ΤΡΙΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΙΑΛΟΓΟ ΤΟΥ 19ου ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ ΤΟΥ ΚΚΕ

 

Δύο υποθέσεις και μία πρόταση

 Οποιαδήποτε μορφή διαχείρισης της κρίσης του καπιταλισμού, είτε επεκτατική είτε περιοριστική (ΗΠΑ - ΕΕ),  δεν μπορεί να λύσει το πρόβλημα της ανεργίας στον  καπιταλισμό.Στρατηγικά στην Ευρώπη του «γηρασμένου καπιταλισμού» οι μόνες επενδύσεις που αποφέρουν ικανοποιητικό ποσοστό κέρδους για τα μονοπώλια είναι οι επενδύσεις εντάσεως κεφαλαίου και υψηλής προστιθέμενης αξίας, χωρίς όμως αυτές να δημιουργούν ικανοποιητικές θέσεις εργασίας, τόσες που το ποσοστό ανεργίας να είναι ανεκτό ακόμη και για τους καπιταλιστές επίπεδο. Να μην πούμε για την γενίκευση της μερικής απασχόλησης κα τις συνθήκες γαλέρας για όσους εργάζονται. Επενδύσεις εντάσεως εργασίας δε συμφέρει να γίνουν λόγω της ύπαρξης της βιομηχανικής ζώνης του πλανήτη που λέγεται Ινδία, Κίνα, Βιετνάμ, κλπ...

Ειδικότερα η συμμετοχή της Ελλάδας στην ΕΕ περιορίζει ακόμη και τους καπιταλιστές και τους με διάφορους τίτλους ρεφορμιστές (ΣΥΡΙΖΑ κλπ.) με τον Ευρωπαϊκό μονόδρομο που αποτελεί στρατηγική επιλογή τους, το πού θα κάνουν επενδύσεις, αν θα κάνουν, τι θα παράγουμε στην Ελλάδα στην αγροτική παραγωγή, πόσο θα αναπτύξουμε την κτηνοτροφική παραγωγή, αν θα έχουμε ναυπηγεία για την εξυπηρέτηση των αναγκών της χώρας και της οικονομίας κλπ... Θέτει η ΕΕ το πλαίσιο και το χαρακτήρα της οικονομικής ανάπτυξης στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων των μονοπωλίων τους.

Ετσι αποτελεί προνομιακό πεδίο πολιτικής και δράσης μια επεξεργασμένη πρόταση από το κόμμα, το ΚΚΕ, λόγω της φυσιογνωμίας του, της κοσμοθεωρίας του και της πολιτικής του (Αποδέσμευση από την ΕΕ, Μονομερή διαγραφή του χρέους, Κοινωνικοποίηση των Μονοπωλίων), για τη γιατριά αυτής της γάγγραινας που λέγεται ΑΝΕΡΓΙΑ.

Ο τρόπος με τον οποίο οι καινούριες ιδέες, προτάσεις, πολιτικές, προϊόντα περνάνε στην κοινωνία περιγράφεται από ένα νόμο που ονομάζεται «The Law of Diffusion of Innovation» - Ο Νόμος διάχυσης της καινοτομίας.

Σύμφωνα με το νόμο αυτό, η κοινωνία από την άποψη της δημιουργίας και υιοθέτησης της καινοτομίας χωρίζεται σε πέντε στρώματα.

Στο 2.5% που είναι οι καινοτόμοι - πρωτοπόροι και δημιουργοί το καινούριου, στο 13.5% που είναι το στρώμα που υιοθετεί εύκολα την καινοτομία, και είναι διατεθειμένο να ρισκάρει, στο 34% που αποτελεί την «νωρίς» πλειοψηφία (early majority), στο 34% που είναι η «καθυστερημένη» πλειοψηφία (late majority) και τέλος στο 14% που είναι οι οπισθοδρομικοί (laggards).

Οποιαδήποτε ιδέα, προϊόν, πολιτική πρόταση για να υιοθετηθεί από την κοινωνία πρέπει να περάσει το κατώφλι του 15-18%. Μόνο τότε η «νωρίς» πλειοψηφία αγκαλιάζει την καινοτομία, το καινούργιο σε μια διαδικασία ντόμινο. Τούτο συμβαίνει γιατί αποφασίζει με κριτήριο το τι έχω να κερδίσω, «$ Value», από την καινούρια πρόταση, ιδέα, προϊόν, και αφού έχει περάσει το κατώφλι και είναι εξόφθαλμη πια η αξία του και η χρησιμότητά του. Το άλλο 34% ακολουθεί πιο αργά. Τα δύο αυτά στρώματα της κοινωνίας είναι ασταθή, δεν καθορίζουν τη στάση τους και τη δράση τους με βάση τις ιδέες, την ομορφιά, την πιθανότητα δημιουργίας του καινούριου και του όμορφου, αλλά με βάση το τι θα κερδίσουν, πόσο ωφέλιμο είναι στενά σε αυτούς.

Ετσι θαρρώ ότι απορρέει ένα πολύ σοβαρό καθήκον για το κόμμα. Είναι η μοναδική πολιτική δύναμη που μπορεί να το κάνει! Ολες οι άλλες είναι γυμνές, όχι γιατί δεν μπορούν λόγω ικανοτήτων, αλλά λόγω του τρόπου και το πλαίσιο που θέτουν το ερώτημα, λύση στα πλαίσια της ΕΕ και του καπιταλισμού. Είναι εγκλωβισμένες στο μέγιστο ποσοστό κέρδους, και στην καλύτερη περίπτωση στην απόδοση που πρέπει να είναι τουλάχιστον τρεις φορές μεσοπρόθεσμα της απόδοσης από την τοποθέτηση του κεφαλαίου σε ομόλογα.

Το καθήκον λοιπόν για το κόμμα είναι να επεξεργαστεί αναλυτικά πρόταση ανάπτυξης σε κάθε τομέα της οικονομίας - Βιομηχανία, Αγροτική και Κτηνοτροφική παραγωγή, Ορυκτός πλούτος, Υδρογονάνθρακες, Αλιεία, Υπηρεσίες, κλπ

ΠΟΣΟΤΙΚΑ

Γιατί δεν μπορούν να αναπτύξουν τομείς της παραγωγής οι καπιταλιστές λόγω της δράσης του μέσου ποσοστού κέρδους και το ατομικό συμφέρον του καπιταλιστή και το πλαίσιο που αναζητάται η λύση (ΕΕ και καπιταλισμός).

Γιατί εμείς μπορούμε - το ποσοστό απόδοσης της επένδυσης δεν είναι το κριτήριο της επένδυσης, αλλά οι ανάγκες της κοινωνίας και πόσο λειτουργεί πολλαπλασιαστικά στην οικονομία, πράγμα που ο ατομικός καπιταλιστής δε δίνει δεκάρα κοιτάζοντας μόνο μυωπικά τη στενά δική του απόδοση.

Πόσες θέσεις εργασίας μπορούν να δημιουργηθούν σε κάθε τομέα και πόσες πολλαπλασιαστικά στην οικονομία.

Από πού θα χρηματοδοτηθούν οι επενδύσεις από το εσωτερικό, και από πού από το εξωτερικό και ποιοι πρέπει να είναι οι γενικοί όροι εξωτερικής χρηματοδότησης.

ΠΟΙΟΤΙΚΑ

Το μεγάλο όφελος της πάταξης της ανεργίας για το λαό σε οικονομικό, ψυχολογικό, και πολιτιστικό επίπεδο (αγωνία, στρες, ανασφάλεια, κατάθλιψη, αυτοκτονίες...).

Το μεγάλο όφελος του έθνους στην κινησή του στην ιστορία, γιατί αυτοί όπως το πάνε, πάμε για γενοκτονία!!

Η ανάλυση και οι προτάσεις πρέπει να είναι τέτοιες, που να είναι εξόφθαλμη η αλήθεια τους και η χρησιμότητά τους, έτσι που να βοηθήσουν το κόμμα να περάσει το κατώφλι του 15-18%, να είναι αυταπόδεικτες και πασιφανείς για τη «νωρίς» πλειοψηφία του 34%, έτσι που να υιοθετηθούν από την κοινωνία.

Για τη δημιουργία αυτής της πρότασης προτείνω στα καθήκοντα της καινούριας ΚΕ του κόμματος να προστεθεί το εξής θέμα:

Η καινούρια ΚΕ του ΚΚΕ να συγκαλέσει Συνδιάσκεψη με θέμα «Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ - Η ΛΥΣΗ ΤΗΣ ΑΝΕΡΓΙΑΣ ΣΤΗ ΛΑΪΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ.  Μια ποσοτική και ποιοτική προσέγγιση».

Γιάννης Παππάς
Μηχανικός Λογισμικού, Λονδίνο

    

 

Εν μέσω κρίσης πέφτουμε. Γιατί;

Νομίζω ότι πρέπει να επικεντρώσουμε στο κύριο, αυτό που αφορά όλα τα κομματικά μέλη, όλο το λαό: Τη δυνατότητα του κόμματός μας να υφίσταται ως κόμμα νέου τύπου που προσπαθεί να συσπειρώσει την πλειοψηφία του λαού και όχι ως μπλανκίστικη γκρούπα που κουνάει το δάχτυλο στον κόσμο και απευθύνεται στους ήδη πεισμένους.

Μετά το 89-91 το κόμμα ανασυγκροτήθηκε, έβαλε στην άκρη δεξιές (που ήθελαν συνεργασία με μη-ΑΑ δυνάμεις) και αριστερίστικες απόψεις (που απέκλειαν διά παντός κάθε κοινωνική και πολιτική συνεργασία με οποιονδήποτε εάν δε συμφωνεί με το σοσιαλισμό). Διαμόρφωσε το ισχύον πρόγραμμα, με καρδιά το ΑΑΔΜ. Στην πορεία, το ιδεολογικό, πολιτικό και οργανωτικό μέτωπο στις παραπάνω δεξιές και αριστερίστικες αντιλήψεις δεν ήταν το ίδιο: οι αριστερίστικες απόψεις δεν θεωρήθηκαν «βαρίδια».

Παρά το βάρος των ανατροπών, όσο το πρόγραμμα ακολουθούνταν τόσο ενισχυόμασταν:

Οταν βομβαρδιζόταν η Γιουγκοσλαβία, ηγεμονεύσαμε στο κίνημα ενάντια στον πόλεμο. Γραμμή συσπείρωσης ήταν το «έξω η Ελλάδα από τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο» - όχι ο σοσιαλισμός. Κατέβηκαν στα μπλοκ μας ψηφοφόροι άλλων κομμάτων. Αρκετοί μας ψήφισαν. Οργανώσαμε τα παιδιά τους στην ΚΝΕ, τα πείσαμε για το σοσιαλισμό.

Φτιάξαμε το ΠΑΜΕ, ως πόλο - όχι ως αντιΓΣΕΕ. Μαζικοποιήσαμε σειρά σωματείων. Με γραμμή συσπείρωσης την εναντίωση στην ΕΕ, στον ιμπεριαλισμό και στον κυβερνητικό συνδικαλισμό. Με δράση πάνω στα λαϊκά προβλήματα. Συσπειρώνοντας και συνδικαλιστές άλλων πολιτικών χώρων που πάλευαν ενάντια στον ιμπεριαλισμό, την ΕΕ και τις αποφάσεις της. Δεν βάλαμε όρο την συμφωνία για το σοσιαλισμό.

Στην ΚΝΕ παραμερίστηκαν οι σεχταριστικές αντιλήψεις των Γραψαίων και οι δεξιές αντιλήψεις του 5ου Συνεδρίου¹. Σε σκληρή αντιπαράθεση με ΠΑΣΟΚ - ΝΔ, ενάντια στο βρώμικο ρόλο των δυνάμεων του ΣΥΝ, σε φυσική σύγκρουση με την ασφάλεια (εκεί που ήταν ο κόσμος, όχι στην Ακρόπολη), ηγεμονεύσαμε στο μαθητικό κίνημα. Και αυτό, αναπτύσσοντας όλη την πολιτική του Κόμματος αλλά χωρίς προϋπόθεση συμπόρευσης τη συνολική συμφωνία. Ξαναφτιάξαμε την Πανσπουδαστική, ως παράταξη που επιδίωκε να συσπειρώνει, πέρα από τους ΚΝίτες, κάθε φοιτητή που ήθελε να παλέψει για ΑΑ στόχους, ενάντια στις αποφάσεις της ΕΕ. Με την αυτοτελή παρέμβαση Κόμματος - ΚΝΕ πείθαμε και για το σοσιαλισμό, στρατολογούσαμε, ανασυγκροτηθήκαμε. Δεν κάναμε την ΚΝΕ «κόμμα νεολαίας»², όπως οι Γραψαίοι³.

Πάνω από 30 χρόνια ζητάγαμε αποδέσμευση από την ΕΕ. Δεν λέγαμε «Καπιταλισμός μέσα, καπιταλισμός και έξω». Ζητήσαμε δημοψήφισμα για το Μάαστριχτ. Δεν είπαμε: «Είναι ψευτοδίλημμα». Καρπός της στάσης αυτής είναι το σημερινό αντιΕΕ κύμα στην ελληνική κοινωνία.

Αυτή είναι η γραμμή που ανέβασε το Κόμμα, που καθήλωσε το ΣΥΝ στο 3%, τον έκανε συνώνυμο της ευρωυποταγής.

Τα τελευταία χρόνια με ευθύνη της ΚΕ (αλλά και όσων ανέχονται τη διολίσθηση) το πρόγραμμα δεν εφαρμόζεται.

Το ΑΑΔΜ εξοβελίστηκε από τις αποφάσεις μας, πάψαμε να συσπειρώνουμε γύρω από ΑΑ στόχους, όπως η έξοδος από την ΕΕ. Πλέον θέτουμε ως όρο συσπείρωσης το σοσιαλισμό (στενεύοντας τη συγκέντρωση δυνάμεων για αυτόν). Τη στιγμή που είμαστε το μόνο κόμμα του οποίου η προηγούμενη ανάλυση για την ΕΕ επιβεβαιώνεται, που αυξανόμενο κομμάτι του λαού θέλει έξοδο από την ΕΕ, η ΚΕ έφτασε να λέει ότι αποδέσμευση χωρίς σοσιαλισμό θα είναι καταστροφή για το λαό⁴, να παραπέμπει την έξοδο απαραίτητα στην επανάσταση. Στελέχη ισχυρίζονται ότι επειδή αποδέσμευση θέλει κομμάτι της ελληνικής αστικής τάξης, η προβολή αντίΕΕ αιτημάτων σημαίνει στοίχιση πίσω του.

 Όμως, η πάλη ενάντια στην ΕΕ και στην εξάρτηση δεν σημαίνει στοίχιση του λαού πίσω από τα κομμάτια της αστικής τάξης που αναζητούν άλλες συμμαχίες (π.χ. Καμμένος - Δολάριο). Κανένα κομμάτι της αστικής τάξης δεν παλεύει συνολικά ενάντια στην εξάρτηση από κάθε ιμπεριαλιστικό μηχανισμό.

Πάψαμε να μιλάμε για παραγωγική ανασυγκρότηση, μεταφράσαμε στα «λενινιστικά» την «ισχυρή Ελλάδα» του Σημίτη (ως ιμπεριαλιστική Ελλάδα), στοχοποιήθηκε η αντίθετη και προφανής άποψη και τώρα διαψευδόμαστε από την πραγματικότητα.

Από το «κυβέρνηση Γκαουλάιτερ»⁵ ο «Ριζοσπάστης» έφτασε να χαρίζει το πατριωτικό αίσθημα το λαού μας στους πατριδοκάπηλους και να ισχυρίζεται, σε ρήξη με πρόγραμμα-καταστατικό, ότι επειδή δεν έχουμε στρατιωτική κατοχή (το οποίο είναι σωστό), «ζήτημα εθνικής ανεξαρτησίας δεν τίθεται»⁶.

Είναι σαφές ότι η συσπείρωση γύρω από ΑΑ αιτήματα δεν ακυρώνει την θέση ότι διέξοδος από την κρίση είναι μόνο ο σοσιαλισμός, αλλά οδηγεί σε συσπείρωση ΑΑ δυνάμεων που δέχονται τη σύγκρουση με την εξάρτηση, την ΕΕ και τα μονοπώλια.

Οχι με «από καθέδρας κήρυγμα», αλλά μέσα από την πάλη τους και την παρέμβαση του Κόμματος θα πείθονται για την αναγκαιότητα του σοσιαλισμού.

Η περιθωριοποίηση του προγράμματος είναι η αιτία της πτώσης του Κόμματος όπως αυτή φαίνεται στα αποτελέσματα των σωματείων, στην αδυναμία μας να συσπειρώσουμε ευρύτερο κόσμο που κινητοποιείται, στην καταβαράθρωση της ΚΝΕ στα σχολεία (οι ναζί έχουν περισσότερους μαθητές σε σειρά πόλεων) στην πτώση της Πανσπουδαστικής⁷ και της Πανεπιστημονικής. Η πτώση αποκρυσταλλώθηκε και στο ιστορικό χαμηλό των εθνικών εκλογών.

Είναι υπεκφυγή να τα ρίχνει η ΚΕ στις αντικειμενικές συνθήκες, να θεωρεί ότι οι συνθήκες αμέσως μετά τις ανατροπές ήταν καλύτερες. Δεν φταίει ότι άλλαξαν οι συνθήκες, φταίει ότι αλλάξαμε εμείς. Εχει λεφτά ο κόσμος; Λέμε: «Εξαγοράστηκε, γι' αυτό πέφτουμε.». Δεν έχει; Λέμε: «Είναι αντικειμενικό να ψηφίζει ΣΥΡΙΖΑ». Οι φορείς τέτοιων απόψεων, παρά τον επαναστατικό βερμπαλισμό, δεν πιστεύουν ότι ο κόσμος μπορεί να αλλάξει.

Είναι απαράδεκτη η ταύτιση με το ΣΥΡΙΖΑ όσων υπερασπίζονται το πρόγραμμα, το ΑΑΔΜ, το ενδεχόμενο σχηματισμού ΑΑ κυβέρνησης όπως λέει το πρόγραμμα και που θα παλεύει για τους στόχους που προβλέπει το πρόγραμμα (όχι ο Τσίπρας) για αυτή. Αντίθετα, η άποψη ότι δεν πρέπει σήμερα να φύγουμε από την ΕΕ γιατί δεν έχουμε επαναστατική κατάσταση κλίνει προς τον ΣΥΡΙΖΑ και τον ενισχύει. Υπενθυμίζω (πέραν της τοποθέτησης του Χαρίλαου στο 16ο) την τοποθέτηση της σ. Παπαρήγα στο 13ο: «Το καπιταλιστικό κράτος θα το αντικαταστήσει το σύγχρονο σοσιαλιστικό, [...], ή εξακολουθεί και σήμερα να ισχύει [...]η γνωστή θέση του Λένιν για μεταβατικό τύπο κράτους και εξουσία που δεν θάναι μεν σοσιαλιστική αλλά θα αποτελεί εξουσία που ξεπερνά τα πλαίσια του παραδοσιακού καπιταλιστικού συστήματος; Κατά τη γνώμη μου η βασική ιδέα είναι και σήμερα επίκαιρη.»⁸

Το σχέδιο προγράμματος ήταν αναμενόμενο. Επισημοποιεί την απομάκρυνση από το πρόγραμμα καθιστά δυσκολότερη την υπεράσπιση της ΑΑ γραμμής. Δεν είναι η αλλαγή των συνθηκών που επιβάλλει την αλλαγή προγράμματος: Οι βασικές εκτιμήσεις του προγράμματος επιβεβαιώνονται πανηγυρικά σήμερα.

Η διαδικασία αναθεώρησης είναι αντικαταστατική: Χρόνια ζυμώθηκαν και εφαρμόζονταν οι αλλαγές που πλέον επίσημα τίθενται προς ψήφιση. Στην ΚΝΕ η ζύμωση γίνεται απροκάλυπτα⁹.

Η αστική τάξη έχει επιδιώξει τον ευνουχισμό του ΚΚΕ τόσο μέσω της προσπάθειας μετατροπής του σε σοσιαλδημοκρατικό κόμμα ('89-'91), όσο και μέσω της απομόνωσής του από τις λαϊκές μάζες ('29-'31, άρνηση αποφυλάκισης των 650 Ακροναυπλιωτών που ζητούσαν να σταλούν στην πρώτη γραμμή του μετώπου το 1940).

Εάν περάσει το σχέδιο προγράμματος, όχι απλώς επισημοποιείται η γραμμή που καταστρέφει ό,τι χτιζόταν για 9 δεκαετίες, αλλά πλέον δεν θα μιλάμε για το ΚΚΕ, αλλά για ένα άλλο κόμμα. Κάτι τέτοιο θα είναι πρωτόγνωρο χτύπημα στο λαϊκό κίνημα. Ο καθένας ας πάρει τις ευθύνες που του αναλογούν. Θα τον κρίνουν πρώτα απ' όλα τα παιδιά του.

1. Σοβαρή προσπάθεια υπεράσπισης της πορείας ανασυγκρότησης της ΚΝΕ γίνεται στη συμβολή του σ. Ν. Σερετάκη στο διάλογο ενόψει της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης για τη νεολαία, «Ριζοσπάστης», 23/10/2005 σελ.12.

2. Ζητήματα του καταστατικού της ΚΝΕ, Τμήμα Διαφώτισης του ΚΣ της ΚΝΕ, Εκδόσεις «Οδηγητής», Ιούλης 1977, σελ. 13-14

3. Χαρίλαος Φλωράκης, Παρέμβαση στο 4ο Συνέδριο της ΚΝΕ, Ντοκουμέντα του 4ου Συνεδρίου της ΚΝΕ 1988.

4. «Ριζοσπάστης», 10/12/11, σελ. 8.

5. Νίκος Μπογιόπουλος, «Ριζοσπάστης», 8/3/2000.

6. Μάκης Μαΐλης, «Ριζοσπάστης», 6/3/2011.

7. Από 23.792 ψήφους το 2008 σε 15.711 ψήφους το 2012. Από πάνω από 60 ΓΣ το 2008 σε 6-7 το 2012.

8. «Ριζοσπάστης», 16/11/1990.

9. Απόφαση 10ου Συνεδρίου της ΚΝΕ: «Συσπείρωση σε Αντικαπιταλιστική - Αντιμονοπωλιακή γραμμή».

Μιχάλης Βασιλείου
ΚΟΒ Ελβετίας

 Δημοσιεύθηκαν  στο «Ριζοσπάστη» το Σάββατο 19 Ιανουαρίου 2013

                                                      

 Για το Καταστατικό του ΚΚΕ

Το Καταστατικό του Κόμματος είναι ένα ντοκουμέντο καθοριστικής σημασίας για την ομαλή λειτουργία, τη συσπείρωση των γραμμών για την ανάπτυξή του.

Επόμενα, πρέπει να εκτιμηθεί, γιατί αλλάζει, τι αλλαγές γίνονται, σε ποια κατεύθυνση, τι επιδιώκει η ΚΕ με το προτεινόμενο σχέδιο.

Βασικές αλλαγές
Αρθρα:
5. Για το μέλος του Κόμματος
2. Αλλαγές στην οργανωτική δομή. Κατάργηση επιτροπών Πόλεων, Νομαρχιακών και Αχτιδικών Επιτροπών, συγκρότηση Τομεακών και Περιοχών
15. Η ΚΕ ορίζει και τον Πρόεδρο της ΕΚΕ
Κεφ. 7 αλλάζει η σχέση Κόμματος - ΚΝΕ, ουσιαστικά ο χαρακτήρας της ΚΝΕ

Συνολικά, αλλάζει το πνεύμα, η αντίληψη, εκφράζεται με επαναστατικά λόγια, όμως στην ουσία, την ΚΕ διαπερνά ένας φόβος, απέναντι στα στελέχη και τα μέλη του ΚΚΕ. Περιορίζεται περισσότερο το σκέλος της Δημοκρατίας, δυναμώνει ο συγκεντρωτισμός, αντί για βελτίωση της καθοδήγησης αυξάνεται η διοίκηση. Το προτεινόμενο Καταστατικό κινείται σε αντίθετη κατεύθυνση από τις κομματικές ανάγκες.

Επόμενα, οι αλλαγές σχετίζονται οπωσδήποτε με την αλλαγή του προγράμματος, εκτός από αυτές που αναφέρθηκαν είναι και άλλες, διαμορφώνουν και υπηρετούν ένα ελεγχόμενο στενό μικρό Κόμμα.

Φυσικά αλλαγές χρειάζονται, ώστε να διαπερνά το πνεύμα του Λενινισμού, να εξαλειφθούν αντιλήψεις κομμάτων εξουσίας που κληρονομήσαμε.

Να συμβάλλει στη συσπείρωση και δραστηριοποίηση των κομματικών δυνάμεων και όχι στον παραμερισμό στελεχών και στο σχεδιασμό εκκαθαριστικών επιχειρήσεων.

Ο Δημοκρατικός Συγκεντρωτισμός για να λειτουργήσει σωστά και να υπάρχουν τα αποτελέσματα για τα οποία καθορίσθηκε και θεσμοθετήθηκε, πρέπει πρώτα να λειτουργήσει το σκέλος της Δημοκρατίας που δε σημαίνει ότι το μέλος του Κόμματος και το στέλεχος λέει τη γνώμη του αλλά απαιτούνται μέτρα και προϋποθέσεις όπως: ολόπλευρος και όχι μονομερής ιδεολογικός εξοπλισμός, συγκεκριμένη, ολοκληρωμένη και έγκαιρη ενημέρωση. Αναγνώριση στην πράξη (θεσμοθέτηση) διαφορετικών απόψεων, εκτιμήσεων και θέσεων (εκτός βέβαια από την ιδεολογία και το Στρατηγικό στόχο). Ισότιμη προβολή τους στο Δημόσιο διάλογο.

Να δοθεί μεγαλύτερη ευθύνη στα μέλη του Κόμματος για την ανάδειξη των οργάνων και των αντιπροσώπων. Από τις ΚΟΒ μέχρι το επίπεδο Νομών, Αχτίδων μεγάλων Πόλεων (ή όπως ονομασθούν) να καταργηθούν οι επιτροπές προτάσεων. Παρέμβαση της καθοδήγησης μόνο για λόγους ακαταλληλότητας του προτεινόμενου.

Να κατοχυρωθεί το Κόμμα από παραβιάσεις και αδικαιολόγητες παραλήψεις του ΠΓ και της ΚΕ. Εκλογή Επιτροπής Κομματικού Ελέγχου από το Συνέδριο, με αρμοδιότητες τήρησης καταστατικού, προγράμματος και αποφάσεων, έγκαιρη ενημέρωση των ΚΟΒ.

Στις θέσεις σοβαρής ευθύνης και μεγάλης προβολής για να μη δημιουργούνται προσωπικές πολιτικές, νοοτροπίες ιδιοκτητών, φαινόμενα οικογενειοκρατίας, να υπάρχει καθορισμένος χρόνος παραμονής.

Προτάσεις
Αρθρα:
1στ. Η κατοχύρωση των διαφορετικών γνωμών, θέσεων και απόψεων, η ολοκληρωμένη ενημέρωση των ΚΟΒ, η ισότιμη προβολή τους.

12. Η σύγκληση τακτικού Συνεδρίου ανακοινώνεται 6 μήνες και οι θέσεις δημοσιεύονται πριν 5 μήνες. Ο δημόσιος διάλογος προηγείται των ΓΣ και Συνδιασκέψεων.

13. Εκλέγει 9μελή Επιτροπή Κομματικού Ελέγχου, τα μέλη της πρέπει να έχουν τουλάχιστον 20 χρόνια κομματική ηλικία.

- Για την ΚΕ 12 χρόνια κομματική ηλικία και να έχουν δουλέψει τουλάχιστον 3 χρόνια σε Νομαρχιακό ή Αχτιδικό Κομματικό Οργανο.

23. Γενικός Γραμματέας, μέλη του ΠΓ, Βουλευτές, Ευρωβουλευτές, Περιφερειακοί και Δημοτικοί σύμβουλοι, συνδικαλιστές, αποσπασμένοι από την παραγωγή, δε μπορεί να παραμένουν περισσότερο από 8 ή σε εξαιρετικές περιπτώσεις 12 χρόνια.

41. Η διατύπωση του προηγούμενου προγράμματος.

Βασίλης Καλαματιανός
ΚΟΒ Ευαγγελισμού

 Δημοσιεύθηκε  στο «Ριζοσπάστη» το Σάββατο 20  Ιανουαρίου 2013