http://www.efsyn.gr
Του Ελισαίου Βαγενά*
Το ζήτημα της ΑΟΖ (Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη) έχει μπει για τα καλά, σαν ταύρος σε υαλοπωλείο, στις διακρατικές σχέσεις, όχι μονάχα της χώρας μας, αλλά συνολικότερα του σύγχρονου κόσμου. Κίνα – Ιαπωνία «ακονίζουν» διπλωματικά, πολιτικά και στρατιωτικά μαχαίρια για τα νησάκια Ντιαογιού (στα κινεζικά), Σενκάκου (στα ιαπωνικά), όπως άλλωστε κι η Ρωσία στην Αρκτική, σε κόντρα με ΗΠΑ κι άλλες χώρες.
Θα μπορούσε να ξεφύγει η περιοχή μας; Οχι, βέβαια! Στη σημερινή καπιταλιστική πραγματικότητα εταιρείες ενεργειακά μεγαθήρια, κράτη, ιμπεριαλιστικοί συνασπισμοί συγκρούονται για πηγές ενέργειας, μερίδια αγορών, δρόμους περάσματος εμπορευμάτων και αγωγούς ενέργειας. Μάχη αδυσώπητη! Μάχη δισεκατομμυρίων, που προκαλεί σοβαρές αιματοχυσίες, όπως βλέπουμε στη Συρία. Γιατί, βέβαια, εμείς δεν είμαστε από εκείνους που πιστεύουν πως Σαουδάραβες μονάρχες, πρίγκιπες, εμίρηδες ενδιαφέρονται για τα «δημοκρατικά δικαιώματα» των Σύριων.
Οι πηγές του φυσικού πλούτου, κι αυτές που βρίσκονται στο Αιγαίο, όπου δεν έχουν διευθετηθεί τα ζητήματα της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ, αποτελούν μαγνήτη μεγάλων κι αλληλοσυγκρουόμενων οικονομικών συμφερόντων, που μπορεί να προκαλέσουν μεγάλες αιματοχυσίες.
Παραπέρα, η συμμετοχή της χώρας μας, όπως και της Τουρκίας, στο ΝΑΤΟ, η ένταξη στην Ε.Ε., αποδείχτηκε πως όχι μόνο δεν αποτελούν παράγοντες επίλυσης των υπαρκτών διμερών προβλημάτων, αλλά αντίθετα είναι ανασταλτικοί για τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας, που δεν μπορεί καν να εξασφαλίσει την τήρηση της Διεθνούς Σύμβασης του Δικαίου της Θάλασσας (1982). Η αστική τάξη της Ελλάδας έχει καθορίσει ως στρατηγική επιλογή τη συμμετοχή στο ΝΑΤΟ και στην Ε.Ε. για να διασφαλίσει τη θέση της στη χώρα και διεθνώς, και οικειοθελώς παραχωρεί κυριαρχικά δικαιώματα. Επί παραδείγματι στα περιθώρια των συνόδων του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε. σύναψε μια σειρά συμφωνίες με την Τουρκία περιορισμού των κυριαρχικών δικαιωμάτων [Πρακτικό Βέρνης (1976), Συμφωνία Νταβός (1987), Συμφωνία Μαδρίτης (1997), Συμφωνία Ελσίνκι (1999)]. Εδώ εντάσσεται κι η αργοπορία της αστικής τάξης και των ελληνικών κυβερνήσεων στο ζήτημα της οριοθέτησης της ΑΟΖ, όπως και οι 50 και πλέον γύροι μυστικών ελληνοτουρκικών συναντήσεων για την υφαλοκρηπίδα. Η επιδίωξη της ελληνικής πλουτοκρατίας, να βάλει πάση θυσία στο χέρι τον φυσικό πλούτο του Αιγαίου κι επιπλέον να καταστήσει την Ελλάδα «ενεργειακό δίαυλο» των μονοπωλίων για την τροφοδοσία με πηγές ενέργειας της Ε.Ε., την οδηγεί στη συνεκμετάλλευση και στην υποχώρηση από κυριαρχικά δικαιώματα. Εκεί είναι ενταγμένος κι ο πρόσφατος… αποχαρακτηρισμός (από ελληνικός) του ορυκτού φυσικού πλούτου στον οποίο προχώρησε ο Α. Σαμαράς, κι ο χαρακτηρισμός αυτών των ενεργειακών αποθεμάτων ως «ευρωπαϊκών».
Τέλος, πρέπει να γίνει σαφές πως από μόνος του ο φυσικός πλούτος της χώρας δεν μπορεί να γλιτώσει τον εργαζόμενο λαό από την κρίση, τη φτώχεια, την εξαθλίωση, όπως ισχυρίζονται τα άλλα κόμματα. Εχει σημασία ποιος, κάτω από ποιους όρους θα επωφεληθεί απ’ αυτόν. Το ΚΚΕ υποστηρίζει πως μόνο η κοινωνικοποίηση του πλούτου και των μέσων παραγωγής, μια οικονομία που δεν θα στηρίζεται στο καπιταλιστικό κέρδος, μπορεί να αξιοποιήσει φιλολαϊκά αυτόν τον πλούτο. Σε διαφορετική περίπτωση, αυτός θα κατακάτσει στα «πορτοφόλια» της ολιγαρχίας.
