Η σχέση Ναζί-ΝΔ ως διαλεκτική του θανάτου

http://aristeroblog.gr

Χρήστος Αβραμίδης

Παύλος Φύσσας, 34 χρονών, νεκρός από μαχαίρι φασίστα.

Πολλά γράφτηκαν τις τελευταίες μέρες για την δολοφονία, τους ναζί, την κυβέρνηση και το ποιος όπλισε τελικά το χέρι του δολοφόνου, άμεσα και έμμεσα. Η παρούσα ανάλυση, με αφορμή το γεγονός θα προσπαθήσει φωτίσει τη σχέση αγάπης και μίσους που χαρακτηρίζει Ναζί και κατεστημένο στην Ελλάδα της κρίσης. Στόχος μας να διαλύσουμε της συνωμοσίες που συνοδεύουν την ιστορία και να βάλουμε την αφήγηση σε μία στέρεη βάση με την βοήθεια και της ιστορικής εμπειρίας.

Ο καλός νυχτοφύλακας

Η επίθεση της Χ.Α. στα μέλη του ΚΚΕ στο Πέραμα είναι μία επίθεση “καλής πρακτικής” για αυτούς. Την ίδια μέρα ο Σαμαράς συναντιέται με τους εφοπλιστές στο Λονδίνο. Ένας από τους λόγους που οι τελευταίοι φεύγουν από την Ελλάδα είναι το υψηλό κόστος της εργατοώρας, που διατηρούν οι εργαζόμενοι μέσα από τις δημοκρατικές διεκδικήσεις τους και σε όχι λίγες περιπτώσεις με τη μορφή της απεργίας.

Οι επιθέσεις σε μετανάστες είναι επίσης καλές επιθέσεις για το κατεστημένο, γιατί υλοποιούν αυτό ακριβώς που ζητάει ο Άδωνης. Δημιουργούν ένα κλίμα στους μετανάστες ότι δεν περνούν καλά στην Ελλάδα και έτσι ανακόπτεται το μεταναστευτικό κύμα ή μπορεί να φύγουν με τα προγράμματα επαναπατρισμού. Είναι η προτροπή “να κάνουμε τη ζωή δύσκολη στους μετανάστες”, που αναφώνησε ο Άδωνης Γεωργιάδης, εφαρμοσμένη στην πράξη… Βέβαια ,τελικά η κακή διαβίωση μικρό ρόλο παίζει, καθώς ο κυριότερος λόγος που που αναγκάζονται να έρθουν και να μείνουν, οι μετανάστες αφορά τις άθλιες συνθήκες που βιώνουν στις χώρες τους λόγω του ιμπεριαλισμού αλλά αυτό είναι διαφορετικό θέμα. Οι επιθέσεις σε μετανάστες είναι “καλές” και επειδή κάνουν τον εργαζόμενο μετανάστη πιο αδύναμο να μην μπορεί να διεκδικήσει τίποτα από το αφεντικό ούτε καν τα δεδουλευμένα λόγω του φόβου που του δημιουργείται με αποτέλεσμα μακροχρόνια να μειώνουν το μεροκάματό τους και να αυξάνουν την αποσπώμενη υπεραξία.

Τρία είναι λοιπόν τα στοιχεία που πρέπει να σημειωθούν:1) Ξύλο στους συνδικαλιστές, ώστε να μην συνεχίζουν να διώχνουν τους εφοπλιστές.

2) Εάν δεν είσαι στο σωματείο των φασιστών θα τρως ξύλο. Επίσης, θα είναι δύσκολο να βρεις δουλειά γιατί τα έχουν καλύτερα με τα αφεντικά και τους εφοπλιστές. Ιστορικά αυτοί οι δύο ήταν οι κύριοι λόγοι που σε δεύτερη φάση τα φασιστικά καθεστώτα κατάφεραν να αποκτήσουν επιρροή στους εργάτες [1]. Εξ ου και η ίδρυση αντιπαραθετικού, φασιστικού, σωματείου, που διαφημίζεται έντονα αμέσως μετά την επίθεση…

3) Οι φασίστες δεν έχουν την λαϊκή νομιμοποίηση να περνούν με μηχανάκια μαζικά χωρίς να δέχονται γλάστρες από τα μπαλκόνια και αντιφασιστικές αναχαιτίσεις. Η ομάδα ΔΙΑΣ πρέπει να τους συνοδεύει. Όλα θα ήταν καλύτερα εάν ήταν τόσο δυνατοί ώστε να μην χρειάζεται να παίρνει πολιτικές ευθύνες και η κυβέρνηση όμως αυτό δεν συμβαίνει.

Τελικά η επικίνδυνη δράση για την δημοκρατία μήπως δεν είναι τόσο ασύμβατη, με το statusquo; Για αυτό βασανίζονται αναρχικοί αντιφασίστες που έκαναν μοτοπορεία, για αυτό συνοδεύονται οι φασίστες σε κάθε τους επίθεση. Δεν είναι μόνο ο φασιστικός πυρήνας της αστυνομίας. Η πολιτική επιλογή έρχεται από πολύ πιο πάνω. Οι αντιφασίστες αποτελούν εμπόδιο σε αυτούς τους σχεδιασμούς και θα πρέπει να εμπεδώσουν ότι η φασιστική τρομοκρατία δεν αντιπαλεύεται, διότι προσφέρει στο κατεστημένο πολύ συγκεκριμένες υπηρεσίες. Αυτό καλό είναι η χείρα βοηθείας να δοθεί με την μικρότερη δυνατή δημοσιότητα. Αλλά και να μαθευτεί, παρά το πολιτικό κόστος, μπορεί να χρησιμεύσει έτσι ώστε να εδραιωθεί η κατάσταση εκτάκτου ανάγκης.

Ο νυχτοφύλακας εκτός ελέγχου;

Οι φασίστες όμως δεν είναι τα τέλεια ρομποτάκια, να κάνουν μόνο όσα τους λένε και βοηθούν άμεσα στο κατεστημένο. Η δυναμική που αναπτύσσει το κίνημα ή ψευδοκίνημά τους μπορεί να προκαλέσει συνέπειες που ξεφεύγουν από τον έλεγχο τόσο των συντηρητικών όσο και φασιστικών κομμάτων.

Έτσι βλέπουμε τους Χρυσαυγίτες να επιτίθενται στον  δεξιό δήμαρχο από τον Μελιγαλά, ενώ στην Καστοριά να διώχνουν τη Μαρία Αντωνίου βουλευτή της ΝΔ. Μάλιστα γκάλοπ τους δείχνουν 6,5 ποσοστιαίες μονάδες, μακριά από το κυβερνών κόμμα. Μια αλλαγή σκυτάλης, στην δεξιά πολυκατοικία θα σήμαινε πολλά και για μερίδες της αστικής τάξης και για μηχανισμούς του πολιτικού προσωπικού. Η δε επίθεση σε στελέχη της κυβέρνησης είναι μάλλον ενοχλητική. Σίγουρα όμως είναι χαρτί διεκδίκησης στο διαρκές φλερτ ΝΔ-ναζιστών. Τα παραπάνω, μάλιστα τροφοδοτούν και σενάρια συνωμοσίας που θέλουν την ΝΔ να έχει οργανώσει τη δολοφονία. Όπως θα δούμε κάτι τέτοιο δεν συνέβη.

Η καταστροφική επίθεση

Η δολοφονία του 34χρονου αριστερού με ρίζες και δίκτυο επαφών στην περιοχή δεν είναι καλή επιλογή για τους θύτες. Είναι Έλληνας, είναιstraight, είναι νέος, είναι επισφαλώς εργαζόμενος, ο πατέρας του είναι χρόνια εργαζόμενος στην περιοχή. Είναι ακριβώς αυτός ο άνθρωπος που οι ψηφοφόροι δεν περίμεναν ότι θα του επιτεθεί το κόμμα που ψήφισαν. Έχει άλλο ένα μειονέκτημα η επιλογή. Είναι γνωστός αριστερός, καλλιτέχνης, και ξεσηκώνει θύελλα αντιδράσεων και πάνω από όλα συνιστά μια δολοφονία που στα μάτια και του τελευταίου πολίτη είναι τραγική. Κάτι διόλου αποδεκτό στο σημερινό αξιακό σύστημα του μέσου Ευρωπαίου Έλληνα. Τα συντηρητικά κόμματα πάντοτε ήθελαν να μπορούν οι φασιστικές συμμορίες να δρουν ενάντια στον εχθρό της αριστεράς, σαν νυχτοφύλακας όχι όμως ανεξέλεγκτα, όπως σημειώνει ο ιστορικός του φασισμού Ρόμπερτ Πάξτον [2].

Όλα αυτά τα χαρακτηριστικά βέβαια χωρίς την λαϊκή κινητοποίηση θα αποτελούσαν απλά αδιάφορες ιδιότητες. Με τον δοσμένο λαϊκό συσχετισμό όμως και στην συγκεκριμένη στιγμή, πιθανολογικά αυτή η επίθεση γυρίζει μπούμερανγκ κάτι που, τελικά, φαίνεται να συμβαίνει μετά τις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις. Η συνοδεία των φασιστών δε, από την Ελληνική Αστυνομία κάνει τα πράγματα χειρότερα και για τον κυβερνήτη ένοικο της δεξιάς πολυκατοικίας.

