Η τρόικα παγιδεύει την Κύπρο με την γνωστή συνταγή (Επίκαιρα 29-11-5/12/)

Αναρτήθηκε από τον/την leonidasvatikiotis  05/12/2012

ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ

Στο στόχαστρο το φυσικό αέριο και οι στρατηγικές δημόσιες επιχειρήσεις

Τρομακτικές είναι οι πιέσεις που δέχεται η πολιτική ηγεσία της Κύπρου για να αποδεχτεί και να υπογράψει το Μνημόνιο συνεργασίας που θα ανοίξει τον δρόμο για την δανειοδότησή της από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας. Όλες τις προηγούμενες εβδομάδες ξεδιπλώθηκε ένα όργιο πιέσεων με αποδέκτη τον πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας, Δημήτρη Χριστόφια, έτσι ώστε να ανάψει το πράσινο φως για τη υπογραφή του Μνημονίου παραμερίζοντας τις αντιστάσεις του, που περισσότερο σχετίζονταν με την υστεροφημία του μιας κι ούτε ο ίδιος θα είναι υποψήφιος στις προεδρικές εκλογές της 17^ης Φεβρουαρίου ούτε έχει ούτως ή άλλως ελπίδα να κερδίσει ο υποψήφιος του ΑΚΕΛ, Σταύρος Μάλας. Μια υποψηφιότητα η οποία από την πρώτη στιγμή που ανακοινώθηκε χαρακτηρίστηκε υποψηφιότητα ήττας.

Τον χορό των πιέσεων πρώτος τον έσερνε ο ηγέτης του κόμματος Δημοκρατικού Συναγερμός, Νίκος Αναστασιάδης, που με βάση όλες τις προβλέψεις θα είναι ο νικητής των ερχόμενων εκλογών και επόμενος πρόεδρος της Δημοκρατίας. Τα κίνητρά του για την ψυχολογική τρομοκρατία που ασκεί, επικαλούμενος τον κίνδυνο κατάρρευσης της οικονομίας, αδυναμίας πληρωμής συντάξεων και άλλα πολύ γνωστά στους Έλληνες πολίτες, είναι προφανή: Αυτό που θέλει είναι να ακυρώσει την στρατηγική του ΑΚΕΛ (το οποίο ναι μεν έφερε στην Κύπρο την Τρόικα αλλά δεν θέλει να οριστικοποιηθεί η συμφωνία μέχρι τις 17 Φεβρουαρίου) και το Μνημόνιο να υπογραφεί όσο το δυνατόν πιο σύντομα για να το χρεωθεί ο ίδιος ο Δ. Χριστόφιας. Σε αυτή την κατεύθυνση ο Ν. Αναστασιάδης, υπέρμαχος του Σχεδίου Ανάν το 2004, έφτασε να απειλήσει μέχρι και με ποινική δίωξη τον σημερινό πρόεδρο στην περίπτωση που καταρρεύσει η οικονομία. Όταν όμως θα καταρρεύσει λόγω του Μνημονίου, όπως συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα, τότε ποιος θα αναλάβει την πολιτική και ποινική ευθύνη;

Τραπεζικό πραξικόπημα

Ρόλο επιταχυντή στην διαδικασία υπαγωγής της Κυπριακής Δημοκρατίας σε καθεστώς Μνημονίου έπαιξε η απόφαση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας να διακόψει την ρευστότητα προς τις κυπριακές τράπεζες στις 20 Ιανουαρίου σε περίπτωση που δεν υπογραφεί το Μνημόνιο. Σε μια τέτοια περίπτωση οι κυπριακές τράπεζες – απόλυτα εξαρτημένες από την ΕΚΤ ελέω συμμετοχής στην ευρωζώνη και απεμπόλησης της νομισματικής ανεξαρτησίας – θα έχαναν την πρόσβαση στον μηχανισμό έκτακτης παροχής ρευστότητας του ELA, από τον οποίο χρηματοδοτούνται συστηματικά. Μόνο η Κύπρου Λαϊκή έχει πάρει 5,5 δισ. ευρώ από αυτό τον μηχανισμό, σύμφωνα με δημοσιεύματα. Τότε είναι που άρχισαν και τα όργανα περί επικείμενης χρεοκοπίας, αδειάσματος των ταμείων των τραπεζών, κλπ, κλπ. Κλίμα που στην συνέχεια εντάθηκε με αφορμή την απόφαση του οίκου αξιολόγησης Fitch να υποβαθμίσει την κυπριακή οικονομία, κατά δύο μάλιστα βαθμίδες, με την επίκληση των κινδύνων για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών! (Τέτοια αλληλεγγύη ούτε η Μαφία δεν δείχνει!) Αξιοποιώντας την απόφαση της ΕΚΤ ο υπουργός Οικονομικών Βάσος Σιαρλή και ο διοικητής της κεντρικής τράπεζας, Πανίκος Δημητριάδης, προχώρησαν σε ένα μίνι πραξικόπημα κι εν αγνοία της πολιτικής ηγεσίας, σύμφωνα με  δημοσιεύματα, συμφώνησαν με την Τρόικα την επίσπευση εφαρμογής του Μνημονίου, τουλάχιστον για τις τράπεζες.

