Φτάσαμε αδιέξοδο

13 Μαρ, ’13
http://pitsirikos.net

Ξεκινάω να σου γράψω και δεν ξέρω για ποιο πράγμα να μιλήσω πρώτα από όλα.Ίσως αυτά που θα σου πω να είναι ειπωμένα πολλές φορές, όμως είναι λογικό σε μία εποχή κρίσης να εμφανίζονται συνεχώς οι ίδιες σκέψεις και τα ίδια ερωτήματα. Είπα να μην σου μιλήσω για τον κοινωνικό διχασμό, αλλά πως να μη μιλήσω γι’ αυτό όταν μία ολόκληρη κοινωνία εγκλωβισμένη στη λογική της ιδιοτέλειας, τοποθετεί το προσωπικό συμφέρον πάνω από το συλλογικό, βλέποντας εχθρούς δίπλα της και όχι από πάνω της.Πώς να γίνουν κοινοί αγώνες, πώς να στηρίξει ο ένας τον άλλον όταν η κοινωνία διασπάται σε μικρές ομάδες ανάλογα με τις επιδιώξεις της κάθε ομάδας;

Είπα να μην σου μιλήσω για την παθητικότητα της κοινωνίας αλλά πως να μην μιλήσω γι’ αυτό όταν ένας ολόκληρος λαός περνά τα πάνδεινα ωστόσο διαλέγει να σωπάσει σε μία ανόητη προσπάθεια να περισώσει ότι του έχει απομείνει. Εγκλωβισμένος στη λογική της ανάθεσης, αναθέτει ακόμη και την οργή του, είτε σε ανεγκέφαλους φασίστες, είτε σε υποτιθέμενους μεσσίες, ξεχνώντας πως κινητήριος μοχλός για την αλλαγή είναι ο ίδιος.

Η ιστορία δείχνει πως η ροή των πραγμάτων αλλάζει μόνο μέσα από συλλογικές δράσεις, μέσα από τη δημιουργική τάση των μαζών. Αλλά πως να αντιδράσει όταν λέξεις όπως ελευθερία, επανάσταση, αλληλεγγύη έχουν δαιμονοποιηθεί στο μικροαστικό μυαλό του μέσου πολίτη;

Είπα να μην σου μιλήσω για τον εκφασισμό της κοινωνίας μας, αλλά πως να μην σου μιλήσω γι΄ αυτό όταν πρακτικές φασιστικές γίνονται όχι μόνο ανεκτές αλλά και σε πολλές περιπτώσεις επικροτούνται από ένα τεράστιο μέρος της κοινωνίας. Κράτος και παρακράτος συμπορεύονται μαζί, καταστέλλουν, ξυλοκοπούν και εξαφανίζουν κάθε εστία αντίστασης.

Και πώς αντιδρά η κοινωνία, συνεχίζει να στηρίζει μία κυβέρνηση άκρως φασιστική, η οποία επικαλούμενη τη νομιμότητα επιβάλλεται σε ένα ολόκληρο λαό. Δεν μας απαντάει κανείς, πώς γίνεται οι νόμοι πάντα να στηρίζουν αυτούς πού έχουν άδικο.

Είπα να μην σου μιλήσω για την ηλιθιότητα που μας δέρνει, αλλά πώς να μη σου μιλήσω γι΄αυτό όταν η ηλιθιότητα είναι η μεγαλύτερη παθογένεια του ελληνικού κράτους.Όταν καθημερινά ακούς να λένε σε συζητήσεις, (καλά τα κάνανε μωρέ τα τσογλάνια, αναρχικοί ήτανε, αυτοί οι βρομιάρηδες οι μετανάστες φταίνε γι’ όλα, η αριστερά ευθύνεται γι’ αυτή την κατάντια, αν δεν υπήρχαν οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν θα ήμασταν σε αυτήν την κατάσταση, ε ρε μια χούντα που χρειάζεται), καταλαβαίνεις πως κάτι πάει στραβά με αυτήν την κοινωνία.

Ίσως για αυτήν την ηλιθιότητα να ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό η έλλειψη παιδείας και καλλιέργειας, ωστόσο ένα ίχνος λογικής θα μπορούσε να εξαφανίσει αυτές τις απόψεις.

Έχουμε φτάσει σε αδιέξοδο, μία κοινωνία αποξενωμένη, μίζερη, απάνθρωπη. Όποιος δεν νιώθει την μελαγχολία, την μοναξιά , τη θλίψη ίσως να έχει αποκτηνωθεί πλήρως. Κουράστηκα να κλείνομαι στον εαυτό μου, κουράστηκα να περιμένω να ζήσω, κουράστηκα να είμαι συνέχεια θλιμμένος.

Η μόνη λύση φαντάζει πλέον η μετανάστευση, η φυγή από αυτήν την αρρωστημένη κατάσταση. Πάμε να φύγουμε από αυτήν την πόλη , δε βλέπεις πως μας στρίμωξαν για τα καλά, απ’ το δικό μας χέρι τίποτα δεν περνά, λέει ο Σωκράτης Μάλαμας σε ένα τραγούδι του, το οποίο σήμερα φαντάζει πιο επίκαιρο από ποτέ.

Δεν σου ζητώ να το δημοσιεύσεις, ξέρω πως είναι δύσκολο να δημοσιεύεις όλα όσα σου στέλνουν.

Ένας φοιτητής δημοσιογραφίας.

(Αγαπητέ φίλε, λίγο πολύ, τα ίδια συναισθήματα και τις ίδιες σκέψεις έχουμε. Αλλά το παλεύουμε. Γιατί η ζωή είναι αγώνας. Πάντως, τον Σωκράτη Μάλαμα τον είδα πριν δυο τρεις μέρες στο Θησείο. Χαμογελαστό.)