«Η ΔΙΑΦΘΟΡΑ ΚΙ Η ΗΘΙΚΗ ΕΞΑΧΡΕΙΩΣΗ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΗΣ ΚΛΙΚΑΣ ΦΤΑΝΕΙ ΣΤΟ ΚΑΤΑΚΟΡΥΦΟ» (*)

http://www.iskra.gr 

 

Του Ν. ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ*

Διαβάζουμε:

«Κάθε Έλληνας με ακέραια εθνική περηφάνια και φιλότιμο δεν μπορεί παρά να διαβάσει με μεγάλη, μ' απέραντη θλίψη την ιστορία της χώρας μας όλες αυτές τις δεκαετίες του 19ου αιώνα. Μας φαίνεται απίστευτο ότι τις διάφορες κυβερνήσεις τις αποτελούσαν Έλληνες. Κι όμως, και την περίοδο αυτή, την Ελλάδα την κυβέρνησε το αστοτσιφλικάδικο μπλοκ, τα τζάκια και οι τραπεζίτες-τοκογλύφοι, που ξεφύτρωσαν μεσ' από τη λαϊκή δυστυχία.(...). "Εκράτει τότε παρά τοις Ελλησι πολιτικοίς η περίεργος αντίληψις, ότι προς επίλυσιν παντός σπουδαίου ελληνικού ζητήματος, ιδία δε προς πραγματοποίησιν των εθνικών ιδεωδών, ήρκει η πλησίον των ισχυρών της δύσεως επαιτεία". Αυτό στάθηκε μια ακόμη αφορμή για τις ξένες δυνάμεις ν' ανακατεύονται στα εσωτερικά μας. Δεν πέρναγε μήνας, την εποχή του Όθωνα, χωρίς επέμβαση της μιας είτε της άλλης ξένης κυβέρνησης, με κύριο έργο να κάνουν την Ελλάδα δορυφόρο της πολιτικής τους κι ακόμα να μας αναγκάσουνε να πληρώσουμε το καταραμένο δάνειο, που δεν εννοούσανε με κανέναν τρόπο να το ξεχάσουν, έστω κι αν περνούσαν αιώνες ολόκληροι».

Και παρακάτω:

«… Γενικά, η πολιτική ζωή της χώρας μας μέσα στα 120 χρόνια της ελεύθερης ύπαρξής της επηρεάστηκε σημαντικά από τις θελήσεις κι τα συμφέροντα των ξένων κεφαλαιούχων και των χωρών τους. Και τα συμφέροντα αυτά ήταν πάντοτε αντίθετα με τα συμφέροντα της Ελλάδας και του λαού της. Παρ’ όλα αυτά όμως, οι ελληνικές κυβερνητικές κλίκες, όταν έφταναν στο σταυροδρόμι που οδηγούσε ή στην υπεράσπιση της ανεξαρτησίας της πατρίδας τους ή στην υποταγή στις επιθυμίες και τους εκβιασμούς των ξένων, προτίμησαν πάντοτε, σχεδόν χωρίς εξαίρεση, το δεύτερο δρόμο».

(σσ: Αυτά συνέβαιναν στην Ελλάδα τον 19^ο αιώνα. Τότε, δηλαδή, που ο κ.Σόιμπλε δεν είχε ακόμα ψιθυρίσει στο αυτί του κ.Στουρνάρα: «Γιάννη, ξέχνα το»)…

«...ο λαός υπόφερνε (...). Είχε γονατίσει από τους φόρους, κι η τοκογλυφία ερχότανε ύστερα να του δώσει τη χαριστική βολή. Αφήνω κατά μέρος κάθε δική μου περιγραφή και παίρνω ένα κομμάτι από την Ιστορία του Καρολίδη, καθηγητή στο Πανεπιστήμιο: "Την εποχή εκείνη η χώρα εσπαράζετο υπό της φυγοδικίας και των συμμοριών τοκογλύφων, οίτινες εν συνεργασία προς τους ταμίας του κράτους και αυτούς ακόμα τους δικαστάς είχον δημιουργήσει αλληλεγγύην και κατέτρωγαν τας σάρκας του λαού" (...). Κι έτσι, τοκογλύφοι, κομματάρχες, δικαστές, ταμίες, Εθνοτράπεζα, κράτος και ληστές - τούτοι οι τελευταίοι πολύ λιγότερο από τους άλλους - εκτελούσαν το ίδιο "εθνοφελές" έργο: Την ερήμωση της χώρας και τον αφανισμό του λαού. Και στο αντιλαϊκό τούτο όργιο, έρχονται και οι ξένοι κεφαλαιούχοι να πάρουν μία από τις καλύτερες θέσεις».

(σσ: Αυτά συνέβαιναν παλιά. Τότε, που πολύ πριν από τα «λάθη» του ΔΝΤ και της τρόικας, αυτή η χώρα γνώριζε και τη «βοήθεια» του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου)…

«Εν τω μεταξύ η κατάσταση τραβάει όλο και στο χειρότερο. Στις 25 του Μάρτη γίνεται μια μεγάλη σύσκεψη υπό την προεδρία του Προέδρου της Δημοκρατίας και με σκοπό να μελετηθεί η οικονομική κατάσταση και τα μέτρα που πρέπει να παρθούν. Ανάμεσα στους συσκεπτόμενους βρίσκονται πολλοί υπεύθυνοι για το κατάντημα του τόπου.

Οι καταχρήσεις, η κερδοσκοπία και οι ρεμούλες γίνονται το πιο συνηθισμένο φαινόμενο. Η διαφθορά κι η ηθική εξαχρείωση της κυβερνητικής κλίκας φτάνει στο κατακόρυφο. Νόθεψαν ακόμα και το κινίνο, πράξη αρκετά χαρακτηριστική για τη σαπίλα που βασίλευε ανάμεσα στην παράταξη που κυβερνούσε τη χώρα».

(σσ: Αυτά συνέβαιναν στην Ελλάδα το ‘30. Τότε που οι υπεύθυνοι για τη σαπίλα και για το κατάντημα του τόπου παρίσταναν τους «σωτήρες». Πολύ πριν, δηλαδή, από την ηθική εξαχρείωση των «πλαστών πινακίδων». Από τις ρεμούλες και τις καταχρήσεις στα εξοπλιστικά. Από την οσμή σκανδάλων στο ΤΤ).

Έτσι ήταν τα πράγματα. Τότε.

(*) Τα αποσπάσματα που παρατέθηκαν είναι από το βιβλίο του Νίκου Μπελογιάννη, «Το Ξένο Κεφάλαιο στην Ελλάδα» (εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή»). Το βιβλίο, που περιγράφει την – από συστάσεως του ελληνικού κράτους - αδιατάρακτη σχέση των ντόπιων οικονομικών και πολιτικών «τζακιών» με τους διεθνείς τους «εταίρους», γράφτηκε από τον Νίκο Μπελογιάννη ενώ βρισκόταν φυλακισμένος (αρχικά από τη φασιστική δικτατορία του Μεταξά και στη συνέχεια από τις ναζιστικές δυνάμεις Κατοχής) στο κάτεργο της Ακροναυπλίας.

*Δημοσιεύθηκε στο "enikos.gr" την Τρίτη 14 Ιανουαρίου 2014