07 January 2014
“Κατά
φαντασίαν θεραπευμένο” αποκαλεί τον Αντώνη Σαμαρά το γερμανικό
περιοδικό Σπίγκελ, ενώ ταυτόχρονα χαρακτηρίζει την Ελλάδα ως μια
αποτυχημένη χώρα, σαν το Αφγανιστάν, ενώ σύντομα -όπως λέει- θα
μοιάσουμε και με το Πακιστάν.
Το Σπίγκελ παρουσιάζει τον Σαμαρά ως έναν θεότρελο, ο οποίος νομίζει ότι σώζει τη χώρα με αυτά που κάνει, ενώ εξακολουθεί να φαντασιώνεται ελπίδες ανάπτυξης τις οποίες μοιράζεται με τους συναδέλφους του στο εξωτερικό την ώρα που ο κόσμος γύρω του καταρρέει.
Δηλαδή, το Σπίγκελ λέει την αλήθεια.
Ο Αντώνης Σαμαράς νομίζει ότι η ανάπτυξη εξαρτάται από το πόσο βαρύμαγκας το παίζεις στην τηλεόραση. Σε όλες τις τελευταίες ομιλίες του, στη βουλή ή το Μαξίμου, μοιάζει σα να έχει βγει από πλάκωμα με χουλιγκάνια κι ανακοινώνει στην γκόμενα πόσα κεφάλια άνοιξε.
Ο Αντώνης Σαμαράς κόντεψε να χάσει το μάτι του μόνο και μόνο για να γίνει πρωθυπουργός. Και τώρα νομίζει ότι το χουσούρι που του έμεινε, είναι τραύμα πολέμου.
Αν κρίνουμε όμως από τους ανθρώπους που βρίσκονται κοντά του, μόνο με στρατιωτικούς όρους μπορεί να περιγράψει κανείς το πόσο θεότρελος έχει καταντήσει.
Από ότι φαίνεται, βέβαια, πάντα είχε τη δόση του. Αυτό μάλλον οφείλεται στο γεγονός ότι για σχεδόν δέκα χρόνια ήταν στην απ’ έξω, κοιτώντας τον τοίχο. Δεν μπορεί να μη σου στρίψει, αν κοιτάς για τόσο καιρό έναν τοίχο.
Ο Αντώνης Σαμαράς προσπαθεί να μιλήσει στο ένστικτο του βλαχοέλληνα, ακόμη κι αν σιχαίνεται να τον ακουμπήσει. Αυτή η αύρα του λεβεντομαλάκα, δεν είναι τυχαία. Είναι το κυρίαρχο χαρακτηριστικό του λαού μας.
Φυσικά, το Σπίγκελ δεν άρχισε να λέει αλήθειες επειδή το έπιασε ο πόνος για τον Έλληνα που υποφέρει. Έχει πάρει γραμμή να χτυπά Σαμαρά, όσο αυτός επιμένει για το πρωτογενές πλεόνασμα και περιμένει να έρθει η άνοιξη, για να ζητήσει νέο κούρεμα χρέους.
Αν, βέβαια, αυτό το κούρεμα είναι σαν του Βενιζέλου που ρήμαξε τα ασφαλιστικά ταμεία και τα ιδρύματα της χώρας, τότε εμείς είμαστε με το Σπίγκελ.
Η ελληνική κυβέρνηση έχει κάνει σημαία αυτό το πρωτογενές πλεόνασμα, το οποίο έγινε, μετά την Καλντέρα στη Σαντορίνη, η εθνική ατραξιόν των καλοκαιρινών καρτ-ποστάλ. Παρόλα αυτά είναι γνωστό σε όλους ότι πρόκειται για λογιστικά τρικ κι εκτός λογικής υπολογισμούς, σε συνδυασμό με μέτρα όπως ανταποδοτικό-τέλος-της-ΝΕΡΙΤ-που-δεν-υπάρχει-για-να-τσοντάρετε-στο-πλεόνασμα. Όμως ποιος έχασε τη λογική του, για να τη βρει ο θεότρελος Σαμαράς;
Κανείς από τους σημερινούς πολιτικούς του συμμάχους στην Ευρώπη, δεν του έχει την παραμικρή εμπιστοσύνη. Θυμούνται ακόμη τα αντιμνημονιακά χρόνια της αντιπολίτευσης, ενώ αδυνατούν να κατανοήσουν πώς αυτό το πράμα αλλάζει τόσες απόψεις μέσα σε ελάχιστους μήνες και οι μαλάκες οι Έλληνες τον πιστεύουν.