Σε αυτό το σημείο αξίζει να υπογραμμίσουμε τους κινδύνους που αποδεδειγμένα πλέον δημιουργεί η περίφημη ανεξαρτησία των κεντρικών τραπεζών και η ανεξέλεγκτη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, καθώς αποκαλύπτεται ότι η θωράκισή της από την πολιτική εξουσία δεν διασφαλίζει απλώς και μόνο ότι θα λειτουργεί ανεξάρτητα από τις πολιτικές ηγεσίες, προς όφελος ενός γενικού καλού. Αυτό που κατάφερε η ανεξαρτητοποίηση των κεντρικών τραπεζών, όπως επιβλήθηκε επιτακτικά από την Συνθήκη του Μάαστριχτ κι ως προϋπόθεση για την υλοποίηση της Οικονομικής και Νομισματικής Ενοποίησης, είναι να λειτουργούν τελικά εναντίον της εκλεγμένης πολιτικής ηγεσίας, αποτελώντας ένα μηχανισμό επιβολής των πιο συντηρητικών σχεδίων στην οικονομία και την πολιτική! Έτσι, οι κεντρικές τράπεζες αποδείχθηκαν η πέμπτη φάλαγγα του πιο άγριου νεοφιλελευθερισμού.

Η υπαγωγή της Κύπρου σε καθεστώς Μνημονίου αποτελεί πολιτικό και οικονομικό σκάνδαλο λόγω του ότι τα χρηματοδοτικά προβλήματα του νησιού προέκυψαν όταν τα δημόσια οικονομικά λειτούργησαν σαν σωσίβια λέμβος για τις εμπορικές τράπεζες! Από τη στιγμή που ανέλαβε η Κύπρος το κόστος διάσωσης των τραπεζών, όπως ακριβώς συνέβη και στην Ιρλανδία, η τραπεζική κρίση πήρε την μορφή της δημοσιονομικής. Παρόλα αυτά το δημόσιο χρέος της Κύπρου δεν αυξήθηκε σε ανησυχητικό βαθμό και στο τέλος του 2011 παρέμενε στο 71,6% του ΑΕΠ (το οποίο ανερχόταν σε 17,8 δισ. ευρώ), όταν το δημόσιο χρέος της Γερμανίας ήταν 81,2% του ΑΕΠ. Το ποιος είναι ο μεγάλος ασθενής της Κύπρου φαίνεται πεντακάθαρα κι από την κατανομή του δανείου, που θα φτάσει τα 17,5 δισ. ευρώ. Όσο είναι σχεδόν το ΑΕΠ! Η μερίδα του λέοντος, 10 δισ. ευρώ, θα κατευθυνθούν στις τράπεζες, 6 δισ. για την αναχρηματοδότηση του χρέους και μόλις 1,5 δισ. για τα δημόσια οικονομικά. Από τη στιγμή όμως που είναι ηλίου φαεινότερο πως την κρίση στην Κύπρο την προκάλεσαν οι τράπεζες κι αυτές θα ευνοηθούν από το δάνειο, τα αιτήματα της Τρόικας για επιβολή άγριας λιτότητας με μειώσεις μισθών, κοινωνικών παροχών και αυξήσεις φόρων είναι εντελώς αδικαιολόγητα και προκλητικά, αποκαλύπτοντας ότι το ζητούμενο είναι να επιδεινώσουν την ζωή των εργαζομένων κι όχι να εξυγιάνουν τα δημόσια οικονομικά της Κύπρου.

Αρπαγή κοιτασμάτων και ΔΕΚΟ

Η Τρόικα ωστόσο τα θέλει όλα. Όχι μόνο την φτωχοποίηση των Κυπρίων, αλλά και τον πλούτο του νησιού. Αυτό αποκαλύπτεται από την επιμονή της να ιδιωτικοποιηθούν οι κρατικές επιχειρήσεις κι επίσης να περιέλθουν υπό τον έλεγχό της τα ενεργειακά κοιτάσματα της Κύπρου. Τα δύο αυτά αιτήματα – που αποκαλύπτουν ότι, όπως και στην Ελλάδα, η Τρόικα αποτελεί συγκαλυμμένο όργανο εξυπηρέτησης διεθνών οικονομικών και γεωπολιτικών συμφερόντων – είναι που δημιούργησαν κι ένα προσωρινό αδιέξοδο στις συνομιλίες κυβέρνησης και Τρόικας. Το βέτο συγκεκριμένα τέθηκε από τον υπουργό Εμπορίου, Νεοκλή Συλικιώτη, ο οποίος δήλωσε ότι δεν πρόκειται να εγκρίνει την υποθήκευση του πλούτου του νησιού, που σύμφωνα με συγκλίνουσες εκτιμήσεις και μιλώντας για το λεγόμενο οικόπεδο 12 υπολογίζεται σε 80 δισ. ευρώ (σχεδόν πέντε φορές το ΑΕΠ του νησιού) εκ των οποίων το 70% ανήκει στο κράτος. Το μέλημα της Τρόικας ωστόσο είναι τόσο τα κοιτάσματα όσο κι οι κυπριακές ημιδημόσιες επιχειρήσεις να περάσουν στην ιδιοκτησία των ευρωπαϊκών πολυεθνικών. Το σχέδιο αυτό προωθείται και δεν παρεμποδίζεται από την διατύπωση που συμφωνήθηκε στο Μνημόνιο και με βάση δημοσιεύματα ναι μεν δεν προκρίνεται άμεσα η ιδιωτικοποίηση, θα υλοποιηθεί ωστόσο αν το χρέος κριθεί μη βιώσιμο. Εδώ όμως έχουμε να κάνουμε με μια παραδοξολογία. Αν αυτή τη στιγμή, που το χρέος βρίσκεται σε πολύ χαμηλά επίπεδα με βάση τα πιο αυστηρά κριτήρια κρίνεται μη βιώσιμο και απειλητικό σε βαθμό να θεωρείται επιβεβλημένη η υπαγωγή σε καθεστώς Μνημονίου, είναι δυνατό να κριθεί βιώσιμο όταν θα έχει επιβαρυνθεί με ένα δάνειο που ισούται με το 100% του ΑΕΠ και θα έχει διπλασιαστεί; Προφανώς όχι! Η Τρόικα δέχτηκε να κάνει μια υποχώρηση, ξέροντας ότι ο χρόνος είναι με το μέρος της κι ότι αργά ή γρήγορα όταν η κυπριακή ηγεσία θα σέρνεται σαν ζητιάνος – όπως συμβαίνει σήμερα με την Ελληνική ηγεσία – εκλιπαρώντας για την …δόση της, τότε δεν θα έχει το σθένος να προβάλλει την παραμικρή αντίρρηση απέναντι στα αιτήματά της για ξεπούλημα των δημόσιων επιχειρήσεων σε γερμανικές ή άλλες ευρωπαϊκές πολυεθνικές.

Τέλος, πρέπει να υπογραμμιστούν οι τεράστιες ευθύνες που αναλαμβάνει το ΑΚΕΛ και προσωπικά ο ίδιος ο Δημ. Χριστόφιας αν τελικά υπογράψει το Μνημόνιο, καθώς η Τρόικα θα αποδειχθεί ο νέος, ο Τρίτος Αττίλας, που θα φέρει την διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Τα διακυβεύματα είναι τόσο σημαντικά που ο Δημ. Χριστόφιας δεν μπορεί να κρυφτεί πίσω από τις πιέσεις που ασκούνται, όσο ασφυκτικές κι αν είναι.