Υπό
τις χειρότερες προϋποθέσεις ξεκινούν τον Νοέμβριο, όπως μαρτυρούν όλες
οι ενδείξεις, οι νέες προσπάθειες για την επίλυση του Κυπριακού, με την
προοπτική μιας δίκαιης λύσης που θα κινείται στο πλαίσιο των αποφάσεων
του ΟΗΕ και θα αναγνωρίζει τον παράνομο χαρακτήρα της τουρκικής
εισβολής, κατοχής και του μετέπειτα εποικισμού να συνθλίβεται σε δύο
Συμπληγάδες. Από την μια του ενδοτισμού του προέδρου Νίκου Αναστασιάδη
(ταυτισμένου με την πολιτική του πορεία όσο κι η θεά του έρωτα,
Αφροδίτη, με την μεγαλόνησο) όπως επιβεβαιώθηκε μόλις πρόσφατα με το
θέμα της Αμμοχώστου, κι από την άλλη της οικονομικής κρίσης που, προς
διάψευση των ποικίλων θεωριών success story
κυπριακής εκδοχής, έξι μήνες μετά την ιστορική απόφαση του συμβουλίου
υπουργών Οικονομικών της ευρωζώνης, βαθαίνει και μάλιστα επικίνδυνα.
Την ώρα μάλιστα που
φουντώνει η φιλολογία για την καθιέρωση ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος
στην Κύπρο, εν είδει παρηγοριάς και προς διασκέδαση των αλγεινών
εντυπώσεων που δημιουργεί η ακολουθούμενη πολιτική που έχει εκτινάξει
την ανεργία στο 30%, νέα μέτρα λιτότητας είναι προ των πυλών: Περαιτέρω
μείωση των κοινωνικών παροχών, εστιασμένη σε παιδεία και υγεία, νέα
μείωση των συντάξεων στο δημόσιο κατά 3%, περαιτέρω αύξηση του ΦΠΑ κατά 1
μονάδα κι επιπλέον αύξηση των εισφορών στο ταμείο κοινωνικής ασφάλισης
κατά 1 μονάδα. Κι αυτός είναι ο λογαριασμός πριν την προγραμματισμένη
επίσκεψη της Τρόικας στις 13 Σεπτέμβρη, οπότε ο έλεγχος της αναμένεται
να δώσει το πράσινο φως για την εκταμίευση της δόσης των 1,5 δις. ευρώ
που θα κατευθυνθεί στις συνεργατικές τράπεζες σε μια απέλπιδα προσπάθεια
να παραμείνουν ζωντανές, που θυμίζει το στίχο του τραγουδιού «να
σώσουμε ο,τιδήποτε κι αν σώζεται».
Χρηματοπιστωτικός Αττίλας
Γιατί, οι τράπεζες που
έπρεπε να σωθούν, η Κύπρου κι η Λαϊκή, θυσιάστηκαν άδοξα στο βωμό του
ευρώ και της ΕΕ. Με το πέρασμα του χρόνου μάλιστα αποδεικνύεται ότι όχι
μόνο «έπρεπε» αλλά επιπλέον ήταν και τεχνικά, δυνατό. Μπορούσαν να
σωθούν, αν ο πλημμυρισμένες από απαξιωμένα ομόλογα κυπριακές τράπεζες,
χρησιμοποιούσαν σαν σωσίβια τα υποκαταστήματα τους στην Ελλάδα, που
έχαιραν άκρας – χρηματοοικονομικής – υγείας. Τα πράγματα όμως
εξελίχθηκαν εντελώς διαφορετικά με τα υποκαταστήματα της Κύπρου και της
Λαϊκής (CPB)
στην Ελλάδα πράγματι να χρησιμοποιούνται σαν σωσίβια όχι όμως για την
διάσωση των μητρικών τους, αλλά για την διάσωση της Τράπεζας Πειραιώς,
με αποτέλεσμα ο όμιλος του Μιχ. Σάλα με την προσάρτηση των δύο αυτών
αλυσίδων, που αποφασίστηκε σε ένα επίπεδο πέρα για πέρα …τεχνοκρατικό,
νύχτα και στο σπίτι του Αντ. Σαμαρά με την παρουσία και την έγκριση των
Βαγγ. Βενιζέλου, του Φ. Κουβέλη και του Γ. Στουρνάρα, να δέχεται κατ’
αυτόν τον τρόπο εκείνη την κρίσιμη ώθηση που του εξασφαλίζει την
πολυπόθητη κερδοφορία, περνώντας τη διαχωριστική γραμμή που χωρίζει τη
ζωή από τον θάνατο. Στο περίπλοκο και αδιαφανές περιβάλλον που
δημιουργούσε στην Ελλάδα την άνοιξη του 2013 η επιτάχυνση των
προσπαθειών ανακεφαλαιοποίησης των ελληνικών τραπεζών, ο θάνατος των
κυπριακών τραπεζών ήταν «καλός» (όπως με την αρχαιοελληνική σημασία
χαρακτηριζόταν το τέλος όσων επέλεγαν να εγκαταλείψουν τα εγκόσμια στο
άνθος της ηλικίας τους και στο αποκορύφωμα της ρώμης τους, με
χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τον ήρωα της Τροίας, Αχιλλέα) αποκλειστικά
και μόνο για τον Μιχάλη Σάλα. Οι κυπριακές τράπεζες θυσιάστηκαν …νέες
και ωραίες, στα πρότυπα του «κακού» θανάτου της Ιφιγένειας, στο βωμό της
Πειραιώς. Έτσι φτάνουμε στις 22 Μαΐου 2013 ο όμιλος της Πειραιώς να
δημοσιοποιεί κέρδη για το πρώτο τρίμηνο του 2013 ύψους 3,6 δισ. ευρώ, με
τα 3,2 δις. να προέρχονται από τις κυπριακές τράπεζες, ενώ μόλις ένα
χρόνο πριν, τον πρώτο τρίμηνο του 2012, ο όμιλος εμφάνισε ζημιές που
ανέρχονταν σε 0,2 δις. ευρώ. Ενδεικτικά στοιχεία του ετεροβαρούς και
επιζήμιου χαρακτήρα της συμφωνίας είναι πρώτο ότι η πώληση ολοκληρώθηκε
με διάταγμα του κυπριακού υπ. Οικονομικών, κατόπιν της άρνησης των
στελεχών των κυπριακών τραπεζών να υπογράψουν την επίμαχη συμφωνία (κάτι
που δεν φανταζόμαστε να έγινε λόγω πατριωτισμού) κι επίσης το γεγονός
ότι το κείμενο της συμφωνίας παραμένει άφαντο. Ούτε οι κύπριοι βουλευτές
δεν το έχουν πάρει στα χέρια τους παρά τα επίμονα αιτήματά τους, με
αποτέλεσμα να οργιάζουν στο νησί οι φήμες για ρήτρες μελλοντικών
υποχρεώσεων που ενδέχεται να δημιουργήσουν νέα βάρη.
Ο Μιχάλης Σάλλας κι η
Τράπεζα Πειραιώς όμως δεν βαρύνονται μόνο με μια λεόντεια συμφωνία
κατάσχεσης, στην πραγματικότητα, των κυπριακών τραπεζών που ισοδυναμεί
με χρηματοπιστωτικό Αττίλα κι ουδέποτε θα ολοκληρωνόταν αν δεν είχε την
έγκριση της κυβέρνησης Αναστασιάδη, που είναι εξ ίσου συνένοχη με την
κυβέρνηση Σαμαρά. Καταγγελίες που έγιναν στην κυπριακή Βουλή αρχές Ιούνη
επισημοποίησαν φήμες βάσει των οποίων ο επικεφαλής της Πειραιώς οφείλει
στο νέο του απόκτημα 112 εκ. ευρώ από δάνεια που είχε χορηγήσει η
Μαρφίν (πριν ενσωματωθεί στην Λαϊκή κι όσο τελούσε υπό την «χρηστή»
διοίκηση του Βγενόπουλου) σε 3 εταιρείες συμφερόντων Σάλλα! Υπ’ αυτό το
πρίσμα το πραγματικό τίμημα εξαγοράς των κυπριακών τραπεζών ήταν
σημαντικά υποδεέστερο του επισήμου, ύψους 524 εκ. ευρώ.
