Οι
ισοσκελισμένοι προϋπολογισμοί δεν σηματοδοτούν μόνο την συνέχιση της
λιτότητας αλλά και μια ταξική πολιτική προς όφελος του κεφαλαίου!
Από το 2014 βρισκόμαστε
σε μια διαφορετική ΕΕ και ευρωζώνη! Η συγκεκριμένη φράση προέρχεται από
την τελευταία έκθεση του γραφείου Προϋπολογισμού του κράτους, με τίτλο «Η νέα οικονομική διακυβέρνηση στη ζώνη του ευρώ και η Ελλάδα. Οι μηχανισμοί εποπτείας και αλληλεγγύης υπό όρους μετά το Μνημόνιο».
Η φράση για «μια διαφορετική ΕΕ και ευρωζώνη» δεν υποκρύπτει καμία
υπερβολή, πολύ περισσότερο επειδή συμπληρώνεται από την ακόλουθη
επεξήγηση: «δηλαδή σε μια νέα κατάσταση συλλογικής εποπτείας»!
Το
πλαίσιο άσκησης δημοσιονομικής πολιτικής αλλάζει τόσο δραματικά από την
αρχή του χρόνου, κατ’ εφαρμογή των όσων έχουν ψηφιστεί τα τελευταία
χρόνια, που αποκλείεται κάθε δυνατότητα άσκησης φιλολαϊκής πολιτικής, αν
δεν αμφισβητηθεί έμπρακτα, μαχητικά και δημόσια αυτό το πλαίσιο.
Μάλιστα, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι το γραφείο Προϋπολογισμού, μόνο
και μόνο για να προετοιμάσει και να επιβάλει την απαρέγκλιτη εφαρμογή
αυτής της πολιτικής, ανοίγει μια συζήτηση στην Ελλάδα που όλα τα μεγάλα
κόμματα υποβαθμίζουν, λες κι αυτή η πραγματικότητα δεν μας αφορά.
Συγκεκριμένα, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ αποφεύγουν να εξηγήσουν στον λαό τι έχουν
ψηφίσει για να μην επωμιστούν και το κόστος των επιλογών τους. Επίσης
για να μην θρυμματιστεί η βιτρίνα των υποσχέσεων τους για έξοδο από την
κρίση. Από την άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ σχεδιασμένα παρακάμπτει τη σχετική συζήτηση
γιατί τότε θα φανούν τα όρια εντός των οποίων θα κινηθεί η κυβέρνησή
του που τείνουν στην επιβολή μιας άγριας πολιτικής λιτότητας ακόμη κι
αν, υποθετικά μιλώντας, τελείωναν τα μνημόνια. Παρόλα αυτά συσκοτίζει
την αλήθεια, επιλέγοντας να μη θιγούν οι αυταπάτες που καλλιέργησε επί
δεκαετίες και συνεχίζει να καλλιεργεί για την ΕΕ ως κοινό σπίτι των
λαών. Κι ας έχει μετατραπεί σε κρεματόριο…
Αποφεύγουν επίσης τη συζήτηση για την πολιτική λιτότητας που επιβάλει
πλέον η ΕΕ, για έναν ακόμη λόγο: Επειδή η Μέρκελ, υπό μία έννοια, τις
δικές τους οδηγίες ακολούθησε επιβάλλοντας την ψήφιση των αντιλαϊκών
μέτρων που αναλύει το γραφείο Προϋπολογισμού. «Περισσότερη Ευρώπη»
ζητούσαν με μια φωνή από το 2010 ακόμη, όταν η Μέρκελ επέβαλε τους
συγκεκριμένους όρους «διάσωσης» της Ελλάδας, της Ιρλανδίας, κ.λπ. Τώρα,
πρέπει να πληρώσουμε τον λογαριασμό για την περισσότερη Ευρώπη η οποία
προφανώς δεν θα είχε τα χρώματα της αντίστασης στους Ναζί, αλλά τα
μελανά χρώματα του δοσιλογισμού και της συνεργασίας με το Ράιχ. Αυτή την
Ευρώπη αναγνωρίζουν οι ολιγαρχίες της Ευρώπης, εδώ κι έναν αιώνα, αυτήν
εφαρμόζουν. Αλίμονο σε όποιους περίμεναν κάτι καλύτερο…
Από την πρώτη κιόλας
σελίδα της έκθεσης, οι συντάκτες της διαλύουν τις αυταπάτες που
καλλιεργούνται για την δυνατότητα αλλαγής της πολιτικής της ΕΕ. «Η
Ελλάδα είναι αυτό που στη θεωρία θα ονομάζαμε regime taker. Αυτό
σημαίνει ότι ναι μεν συμμετέχει στις διαδικασίες που καταλήγουν σε
νέους κανόνες συνεργασίας ή αλλάζουν τους προηγούμενους, αλλά μόνη της
δεν είναι σε θέση να ασκήσει σημαντική επιρροή». Κατ’ επέκταση
στερούνται περιεχομένου δηλώσεις όπως αυτές που γίνονται κατά συρροήν
από στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ότι το κόμμα τους θα αλλάξει τους όρους του
παιχνιδιού. Ξεπερνάει τις δυνατότητές τους…
Η
θωράκιση της πολιτικής λιτότητας επιτεύχθηκε μέσω των νέων κανόνων οι
οποίοι θεσπίστηκαν τα τελευταία χρόνια, που στο σύνολό τους επιβάλλουν
ακόμη πιο ανεξίτηλα την γερμανική σφραγίδα στις διαδικασίες ενοποίησης
της ΕΕ. Πρόκειται συγκεκριμένα για την διαδικασία της αντίστροφης
πλειοψηφίας. Στο πλαίσιο της, οι κυρώσεις στα δημοσιονομικά απείθαρχα
μέλη θα επιβάλλονται αυτόματα και η άρση τους ή η μη επιβολή τους θα
είναι δυνατή μόνο αν το αποφασίζει η πλειοψηφία των υπουργών
Οικονομικών. Στην πραγματικότητα λοιπόν έχει αντιστραφεί η διαδικασία,
καθώς μέχρι τώρα αυτό που απαιτούταν ήταν ο σχηματισμός πλειοψηφίας για
την επιβολή κυρώσεων. Βλέποντας ωστόσο η Γερμανία την δυστοκία ή το
πολιτικό κόστος που επέσειε το προηγούμενο μοντέλο το κατάργησε,
χαρακτηρίζοντάς το αναποτελεσματικό, και οδηγώντας στο εξής στο
δημοσιονομικό Νταχάου κάθε κράτος-μέλος με ελλειμματικό προϋπολογισμό,
χωρίς καν να περάσει από δίκη. Όπως συνέβαινε κι επί Τρίτου Ράιχ. Ποτέ
δεν αλλάζεις μια επιτυχημένη και αποτελεσματική συνταγή…
Το νέο σύστημα
εποπτείας (μόνο κατ’ όνομα αμοιβαίας) που «γίνεται πιο δεσμευτικό και
συνδυάζεται με αυστηρότερες κυρώσεις και ευκολότερες διαδικασίες
επιβολής τους» ορίζεται από τις εξής, έξι συντεταγμένες: Πρώτο, τη δέσμη
των έξι οδηγιών που τροποποίησαν το Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης.
Δεύτερο, τους μηχανισμούς στήριξης: Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοδοτικής
Σταθερότητας και Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας, που αποτελούν το
ευρωπαϊκό ΔΝΤ. Τρίτο, το δημοσιονομικό σύμφωνο. Τέταρτο, το σύμφωνο για
το ευρώ-συν, που αυξάνει την εποπτεία. Πέμπτο, το πακέτο των δύο
μεταρρυθμίσεων που ενισχύει την κεντρική εποπτεία των εθνικών
προϋπολογισμών και τέλος, είναι η τροποποίηση των κανονισμών των
διαρθρωτικών ταμείων ώστε να υπηρετούν την πολιτική της λιτότητας.
Ο πρώτος και
απαράβατος κανόνας που εισάγεται σχετίζεται με τον ισοσκελισμένο
προϋπολογισμό. Η εξίσωση των δαπανών με τα έσοδα σε όλη την κλίμακα της
δημόσιας διοίκησης, ο «χρυσός κανόνας» της εποχής μας, έρχεται να
εσωτερικεύσει στο εξής τους σιδερένιους νόμους της λιτότητας,
σηματοδοτώντας την απόλυτη υποταγή στις υποδείξεις όχι μόνο της
Γερμανίας αλλά και του κεφαλαίου. Γιατί, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι
ισοσκελισμένοι προϋπολογισμοί δεν ισοδυναμούν με έναν υποτιθέμενο κύκλο
ενάρετης δημοσιονομικής διαχείρισης μακριά από τις υπερβολές του
παρελθόντος, όπως λέγεται από δεξιά και αριστερά (με τον Γ. Δραγασάκη να
έχει αναγορευτεί σε διαπρύσιο υποστηρικτή των ισοσκελισμένων
προϋπολογισμών). Ισοσκελισμένοι προϋπολογισμοί σημαίνει κατάργηση
κοινωνικών παροχών, ακρωτηριασμός κοινωνικών κονδυλίων και απολύσεις,
έτσι ώστε οι δημόσιοι πόροι να κατευθύνονται στο κεφάλαιο και την
διευκόλυνση της διευρυμένης αναπαραγωγής του. Οι ισοσκελισμένοι
προϋπολογισμοί επομένως δεν σηματοδοτούν μόνο λιτότητα, αλλά και την
εφαρμογή μιας ταξικής πολιτικής προς όφελος του κεφαλαίου.
Ανυπολόγιστες
αρνητικές επιπτώσεις στην κοινωνική ευημερία θα έχει επίσης και η
δέσμευση όσων κρατών μελών έχουν λόγο χρέους προς ΑΕΠ άνω του 60% να
μειώνουν το υπερβάλλον χρέος κατά 1/20 κάθε έτος. Για την Ελλάδα αυτό
σημαίνει ότι θα πρέπει να διοχετεύει κάθε χρόνο στην μείωση του χρέους
(δηλαδή στους λύκους της Γουόλ Στριτ και τους φίλους τους) 10,5 δισ.
ευρώ! Το κονδύλι αυτό είναι διπλάσιο, με βάση τις προβλέψεις του
προϋπολογισμού, των χρημάτων που θα δοθούν στο υπουργείο Παιδείας κι
επίσης είναι διπλάσιο των χρημάτων που απορροφά το υπουργείο Υγείας.
Άρα, εντός της ΕΕ η επόμενη κυβέρνηση θα πρέπει μέσα σε ένα χρόνο να
μηδενίσει τον προϋπολογισμό της υγείας και της παιδείας, αν επιλέξει να
σεβαστεί την ένταξή μας στην ΕΕ. Διαφορετικά θα επιβάλλεται πρόστιμο της
τάξης του 0,2% του ΑΕΠ ή 366 εκ. ευρώ, δηλαδή όσα σχεδόν παίρνει το
υπουργείο Πολιτισμού κάθε χρόνο. Το δόγμα των ισοσκελισμένων
προϋπολογισμών επομένως μεταφράζεται στο εξής δίλημμα: Ή κάθε χρόνο με
δική της απόφαση κάθε κυβέρνηση να ανακοινώνει μηδενικούς
προϋπολογισμούς για παιδεία και υγεία ή να μας επιβάλλουν μηδενικούς
προϋπολογισμούς στον πολιτισμό.
Αυτό είναι το ακριβές
περιεχόμενο της φράσης που υπάρχει στην έκθεση του γραφείου
προϋπολογισμού, «η επιλογή αυτή (της παραμονής στην ευρωζώνη) έχει
αναμφίβολα υψηλό κόστος». Μόνο που επιμελώς το αποσιωπούν…
Δρακόντειο επιπλέον
γίνεται και όλο το πλαίσιο εποπτείας και ελέγχου των κρατικών
προϋπολογισμών, όπως θεσμοθετείται στην δαιδαλώδη διαδικασία του
«ευρωπαϊκού εξαμήνου». Πρόκειται για μια διαδικασία που παραβιάζει
κατάφωρα κάθε κυριαρχικό δικαίωμα, μεταφέροντας το κέντρο λήψης κάθε
σημαντικής απόφασης για τις δημόσιες δαπάνες και τα έσοδα εκτός χώρας.
Το «ευρωπαϊκό εξάμηνο» θα αρχίζει κάθε χρόνο τον Ιανουάριο όταν η
επιτροπή θα δημοσιεύει την έκθεση για την ετήσια ανάπτυξη και μετά από
ένα συνεχές «πήγαινε – έλα» των στοιχείων μεταξύ Βρυξελλών και εθνικών
κρατών θα δημοσιεύεται τελικά αυτό που θέλει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Στην
πράξη έτσι ακόμη και η σύνταξη των κρατικών προϋπολογισμών περνάει σε
όργανα που είναι εκτός δημοκρατικής νομιμοποίησης, μακριά από την
βούληση και τον έλεγχο των πολιτών κάθε κράτους – μέλους.
Το κάθε
άλλο παρά αόρατο χέρι της Ευρωπαϊκής Επιτροπής θα παρεμβαίνει συνεχώς
επιβάλλοντας περικοπές και αμφισβητώντας τα κυριαρχικά δικαιώματα μέσω
επίσης του θεσμού της ενισχυμένης εποπτείας. Προβλέπεται συγκεκριμένα
στον κανονισμό υπ. αρ. 472/2013 και ειδικότερα στο άρθρο 14 ότι «τα
κράτη μέλη παραμένουν υπό εποπτεία μετά το πρόγραμμα εφόσον δεν έχει
εξοφληθεί τουλάχιστον το 75% της χρηματοδοτικής συνδρομής που έχει
ληφθεί από ένα ή περισσότερα άλλα κράτη μέλη, τον ΕΜΧΣ, τον ΕΜΣ ή το
ΕΤΧΣ». Αναφέρεται επίσης ότι «το συμβούλιο, μετά από πρόταση της
επιτροπής, μπορεί να παρατείνει τη διάρκεια της άσκησης εποπτείας μετά
το πρόγραμμα σε περίπτωση που εξακολουθεί να υπάρχει κίνδυνος για την
δημοσιονομική βιωσιμότητα του οικείου κράτους μέλους. Η πρόταση της
Επιτροπής θεωρείται ότι έχει εγκριθεί από το Συμβούλιο, εκτός αν το
Συμβούλιο αποφασίσει με ειδική πλειοψηφία να την απορρίψει μέσα σε 10
μέρες από την έγκρισή της από την Επιτροπή».
Εν
κατακλείδι, η παραμονή στην ευρωζώνη και την ΕΕ συνεπάγεται μνημόνια και
εξοντωτική λιτότητα για πάντα και την διαιώνιση των όσων ζούμε την
τελευταία 4ετία. Πλέον, κανείς δεν μπορεί να επικαλείται άγνοια των όρων
του παιχνιδιού…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου