Νοικοκυραίοι και νοικοκυριά

 

  http://prin.gr

January 13, 2013

Μια σύντομη φράση του Αλέξη Τσίπρα («είμαστε κι εμείς νοικοκυραίοι) προκάλεσε πολλά ειρωνικά σχόλια – και όχι αδικαιολόγητα.

της Μαριάνας Τζιαντζή

Από την εποχή του δημοτικού τραγουδιού «Βασίλη, κάτσε φρόνιμα» η λέξη «νοικοκύρης» έχει ταυτιστεί με το «κάτσε στ’ αυγά σου». Ο νοικοκύρης είναι αυτός που κοιτάζει μόνο τη δουλειά του, το σπίτι και τα παιδάκια του, σε αντίθεση με τον  ρέμπελο, τον ονειροπόλο ή τον επαναστάτη.

Οι νοικοκυραίοι είναι «οι ήσυχοι, οι νομοταγείς πολίτες που συγκροτούν τη δεξιά παράταξη», έλεγε πέρυσι ο Βασίλειος Μαρκεζίνης, ενώ ο Αντώνης Σαμαράς, στην προεκλογική του συγκέντρωση στο Ζάππειο είπε ότι οι Έλληνες, που είναι λαός νοικοκυραίων, θα ξαναγίνουν νοικοκύρηδες, θυμίζοντας την περίφημη φράση του Άρη Βελουχιώτη «να γίνει ο λαός νοικοκύρης στον τόπο του». Ανέκαθεν ο δεξιός χώρος κολάκευε τον νοικοκύρη, αυτόν που ανέθετε σε άλλους τη διαχείριση της μοίρας του. Κορύφωμα της χρόνιας δημαγωγίας είναι η Χρυσή Αυγή στο ρόλο του προστάτη των ήμερων από την εισβολή των αγρίων…

Όλοι τώρα φαίνεται να αγαπούν τους νοικοκυραίους. Για το χατήρι τους τα ΜΑΤ του Δένδια αδειάζουν τις κατειλημμένες «βίλες». Η διαφορά σε σύγκριση με άλλες εποχές είναι ότι σήμερα οι νοικοκυραίοι έχουν υποστεί το μεγαλύτερο στραπάτσο στα μεταπολεμικά χρονικά. Κάθε μέρα πάνω από χίλιοι Έλληνες μένουν άνεργοι. Πώς γίνεται να είναι κανείς άνεργος νοικοκύρης; Νοικοκύρης με ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι σου, αλλά χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα και με άδειο ψυγείο;

Οι μνημονιακές κυβερνήσεις τσακίζουν τα νοικοκυριά, είναι οι κατά συρροήν δολοφόνοι των νοικοκυραίων, καθώς κουρελιάζουν την εργασία και στερούν από εκατοντάδες χιλιάδες νέους το αυτονόητο δικαίωμα να βρουν μια δουλειά στον τόπο τους, να παντρευτούν, να στήσουν δική τους οικογένεια και νοικοκυριό, μια επιδίωξη ανθρώπινη και θεμιτή.

Στον αντίποδα της καρικατούρας των βολεμένων νοικοκυραίων δεν βρίσκεται η καρικατούρα των ελεύθερων «μπαχαλάκηδων». Απέναντι στα νοικοκυριά βρίσκεται το πιο αρπακτικό κομμάτι του χρηματοπιστωτικού κι επιχειρηματικού κεφαλαίου το οποίο σήμερα δεν τσακίζει απλώς τη μικρή ιδιοκτησία, αλλά την ίδια τη ζωή. Όχι «νοικοκύρης στον τόπο του», αλλά ούτε νοικοκύρης στη σαλοτραπεζαρία του δεν μπορεί να είναι σήμερα ο μέσος Έλληνας.