Νέα ψέματα από παλιούς ψεύτες

 

http://www.enet.gr

 

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΤΡΟΥΓΚΑΛΟΥ*

Το sequel «Σαμαράς Αντιμνημονιακός νούμερο 2» δύσκολα θα έχει ευχαριστημένους θεατές. Και αυτό γιατί τα ψέματα πια τελείωσαν. Από τον Σεπτέμβριο θα απογειωθούμε, είχε υποσχεθεί ο πρωθυπουργός, όπως τον Ιούλιο του 2011 μας διαβεβαίωνε ο κύριος Βενιζέλος ότι πιάσαμε πια τον πάτο του βαρελιού. Το μεγαλύτερο ψέμα όμως που κατέρρευσε, με την πρόσφατη κυβερνητική αντιμνημονιακή μεταμόρφωση, είναι ότι, τάχα, δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική λύση από το να σκύβουμε συνεχώς το κεφάλι στις απαιτήσεις των δανειστών. 

Ως γνωστόν, η Μάργκαρετ Θάτσερ είχε κερδίσει το προσωνύμιο ΤΙΝΑ, από τα αρχικά της αγγλικής φράσης «There Is Νο Alternative», δηλαδή «Δεν υπάρχει εναλλακτική λύση». Είναι προφανές γιατί. Οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές, επειδή καταβαραθρώνουν το επίπεδο ευημερίας των εργαζομένων και διαλύουν τα πάσης φύσεως κοινωνικά δικαιώματα, είναι από τη φύση τους τόσο αποκρουστικές, που δεν μπορεί να επιλεγούν παρά μόνον ως η αναπόφευκτη οδός αποφυγής μιας ανείπωτης καταστροφής, η οποία ουδέποτε βεβαίως περιγράφεται με ακρίβεια. 

Την ίδια τακτική ακολούθησαν μέχρι πρόσφατα και στη χώρα μας οι τρεις σωματοφύλακες των μνημονιακών πολιτικών, Σαμαράς, Στουρνάρας και Βενιζέλος, τρομοκρατώντας για την «κατάρα» και την «κόλαση» που μας περίμενε, αν επιλέγαμε μιαν άλλη πολιτική, αντί για τη συνέχιση της αδιέξοδης υπερχρέωσης της χώρας. Η αλήθεια είναι ότι καταστροφή αποτελεί η συνέχιση της ίδιας αποτυχημένης συνταγής και κατάρα η διατήρησή τους στην εξουσία. Το φάρμακο των Μνημονίων ήταν πιο θανατηφόρο από την αρρώστια της ελληνικής οικονομίας. 

Το πρώτο Μνημόνιο απλώς βοήθησε τις γερμανικές, γαλλικές και ελβετικές τράπεζες να απαλλαγούν από το μεγαλύτερο τμήμα των ελληνικών ομολόγων που είχαν στα χέρια τους. Το περίφημο PSI ολοκλήρωσε αυτό το έγκλημα, φορτώνοντας ουσιαστικά όλο το πολυδιαφημισμένο «κούρεμα» του χρέους στα ελληνικά ασφαλιστικά ταμεία και τους δημόσιους οργανισμούς (και στις ελληνικές τράπεζες, βεβαίως, οι οποίες όμως αποζημιώθηκαν και με το παραπάνω με τους σκανδαλωδώς ευνοϊκούς όρους της ανακεφαλαιοποίησής τους, χωρίς ούτε ένας τραπεζίτης να χάσει τον έλεγχο της τράπεζάς του). 

Η νέα κυβίστηση του πρωθυπουργού και η όψιμη αντιτροϊκανή στάση του κάνουν απλώς την ανάγκη φιλοτιμία: ακόμη και το ΔΝΤ αναγνωρίζει σήμερα ότι δεν είναι δυνατή η εξυπηρέτηση του χρέους χωρίς νέο, σημαντικό κούρεμα. Η κυρία Μέρκελ, όμως, και η νεοφιλελεύθερη πλειοψηφία του ευρωσυστήματος δεν φαίνονται διατεθειμένοι να υποχωρήσουν. Για ποιο λόγο, άλλωστε, όταν ο πρωθυπουργός είχε καταστήσει λυδία λίθο της πολιτικής του να μην τη στενοχωρήσει; 

Ακόμη και τώρα, όμως, ο κύριος Σαμαράς και ο κύριος Βενιζέλος δεν λένε την αλήθεια στον ελληνικό λαό. Ισχυρίζονται ότι δεν θα ληφθούν άλλα οριζόντια μέτρα, αλλά μόνον διαρθρωτικά. Κρύβουν όμως από τον ελληνικό λαό ότι τούτα, είτε πρόκειται για την απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων είτε για τις νέες μειώσεις επικουρικών συντάξεων και εφάπαξ, βάζουν τα τελευταία καρφιά στο φέρετρο του ελληνικού κράτους πρόνοιας. Για να μη μιλήσουμε για την απελευθέρωση των πλειστηριασμών της πρώτης κατοικίας, που καθόλου δεν έχει εγκαταλειφθεί, ή το νέο, ληστρικό προς τα συνήθη υποζύγια, σύστημα φορολόγησης των ακινήτων. 

Το σύστημα διαπλοκής δεν είναι σε θέση να διαπραγματευθεί σοβαρά την αναγκαία μείωση του χρέους με όρους που θα συμφέρουν τη χώρα. Το Διεθνές Δίκαιο επιτρέπει, με την επίκληση κατάστασης ανάγκης, κάτι τέτοιο ακόμη και με μονομερή κυριαρχική πράξη του κράτους, εάν οι πιστωτές δεν συναινέσουν σε ένα αμοιβαία ευνοϊκό OSI (Official Sector Involvement). Μπορεί να περιμένει, όμως, κανείς παρόμοια διαπραγματευτική στάση από τους σημερινούς μας κυβερνήτες; 

Για το λόγο αυτό η Ελλάδα είναι, αυτή τη στιγμή, ο αδύναμος κρίκος της νεοφιλελεύθερης Ευρώπης. Αυτά που απαιτούνται για την καπιταλιστική αναδιάρθρωση και τη μετάβαση στη νέου τύπου κοινωνία χωρίς κανένα κοινωνικό δικαίωμα είναι τόσο αιματηρά και αβάσταχτα για το μεγαλύτερο τμήμα του ελληνικού λαού, ώστε είναι αδύνατο να εφαρμοστούν στην πράξη. Ηρθε η ώρα να διεκδικήσουμε και να επιβάλουμε την άλλη πολιτική. 

* Καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου ΔΠΘ