Εν είδει παρενθέσεως κι
ερχόμενοι στα οικεία κακά οι μέθοδοι που χρησιμοποίησε ο επικεφαλής της
Πειραιώς χωρίς να διεκδικούν δάφνες πρωτοτυπίας παρουσιάζουν
αξιοσημείωτες ομοιότητες με τις μεθόδους του επιχειρηματία Δαυίδ (και
μέλους της Μπίλντεμεργκ) που μόλις πρόσφατα προκάλεσαν έναν άλλον «κακό»
θάνατο, της αρτοβιομηχανίας Κατσέλης. Θέμα χρόνου ήταν, άλλωστε. Η
προαναγγελία είχε γίνει από την στιγμή που ο Δαυίδ εξαγόραζε την
Κατσέλης μέσω της Αλλατίνης, η οποία γι’ αυτόν ακριβώς τον σκοπό
φορτώθηκε με δάνεια. Και στη συνέχεια η υπερδανεισμένη Αλλατίνη που ήδη
τρέκλιζε κάτω από τα βάρος των τραπεζικών χρεών ενοποιήθηκε με την
Κατσέλης, καταφέρνοντας το απίστευτο: η εταιρεία – στόχος εξαγοράς να
πληρώσει η ίδια για την εξαγορά της. Μέχρι που η Κατσέλης χρεοκόπησε
λόγω των χρεών της, ο Δαυίδ ορίστηκε πρόεδρος της Eurobank,
οι εργαζόμενοι έμειναν άνεργοι κι η κοινωνία στερήθηκε μιας καθόλα
απαραίτητης βιομηχανίας που μπορούσε, σε ένα ολότελα διαφορετικό
πολιτικό πλαίσιο, να μετριάσει το πρόβλημα της πείνας. Δεν παρήγαγε φυμέ
τζάμια ή μεταξωτά εσώρουχα διάολε, ψωμί παρήγαγε σε μια Ελλάδα που
λιμοκτονεί…
Επιστροφή της Αμμοχώστου;
Η οικονομική ερήμωση της
Κύπρου συμπληρώνεται κι από μια αρνητική εξέλιξη στο επίπεδο των
διαπραγματεύσεων για την επανένωση του νησιού, που κάθε άλλο παρά
εφησυχασμό προκαλεί. Συγκεκριμένα, η πρωτοβουλία της κυβέρνησης
Αναστασιάδη να ανοίξει το θέμα της επιστροφής της Αμμοχώστου δεν
προοιωνίζεται τίποτε θετικό από τη στιγμή που είναι ορατός ο κίνδυνος τα
ανταλλάγματα να είναι δυσβάσταχτα περιλαμβάνοντας ένα ασαφές καθεστώς
διοίκησης της Αμμοχώστου που στην πράξη θα υπάγεται στο ψευδοκράτος,
άδεια διέλευσης του αγωγού φυσικού αερίου από τα ελεύθερα εδάφη και
άδεια λειτουργίας του αεροδρομίου Τύμπου ή/και του λιμανιού της
Αμμοχώστου που θα επιλύσει το υπ’ αριθμόν ένα πρακτικό πρόβλημα του
ψευδοκράτους: αυτό του λεγόμενου αποκλεισμού. Οι κίνδυνοι για την
Κυπριακή Δημοκρατική που δημιουργούνται από την ξαφνική πρωτοβουλία της
κυβέρνησης Αναστασιάδη να ανοίξει το θέμα της Αμμοχώστου είναι τόσο
σοβαροί σε βαθμό να απειλούν μια συνολική λύση στα πρότυπα του
διχοτομικού σχεδίου Ανάν που είναι στα σκαριά όπως έδειξε κι η επίσκεψη
του Σαμαρά στην Ουάσινγκτον, ώστε μέχρι κι ο ειδικός αντιπρόσωπος του
ΟΗΕ Αλεξάντερ Ντάουνερ κράτησε αποστάσεις, για να διαφυλάξει το όποιο
κύρος του έχει απομείνει και το οποίο σύντομα θα χρειασθεί…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου