κινέζικο σκουτόπανο να αρπάξει την περιουσία που έφτιαξε;
Αυτά -κυρίως- αποτελούν το αντάλλαγμα που καταβάλαμε προκειμένου να υλοποιηθεί το "σαξές στόρυ" για το οποίο κάνει λόγο ο πρωθύ. Μ' αυτά το πληρώσαμε. Αλλά...για μισό... Για μισό, γιατί με ζώνουν κάτι φίδια....
Επειδή εδώ είναι Ελλάδα και, ως εκ τούτου, ο καθένας είναι ό,τι δηλώνει, υπάρχει όντως "σαξές στόρυ"; Θέλω να πω, έχουμε πετύχει κάτι για το οποίο αξίζει να κορδώνεται ο πρωθύ μας ή η "επιτυχία" για την οποία μιλάμε έχει την ίδια αξία με τον "σοσιαλισμό" για τον οποίο μιλάει το ΠαΣοΚ ή με την "αριστερά" την οποία ευαγγελίζεται η ΔημΑρ;
Αύριο θα δώσουμε τον λόγο στον ίδιο τον πρωθύ για εξηγήσεις, με την ελπίδα να μας αποδείξει ότι αυτά που καταφέραμε ως χώρα, αξίζουν τα γαμησιάτικα που έχουμε πληρώσει ίσαμε τώρα ως λαός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου