Ελλάς - Ιταλία... ασυμμετρία

 

 ΠΕΜΠTΗ, 28 Φεβρουαρίου 2013

 http://topontiki.gr

Σταύρος Χριστακόπουλος

Το αποτέλεσμα των εκλογών στην Ιταλία, σε πρώτη ανάγνωση, προκάλεσε στην ευρωζώνη τον φόβο ότι υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να γενικευθεί η αμφισβήτηση της στρατηγικής αντιμετώπισης της κρίσης, την οποία εκπόνησαν και εφαρμόζουν εντός και εκτός μνημονίων σε όλη την Ευρώπη η Γερμανία, η ΕΚΤ και η Κομισιόν με την «τεχνική» συνεπικουρία του ΔΝΤ. Όχι άδικα, αφού η κατάσταση πολλών χωρών της ζώνης του ευρώ, μεταξύ των οποίων της δεύτερης, τρίτης και τέταρτης οικονομίας της ζώνης, είναι από επικίνδυνη μέχρι δραματική.Έως τώρα οι αντιδράσεις των λαών σε μικρές χώρες, όπως η Ελλάδα, θεωρούνταν ασήμαντες, αφού η δυνατότητά τους να επηρεάσουν τη μοίρα της ευρωζώνης είναι απειροελάχιστη, εκτός αν αποφάσιζαν να γίνουν «καμικάζι» με συνέπειες ανυπολόγιστες. Όμως η εκλογική εκδήλωση οργής και απόρριψης τόσο της λιτότητας όσο και του πολιτικού συστήματος στην τρίτη οικονομία του ευρώ και την έβδομη του κόσμου είναι γεγονός παγκόσμιας σημασίας. Αυτή είναι μια προφανής ασυμμετρία μεταξύ Ελλάδας και Ιταλίας.

Σε πολλές αναλύσεις παγκόσμιας εμβέλειας ΜΜΕ και μεγάλων χρηματοοικονομικών οίκων ήταν μάλλον αναπόφευκτος ο παραλληλισμός μεταξύ του κινήματος του Μπέπε Γκρίλο και... του ΣΥΡΙΖΑ. Όμως, πέρα από το εκλογικό αποτέλεσμα, είναι προφανώς ασύμμετρη η «ταύτιση» ενός κινήματος του διαδικτύου με ένα παραδοσιακό κόμμα της Αριστεράς. Συνεπώς αυτή η συζήτηση μάλλον γίνεται για να περνάει η ώρα.

Η κύρια ασυμμετρία, όμως, μεταξύ Ελλάδας και Ιταλίας έγκειται στον τρόπο με τον οποίο πολιτεύτηκε για λογαριασμό της γείτονος ακόμη και ο τεχνοκράτης τραπεζίτης Μόντι, εκλεκτός κατά τα άλλα της Μέρκελ, ο οποίος κυριολεκτικά μαυρίστηκε στην κάλπη. Καμιά σχέση όχι μόνο με τον... ομότεχνό του Παπαδήμο, αλλά και με τους μέχρι τώρα πολιτικούς διαχειριστές της κρίσης στη χώρα μας.

Οι ουκ ολίγες ασυμμετρίες μεταξύ των δύο χωρών θα μπορούσαν ωστόσο να μετριαστούν, υπό την προϋπόθεση ότι η ανάγκη μιας συμμαχίας των χωρών του Νότου για την τιθάσευση της άγριας λιτότητας και των καταστροφικών συνεπειών της θα έφερνε όχι μόνο στο ίδιο τραπέζι, αλλά και στο ίδιο μετερίζι τις πολιτικές ηγεσίες τους. Δύσκολο, ίσως, αλλά όχι ανέφικτο.