Του κρατούν κακία γιατί ξέρουν ότι έχει χάσει τα λογικά του εδώ και πολύ καιρό. Κι επίσης, γιατί τον είδαν να ξαναβάζει δίπλα του τον μεγαλύτερο παπάρα που έχουν δει στα μάτια τους. Τον Βαγγέλη Βενιζέλο.
Το Σπίγκελ παρουσιάζει τον Σαμαρά ως έναν θεότρελο, ο οποίος νομίζει ότι σώζει τη χώρα με αυτά που κάνει, ενώ εξακολουθεί να φαντασιώνεται ελπίδες ανάπτυξης τις οποίες μοιράζεται με τους συναδέλφους του στο εξωτερικό την ώρα που ο κόσμος γύρω του καταρρέει.
Δηλαδή, το Σπίγκελ λέει την αλήθεια.
Ο Αντώνης Σαμαράς νομίζει ότι η ανάπτυξη εξαρτάται από το πόσο βαρύμαγκας το παίζεις στην τηλεόραση. Σε όλες τις τελευταίες ομιλίες του, στη βουλή ή το Μαξίμου, μοιάζει σα να έχει βγει από πλάκωμα με χουλιγκάνια κι ανακοινώνει στην γκόμενα πόσα κεφάλια άνοιξε.
Ο Αντώνης Σαμαράς κόντεψε να χάσει το μάτι του μόνο και μόνο για να γίνει πρωθυπουργός. Και τώρα νομίζει ότι το χουσούρι που του έμεινε, είναι τραύμα πολέμου.
Αν κρίνουμε όμως από τους ανθρώπους που βρίσκονται κοντά του, μόνο με στρατιωτικούς όρους μπορεί να περιγράψει κανείς το πόσο θεότρελος έχει καταντήσει.
Από ότι φαίνεται, βέβαια, πάντα είχε τη δόση του. Αυτό μάλλον οφείλεται στο γεγονός ότι για σχεδόν δέκα χρόνια ήταν στην απ’ έξω, κοιτώντας τον τοίχο. Δεν μπορεί να μη σου στρίψει, αν κοιτάς για τόσο καιρό έναν τοίχο.
Ο Αντώνης Σαμαράς προσπαθεί να μιλήσει στο ένστικτο του βλαχοέλληνα, ακόμη κι αν σιχαίνεται να τον ακουμπήσει. Αυτή η αύρα του λεβεντομαλάκα, δεν είναι τυχαία. Είναι το κυρίαρχο χαρακτηριστικό του λαού μας.
Φυσικά, το Σπίγκελ δεν άρχισε να λέει αλήθειες επειδή το έπιασε ο πόνος για τον Έλληνα που υποφέρει. Έχει πάρει γραμμή να χτυπά Σαμαρά, όσο αυτός επιμένει για το πρωτογενές πλεόνασμα και περιμένει να έρθει η άνοιξη, για να ζητήσει νέο κούρεμα χρέους.
Αν, βέβαια, αυτό το κούρεμα είναι σαν του Βενιζέλου που ρήμαξε τα ασφαλιστικά ταμεία και τα ιδρύματα της χώρας, τότε εμείς είμαστε με το Σπίγκελ.
Η ελληνική κυβέρνηση έχει κάνει σημαία αυτό το πρωτογενές πλεόνασμα, το οποίο έγινε, μετά την Καλντέρα στη Σαντορίνη, η εθνική ατραξιόν των καλοκαιρινών καρτ-ποστάλ. Παρόλα αυτά είναι γνωστό σε όλους ότι πρόκειται για λογιστικά τρικ κι εκτός λογικής υπολογισμούς, σε συνδυασμό με μέτρα όπως ανταποδοτικό-τέλος-της-ΝΕΡΙΤ-που-δεν-υπάρχει-για-να-τσοντάρετε-στο-πλεόνασμα. Όμως ποιος έχασε τη λογική του, για να τη βρει ο θεότρελος Σαμαράς;
Κανείς από τους σημερινούς πολιτικούς του συμμάχους στην Ευρώπη, δεν του έχει την παραμικρή εμπιστοσύνη. Θυμούνται ακόμη τα αντιμνημονιακά χρόνια της αντιπολίτευσης, ενώ αδυνατούν να κατανοήσουν πώς αυτό το πράμα αλλάζει τόσες απόψεις μέσα σε ελάχιστους μήνες και οι μαλάκες οι Έλληνες τον πιστεύουν.
Του κρατούν κακία γιατί ξέρουν ότι έχει χάσει τα λογικά του εδώ και πολύ καιρό. Κι επίσης, γιατί τον είδαν να ξαναβάζει δίπλα του τον μεγαλύτερο παπάρα που έχουν δει στα μάτια τους. Τον Βαγγέλη Βενιζέλο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου