Κύμα κυβερνητικών βουλευτών ξεκινούν καριέρα δημοσιογράφου

πολύφημος 2.0

στους τυφλούς βασιλεύουν οι μονόφθαλμοι

Μετά τα απανωτά χτυπήματα στην καθημερινή έγκυρη ενημέρωση του πολίτη, μια σειρά βουλευτών ετοιμάζουν βαλίτσες για τα τηλεοπτικά πλατό και τις αίθουσες σύνταξης εφημερίδων. Αφορμή στάθηκε η τάση όλο και περισσότερων δημοσιογράφων να αφήνουν τα μικρόφωνα για να πιάσουν τα βουλευτικά έδρανα.

Ο Ανδρέας Λοβέρδος είναι έτοιμος να παραιτηθεί και να ασχοληθεί με το ιατρικό ρεπορτάζ των Νέων, ενώ σε περίπτωση που ο Άρης Σπηλιωτόπουλος αποτύχει να εκλεγεί δήμαρχος Αθηναίων έχει ήδη κλείσει θέση στο πολιτιστικό ρεπορτάζ της Espresso. Σχεδόν βέβαιη θεωρείται η παρουσία του Μιχάλη Ταμήλου στη Δίκη της Δευτέρας του Σκάι.

Αφορμή της αγανάκτησης των Ελλήνων βουλευτών στάθηκε η απόφαση της Μαρίας “μίλησα ακόμη και με τον Θεό” Σπυράκη να κατέβει υποψήφια για την ευρωβουλή με την Νέα Δημοκρατία. Η δημοσιογράφος του Μέγκα που εδώ και χρόνια κάλυπτε το ρεπορτάζ της ΝΔ με αντικειμενικότητα και ανιδιοτέλεια, αποφάσισε να αποδεχτεί την πρόταση του Αντώνη Σαμαρά και να αφήσει στην άκρη το λειτούργημα της ενημέρωσης.

Σύμφωνα με πληροφορίες, η επιλογή της ενισχύθηκε μετά την αποκλειστική συνέντευξη που πήρε από τον Ζαν Κλοντ Γιούνκερ σε ένα από τα ταξίδια της στις Βρυξέλλες. Ο Λουξεμβουργιανός πολιτικός εντυπωσιάστηκε από την αγγλική προφορά της και της πρότεινε να κάτσει μόνιμα στο Βέλγιο, μιας και γνωρίζει πολύ καλά ότι στην Ελλάδα το ταλέντο της χαραμίζεται.

Ένας μετά τον άλλον οι δημοσιογράφοι που καλύπτουν ένα συγκεκριμένο κόμμα εντάσσονται στα ψηφοδέλτιά του, γεγονός το οποίο επιβεβαιώνει τον κανόνα ότι η δημοσιογραφία έχει γεμίσει δημοσιοσχεσίτες και υποψήφιους πολιτικούς.

Δεν λέω ότι είναι κακό να πολιτεύεσαι. Ο καθένας έχει δικαίωμα να το κάνει. Το κακό είναι ότι προσπαθείς να πείσεις από τη μία μέρα στην άλλη ότι ολόκληρη η καριέρα σου δεν χτίστηκε πάνω στα δελτία τύπου που βαφτίζεις “ρεπορτάζ”, με όνειρο να κερδίσεις μια μέρα τη θέση σου σε κάποιο ψηφοδέλτιο.

Πολλοί είναι εκείνοι που θίγονται από το σύνθημα “αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι”, επειδή δεν θέλουν να τους βάζουμε όλους στο ίδιο καζάνι. Πώς ορίζεται όμως κάποιος ο οποίος με την ταμπέλα του δημοσιογράφου προσπαθεί να σε πείσει ότι είναι αντικειμενικός όταν κατεβαίνει υποψήφιος με το κόμμα που καλύπτει δημοσιογραφικά εδώ και χρόνια;

Αυτό το πράγμα δεν λέγεται δημοσιογραφία, αλλά δημόσιες σχέσεις.

Μέρα με τη μέρα η δημοσιογραφία στην Ελλάδα αποδεικνύει την ανυπαρξία της. Ο χώρος φτύνει ότι δεν του κάνει, τσακώνεται με την κοινωνία όταν νοιώθει ότι θίγονται ακόμη και τα χειρότερα φερέφωνά του υπό το φόβο μην πάρει η μπάλα τα αγαπημένα του παιδιά και κουνάει το δάκτυλο σα να μιλάει σε ανθρώπους των σπηλαίων.

Φυσικά, δεν παραβλέπεται το γεγονός ότι ένας συγκεκριμένος εκδοτικός όμιλος και ένα μόνο κανάλι τροφοδοτεί εδώ και χρόνια με υποψηφίους βουλευτές τη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ. Άλλωστε, όταν στα μέσα αυτά οποιαδήποτε αναφορά σε εσωκομμάτικα ζητήματα που καίνε οδηγεί στον παραγκωνισμό ή την απόλυση κι ο επιλεκτικός αποκλεισμός ειδήσεων γίνεται κανόνας, δεν προκαλεί καμία εντύπωση μια ακόμη υποψηφιότητα ενός δημοσιογράφου τους.

Είναι βέβαια πολύ λυπηρό να χάνεις μετά από τόσα χρόνια στην αντιπολίτευση το “προνόμιο” του “κυβερνητικού ρεπόρτερ” ρισκάροντας το μαύρο της κάλπης, όμως είναι αποδεδειγμένα βέβαιο πως αν κάτι πάει στραβά στις 25 Μαΐου μια ξεχωριστή θέση στη ΝΕΡΙΤ του Παντελή Καψή περιμένει την συμπαθέστατη Μαρία.

(Σε συνθήκες μαζικής διάλυσης μοναδικό όπλο στα χέρια των πολλών είναι η αλήθεια. Αποστολή λίγων κι εκλεκτών ήταν και παραμένει η απόκρυψη και η διαστρέβλωση της μέχρι να επέλθει μαζική απογοήτευση και παραίτηση. Κι όποιος κάνει καλά αυτή τη δουλειά, ανταμοίβεται).