*Mέλος της Κ.Ε. και υπεύθυνος του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων της Κ.Ε. του ΚΚΕ
Του Ελισαίου Βαγενά*
Το ζήτημα της ΑΟΖ (Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη) έχει μπει για τα καλά, σαν ταύρος σε υαλοπωλείο, στις διακρατικές σχέσεις, όχι μονάχα της χώρας μας, αλλά συνολικότερα του σύγχρονου κόσμου. Κίνα – Ιαπωνία «ακονίζουν» διπλωματικά, πολιτικά και στρατιωτικά μαχαίρια για τα νησάκια Ντιαογιού (στα κινεζικά), Σενκάκου (στα ιαπωνικά), όπως άλλωστε κι η Ρωσία στην Αρκτική, σε κόντρα με ΗΠΑ κι άλλες χώρες.
Θα μπορούσε να ξεφύγει η περιοχή μας; Οχι, βέβαια! Στη σημερινή καπιταλιστική πραγματικότητα εταιρείες ενεργειακά μεγαθήρια, κράτη, ιμπεριαλιστικοί συνασπισμοί συγκρούονται για πηγές ενέργειας, μερίδια αγορών, δρόμους περάσματος εμπορευμάτων και αγωγούς ενέργειας. Μάχη αδυσώπητη! Μάχη δισεκατομμυρίων, που προκαλεί σοβαρές αιματοχυσίες, όπως βλέπουμε στη Συρία. Γιατί, βέβαια, εμείς δεν είμαστε από εκείνους που πιστεύουν πως Σαουδάραβες μονάρχες, πρίγκιπες, εμίρηδες ενδιαφέρονται για τα «δημοκρατικά δικαιώματα» των Σύριων.
Οι πηγές του φυσικού πλούτου, κι αυτές που βρίσκονται στο Αιγαίο, όπου δεν έχουν διευθετηθεί τα ζητήματα της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ, αποτελούν μαγνήτη μεγάλων κι αλληλοσυγκρουόμενων οικονομικών συμφερόντων, που μπορεί να προκαλέσουν μεγάλες αιματοχυσίες.
Παραπέρα, η συμμετοχή της χώρας μας, όπως και της Τουρκίας, στο ΝΑΤΟ, η ένταξη στην Ε.Ε., αποδείχτηκε πως όχι μόνο δεν αποτελούν παράγοντες επίλυσης των υπαρκτών διμερών προβλημάτων, αλλά αντίθετα είναι ανασταλτικοί για τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας, που δεν μπορεί καν να εξασφαλίσει την τήρηση της Διεθνούς Σύμβασης του Δικαίου της Θάλασσας (1982). Η αστική τάξη της Ελλάδας έχει καθορίσει ως στρατηγική επιλογή τη συμμετοχή στο ΝΑΤΟ και στην Ε.Ε. για να διασφαλίσει τη θέση της στη χώρα και διεθνώς, και οικειοθελώς παραχωρεί κυριαρχικά δικαιώματα. Επί παραδείγματι στα περιθώρια των συνόδων του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε. σύναψε μια σειρά συμφωνίες με την Τουρκία περιορισμού των κυριαρχικών δικαιωμάτων [Πρακτικό Βέρνης (1976), Συμφωνία Νταβός (1987), Συμφωνία Μαδρίτης (1997), Συμφωνία Ελσίνκι (1999)]. Εδώ εντάσσεται κι η αργοπορία της αστικής τάξης και των ελληνικών κυβερνήσεων στο ζήτημα της οριοθέτησης της ΑΟΖ, όπως και οι 50 και πλέον γύροι μυστικών ελληνοτουρκικών συναντήσεων για την υφαλοκρηπίδα. Η επιδίωξη της ελληνικής πλουτοκρατίας, να βάλει πάση θυσία στο χέρι τον φυσικό πλούτο του Αιγαίου κι επιπλέον να καταστήσει την Ελλάδα «ενεργειακό δίαυλο» των μονοπωλίων για την τροφοδοσία με πηγές ενέργειας της Ε.Ε., την οδηγεί στη συνεκμετάλλευση και στην υποχώρηση από κυριαρχικά δικαιώματα. Εκεί είναι ενταγμένος κι ο πρόσφατος… αποχαρακτηρισμός (από ελληνικός) του ορυκτού φυσικού πλούτου στον οποίο προχώρησε ο Α. Σαμαράς, κι ο χαρακτηρισμός αυτών των ενεργειακών αποθεμάτων ως «ευρωπαϊκών».
Τέλος, πρέπει να γίνει σαφές πως από μόνος του ο φυσικός πλούτος της χώρας δεν μπορεί να γλιτώσει τον εργαζόμενο λαό από την κρίση, τη φτώχεια, την εξαθλίωση, όπως ισχυρίζονται τα άλλα κόμματα. Εχει σημασία ποιος, κάτω από ποιους όρους θα επωφεληθεί απ’ αυτόν. Το ΚΚΕ υποστηρίζει πως μόνο η κοινωνικοποίηση του πλούτου και των μέσων παραγωγής, μια οικονομία που δεν θα στηρίζεται στο καπιταλιστικό κέρδος, μπορεί να αξιοποιήσει φιλολαϊκά αυτόν τον πλούτο. Σε διαφορετική περίπτωση, αυτός θα κατακάτσει στα «πορτοφόλια» της ολιγαρχίας.
*Mέλος της Κ.Ε. και υπεύθυνος του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων της Κ.Ε. του ΚΚΕ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου