Ο Μπαρόζο στο Δουβλίνο

 

16 Μαρτίου 2013

http://www.enet.gr
 

Του ΓΙΑΝΝΗ ΒΑΡΟΥΦΑΚΗ καθηγητή Πολιτικής Οικονομίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, επισκέπτη καθηγητή στο Πανεπιστήμιο του Τέξας, στις ΗΠΑ

 
Τις προάλλες ο Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο επισκέφτηκε το Δουβλίνο όπου χαιρέτισε τη χώρα που «...αποδεικνύει ότι η λιτότητα πετυχαίνει».
Παρουσίασε τρία «πειστήρια»: 1. Η ύφεση σταθεροποιήθηκε, με ρυθμό ανάπτυξης μηδενικό μεν αλλά καλύτερο από τον (αρνητικό) ρυθμό της υπόλοιπης Ευρωζώνης. 

2. Το κράτος άρχισε δειλά δειλά να επιστρέφει στις αγορές ομολόγων (κάτι για το οποίο αναφέρθηκα εκτενώς στο φύλλο της 17ης Φεβρουαρίου). 

3. Η χώρα θα εξαγάγει φέτος όσο ολόκληρη η Ινδία και θα καταγράψει εμπορικό πλεόνασμα ίσο με της Γερμανίας (4%). 

Κι όμως. Η πραγματικότητα που ζει ο μέσος Ιρλανδός δεν διαφέρει από τη ζοφερή πραγματικότητα των μεσογειακών χωρών, της Ελλάδας συμπεριλαμβανομένης. 

Πρόσφατα, στην περιοδική έκδοση της ίδιας της Ε.Ε. για τη φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό, καταγράφεται ένα συγκλονιστικό νούμερο: το ποσοστό των παιδιών που κινδυνεύουν από τη φτώχεια. Στην Πορτογαλία, απ' όπου κατάγεται ο κ. Μπαρόζο, το μισανθρωπικό αυτό ποσοστό ανέρχεται στο 29%. Στη διπλανή ιβηρική πόρτα, στην Ισπανία, τριάντα από τα εκατό παιδιά πιάνονται στης φτώχειας τον ιστό. Στη χώρα μας το ποσοστό ανεβαίνει στο 31%, ενώ στην Ιταλία βρίσκεται μία ποσοστιαία μονάδα πιο ψηλά. Στην Ιρλανδία, για την οποία πανηγυρίζει ο κ. Μπαρόζο, το ποσοστό παιδικής φτώχειας έφτασε το θλιβερό 36,7%. 

Πώς γίνεται αυτό όταν, όπως λένε, η ιρλανδική ύφεση «πάτωσε»; Ο λόγος κρύβεται πίσω από τα στοιχεία για τις εξαγωγές. Είναι αλήθεια ότι η Ιρλανδία έχει προ πολλού καταφέρει να τραβήξει πολυεθνικές φαρμακευτικές εταιρείες, οι οποίες, όντως, παράγουν μεγάλες ποσότητες φαρμάκων προς εξαγωγή. Ομως, ο αριθμός των Ιρλανδών εργαζομένων σε αυτές είναι σχετικά μικρός. Οσο για τις υπόλοιπες, πραγματικά εντυπωσιακές (σε ευρώ) εξαγωγές, δεν είναι παρά εικονικές. Μην ξεχνάμε ότι η Ιρλανδία φορολογεί τα κέρδη των επιχειρήσεων με ποσοστό μόνο 12,5%. Παράδειγμα η Google, με ελάχιστο προσωπικό στην Ιρλανδία, χρησιμοποιεί μεθόδους «δημιουργικής λογιστικής» για να εμφανίζει ότι το 45% των παγκόσμιων εσόδων της «παράγονται» στην... Ιρλανδία (προφανώς για να πληρώνει φόρο εκεί και όχι αλλού, που είναι μεγαλύτερος) - και έτσι αυτά τα ποσά εμφανίζονται ως μέρος του ΑΕΠ της Ιρλανδίας. Να γιατί η ιρλανδική ανάκαμψη είναι καθαρά εικονική. Οσο για την ανεργία, που σε σχέση με την Ελλάδα είναι σχετικά χαμηλή, 14,1%, μην ξεχνάμε ότι έξι χρόνια τώρα η χώρα των τριών εκατομμυρίων ψυχών χάνει κάθε χρόνο περί τους πενήντα χιλιάδες νέους και νέες που μεταναστεύουν στις τέσσερις γωνιές του πλανήτη. Πώς να μην κρατιέται σχετικά χαμηλά η ανεργία; 

Το χειρότερο απ' όλα, όμως, όσον αφορά το Σμαραγδένιο Νησί, είναι το πλήγμα που κατάφερε η Ε.Ε. του κ. Μπαρόζο στην έννοια της δημοκρατίας και της πολιτικής ευθύνης. Αντίθετα με την Ελλάδα, οι Ιρλανδοί ποτέ δεν ψήφισαν κυβερνήσεις που ξόδευαν αλόγιστα ή ανέχονταν τη φοροδιαφυγή. Το 2008, όταν ξέσπασε η κρίση, το ιρλανδικό κράτος είχε πλεονασματικό προϋπολογισμό. Υπερχρεωμένες ήταν οι ιδιωτικές τράπεζες της χώρας και όταν έσκασαν οι φούσκες παγκοσμίως, δεν μπορούσαν να πληρώσουν τους δανειστές τους. Τότε, η Ε.Ε. και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα επέβαλαν στο ιρλανδικό κράτος να φορτώσει αυτές τις ζημίες στο μέσο, αθώο, ανυποψίαστο Ιρλανδό πολίτη. 

Μπορεί λοιπόν ο κ. Μπαρόζο να επισκέπτεται το Δουβλίνο και να μοιράζει συγχαρητήρια, αλλά, στην ουσία, λειτουργεί ως τοποτηρητής ενός συστήματος κατοχής το οποίο θα επιβάλλει έως το 2048, παρά τα ωραία λόγια, κι άλλες περικοπές μισθών κι άλλη αύξηση του ποσοστού της φτώχειας και της οικονομικής μετανάστευσης, σε έναν υπερήφανο λαό που η Ευρώπη υποχρέωσε να αυτοκτονήσει υπέρ των Γερμανο-άγγλων δανειστών των ιδιωτικών τραπεζών.