Ποια κυβέρνηση θα κάνει ‘’βιώσιμο’’ το χρέος;

http://aristeroblog.gr

 

Ξεφυλλίζοντας τις εφημερίδες της Κυριακής στις 8/9/13, βρίσκεται κανείς μπροστά σε μια ευχάριστη είδηση: Βρέθηκε η λύση ή μάλλον οι λύσεις στο ελληνικό δράμα!

 

Ο πιο παραστατικός τίτλος είναι αυτός της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας η οποία παρουσιάζοντας στο εξώφυλλο την τρισέλιδη συνέντευξη του Αλέξη Τσίπρα, του αποδίδει την εξής φράση κλειδί: ‘’Έχουμε τη λύση που θα δεχτούν και οι δανειστές’’.

Έτσι το πρώτο που αφήνεται να εννοηθεί ως παλαιόθεν συμφωνημένο από τους πάντες, είναι ότι το πρόβλημα συνίσταται σε  μια διαφορά που υπάρχει αφενός μεταξύ αυτών που είναι στην πείνα, στην ανεργία, στην κατάθλιψη και την προπαγανδιστική καταφρόνια του κάθε γκαιμπελίσκου της κυβέρνησης και αφετέρου των δανειστών.

Είναι λοιπόν μια διαφορά ανάμεσα σε ‘’δυο μέρη’’ και όπως κάθε λογικός άνθρωπος αντιλαμβάνεται οι διαφορές μεταξύ αντιτιθέμενων αλλά εύλογων συμφερόντων, λύνονται πάντα με κάποιο θεμιτό συμβιβασμό, που φυσικά θα αποτελεί έκβαση μιας διαπραγμάτευσης.

Τα μέρη αυτά είναι περίπου ισότιμα, σα να έχουν έλθει ‘’εις γάμου κοινωνία’’. Αν όχι από έρωτα, σίγουρα πάντως με συναίνεση και συναίσθηση κοινού συμφέροντος. Αλλά προέκυψαν προβλήματα, που πρέπει να επιλυθούν. Και μπορούν να επιλυθούν διότι ‘’στις δημοκρατίες δεν υπάρχουν αδιέξοδα’’.

Αν σας φαίνονται υπερβολικά τα παραπάνω, καλό θα ήταν να διαβάσετε την εν λόγω συνέντευξη του Προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος παρουσιάζοντας αναλυτικά τη ‘’λύση’’ που βρέθηκε, συνοψίζει:

‘’Συνεπώς η λύση που προτείνουμε για διάσκεψη στο πλαίσιο αυτής του Λονδίνου το 1953, που θα κάνει  βιώσιμο το χρέος, με αναστολή πληρωμής τόκων βάσει της ρήτρας ανάπτυξης, έως ότου δηλαδή η οικονομία επανέλθει σε ρυθμούς μεγέθυνσης, είναι η μόνη ρεαλιστική, όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά για την Ευρώπη’’.

Να κάτι ακόμη που φαίνεται να έχει συμφωνηθεί προ καιρού ως μεγάλο ζητούμενο: Να γίνει βιώσιμο και να μακροημερεύσει το χρέος, μιας και, όπως ερμηνεύει και επεκτείνει η Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία στο εισαγωγικό σημείωμα της συνέντευξης:  ‘’αν το χρέος δεν καταστεί βιώσιμο τότε ούτε οι δανειστές θα μπορέσουν να εισπράξουν τα χρήματά τους’’.

Γλίστρησε λοιπόν το θέμα σιγά σιγά και ήρθε και έκατσε: Χρωστάμε τα χρήματα στους ανθρώπους και πρέπει να βρεθεί  μια κάποια λύση.

Είναι βέβαιο φυσικό πως αν μια επιχειρησούλα βαρέσει κανόνι, τότε πως  θα πάρει τα ‘’οφειλόμενα’’ μια τράπεζα ή ένας προμηθευτής; Πρέπει να κρατηθεί στη ζωή, να αναπνέει τόσο ώστε να μπορεί ένα μέρος τουλάχιστον  του χρέους να το πληρώνει. Αυτά είναι ‘’λογικά’’ πράγματα στον ‘’κόσμο της αγοράς’’ και της πιάτσας. Το θέμα είναι αν πρέπει κάποιοι να εξακολουθούν να πιστεύουν πως σε μια κοινωνία της ταξικής κυριαρχίας μιας ολιγαρχίας επί της κοινωνικής πλειονότητας και σε ένα κόσμο της ιμπεριαλιστικής επιβολής δια των κανονιών, των επιτοκίων και της αρπαγής των πόρων, θα έπρεπε να υπάρχει μια αριστερά που να μη φαντασιώνεται διευθετήσεις και διακανονισμούς, αλλά να αντιλαμβάνεται το ρόλο της στον κηρυγμένο αδυσώπητο κοινωνικό πόλεμο. Στο πλευρό αυτών που είναι αντικείμενο αισχρής ληστείας και εκμετάλλευσης.

Ξεφυλλίζοντας την Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, συναντάς στη συνέχεια συνέντευξη ενός  χαμογελαστού Αιμίλιου Αυγουλέα, καθηγητή στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου του Εδιμβούργου.

Λέει λοιπόν ο επιστήμονας : ‘’Μακροπρόθεσμα, και το τονίζω αυτό μακροπρόθεσμα, η καλύτερη επιλογή είναι η έξοδος (από την ευρωζώνη), γιατί η χώρα θα μπορέσει να ξαναφτιάξει μεταποιητική βιομηχανία έχοντας ένα ευέλικτο νόμισμα’’. Αλλά, ‘’που να τρέχεις τώρα και να μπαίνεις σε περιπέτειες’’, είναι το νόημα της συνέχειας. Για να φτάσει, ώ του θαύματος, στην ίδια λύση που έχει ανακαλύψει και ο Αλ. Τσίπρας: ‘’Η τρίτη επιλογή είναι αναδιάρθρωση του χρέους. Ο μόνος τρόπος είναι κάθε φορά που πληρώνεις μέρος του χρέους, σου χαρίζω ένα άλλο, κυρίως τους τόκους. Δηλαδή κάθε φορά που πληρώνεις 65 λεπτά στο ευρώ, σου χαρίζω κάτι το οποίο στο βάθος χρόνου 30ετίας δεν είναι τεράστιο μέγεθος λόγω του ότι τα επιτόκια είναι αυτή τη στιγμή μηδενικά’’.

Θα πει κανείς: Τι καινούργιο λέει τώρα ο καθηγητής; Αυτή τη φοβερή λύση, που θα εξασφαλίζει πως ‘’οι άνθρωποι δε θα χάσουν τα λεφτά τους’’, προτείνεται και από το ΔΝΤ, το οποίο, όπως υπενθυμίζει ο Αλ. Τσίπρας, κάνει λόγο για  διαγραφή του 40% του χρέους. 40 έως 50% διορθώνει ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ...

Υπάρχει όμως και άλλη  ‘’λύση’’, πάντα για να καταστεί το χρέος βιώσιμο, διότι αυτό είναι τελικά το ζητούμενο και την πλασάρει πανηγυρικά το Βήμα της Κυριακής: Με μια επιμήκυνση από 12-16 χρόνια που είναι σήμερα η μέση διάρκεια των δανείων, σε 30-50 χρόνια και με μια περίοδο χάριτος, δηλαδή να μην πληρώνουμε τόκους πχ για 10 χρόνια, θα μειωθεί το κόστος εξυπηρέτησης του χρέους.

Κάνει λοιπόν τους λογαριασμούς του ο πρόεδρος του ΟΔΔΗΧ και βγάζει πανευτυχής το συμπέρασμα: Οι δαπάνες για τόκους μπορεί να κατέβουν στα επίπεδα των 4 δις ή στο 2,3% του ΑΕΠ. ‘’Ποτέ στην Ελλάδα δεν ήταν χαμηλότερο!’’, λέει θριαμβευτικά, ξεχνώντας ότι έκανε τον υπολογισμό διαιρώντας με ένα ΑΕΠ στα επίπεδα του σημερινού μαρασμού και των εκατομμυρίων ανέργων, δηλαδή στα 170 δις. Πάντως οι ‘’άνθρωποι θα πάρουν τα λεφτά τους’’, έστω και με καθυστέρηση…

Ο χειμαζόμενος κόσμος της φτώχειας και της ανεργίας, που τρέμει με την προσμονή του χειμώνα, θα κληθεί λοιπόν να αποφασίσει αργά ή γρήγορα ''δημοκρατικά'', στο ''επείγον'' ερώτημα: Ποια κυβέρνηση να διαλέξουμε, που θα καταφέρει να γίνει βιώσιμο το χρέος, για ‘’να μη χάσουν τα λεφτά τους οι άνθρωποι’’;

Και οι αριστεροί, αρχίζουν και αυτοί να αναρωτιούνται: ‘’χρειαζόμαστε άραγε μια κυβέρνηση της αριστεράς, για να πληρώσει το χρέος;’’.

Σύντομη Περιγραφή: 

σημειώσεις

Ο χειμαζόμενος κόσμος της φτώχειας και της ανεργίας, που τρέμει με την προσμονή του χειμώνα, θα κληθεί λοιπόν να αποφασίσει αργά ή γρήγορα ''δημοκρατικά'', στο ''επείγον'' ερώτημα: Ποια κυβέρνηση να διαλέξουμε, που θα καταφέρει να γίνει βιώσιμο το χρέος, για ‘’να μη χάσουν τα λεφτά τους οι άνθρωποι’’; Και οι αριστεροί, αρχίζουν και αυτοί να αναρωτιούνται: ‘’χρειαζόμαστε άραγε μια κυβέρνηση της αριστεράς, για να πληρώσει το χρέος;’’