http://teddygr.blogspot.gr
[Κλείνοντας το χτεσινό σημείωμα, όπου αναφερόμουν στον Άκη, είπα πως
σήμερα θα περιλάβαινα ένα από τα άλλα μουσούδια, τα οποία έχουν ευθύνη
τόσο για το "φαινόμενο Άκης" όσο και για την διασπάθιση του δημόσιου
χρήματος αλλά σήμερα σφυρίζουν αδιάφορα ή κάνουν τους τιμητές. Επειδή,
όμως, η ιστορία είναι λίγο περίπλοκη, παρακαλώ τον αναγνώστη να κάνει
υπομονή μέχρι να τελειώσω.]
Στις 24 Μαρτίου 2010, η γερμανική εφημερίδα Süddeutsche Zeitung (Συντόιτσε Τσάιτουνγκ) ανεβάζει στον ιστότοπό της ένα άρθρο με τίτλο "Υποψία διαφθοράς - Επιδρομή στην Φέροστααλ". Η πρώτη παράγραφος αυτού του άρθρου αποτελεί και την περίληψη των όσων ακολουθούν: "Το κονσόρτσιουμ της Φέροστααλ, στο οποίο εμπλέκεται και η ΜΑΝ, φέρεται ότι έχει πληρώσει μίζες για την πώληση πλοίων, υποβρυχίων και σταθμών παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας". Και ακολουθούν εξηγήσεις: "Από στοιχεία που υποβάλλουν τακτικά εξωτερικοί σύμβουλοι και άλλοι μεσάζοντες, προκύπτει ότι η εταιρεία στην Νότια Ευρώπη, την Βόρεια Αφρική, την Ασία και την Νότια Αμερική έχει πληρώσει τις λεγόμενες «χρήσιμες δαπάνες» σε κυβερνητικούς αξιωματούχους και επιχειρηματικούς εταίρους, προκειμένου να υπογράψουν συμβόλαια".
Το παραπάνω δημοσίευμα δεν προβλήθηκε στην Ελλάδα από τα μέσα ενημέρωσης. Προφανώς, δεν του δόθηκε η απαραίτητη προσοχή, μιας κι εκείνη την περίοδο η αστική ενημέρωση είχε άλλη δουλειά: έπρεπε να πείσει τους έλληνες περί της αναγκαιότητας των μνημονίων. Αλλά ας ξεκινήσουμε την διηγησή μας από λίγο πιο παλιά.
Πλησιάζουμε το τέλος τού εικοστού αιώνα. Η εξωτερική πολιτική τής χώρας στα ελληνοτουρκικά έχει πρόσφατα δοκιμαστεί σε δυο έντονες κρίσεις, χωρίς να βγει αλώβητη: την υπόθεση Οτζαλάν και την υπόθεση των Ιμίων. Το έδαφος δείχνει πρόσφορο για τους διεθνείς πωλητές όπλων, οι οποίοι βρίσκουν χίλιους τρόπους να διατηρούν το ζήτημα τής εθνικής άμυνας στο προσκήνιο. Το πρόβλημα είναι τι θα σκαρφιστούν να μας πουλήσουν. Βλέπετε, έχουν περάσει μόλις δέκα χρόνια από την μεγάλη αγορά αρμάτων, οι μεγάλες αγορές βαρέος οπλισμού ξηράς είναι πιο πρόσφατες και οι ανάγκες σε φορητό οπλισμό και μεγάλες δεν είναι και καλύπτονται εν πολλοίς από τις κρατικές βιομηχανίες όπλων. Τελικά, η λύση βρίσκεται. Η χώρα πρέπει να αποκτήσει σύγχρονα υποβρύχια.
Κάπως έτσι άρχισε η περατζάδα των αντιπροσώπων (ελλήνων και ξένων) από το υπουργείο εθνικής αμύνης αλλά και από το πεντάγωνο, σε μια άοκνη προσπάθεια να επηρεαστεί η λήψη τής τελικής απόφασης. Η γερμανική HDW δεν δείχνει να ανησυχεί. Αφ' ενός μεν είναι γνωστό ότι πρόκειται για την πιο πετυχημένη διεθνώς εταιρεία παραγωγής συμβατικών υποβρυχίων αφ' ετέρου δε έχει ήδη αλισβερίσι με την Ελλάδα, τα υποβρύχια τής οποίας είναι γερμανικής προελεύσεως.
Όμως, στο παιχνίδι μπαίνει πολύς κόσμος. Πρώτοι και καλύτεροι οι γάλλοι, οι οποίοι θέλουν να προωθήσουν τα ολοκαίνουργια Σκορπέν (Scorpène), τα οποία κατασκευάζουν από κοινού με τους ισπανούς. Από δίπλα έρχεται η σουηδική Kockums (μέλος του γκρουπ ThyssenKrupp), για να πουλήσει το Κόλλινς (Collins), για το οποίο έχει ήδη ενδιαφερθεί το αυστραλιανό ναυτικό (*). Δεν έλειψαν ούτε οι ολλανδοί, οι οποίοι πάλευαν να πουλήσουν στο εξωτερικό το δικό τους Βάλρους (Walrus), το οποίο ήταν μάλλον αποτυχημένο (αν και χρησιμοποιείται ακόμη από το ολλανδικό ναυτικό) και δεν βρήκε ποτέ αγοραστή εκτός Ολλανδίας.
Ξαφνικά, οι γερμανοί τής HDW αρχίζουν να ανησυχούν, βλέποντας τόσους παίκτες να στριμώχνονται στους διαδρόμους τού υπουργείου εθνικής αμύνης. Ξέρουν ότι διαθέτουν πολύ καλά προϊόντα αλλά η ανυπαρξία σοβαρών πολεμικών συγκρούσεων δεν τους βοηθάει να πάρουν παραγγελίες. Επί πλέον, έχουν στα συρτάρια τους τα σχέδια ενός νέου υποβρυχίου, του U-214, αλλά δεν μπορούν να βάλουν μπρος την παραγωγή δίχως να έχουν κλείσει συμβόλαια πώλησης. Η "δουλειά" με την Ελλάδα θεωρείται ως ζωτικής σημασίας: αν η Ελλάδα παραγγείλει U-214, πολύ σύντομα θα ακολουθήσει η Τουρκία αλλά και άλλες χώρες τής Μέσης Ανατολής.
Προκειμένου να "σπρώξει" την παραγγελία, η HDW συλλαμβάνει ένα απίθανο σχέδιο. Ξέροντας ότι η ελληνική κυβέρνηση έχει πρόβλημα με τα ναυπηγεία Σκαραμαγκά, συμπεριλαμβάνει στην προσφορά της την εξαγορά των ναυπηγείων. Η κυβέρνηση δέχτηκε την προσφορά των γερμανών εν χορδαίς και οργάνοις, διαφημίζοντάς την ως την καλύτερη λύση για την σωτηρία των ναυπηγείων και την δημιουργία νέων θέσεων εργασίας. Τα ναυπηγεία "πουλήθηκαν" (δηλαδή, χαρίστηκαν) στην HDW αντί του ευτελέστατου τιμήματος των 8.000.000 ευρώ (δηλαδή, περίπου όσο κάνει μια καλή βίλλα). Οι γερμανοί δέχτηκαν με χαρά το δώρο. Τί τους ένοιαζε, άλλωστε; Τα οκτώ εκατομμύρια θα έμπαιναν αργότερα "καπέλλο" στην τιμή των υποβρυχίων.
Μικρή λεπτομέρεια: Οι γερμανοί φρόντισαν έγκαιρα να εξασφαλίσουν ότι η δουλειά δεν θα χάλαγε από κάποιον αστάθμητο παράγοντα. Έτσι, "έσπρωξαν" μερικά "ψιλά" (απ' αυτά που η Συντόιτσε Τσάιτουνγκ ονομάζει "χρήσιμες δαπάνες") τόσο στα μέλη τής διοίκησης των ναυπηγείων όσο και σε κάποιους κυβερνητικούς συνδικαλιστές. Το 2011, σε βάρος όλων αυτών σχηματίστηκε δικογραφία. Ανάμεσα στους κατηγορούμενους συνδικαλιστές ήσαν οι Γιάννης Μίχας και Σταύρος Μαρκάτος, αργότερα νομάρχης και αντινομάρχης Πειραιά, εκλεγμένοι με το ΠαΣοΚ. (**)
[Συνεχίζεται]
Στις 24 Μαρτίου 2010, η γερμανική εφημερίδα Süddeutsche Zeitung (Συντόιτσε Τσάιτουνγκ) ανεβάζει στον ιστότοπό της ένα άρθρο με τίτλο "Υποψία διαφθοράς - Επιδρομή στην Φέροστααλ". Η πρώτη παράγραφος αυτού του άρθρου αποτελεί και την περίληψη των όσων ακολουθούν: "Το κονσόρτσιουμ της Φέροστααλ, στο οποίο εμπλέκεται και η ΜΑΝ, φέρεται ότι έχει πληρώσει μίζες για την πώληση πλοίων, υποβρυχίων και σταθμών παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας". Και ακολουθούν εξηγήσεις: "Από στοιχεία που υποβάλλουν τακτικά εξωτερικοί σύμβουλοι και άλλοι μεσάζοντες, προκύπτει ότι η εταιρεία στην Νότια Ευρώπη, την Βόρεια Αφρική, την Ασία και την Νότια Αμερική έχει πληρώσει τις λεγόμενες «χρήσιμες δαπάνες» σε κυβερνητικούς αξιωματούχους και επιχειρηματικούς εταίρους, προκειμένου να υπογράψουν συμβόλαια".
Το παραπάνω δημοσίευμα δεν προβλήθηκε στην Ελλάδα από τα μέσα ενημέρωσης. Προφανώς, δεν του δόθηκε η απαραίτητη προσοχή, μιας κι εκείνη την περίοδο η αστική ενημέρωση είχε άλλη δουλειά: έπρεπε να πείσει τους έλληνες περί της αναγκαιότητας των μνημονίων. Αλλά ας ξεκινήσουμε την διηγησή μας από λίγο πιο παλιά.
Πλησιάζουμε το τέλος τού εικοστού αιώνα. Η εξωτερική πολιτική τής χώρας στα ελληνοτουρκικά έχει πρόσφατα δοκιμαστεί σε δυο έντονες κρίσεις, χωρίς να βγει αλώβητη: την υπόθεση Οτζαλάν και την υπόθεση των Ιμίων. Το έδαφος δείχνει πρόσφορο για τους διεθνείς πωλητές όπλων, οι οποίοι βρίσκουν χίλιους τρόπους να διατηρούν το ζήτημα τής εθνικής άμυνας στο προσκήνιο. Το πρόβλημα είναι τι θα σκαρφιστούν να μας πουλήσουν. Βλέπετε, έχουν περάσει μόλις δέκα χρόνια από την μεγάλη αγορά αρμάτων, οι μεγάλες αγορές βαρέος οπλισμού ξηράς είναι πιο πρόσφατες και οι ανάγκες σε φορητό οπλισμό και μεγάλες δεν είναι και καλύπτονται εν πολλοίς από τις κρατικές βιομηχανίες όπλων. Τελικά, η λύση βρίσκεται. Η χώρα πρέπει να αποκτήσει σύγχρονα υποβρύχια.
Κάπως έτσι άρχισε η περατζάδα των αντιπροσώπων (ελλήνων και ξένων) από το υπουργείο εθνικής αμύνης αλλά και από το πεντάγωνο, σε μια άοκνη προσπάθεια να επηρεαστεί η λήψη τής τελικής απόφασης. Η γερμανική HDW δεν δείχνει να ανησυχεί. Αφ' ενός μεν είναι γνωστό ότι πρόκειται για την πιο πετυχημένη διεθνώς εταιρεία παραγωγής συμβατικών υποβρυχίων αφ' ετέρου δε έχει ήδη αλισβερίσι με την Ελλάδα, τα υποβρύχια τής οποίας είναι γερμανικής προελεύσεως.
Όμως, στο παιχνίδι μπαίνει πολύς κόσμος. Πρώτοι και καλύτεροι οι γάλλοι, οι οποίοι θέλουν να προωθήσουν τα ολοκαίνουργια Σκορπέν (Scorpène), τα οποία κατασκευάζουν από κοινού με τους ισπανούς. Από δίπλα έρχεται η σουηδική Kockums (μέλος του γκρουπ ThyssenKrupp), για να πουλήσει το Κόλλινς (Collins), για το οποίο έχει ήδη ενδιαφερθεί το αυστραλιανό ναυτικό (*). Δεν έλειψαν ούτε οι ολλανδοί, οι οποίοι πάλευαν να πουλήσουν στο εξωτερικό το δικό τους Βάλρους (Walrus), το οποίο ήταν μάλλον αποτυχημένο (αν και χρησιμοποιείται ακόμη από το ολλανδικό ναυτικό) και δεν βρήκε ποτέ αγοραστή εκτός Ολλανδίας.
Ξαφνικά, οι γερμανοί τής HDW αρχίζουν να ανησυχούν, βλέποντας τόσους παίκτες να στριμώχνονται στους διαδρόμους τού υπουργείου εθνικής αμύνης. Ξέρουν ότι διαθέτουν πολύ καλά προϊόντα αλλά η ανυπαρξία σοβαρών πολεμικών συγκρούσεων δεν τους βοηθάει να πάρουν παραγγελίες. Επί πλέον, έχουν στα συρτάρια τους τα σχέδια ενός νέου υποβρυχίου, του U-214, αλλά δεν μπορούν να βάλουν μπρος την παραγωγή δίχως να έχουν κλείσει συμβόλαια πώλησης. Η "δουλειά" με την Ελλάδα θεωρείται ως ζωτικής σημασίας: αν η Ελλάδα παραγγείλει U-214, πολύ σύντομα θα ακολουθήσει η Τουρκία αλλά και άλλες χώρες τής Μέσης Ανατολής.
Προκειμένου να "σπρώξει" την παραγγελία, η HDW συλλαμβάνει ένα απίθανο σχέδιο. Ξέροντας ότι η ελληνική κυβέρνηση έχει πρόβλημα με τα ναυπηγεία Σκαραμαγκά, συμπεριλαμβάνει στην προσφορά της την εξαγορά των ναυπηγείων. Η κυβέρνηση δέχτηκε την προσφορά των γερμανών εν χορδαίς και οργάνοις, διαφημίζοντάς την ως την καλύτερη λύση για την σωτηρία των ναυπηγείων και την δημιουργία νέων θέσεων εργασίας. Τα ναυπηγεία "πουλήθηκαν" (δηλαδή, χαρίστηκαν) στην HDW αντί του ευτελέστατου τιμήματος των 8.000.000 ευρώ (δηλαδή, περίπου όσο κάνει μια καλή βίλλα). Οι γερμανοί δέχτηκαν με χαρά το δώρο. Τί τους ένοιαζε, άλλωστε; Τα οκτώ εκατομμύρια θα έμπαιναν αργότερα "καπέλλο" στην τιμή των υποβρυχίων.
Μικρή λεπτομέρεια: Οι γερμανοί φρόντισαν έγκαιρα να εξασφαλίσουν ότι η δουλειά δεν θα χάλαγε από κάποιον αστάθμητο παράγοντα. Έτσι, "έσπρωξαν" μερικά "ψιλά" (απ' αυτά που η Συντόιτσε Τσάιτουνγκ ονομάζει "χρήσιμες δαπάνες") τόσο στα μέλη τής διοίκησης των ναυπηγείων όσο και σε κάποιους κυβερνητικούς συνδικαλιστές. Το 2011, σε βάρος όλων αυτών σχηματίστηκε δικογραφία. Ανάμεσα στους κατηγορούμενους συνδικαλιστές ήσαν οι Γιάννης Μίχας και Σταύρος Μαρκάτος, αργότερα νομάρχης και αντινομάρχης Πειραιά, εκλεγμένοι με το ΠαΣοΚ. (**)
[Συνεχίζεται]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου