«Η
πόλωση στην Ελλάδα αντανακλά την κατάρρευση των καθεστωτικών κομμάτων»
λέει στην «Εφ.Συν.» ο Βρετανός στοχαστής, ο οποίος βλέπει «ανοιχτό» το
πολιτικό παιχνίδι στη χώρα μας. Προσθέτει ότι η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ
δείχνει το βάθος της κρίσης, αλλά και το μέγεθος της αντίστασης, ενώ
προτείνει «ενιαίο μέτωπο» των δημοκρατικών δυνάμεων για την αντιμετώπιση
της Χρυσής Αυγής.
-Η κρίση χρέους έχει διαδοθεί από την Ελλάδα σε όλη την
Ευρώπη, απειλώντας την ίδια την ύπαρξη της ευρωζώνης. Ποιο είναι το
μέλλον;
Επιφανειακώς η κατάσταση έχει σταθεροποιηθεί σχετικά, κυρίως λόγω της
διαβεβαίωσης του Μάριο Ντράγκι ότι θα κάνει ό,τι πρέπει για να σωθεί το
ευρώ. Ωστόσο δεν έχουν ληφθεί συγκεκριμένα μέτρα που να κάνουν πράξη
αυτή τη διαβεβαίωση και έτσι τα υφέρποντα προβλήματα επιβάλλουν τη
συνεχιζόμενη λιτότητα σε Ελλάδα και Πορτογαλία, η οποία συρρικνώνει την
οικονομία ταχύτατα. Αυτή η πραγματικότητα δεν έχει αλλάξει. Γι” αυτό
είναι πολύ πιθανό τα πράγματα να αποσταθεροποιηθούν και πάλι.
-Στην Ελλάδα βλέπουμε μια έντονη πολιτική πόλωση μεταξύ της
τρικομματικής κυβέρνησης και της Αριστεράς, συχνά με δηλώσεις που
παραπέμπουν απeυθείας στην εποχή του εμφυλίου πολέμου. Ποιες προοπτικές
βλέπετε εσείς υπ” αυτές τις συνθήκες;
Η πόλωση αντανακλά την κατάρρευση των καθεστωτικών κομμάτων. Η Ν.Δ.
τα καταφέρνει καλύτερα από το ΠΑΣΟΚ, αλλά σε κάθε περίπτωση και οι δύο
μετρούν τεράστιες απώλειες στη βάση τους. Αυτό δημιουργεί τον χώρο για
την άνοδο της άκρας δεξιάς, της Χρυσής Αυγής, αλλά και την ταχύτατη
άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ και της ριζοσπαστικής Aριστεράς. Πρόκειται για μια
κατάσταση που δεν μπορεί να διαρκέσει για πάντα και νομίζω ότι οι
βασικές πιθανότητες είναι δύο: πρώτον, η παρούσα κυβέρνηση να
καταρρεύσει λόγω των οικονομικών προβλημάτων, των εσωτερικών της
αντιθέσεων και της αντιπολίτευσης στους δρόμους και αυτό να ανοίξει τον
δρόμο για την εξουσία στον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος θα βρεθεί σε πολύ δύσκολη
θέση. Η άλλη πιθανότητα είναι σιγά σιγά η κατάσταση να γίνει πιο
σταθερή, αλλά αυτή η σταθεροποίηση να έχει τεράστιο ανθρώπινο κόστος,
καθώς θα γίνει με τους όρους της τρόικας.