Μήπως το έκανε η ΝΔ;

Σε αυτό το σημείο έχουν ακουστεί πολλές φήμες για το στημένο της υπόθεσης, την απόπειρα της Χρυσής Αυγής ή των ξένων να μας φέρουν σε εμφύλιο ή για την προσπάθεια του κατεστημένου να μειώσει την δυναμική της ναζιστικής οργάνωσης. Φήμες που ενίσχυσε η ναζιστική οργάνωση, προσπαθώντας να μειώσει το πολιτικό κόστος.

Καταρχήν, ο εμφύλιος δεν είναι ποτέ αυτοσκοπός ακόμα και των πιο άρρωστων μυαλών. Ο στόχος τους είναι η εξουσία να κερδηθεί από μία δικτατορία χωρίς αίμα, ώστε στην συνέχεια οι φασίστες σαν κυρίαρχοι να εξαφανίσουν όποιον δεν τους συμφέρει. Μία κίνηση για να οξύνει την κατάσταση και να εκτρέψει ανεπιστρεπτί το πολίτευμα απλά θα έφερνε την Χρυσή Αυγή να ξεκινάει ένα βήμα πίσω στην νέα άγνωστη κατάσταση μετά την εκτροπή.

Δεύτερον, το κατεστημένο ξέρει ότι η επιλογή της Χρυσής Αυγής θα φέρει μια κάποια αποσταθεροποίηση, για αυτό θα την επιλέξει όταν η δεύτερη λύση που θα έχει θα είναι σοσιαλιστική [3] ή θα θίγει τα συμφέροντα των ηγεμονικών μερίδων. Επομένως, στο σήμερα που τα καύσιμα της ΝΔ δεν έχουν ακόμα τελειώσει πλήρως μπορεί να επιλέξει σε περιόδους να συντηρήσει την δυναμική της Χ.Α. γιατί δεν είναι ακόμα η ώρα της, δηλαδή δεν είναι ακόμα τόσο στριμωγμένοι. Αλλά αυτό μάλλον θα το έκανε με την διαρροή κάποιου σκανδάλου, την σύλληψη κάποιου φασίστα και εν πάση περιπτώσει με το μικρότερο δυνατό κόστος.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση η δολοφονία συμβαίνει εν μέσω μιας πολύ κρίσιμης απεργιακής μάχης η οποία θα μπορούσε και να ρίξει την κυβέρνηση. Σε αυτή την μάχη υπάρχουν πολλοί παίκτες που θα κρίνουν το αποτέλεσμα. Ο πιο σημαντικός παράγοντας είναι η συμπόρευση άλλων ομοσπονδιών ή κοινωνικών στρωμάτων. Έτσι, η δολοφονία αυτή, σαν γεγονός, διαπερνά και κινητοποιεί όλα τα στρώματα της κοινωνίας. Σε μεγαλύτερο βαθμό αυτό συμβαίνει με τους μαθητές και τους φοιτητές που είναι πολύ πιθανό, με έναυσμα τη δολοφονία, να διεξάγουν συνελεύσεις σε πανελλαδική κλίμακα και να συμπορευτούν με τους καθηγητές. Μάλιστα τα συγκεκριμένα στρώματα είναι ακόμα πιο επίφοβα λόγω του ότι δεν ελέγχονται από κάποια συνδικαλιστική γραφειοκρατία αλλά και εξαιτίας του αντιφασιστικού κλίματος που επικρατεί. Η δολοφονία, περισσότερο εν δυνάμει, ενισχύει παρά αποπροσανατολίζει από την απεργία των καθηγητών.

Η αστική τάξη σε σταυροδρόμι

Τελευταίο σημείο και πιο σημαντικό. Είναι κοινή εκτίμηση της κριτικής σκέψης ότι το σύστημα δεν μπορεί να βγει ομαλά από την κρίση του, αλλά και όταν και αν βγει, δεν θα είναι ποτέ το ίδιο [4]. Τα κοινωνικά συμβόλαια σπάνε και δεν υπάρχει το περιθώριο για καινούρια. Όπως αναφέρει και ο Σπύρος Μαρκέτος στο εξαιρετικό του άρθρο «Η πολιτική της Έντασης» [5]: «Οι δυο βασικές πολιτικές επιλογές σήμερα είναι Α) Αποδοχή του δημοκρατικού παιχνιδιού, που δεν θ’ αργήσει όμως να φέρει στην εξουσία δυνάμεις οι οποίες αντιστρατεύονται τη σημερινή πολιτική, είτε μέσα από εκλογές είτε με εξεγέρσεις από τα κάτω, τύπου Αργεντινής ή Ισλανδίας· και Β) Η παγίωση της σημερινής εκτροπής και η έξοδος από το δημοκρατικό πλαίσιο για την κατασκευή ενός αυταρχικού καθεστώτος. Λογικά μπορεί να μεθοδευτεί με τρεις τρόπους: Α) Ψευδοκοινοβουλευτισμός, Β) Στρατιωτική δικτατορία, και Γ) Φασισμός.

Το πρόβλημα στην εφαρμογή του ψευτοκοινοβουλετισμού είναι η απρόβλεπτή της έκβαση, καθώς κάθε σφάλμα ή μια λάθος εκτίμηση μπορεί να φέρουν αντίθετα ριζοσπαστικοποίηση των μαζών και ανατροπή του καθεστώτος.» Όμως  ούτε η δικτατορία όμως και ιδιαίτερα στον 21ο αιώνα δεν είναι αξιόπιστη λύση. Ιδιαίτερα με πολιτικές λιτότητας αργά η γρήγορα έχει να αντιμετωπίσει έναν ολόκληρο λαό και το μαστίγιο ποτέ δεν μπορεί να αντικαταστήσει πλήρως το ανύπαρκτο πλέον καρότο. Χρειάζεται λοιπόν ένα “κίνημα” ανθρώπων που θα δρουν δυναμικά και θα μπορούν να διαμορφώνουν μια κατάσταση λαϊκής νομιμοποίησης της δικτατορίας. Πάντως εάν και μέχρι να φτάσουμε στην πλήρη κατάλυση της δημοκρατίας, κάποιος πρέπει να αναλάβει την νομιμοποίηση των αντιδημοκρατικών εκτροπών.

Η δυναμική υποστήριξη, όμως, στην πράξη μπορεί να ξέφυγε  Για αυτό χρειάζεται στο κατεστημένο ένα “σοβαρό” φασιστικό κίνημα που θα αποφεύγει τις αστοχίες, όπως, περίπου, ακούσαμε να συμβουλεύουν την Χρυσή Αυγή οι Παπαδημητρίου και Πορτοσάλτε.

Δυναμική είναι η αντιμετώπιση των νεαρών στα Εξάρχεια από την αστυνομία ενώ η δολοφονία του Αλέξη ένα στατιστικό λάθος για τους από πάνω. Το ίδιο είναι και η δολοφονία του Φύσσα σε αυτή την φάση. Δεν θα ήταν όμως λάθος από μόνο του. Το λαϊκό κίνημα, το μετέτρεψε από δυνάμει “στιβαρή πολιτική επιλογή” σε αναπάντεχο λάθος, με τις διαδηλώσεις, τις συγκρούσεις και τις απεργίες. Το λαϊκό κίνημα έσωσε τον επόμενο Παύλο Φύσσα. Με τις συζητήσεις στα πηγαδάκια και την δημοσκοπική καθίζηση της επόμενης λύσης, της Χ.Α. Με την όξυνση των αντιθέσεων του “ουδέτερου” θεσμού της αστυνομίας στο “φιλελεύθερο” κράτος.

Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να μετατοπίσουμε το πεδίο της ανάλυσής μας και να δούμε ότι η κύρια πολιτική μάχη που διεξαγόταν σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Ελλάδας ήταν η απεργία διαρκείας των καθηγητών που μπορεί να πυροδοτούσε τις απεργίες και σε άλλους κλάδους. Αυτή η μάχη δεν είναι ούτε άσχετη ούτε δύσκολο να συνδεθεί με τον αντιφασισμό, όπως άλλωστε έδειξαν οι απεργιακές πορείες με το αντιφασιστικό περιεχόμενο, αλλά και το πέρασμα από τα γραφεία της Χρυσής Αυγής. Σε αυτή την μάχη,  θα κριθεί στην λεπτομέρεια, εάν θα συμπορευτούν με τους καθηγητές οι μαθητές, οι φοιτητές οι δάσκαλοι οι εργαζόμενοι στους Δήμους και πολλοί άλλοι και αυτή την λεπτομέρεια δεν θα ήθελε να την παρέχει η κυβέρνηση στον αντίπαλό της, το ιστορικό μπλοκ των καταπιεσμένων.

Η κυβέρνηση, ηθικά, ναι, θα μπορούσε να είχε στήσει αυτό το γεγονός. Μόνο που δεν θα το έκανε για πολλούς λόγους. Ο κυριότερος είναι ότι έχει, ήδη, αρκετές βόμβες στα χέρια της έτοιμες να εκραγούν. Εάν δεν ενωθεί το απεργιακό κίνημα με την λαϊκή οργή και ο αντιφασισμός μείνει σε ένα στείρο επίπεδο συγκρούσεων στον δρόμο, τότε η θεωρία των δύο άκρων μπορεί και να πιάσει και η κυβέρνηση να βγει κερδισμένη. Μόνο που με αυτό το  κίνημα, η συνάρθρωση του αντιφασιστικού με το εργατικό κίνημα συγκεντρώνει μεγάλες πιθανότητες. Και η κυβέρνηση Σαμαρά ποτέ δεν θα ρίσκαρε κάτι τέτοιο, σε αυτή την φάση… Εάν μεγάλο μέρος από όσους έχουν πάει τις τελευταίες μέρες στις πορείες για την δολοφονία, πάνε στις συνελεύσεις των σχολών, των σχολείων, των σωματείων, ή των γειτονιών τους, η κυβέρνηση, οι φασίστες και η Τρόικα την έχουν δύσκολη…

Υ.Γ.  Σε όλη την Ελλάδα η οργή έχει οδηγήσει χιλιάδες κόσμου να συγκρούεται φραστικά και όχι μόνο με τους φασίστες, τόσο στις διαδηλώσεις όσο και το κοινωνικό περιβάλλον. Αυτοί έχουν κρυφτεί και αποφεύγουν οποιαδήποτε εμφάνιση πολιτική ή μη. Η οργή των αντιφασιστών είναι δίκαιη και ιστορικά αναγκαία. Οι συγκρούσεις με την αστυνομία ή οι μικροσυγκρούσεις στον δρόμο  παγιώνουν μια κατάσταση όπου οι φασίστες για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, ίσως και για πάντα, θα αδυνατούν να παρέμβουν με τους όρους που το έκαναν. Αυτό που πρέπει να περιφρουρήσει τώρα το αντιφασιστικό κίνημα, είναι την οργή του. Δεν πρέπει να γίνει άλλη δολοφονία. Αυτό θα ήταν καταστροφικό, για όλους και ένα δώρο για την “θεωρία των δύο άκρων” και την κυβέρνηση. Θα ήταν επίσης και ένα δώρο για το πολιτικό πτώμα της Χρυσής Αυγής. Ιστορικά, μια τέτοια δολοφονία έθαψε τον αγώνα της εργατικής τάξης απέναντι στους ναζί στο Βερολίνο [6]. Θα τους ήταν τόσο πολύτιμο σήμερα, που θα μπορούσε κάλλιστα να σχεδιαστεί από αυτούς σαν μια επιτυχημένη προβοκάτσια… Ας προσέξουμε.

Σημειώσεις

[1] Πουλαντζάς, Νίκος. 1974. Φασισμός και Δικτατορίες. Αθήνα: Θεμέλιο
Για του λόγου το αληθές 
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_politics_100024_22/09/2013_534412

[2], [3] Πάξτον, Ρόμπερτ. 2006. Η ανατομία του φασισμού. Αθήνα: Κέδρος

[4] Βαλλερστάιν, Ιμάνουελ. 2009. Για να καταλάβουμε τον κόσμο μας. Αθήνα: Θύραθεν

[5] Μαρκέτος. 2010. Η πολιτικής της Έντασης. 
Ανακτήθηκε στις 22 Σεπτεμβρίου 2013 από
http://tvxs.gr/news/%CE%AD%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%88%CE%B1%CE%BD-%CE%B5%CE%AF%CF%80%CE%B1%CE%BD/%CE%B7-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%AD%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%83%CE%B7%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%83%CF%80%CF%8D%CF%81%CE%BF%CF%85-%CE%BC%CE%B1%CF%81%CE%BA%CE%AD%CF%84%CE%BF%CF%85

[6] Μπολόνια, Σέρτζιο. 2011. Ναζισμός και εργατική τάξη. Αθήνα: antifa scripta

Σύντομη Περιγραφή: 

Χρήστος Αβραμίδης

Η παρούσα ανάλυση, με αφορμή το γεγονός θα προσπαθήσει φωτίσει τη σχέση αγάπης και μίσους που χαρακτηρίζει Ναζί και κατεστημένο στην Ελλάδα της κρίσης. Στόχος μας να διαλύσουμε της συνωμοσίες που συνοδεύουν την ιστορία και να βάλουμε την αφήγηση σε μία στέρεη βάση με την βοήθεια και της ιστορικής εμπειρίας.