Sofia Lampiki

Έμεινα για πάντα μαθήτρια.
Μπορεί να γράφει, προς το παρόν, η ταυτότητα μου καθηγήτρια, αλλά μέσα μου παραμένω μαθήτρια.
Τελειώσαμε σχολεία σκληρά,με χάρακα και σφαλιάρα,με απαιτήσεις τεράστιες,χωρίς φροντιστήρια και ιδιαίτερα,χωρίς πιάνο και κολύμβηση,γεννήθηκα το 61 και φοίτησα με την φουρνιά του 60.
Ο Δάσκαλος και μετέπειτα ο Καθηγητής είχαν επάνω μας απόλυτη εξουσία.Κανείς δεν δικαιούνταν να αρθρώσει αντίθετο λόγο σε ο,τιδήποτε.Κρινόμασταν στα πάντα,στην σιδερωμένη ποδιά, στον κολαρισμένο γιακά, στο αν η κοτσίδα μας ήταν σφιχτή, αν η κορδέλα όσο φαρδιά έπρεπε,πως περπατούσαμε στα διαλείμματα,αν φωνάζαμε.
65 κορίτσια στην τάξη ακούνητα, αμίλητα,αγέλαστα, 6-7 ώρες την ημέρα.
Νιώθω ακόμα να κρίνομαι την κάθε μέρα.
Το 76 κάναμε στο 11ο Μαράσλειο κατάληψη για να ελαφρώσουν τα τμήματα.Η πρώτη κατάληψη σχολείου από μαθητές, μαθήτριες μάλιστα, στην Αθήνα.Μας απειλούσε η λυκειάρχισσα με μαζικές αποβολές, με την αστυνομία, ερχόντουσαν οι γονείς να μας μαζέψουν,χαμπάρι δεν παίρναμε και την κερδίσαμε τη μάχη, χωρίστηκαν με κόντρα πλακέ οι τάξεις και ανθρωπέψαμε λιγάκι.
Θυμάμαι στην κατάληψη μας, ήμασταν όλες στην αυλή, καμία δεν κούναγε ρούπι, ερχόντουσαν στα κρυφά κάποιοι καθηγητές και με δάκρυα στα μάτια μας σφίγγαν τα χέρια."Μπράβο παιδιά, μαζί σας ήμαστε, μη φοβάστε, δεν θα ψηφίσουμε εμείς αποβολές"
Και πέρασαν τα χρόνια και σήμερα που σκέφτομαι μπροστά στην μεγάλη απεργία που ξεκινά, καταλαβαίνω ότι και πάλι κρίνομαι.Κρίνομαι από τους μαθητές του τώρα και του μέλλοντος,οφείλω να μην επιτρέψω να ξαναγίνουν τα σχολεία όπως εκείνα τα μαζικά στρατόπεδα της γενιάς μου.
Οφείλω σε κείνους τους καθηγητές μου , τους τότε, που μας στήριξαν και αργότερα το 77-78 απήργησαν μαζικά για ένα μήνα, να σταθώ ισάξια τους και να τιμήσω το απολυτήριο με άριστα που μου έδωσαν.
Το οφείλω κυρίως σ΄αυτά τα κορίτσια της φωτογραφίας, της σκισμένης σαν τη ζωή μας, κουρέλι πια, φωτογραφίας, να σταθώ στο ύψος του χαμόγελου της νιότης που νίκησε στον αγώνα της.
Στις φιλενάδες μου το χρωστώ, τις μικρές αγωνίστριες της κατάληψης για το δίκιο μας που τότε δεν φοβήθηκαν.
Δεν δικαιούμαι να φοβηθώ εγώ τώρα. Με κοιτά και με κρίνει απ τη φωτό χαμογελαστή η δεκαεπτάχρονη Σοφία του τότε.
Πώς να αντισταθώ στο χαμόγελο της;
Και πώς να σκύψω τώρα το κεφάλι ;