Oι κλώνοι του Κύκλωπα

 7-2-2013
 http://www.enikos.gr

 Στάθης


             
   Εξ όσων γνωρίζω, μόνον το τουρκικό Σύνταγμα προβλέπει, διατάσσει και αναγκάζει τους Τούρκους πολίτες (εν προκειμένω υπηκόους) να αγαπούν την Τουρκία και να δηλώνουν υπερήφανοι που είναι Τούρκοι.
Το δικό μας Σύνταγμα καθώς κι άλλα Συντάγματα των χωρών που κατοικούν εντεύθεν του 19ου αιώνα, πάλι εξ όσων γνωρίζω, αφήνουν τα θέματα αυτά στην ελεύθερη βούληση των πολιτών και στην τήρηση των νόμων.
Με έναν λόγο εις ό,τι αφορά εμάς τους Γραικούς, Ρωμιούς, ου μην και Ελληνες καλούμενους, το Σύνταγμά μας επαφίεται εις όσα αφορούν την τήρησή του στο φιλότιμό μας, στο

φιλότιμο του λαού. Στην αυτογνωσία του. Ο οποίος λαός, ως γνωστόν, όταν συν-ίσταται (εξ ου και Σύνταγμα) οργανωμένος πολιτικώς, παύει να αποτελεί μάζα ή όχλο και συγκροτεί δήμο με την αρχαία έννοια της λέξης, δηλαδή πολιτικό σώμα πολιτών που προαιρείται το ίδιο το πολίτευμά του (εξ ου και δημο-κρατία), ορίζοντας, επίσης το ίδιο, με νόμους
τον τρόπο του συνανήκειν (σε κράτος), του συνυπάρχειν (σε κοινωνία) καθώς και τον τρόπο του αυτεξούσιου του έθνους, της αυθεντίας του λαού και της ασυλίας της πατρίδας. Αυτά που λέμε λαϊκή κυριαρχία και εθνική ανεξαρτησία.
Συνεπώς είναι δικαίωμα του κάθε Ελληνα πολίτη να αγαπά ή να μην αγαπά την πατρίδα του, αλλά δεν δικαίωμά του να την προδίδει.
Επίσης είναι δικαίωμα του κάθε Ελληνα πολίτη να αγαπά ή να μισεί ή να μη μισεί τους άλλους και τις πατρίδες τους, αλλά δεν είναι δικαίωμά του να θέτει σε κίνδυνο με τη στάση του (και τις πράξεις του) το κοινό και δημόσιο συμφέρον, έτσι όπως κάθε φορά
το προσδιορίζει με την ψήφο του ο ελληνικός λαός.
Στο πλαίσιο λοιπόν των αστικών ελευθεριών του τρέχοντος πολιτεύματος, κάθε πολίτης έχει το δικαίωμα να είναι πατριώτης ή άπατρις, εθνικιστής, κοσμοπολίτης, κομμουνιστής, σοσιαλιστής, δημοκράτης, βασιλόφρων, διεθνιστής, αναρχικός, ιδιώτης, θρησκευόμενος και ό,τι άλλο
η παιδεία του, η ιδεολογία του, η αγωγή του, οι αρχές του ή οι επιλογές του του υπαγορεύουν. Αλλά
αν έχει ο καθένας το δικαίωμα να είναι ό,τι θέλει ή δηλώνει (κοινώς να αυτοπροσδιορίζεται), δεν έχει το δικαίωμα να υποτάσσει στην επιλογή του τους άλλους (αυτό θα ήταν φασισμός), παρά να διαλέγεται και να μάχεται πολιτικώς υπέρ των θέσεών του, εν σχέσει με τις θέσεις των άλλων (αυτό είναι η δημοκρατία), με το αποτέλεσμα αυτής της διαμάχης (γνωστής κι ως ταξικής πάλης) να προσδιορίζει τον ταξικό συσχετισμό της δημοκρατίας,
με το κέντρο βάρους της να μετατοπίζεται, αναλόγως των πολιτικών δυνάμεων που εκφράζουν την ταξική πάλη, από το ολιγαρχικό στο φιλολαϊκό ή το αντίστροφο - και
πάντα αναλόγως των επιλογών του λαού. Τώρα οι όροι και οι συνθήκες κάτω απ’ τις οποίες κάνει τις επιλογές του ο λαός είναι μια άλλη μεγάλη ιστορία - όχι της παρούσης.
Οπως είναι και μια άλλη μεγάλη ιστορία, επίσης όχι της παρούσης, οι παράγοντες που μάρνανται ή συγκλίνουν στη διαμόρφωση του κάθε πολίτη, αγωγή, εκπαίδευση, περιβάλλον, είτε μέσα από θεσμούς, όπως η οικογένεια ή το σχολείο, είτε όχι.
Τα τελευταία χρόνια μέσα από μεικτούς γάμους Ελλήνων με αλλογενείς ή γάμους αλλοδαπών μεταξύ τους, που έχουν μεταναστεύσει, ζουν, εργάζονται και προκόβουν (ή δεν τα καταφέρνουν) στον τόπο μας, έχουν γεννηθεί πολλά παιδιά.
Αυτά τα παιδιά πηγαίνουν στα ελληνικά σχολεία, μετέχουν της «ελληνικής παιδείας» (όπως κι αν την έχουμε καταντήσει), είναι δηλαδή κι αυτά Ελληνάκια, αλλά Β’ Εθνικής. Διότι δεν απολαμβάνουν της ελληνικής ιθαγένειας.
Γιατί;
Ολοι συμφωνούμε (εκτός απ’ τους φασίστες οποιασδήποτε μορφής, εθνικιστή, ρατσιστή, μισάνθρωπου ή αμαθούς) ότι το θέμα του έθνους (και συνεπώς της εθνικής ταυτότητας) δεν βασίζεται σε πρωτόγονες έννοιες όπως του αίματος, ούτε καν αρχαϊκές όπως της φυλής, αλλά στον εκάστοτε πολιτικό προσδιορισμό του συνανήκειν.
(Στο σημείο αυτό να σημειώσω ότι κάθε προσπάθεια να αντιμετωπίσει κανείς τον ατταβισμό των φασιστών για το αίμα ή τον μύθο είναι εφάμιλλη με την προσπάθεια να αντιμετωπίσει κανείς την ευήθεια.)
Τα παιδιά λοιπόν που γεννιούνται στην Ελλάδα από γονείς μετανάστες ή γάμους μεικτούς, που μαθαίνουν τα ελληνικά γράμματα, που αύριο (ή ήδη από σήμερα βγαίνουν και) θα βγουν στην παραγωγή, τα παιδιά αυτά που ως Ελληνες θα βοηθούσαν στην αντιμετώπιση του δημογραφικού προβλήματος της χώρας, έχουν κάθε δικαίωμα, όπως κάθε άλλο Ελληνόπουλο, να αγαπούν ή να μην αγαπούν, ακόμα και να μισούν την Ελλάδα. Εχουν κάθε δικαίωμα, όπως κάθε άλλο Ελληνόπουλο, να γίνουν πατριώτες, δεξιοί, αριστεροί, απάτριδες ή κοσμοπολίτες. Χριστιανοί, μουσουλμάνοι, άθεοι ή χιλιαστές.
Εν τούτοις έρχεται το Συμβούλιο της Επικρατείας και προκειμένου να δοθεί η ιθαγένεια σε αυτά τα παιδιά, τα καλεί να αποδείξουν τους δεσμούς τους με τη μητέρα πατρίδα!
Παράξενο!
Η πατρίδα δεν σε αγαπάει, αν την αγαπάς. Οφείλει να σε αγαπάει. Ούτε μπορείς να ζητάς απ’ τα παιδιά που γεννιούνται εδώ να αποδείξουν τους δεσμούς τους μαζί της, όταν δεν το ζητάς από όλα τα παιδιά. Για παράδειγμα, ουδείς ζήτησε απ’ τους σεβαστούς δικαστές όταν ήταν παιδιά να αποδείξουν οποιαδήποτε ψυχική ή άλλη σχέση με ο,τιδήποτε.
Ποιο είναι το κριτήριο των δεσμών με την πατρίδα για ένα παιδί, πριν καν δώσει τον «όρκο του πολίτη»;
Και εις ποίαν αγωγή ελευθερίας το εκπαιδεύει η πολιτεία, όταν του ζητά οποιουδήποτε τύπου δήλωση (έστω «ψυχικού δεσμού»), ενώ τη θεωρεί αυτονόητη για τα άλλα παιδιά, χωρίς να τα εξευτελίζει ζητώντας τους να περάσουν κάτω απ’ τα Καυδιανά Δίκρανα μιας προσδιορισμένης απροσδιοριστίας.
Τι πάει να πει «ψυχικός δεσμός»;
Ποιο πιστοποιητικό την πιστοποιεί;
Πόσα Ελληνόπουλα που διέθεταν ως αυτονόητο αυτό το «πιστοποιητικό» δεν αρνήθηκαν όταν ενηλικιώθηκαν κάθε σχέση με τον ελληνισμό, την ελληνικότητα ή, ακόμα χειρότερα, πούλησαν ή πρόδωσαν την πατρίδα τους;

Μετέχει, ας πούμε, των ελληνικών γραμμάτων και διακρίνεται για την ελληνικότητά του ο κ. Κασιδιάρης όταν βαράει γυναίκες και εξετάζεται για την ελληνικότητά του ένα παιδί που, προκειμένου να αποφασίσει για όλα αυτά είτε ως έφηβος είτε ως πολίτης, η ιθαγένεια πρέπει να συνιστά προϋπόθεση κι όχι διάκριση.
Βεβαίως, η πλειοψηφία (περί το προκείμενο) του Συμβουλίου της Επικρατείας δικαιούται να εμφορείται από συντηρητικές, δεξιές, ακόμα και ακροδεξιές αντιλήψεις και, αναλόγως, να τις διατυπώνει και να τις εισηγείται.
Αυτό ακριβώς το δικαίωμα έχουν κι αυτά τα παιδιά που τους ζητείται να αποδείξουν τους «ψυχικούς τους δεσμούς» με την Ελλάδα. Εχουν
κάθε δικαίωμα να γίνουν δεξιά, συντηρητικά, αναρχικά, δημοκρατικά, έχουν δικαίωμα να μην αποκτήσουν ποτέ ψυχικούς δεσμούς με μια χώρα μητριά ή να τη λατρέψουν και να την υπερασπισθούν σαν μάνα.
Αυτό νομίζω ότι προβλέπει το Σύνταγμά μας για τους Ελληνες και όχι ό,τι προβλέπει το τουρκικό Σύνταγμα για τους Τούρκους.

Ελληνες με το στανιό δεν γίνονται. Ούτε η Ελλάδα θέλει τέτοιους Ελληνες, μαθημένους στην υποταγή (φέρ’ ειπείν για να πάρουν την ιθαγένεια) εξ απαλών ονύχων.
Το πώς θα τιμήσει ή θα ατιμάσει ο καθένας το δικαίωμα του Ελληνα πολίτη είναι δικιά του δουλειά και (προ)αίρεση. Και πάντως η απονομή της ιθαγένειας ως προϋπόθεσης αυτών των πολιτικών δικαιωμάτων δεν είναι προνόμιο κάποιων Τιμητών.

Τους Τιμητές, εάν ενθυμούμαι καλώς, τους έφαγε (με αηδία κατά την κατάποση) το μαύρο σκοτάδι της Ιστορίας εδώ και αιώνες...