-Ορισμένες δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πιθανώς στις
επόμενες εκλογές να είναι πρώτο κόμμα. Εσείς έχετε χαρακτηρίσει αυτό το
κόμμα ως «ακόμη μία εκδοχή του αριστερού ρεφορμισμού». Τι ακριβώς
σημαίνει αυτό;
Με αυτό τον χαρακτηρισμό δεν απαξιώνω τον ΣΥΡΙΖΑ, απλώς τον τοποθετώ
στο φάσμα των πολιτικών δυνάμεων. Οταν μιλώ για αριστερό ρεφορμισμό
εννοώ ένα κόμμα που στηρίζεται στην οργανωμένη εργατική τάξη και τα
κοινωνικά κινήματα, το οποίο μπορεί να έχει μια ριζοσπαστική ρητορική
και το συγκεκριμένο του πρόγραμμα αποσκοπεί στη μεταρρύθμιση του
καπιταλισμού, αντί να στοχεύει σε μιαν άλλου τύπου κοινωνία. Τα αριστερά
ρεφορμιστικά κόμματα είναι πολύ αδύναμα στην Ευρώπη. Το γεγονός ότι ένα
απ” αυτά ενισχύεται τόσο πολύ στην Ελλάδα, είναι μια ένδειξη όχι μόνο
της έκτασης της κρίσης, αλλά και του επιπέδου της αντίστασης: δείτε τις
γενικές απεργίες, τις διαδηλώσεις, τα συλλαλητήρια κ.λπ. Αυτό το κλίμα
γιγάντωσε τόσο γρήγορα τον ΣΥΡΙΖΑ. Η άνοδος αυτού του κόμματος δεν έχει
να κάνει πρωταρχικά με την ηγεσία ή το πρόγραμμα που διαθέτει, αλλά με
τον τρόπο που η κρίση και η αντίσταση συνέτριψαν τη βάση των
καθεστωτικών κομμάτων και πόλωσαν τον κόσμο προς τα αριστερά.
-Ο Αλέξης Τσίπρας έχει απευθύνει κάλεσμα για μια κυβέρνηση
της Αριστεράς, αλλά το ΚΚΕ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ το απέρριψαν. Υπό ποιους όρους
μπορεί να επιτευχθεί μια αριστερή κυβέρνηση ως απάντηση στα προγράμματα
λιτότητας και στην κοινωνική καταστροφή;
Υπάρχουν πολλά θέματα πάνω στα οποία θα μπορούσε να ενωθεί η
Αριστερά, όπως προτάσεις για τη μεγαλύτερη κινητοποίηση κατά της Χρυσής
Αυγής και των αντιμεταναστευτικών πολιτικών της κυβέρνησης, χωρίς να
υπάρχει συμφωνία σε κυβερνητικό πρόγραμμα. Στο θέμα της προγραμματικής
ενότητας, βασικό πρόβλημα είναι ο βαθύς σεκταρισμός του ΚΚΕ, το οποίο
απαιτεί να πάνε όλοι προς αυτό. Δεν πρόκειται για σοβαρή θέση. Το
δεύτερο πρόβλημα είναι η ασάφεια της στρατηγικής του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ, ο
οποίος λέει ότι θα καταργήσει το Μνημόνιο και θα αναστρέψει τη
λιτότητα, αλλά θέλει να το κάνει αυτό στη βάση διαπραγμάτευσης εντός της
ευρωζώνης. Ομως η απόρριψη του Μνημονίου προϋποθέτει μια ευθεία
αντιπαράθεση με την τρόικα. Η λογική μιας τέτοιας αντίστασης θα άρχιζε
να σπρώχνει την Ελλάδα εκτός ευρωζώνης.
-Τι συνέπειες έχει αυτή η στάση;
Δεν εννοώ πως ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να πει ότι πρώτη του προτεραιότητα
είναι να εγκαταλείψει το ευρώ, αλλά θα πρέπει να προετοιμάζει τους
πολίτες για το είδος της αντιπαράθεσης που θα αντιμετώπιζε μια αριστερή
κυβέρνηση, γιατί διαφορετικά θα βρουν μπροστά τους τα μέσα ενημέρωσης,
τις Βρυξέλλες, το Βερολίνο, τη Φραγκφούρτη και την Ουάσινγκτον που θα
καταγγέλλουν την «ανεύθυνη κυβέρνηση». Και τότε αυτή η κυβέρνηση θα
αποσυντίθετο πολύ γρήγορα.
-Πώς μπορεί να αντιμετωπιστεί ένα νεοναζιστικό και ρατσιστικό
κόμμα όπως η Χρυσή Αυγή από την Αριστερά και τους δημοκρατικούς
πολίτες;
Κατά πρώτον, είμαι ελληνικής καταγωγής, ο πατέρας μου ήταν στο ΕΑΜ
κατά τη διάρκεια του αντιφασιστικού πολέμου και είναι φοβερό να βρίσκει
υποστήριξη σήμερα ένα καθαρά ναζιστικό κόμμα Νομίζω ότι η ιστορική
εμπειρία της μάχης κατά του φασισμού μπορεί να είναι αρνητική, όπως
έδειξε η περίπτωση της Γερμανίας, όπου η έλλειψη ενότητας της Αριστεράς
οδήγησε στην άνοδο του Χίτλερ, αλλά, επίσης, και θετική, όπως για
παράδειγμα εδώ στην Αγγλία, με την καμπάνια της Αντιναζιστικής Ενωσης
εναντίον του ναζιστικού κόμματος. Αυτό που έγινε εδώ ήταν ένα πολύ πλατύ
ενιαίο μέτωπο, το οποίο κατόρθωσε να ενώσει όλη την Αριστερά, από την
ακροαριστερά μέχρι και το Εργατικό Κόμμα, αλλά και τα συνδικάτα. Αυτό
όχι στη βάση συνθημάτων του στιλ «οι ναζί είναι κακοί» ή «όλοι μαζί
αδελφωμένοι» κ.λπ., αλλά στη βάση της κινητοποίησης στους δρόμους.
Χρειάζεται ένα αποφασισμένο μαζικό κίνημα για να τους αντιμετωπίσει. Σ”
αυτό πρέπει να συμβάλουν όλες οι δυνάμεις: από τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ, την
ΑΝΤΑΡΣΥΑ, τμήματα του ΠΑΣΟΚ.
-Πώς βλέπετε την επιλογή του Ντέιβιντ Κάμερον να υποστηρίξει ένα δημοψήφισμα για την Ευρώπη;
Ο Κάμερον είναι σε πολύ δύσκολη θέση. Ορισμένοι από τους δεξιούς
θατσερικούς μισούν την Ευρωπαϊκή Ενωση και έτσι τον πιέζουν σ” αυτό το
θέμα. Από την άλλη, η ολοκλήρωση της ευρωζώνης με τη φορολογική Συνθήκη
βοηθά τους δεξιούς να πουν: «κοιτάξτε, οδηγούμαστε προς ένα ομοσπονδιακό
κράτος, το οποίο δεν θέλουμε». Ο Κάμερον προσπαθεί να ισορροπήσει. Δεν
θέλει πραγματικά να φύγει από την Ε.Ε., γιατί η βρετανική οικονομία
βασίζεται στο διεθνικό κεφάλαιο και θα καταστρεφόταν σε μια τέτοια
περίπτωση, αλλά προσπαθεί να μπλοκάρει την εξέλιξή της. Γι” αυτόν τον
λόγο πρότεινε δημοψήφισμα. Αυτό όμως είναι πολύ επικίνδυνο. Η Γερμανία
και η Γαλλία έχουν άλλα πράγματα να τους ανησυχούν απ” ό,τι η Βρετανία
και έτσι ίσως δεν έχουν διάθεση να διαπραγματευτούν. Και τότε τι θα πει ο
Κάμερον; Οτι εγκαταλείπει την Ε.Ε.; Παίζει ένα πολύ επικίνδυνο
παιχνίδι.
……………………………………………………………………………………………………………………………………..
WHO IS WHO
Γεννημένος το 1950 από πατέρα Ελληνα και μητέρα Βρετανίδα, ο
Αλεξ Καλλίνικος είναι σήμερα καθηγητής Ευρωπαϊκών Σπουδών στο King’s
College του Λονδίνου. Παράλληλα εκδίδει την πολιτική επιθεώρηση
«International Socialism», είναι συγγραφέας δεκάδων βιβλίων, ενώ
δραστηριοποιείται και πολιτικά όντας μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του
βρετανικού Socialist Workers Party (SWP).
04/02/2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου